Nog even genieten en dan... The End...

Zaterdag 01 september.

Na gisteren een min of meer cultureel verantwoorde dag, vinden we dat we het zo moeten continueren. De stad in om (oud) Valencia te bekijken, voordat we die ongezien gaan verlaten…

Poepbruine Bianca gaat nog even bijbruinen op het strand en tussendoor wellicht even op haar hoofd staan voor een upsightdownlook of the world (ze noemt het yoga). Wij gaan met 4 personen de stad in. Auke kent de stad als enige en vindt het een mustgo. Sanne en ik hebben niet voor niets boekjes over Valencia gekocht en meegezeuld. Bertil heeft genoeg geluierd op het strand. Al met al dus genoeg redenen voor sightseeing!

We drinken vers gemalen koffie staand op straat. Het eerste bestelde kopje koffie bleek een zak bonen. Maar toen de verkoopster een Nederlander bleek te zijn, kregen we toch ook gewoon drinkbare koffie, lekker! We bezoeken een overdekte markt met allerlei (on)herleidbare delen van zeedieren, rund, kippen, etc. Het hangt er allemaal maar open en bloot bij. Gatsie. Niet Nederlands, dat is wel duidelijk.

We bekijken gebouwen terwijl Sanne voorleest wat we zien. Heel soms de tekst bij het verkeerde gebouw, maar dat maakte het nog interessanter. Met de hele vele foto’s weten we straks toch niet meer hoe het zit. En inderdaad een indrukwekkende stad. Krijg je dorst van. Of was dat vooral omdat we in een cosy kroegje gratis konden drinken en Spaanse hapjes krijgen…? Hoe het ook zij, we kwamen daar terecht en er gingen met kannen bier en andere drank in de weer. Hilarisch! de mensen daar, de drank drinkend uit een tuitje, het interieur en eh… wij? Of vooral onze fotosessies?

Buiten gekomen bleek het nog klaarlichte dag. Goh. Dat is toch gek als je een kroegje uitloopt… Even terug naar huis, Bianca oppikken, opfrissen en weer de stad in, dit keer voor een leuk restaurant en op z’n Spaans nog even aan de tapas! En eh… weer sightseeing by night. Bianca en ik waren weer eens rebels of traag of zo. In ieder geval raakten we de anderen kwijt en zij ons. Soms expres, soms per ongeluk. Maar we kwamen allemaal weer veilig thuis al was het laat. Vooral wat te laat omdat we morgen naar huis vliegen.. waaaah… naar huis? Ja snifff naar huis…


Zondag 02 september

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Helaassss… Om 10u55 gaat ons vliegtuig van Valencia naar Eindhoven. Even rekenen.. 9u30 uiterlijk aanwezig, 8u40 uiterlijk de trein… 8u00 de bus in de juiste richting nemen… 7u00 op en ontbijten, inpakken en een beetje schoonmaken. Dat laatste lijkt wat krap. En dat is het ook.

Ik weet niet hoe we het weer voor elkaar kregen, maar het was krap, we moesten opschieten en vervolgens tegen de tijd in met de zwaarbeladen backpack op de rug 2 km haasten naar de trein. Daar kaartjes kopen wat wat moeizaam ging. In de trein zaten we nog steeds of nog meer achter op schema.. aaaijjjj… Maar het kon allemaal net en ja, we komen na wat discussie ook langs de controles bij de uitgang van de treinen. Een backpack telt blijkbaar mee als persoon als je door die schuifpoortjes gaat…! En dan heb je met 5 personen en 4 backpacks toch te weinig aan 5 kaartjes. Anyway, we kunnen inchecken, als laatsten en mogen de achterste stoelen van het vliegtuig in beslag nemen… en dan is het vliegtuig vol. Time to leave!

In Eindhoven is het tijd om afscheid te nemen. Afscheid van Spanje, maar dat niet alleen. Sanne en ik nemen afscheid van elkaar en van een reis van ruim 3 weken en 8 landen (België, Albanië, Montenegro, Kroatië, Bosnië Herzegovina, Slovenië, Italië en Spanje) om NL ervoor in te ruilen.

Iedereen gaat een andere kant op, met de trein of opgehaald met de auto. Snif… het was zo mooi, zo boeiend, zo warm, zo avontuurlijk en zo genieten. In een zeer hoog tempo. Nu zitten we alleen nog met tig pagina’s aan verhalen, >2500 foto’s en nog meer herinneringen…

Gelukkig zien we elkaar over 2 weken weer bij Bianca’s verjaardag, over 2 maanden om bij Sanne te gourmetten en herinneringen op te halen en los daarvan nog geregeld tussendoor…. En volgens mij worden er alweer plannen gesmeed voor een herhaling in de sneeuw…

Wauw. Wat een heerlijke reis. Genieten. En zo met het schrijven en de bijbehorende foto’s ervaar ik het opnieuw. Fantastico, dit smaakt naar meer!

Auke, Bertil, Bianca en Sanne, bedankt voor deze topvakantie! *** WE WANT MORE! ***