Naar het zuiden..

Donderdag 15 augustus: Weg uit Tethi

We willen uit Tethi weg, maar hoe eigenlijk? Het verkeer naar beneden is met 0-5 auto’s per dag niet echt druk te noemen. Maar goed een georganiseerd busje gaat misschien wel of misschien niet en ergens in de middag. Dus Sanne en ik weten het wel: rugzak op, wandelend naar beneden (is het nou 15 of 30 km? Niemand die het schijnt te weten) en duim omhoog.

Bledi gaat niet lopen en gelooft niet in liften. Hij zal daarom zelf wat rondvragen en wil desnoods iemand inhuren. “Als het tegenzit zien we elkaar wel in het dal…” Zo gezegd zo gedaan en het geluk is aan onze zijde als binnen 15min een busje langsrijdt en stopt. Er kon wel iemand mee, maar 2 was teveel. Maar wij zijn stellig: we gaan samen of we gaan niet. Dus nog geen minuut later zitten we in het overvolle busje en moeten 2 kinderen wijken en op een kratje plaatsnemen. We voelen ons even schuldig, maar wij betalen voor dit ritje en een betere keuze is er niet en dus gaan we rammelend en zwetend naar het dal (Boga), waar we om 13u00 arriveren.

We lunchen met ijs en broodjes en genieten van het zonnetje totdat Bledi zal gaan verschijnen. De tijd tikt door, maar zonder telefonisch bereik is het een kwestie van wachten. Na 15u00 is het ook Bledi gelukt in Boga te komen. Hij zegt niets m.u.v. ‘ik ben ziek’, stort op de grond neer en blijft liggen. Wij wilden natuurlijk hup, auto in en door, maar voorlopig gaat Bledi nergens heen. Zijn plastic flesje warm vocht besluit ik van hem af te pakken en het ‘water’ voor hem te verversen. Maar Bledi wil niets. Als we hem vragen of hijeen sandwich wilt, beantwoord hij met een kotssessie…

Even later vinden we dat we het hoogtijd is om te gaan & dus stapt Sanne achter het stuur. Bledi ernaast en ik zit achterin met zakjes paraat. Als Bledi even later wat opknapt vraagt hij wat ik met de inhoud van zijn flesje heb gedaan. “Ververst met koud water”. “neeee…. Hilgien……, dat was mijn raki die ik net in de bergen heb gekocht!” Oopsss…. Erg lullig, maar een schrale troost: raki lust hij na gisteravond waarschijnlijk even niet meer…

We zijn pas tegen 18u00 in Shkodra,waar we een (nieuwe) auto hebben gehuurd. Echter de auto is er niet. De receptionist belooft ons een (beter) alternatief, maar voordat alles in kannen en kruiken zal zijn is het 19u30. Een tijd waarop we niet willen starten met rijden. De wegen zijn te slecht en er is teveel loslopend ‘wild’ om in het donker te rijden. Dus we gooien voor de verandering weer ons schema om en besluiten in Shkodra de nacht door te brengen. Vast ook beter voor Bledi…

We genieten van de lokale specialiteit karper terwijl de zon achter de bergen verdwijnt en het Shkodrameer betoverd mooi wordt. We springen ook nog maar even in het meer voor verfrissing en boeken het hotel aan de overkant. Het voelt luxe en dat is het ook, maar voor slechts 5,- pp hadden we de overnachting geregeld!


Vrijdag 17 augustus: Zelf rijden!

Zes dagen na onze eerste koffie danken we Bledi voor zijn gezelligheid en aanwezigheid, maar het is tijd om op eigen benen te gaan staan... ;)
Na de 10e wijziging van planning is het vandaag de dag gekomen dat we onze eigen auto hebben! Spannend in dit land! We krijgen een Skoda Fabia stationcar met geblindeerde ramen en een goedwerkende airco; perfect! We rijden door het drukke verkeer van Shkodra met onze Skoda en passen ons z.s.m. aan het verkeer aan: Gas geven als je voorrang wilt. Het verkeer goed in de gaten houden. Ook al komt het van links of rijdt iemand achteruit. Fruit halen op de markt?: gewoon dubbel parkeren op de hoofdstraat. Dit is immers Albanië!

