Midden-Albanië

Zaterdag 18 augustus: Berat

We worden wakker in een hotel in ‘UNESCO-heritage’ Berat i.p.v. op een couch in Corovoda. We ontbijten in de ‘ontbijtzaal’: het enige balkon met wel 1 tafeltje. En dan zijn we klaar voor Berat: een mooie stad met bruggen, de rivier Usumi, Ottomaanse stadshuisjes tegen de berg op en een vesting op de top van de berg…

We beginnen met een wandeling langs een marktje, waar we net zo hard naar de mensen kijken als andersom. Hier komen weinig buitenlandse toeristen... Een marktkoopvrouw probeert Sanne een eend te verkopen. “Niet duur, niet duur!” Maar wij snappen echt niet wat we met een levende eend moeten… Naast eenden is er veel fruit te koop, grote bakken tabak, zaden en kruiden, schoenen en heel veel tweedehands kleding…

Tegen 12u00 als het echt warm is geworden gaan we (natuuuurlijk) de berg beklimmen naar de vesting. Als we de shortcut nemen, missen we de hoofdingang en staan we zomaar in de citadel. 4200 jaar geleden waren er nog 42 kerken en minimaal 2 moskeen, maar daar is weinig van over. Momenteel staan er alleen nog wat Orthodoxe kerken uit de 13e eeuw. Het is mooi, maar vooral het uitzicht over het stadje is prachtig. Er wonen ook mensen binnen de vesting en die woningen zijn tevens bezienswaardig, terwijl de vijgen aan de bomen om op te eten zijn! :) In de verte zien we op de berg NEVER staan. Hier stond in 1995 nog ENVER, de voornaam van Hoxha… Maar dat is blijkbaar aangepast.. 100 foto’s later dalen we weer af naar de auto waarbinnen de temperatuur boven de 50`C is gestegen (verder ging de thermometer niet)… pfff.

Als de auto toegankelijk is geworden, gaan we ervandoor naar Vlore. Een havenstad die wel gemist mag worden, naar horen zeggen. Maar wij willen erheen en zullen daar een nieuwe poging doen te gaan couchsurfen. De vraag is hoe welkom we zijn, want we zijn al 2, 3 of 4 dagen na planning…

Onderweg zien we rookwolken in de verte. We vermoeden een heftige brand, die we gaan naderen. Als we nabij komen veranderen de wolken net weer van zwart naar wit. Het is inderdaad een fikse brand; maar niet ombedoeld… DIT is de Albanese afvalverwerking: wat verbrandt is opgeruimd… Ook buiten deze ‘officiële vuilverbrandingsplaats’ zijn er her en der bermbranden ter ‘verschoning’… Niet zo gezond, laat staan milieuvriendelijk is.

We komen weer eens een supermarkt tegen en gaan op onderzoek uit. We vinden Calvé pindakaas, Amstel bier en Heineken, maar ook Nutella en Albanese producten. Een uurtje later rijden we Vlore binnen. We zijn nu op zoek naar een Israelische paticerie; 100m na de moskee, iets voor een stadium en naast een grote supermarkt. Waarom hebben we geen adres??? Eh.... Albanië heeft geen straatnamen; of in ieder geval niet aangegeven. En nummers? Die gaan van 4, 12, 22, terug naar 2 en 2. De 2 was waarschijnlijk in de aanbieding.. De omschrijving was duidelijk. Als we de Paticerie enteren krijgen we echter opnieuw een hint: een plattegrond met een sleutel. Is dit Albanië Express of waar herken ik dit van? Een paar minuten later stappen we een woning binnen en treffen daar Assaf & Shira. Ze hadden ons eerder verwacht (een paar dagen of uren?), maar we zijn van harte welkom!

Assaf en Shira zijn een Israelisch stel van mid30 die hier wonen vanwege de visindustrie, want ze zijn marinebiologen. Assaf heeft vanwege de perfecte temperaturen hier een viskwekerij en Shira is iets anders gaan doen: de Israelische Paticerie is van haar. En sinds kort zijn ze fulltime couchsurfers ;).

We halen wat eten en koken samen. Er komen nog wat Albanese vrienden langs en even later eten we ‘Hollandse’ pasta met Israelische salade en Albanese wijn. Maar als we later Shisa roken is er ook wat Nederlands: naast stroopwafels beginnen de Albanese vrienden spontaan liedjes van Anouk te zingen en op de gitaar te spelen! TOP!


Zondag 19 augustus: Vlore

We hebben iets meer rust nodig. Dus we pakken de auto en rijden de peninsula van Vlore af voor een mooi strandje. Daar ploffen we neer, laten ons kreeftig kleuren en duiken in het verfrissende water. Van aaaaal die inspanning kregen we trek; dus gaan bij een strandrestaurant eten. Een kaart is er niet, de keuze is vis of vlees. We besluiten vis en vlees te nemen, want we begrijpen ‘of’ blijkbaar niet. Een fles water en karaf wijn later kwam het eten, en nog meer en nog meer… De tafel stond vol met vis, vlees, patat, salade en brood. Pfff… Als we ons afvragen hoeveel geld we eigenlijk mee hebben genomen, schrikken we. Het is hier duurder en we hebben weinig meegenomen. Maarrr we redden het weer net. Gelukkig maar, want voor een potje afwassen is het echt te warm.

We rijden terug naar Vlora waar het om 17u00 hartstikke rustig is, maar om 19u00 is het beredruk op straat; waarom??? Assaf legt uit: mensen gaan hier lopen van stad naar strand en terug op dat tijdstip… gewoon om te lopen, jong en oud, op hoge hakken of sportschoenen. Raar. Maar in mijn boekje is er zelfs een term voor: Xhiro (zoals het Italiaanse Giro); de ‘evening stroll’. En dat is nou net de reden dat het in elk stadje rond 19-20u00 steeds zo druk is! (zoals ook in Berat, het ‘festival’ was een xhiro!)

Vandaag is Ignacio, een Argentijnse couchsurfer, aangekomen. Hij heeft vette pech, want er is geen water. Dus douchen zit er niet in. Het kan wel 24u duren. Gelukkig staan er in de badkamer flessen kraanwater opgeslagen. Wel handig voor het koken; handen wassen en een minidouche. We koken & eten weer gezamenlijk en gaan vervolgens bij de Albanese vrienden kijken, die met hun bandje optreden. Het is geweldig! Even later wordt er op (ons) verzoek ook salsa gedraaid en staan we met z’n allen te dansen. Als de avond om is, bob ik terug via de ‘leeuw’: een natuurlijk waterbron om weer water in te slaan voor morgen….ooopss Het is alweer 1u30 terwijl we erg vroeg op moeten…