De Albanese Riviera

Maandag 20 augustus: Vissen, Vlora & Dhermi

5u30 de wekker, t’is veel te vroeg. Maar we willen zoveel…. Naast wijzigen van plannen…. Vandaag doen we en en en… Dus om exact 6u05 staan Assaf, Ignacio, Sanne en ik klaar voor vertrek voor deel 1 vandaag: we gaan varen! Op een soort vrachtscheepje gaan we naar de viskwekerij van Assaf. Hij kweekt zeebraam en zeebrasem en daar gaan we een kijkje nemen. Daar hoef je misschien niet voor naar Albanië, maar het is weer eens iets nieuws en dus interessant. Zeker voor ons als stelletje diëtisten… Je wilt toch weten waar je eten vandaan komt, niet waar?

We bezoeken de ‘kweekvijvers’ oftewel: netten vol vissen. De vissen worden bijeengedreven door de netten naar elkaar toe te trekken. Al die vissen bij elkaar; een imponerend gezicht. Ik wil er (als ‘vissen’) ook wel tussen zwemmen! Nou zegt Assaf: “be my guest!”. Oops… echt? Oke!! Dus ik spring er met kleren en al in en Ignacio bedenkt zich ook geen moment en springt erbij. Hihii haha, dit is eng! Hihihihihahaha, ik verzuip bijna van het lachen, want die vissen krioelen op, onder, langs je en bijna door je heen. De netten worden steeds dichter bij elkaar getrokken, dus het gekrioel wordt steeds erger… Maar een vis in het nauw maakt rare sprongen… en ze beginnen een beetje te bijten. Dus ik voel me al snel als een vis op het droge in dat water, dus laat me er maar snel uithijsen…

We zien vervolgens de killing-activiteiten. De vissen worden opgevist met een groot net en zakken vervolgens in een bak ijs. Dat ijs zorgt voor een snelle (pijnloze?) (hart)dood en de vissen zijn min of meer gelijk ingevroren. Het klinkt luguber, maar een visje komt heus niet vanzelf op je bordje… Ik spring uit medeleven ook nog even in de bak ijs, maar das best fris. Sanne is ook gestoord genoeg of eigenlijk gestoorder, en springt erin na meerdere netten vissen… Dat die vervolgens ook nog een laatste bijt kunnen uitbrengen, kan ze na vertellen. En anders heb ik nog wel een foto met bloed aan de voeten…

Als alle vis binnen is en wij in het zeewater zijn opgewarmd, is het tijd voor terugkeer. En even langs de visverwerking voor het totaalplaatje. De vissen worden gewassen, gewogen en in dozen afgevoerd. Allemaal keurig netjes, doch een beetje bloederige toestand (of was dat van Sanne? :)

Terug in Vlore willen we eigenlijk gelijk door naar het zuiden: voor deel 2 vandaag, maar we zijn nog niet in de Paticerie geweest en dus gaan we eerst hapjes inslaan, Shira gedag zeggen en proosten op een leuke couchsurfexperience.

Een 2daagse tocht naar het Zuiden staat op het program. Interessant! vond Ignacio en dus is hij mee. Wel met gitaar, anders mocht het niet van ons :). Dat hij achter kinderslot zat, was ook één van de eisen, maar dat merkte hij later pas… Het zuiden betekent de Albanese Riviera met de bochtige, smalle wegen langs de kust. Met als topper: de Llogora Pass met stijle wegen tot >1000m hoogte, maar met bijna altijd de kustlijn in het vizier. De herten, beren, uilen en arenden hier hebben we gemist, maar de route zelf is al fantastisch!

Geen (mid)dag zonder bijzondere gebeurtenissen. Nog nauwelijks 50km van Vlora gaan we tanken. Potverdrie: een Nederlandse auto! Dat is raar (hier wel); dus ik roep: “he hoi, spreek je ook Nederlands?’ En ja hoor; Een Nederlandse Albaniër; sinds 15 jaar in NL en hier op vakantie met z’n zoon. Tijdens het gesprek vraagt Sanne me: hebben we wel genoeg geld voor een volle tank? Eh…. Eh… check… nee! Stop maar met tanken; een paar liter is genoeg!. Maar Ben, de Albanees zegt iets van ‘ga maar door’. Maar wij roepen van niet. Echter de tank is al snel gevuld en vervolgens gaat Ben de hele tank betalen. Huh?!! Dat hoeft niet!!! Maar het is al gedaan. Wij besluiten later op de rit terug te betalen, maar of dat gaat lukken…