We rijden naar het zuiden en willen eerst het stadje Kruja bezoeken. Er zijn weinig richtingaanwijzers en dus hangt mijn kompas(&thermometer in 1; met dank aan Yvonne en Bert!) al snel aan de achteruitkijk spiegel. Het leek even voor de grap en overdreven, maar het kompas werd net als de kaart veel belangrijkere items dan (afwezige) verkeersborden!

Kruja is highlight nummer 2 van mijn boekje, Nummer 1 (Tirana), 3 (Tethi) en 4 (lake Koman) hebben we al gezien en we zullen 60% van de top 10 afreizen… Kruja wordt omschreven als “a medieval citadel town that was the base of national hero skanderbeg”. Het is een mooie stad gebouwd op een berg. Er zijn veel eenrichtingswegen en sommige wegen zouden dat OOK moeten zijn. Als ik achter het stuur een klein straatje inrijd, komt er een vrachtwagen aan die me gebaart dat ik in de achteruit moet. Eh.. ja prima. Maar het is er smal en ik moet voor het eerst de omgekeerde hellingproef doen! Het lukt en we besluiten de auto maar gelijk te laten staan en te voet verder te gaan… voor de zekerheid :) .

Dit stadje is het enige stadje van Albanië met souvenirs. Dus besluiten we te gaan shoppen. We horen vooral bedragen in Euro’s (en Europrijzen) om ons heen. “Hé dit is Albanië; jullie hebben toch Leke…?!” Sanne en ik besluiten Albanese gitaartjes en blokfluitjes te kopen. Het ziet er prachtig uit. Dat het achteraf meer voor de sier is dan functioneel, viel tegen maar was stiekum te verwachten.

We maken nog een rondje citadel, maar het is laat en we willen naar de volgende highlight: Berat! (Bovendien is het Skaderbeg museum gesloten tussen 13-16u00. Raar maar waar.)Sanne rijdt nu, maar rijden doe je hier eigenlijk altijd met z’n 2en. Hoe verder we zuidwaarts komen, hoe erger het wegdek wordt: zonder waarschuwing diepe gaten en scheuren in de weg. We passeren ezel&wagen, koeien, kuddes schapen en blijven kompas en kaart in de gaten houden. Onderweg moeten met handen, voeten, kaart en Italiaans de weg navragen en maken we geregeld een U-turn. Ja ook op een 80km-weg met een opstaande rand in het midden. Maar afkijkend van anderen ook bleek dat acceptabel.

Als we in Lushnje zijn moeten we nog 70 km, van de 250km wat we vandaag rijden. De afstand zegt echter weinig, wellicht zijn we nog een uur of 2 onderweg... Het is 18u00, dus we willen eigenlijk wel iets eten of i.i.g. eten bij ons hebben. Echter het is te laat voor lunch en veel te vroeg voor avondeten; dus iets warms kunnen we nergens krijgen. Bij de bakker halen we droge koeken, maar de slager slaan we over als we er koeien en geiten herkenbaar en bebloed zien hangen..

Om 19u30 rijden we Berat binnen terwijl de schemer valt. Het is druk op straat: hier is vast wat te doen! Het ziet er levendig uit. Maar behalve een plaspauze hebben we geen tijd en dienen we direct door te rijden naar Corovoda voor de overnachting. In Corovoda gaan we couchsurfen. Maar de weg belooft zeer bochtig, slecht en niet verlicht te zijn. Hier is overal wifi, dus we skypen onze couchsurfer voor overleg; maar het is al snel duidelijk. Het is niet verantwoord door te rijden en Berat is de moeite waard voor een overnachting…

We ploffen neer voor een sandwich met worst en patat (er tussen!) en vragen rond voor de overnachting. Als we ook vragen wat voor festival er gaande is, worden we vragend aangekeken. Waar precies iets afspeelt behalve de buiten lopende mensen, snappen we zelf ook niet. Maar goed, we zoeken een hotel, dus bellen aan bij hotels, vragen onderweg andere toeristen om advies en lopen zo rond op zoek naar een slaapplaats. Tegen 22u00 lopen we het zoveelste hotel binnen, waar we dit x lege kamers zien. We hebben geluk: we kunnen hier idd terecht en het ziet er schoon, netjes en nieuw uit! Gelukkig maar, we zagen het even (erg) somber in met al die Albanese weekendtoeristen..