Ben besluit ons te laten volgen naar Dhermi; zijn verblijfsplaats en onze 1e bestemming. Onderweg stopt hij geregeld om onze gids te spelen; super! In Dhermi aangekomen is het tijd voor een drankje. Maar het is niet toegestaan dat we betalen. Grrr… Dan mag Ignacio een liedje op zijn gitaar spelen, delen we Israelische koekjes uit en komen we wel met een klompje aanzetten.. :)

Ook al is Dhermi mooi om de nacht door te brengen, we willen door naar Piqeras. Een klein stadje met zoals overal aan de kust bunkers. (Er zijn er 800.000(!) gebouwd in Albanië door Hoxha voor een invasie die nooit kwam). In Piqeras zijn bunkers met bedden te huur; lijkt mij wel weer bijzonder! Echter bij aankomst blijken de bunkers net afgelopen winter te zijn opgeruimd… Grrr, mijn boekje is maar van 2009, zo oud nog niet…!

We vinden een hotelletje en tegen 22u00 belanden we in het enige restaurant in het dorp. De pizzeria heeft een uitgebreide kaart. Maar na moeizaam kiezen bleken de meeste gerechten er niet te zijn… haha, de vraag “wat heeft u wel” leverde een snellere keuze op! Nog wat raki en bier erbij en we vermaakten ons prima… Oja: leuk detail: raki (40% alc) kostte € 1,25 en was goedkoper dan water!! Hihi… happy strompeling over de donkere weg terug…


Dinsdag 21 augustus: Albanese Riviera

Doel van vandaag: het vinden van een mooi strand en lekker water… We hebben luchtbedden gekocht en willen dobberen, verkoeling zoeken en bruin worden! En veel verse vijgen eten die we door Ignacio uit de bomen laten halen… Ja Ignacio was al snel ons hondje, aapje, ezel, muzikant en springer :). De zee was heerlijk; maar ga nooooooit met je zonnebril het water in en onderdompelen… Het duurde even voordat ik mijn bril miste, dus er moest een oppervlakte van 50 bij 50m onderzocht worden.. Sanne bleek al snel mijn hero en vond mijn bril in het heldere water terug, wiiiiiiii tenx!

We rijden door naar het verdere zuiden: Sarande. DE toeristische plaats van Albanië, maar het is al wat laat, dus we skippen Sarande en slaan gelijk linksaf naar DE Syri i kalter: het blauwe oog, maar dan de ‘echte’. Het is een gat van 50m wat een natuurlijke bron is en dus (heel koud) water uitstroomt. Eromheen zijn de kleuren blauw en groen ; erg mooi. Het is te koud om in te zwemmen, zeggen ze. Dus wij gaan er alledrie in zwemmen; verFRISsend te noemen :). Check in the box; next!

We keren om en gaan terug omhoog. Sanne en ik twijfelen alweer de auto nog een dag te verlengen, maar we moeten ook nog een keer ergens in Italië een vlucht halen en dus is het beter morgen 400km noordelijker te zijn en wel om 10u00… We rijden trg naar Dhermi: voor weer even een duik in de zee en om te zien of we Ben en zijn zoon William mee uit eten kunnen nemen.. Dat lukt; al zaten ze net aan een schapenkop... We gaan naar een visrestaurant. We vragen om een kaart. Nee geen kaart. Wat je wil eten kan je aanwijzen… en dus komt er een enorme schaal met verschillende vissen EN levende kreeft… eh…eh… We kiezen voor ‘de king of the sea’, een 1200g wegende vis (je betaald per ons, niet per vis :). Vooraf krijgen we inktvis (met nopjes iiiieeeh). Het hoofdgerecht is lekker; en het lukt ons het eten helemaal op te krijgen! Incl. karafjes wijn. Ik heb wel genoeg gehad en Sanne moet nog rijden, maar er staat alweer een karafje op tafel. Lekker lang tafelen, maar ondertussen is het 23u00, pikdonker er we moeten echt nog wel even verder… Als we stiekem willen betalen en dus naar de kassa lopen, blijkt het al te laat: Ben is nog stiekemer&sneller geweest! Grrrr….. Tenx Ben! :)

We rijden 1,5-2u en dan vinden we het toch genoeg. We moeten slapen. Maar waar? Op een parkeerterrein verbouwen we de stationcar tot slaapplaats, maar ondanks de luchtbedden niet fijn. Ignacio ligt al met z’n luchtbedje op de grond en we doen maar hetzelfde. Zolang is de nacht toch niet…. Wel eng, want we zien niet waar we zijn (straatlantaarns, wat is dat?) en af en toe passeert er verkeer… Tegen 5u00 begin ik te schreeuwen; ik zie een schaduw. Pfff t’is Sanne. Maar er volgen wel geluiden en gemompel. Potverdrie; slapen er nou mensen op het terrasje naast ons? Zo ja; hoeveel?