Kenya, here we are!

Zaterdag 14-12

We vliegen Emirates; dus we hebben ruime stoelen, eigen tv-schermen, goede service aan boord en niet te vergeten: eten & drinken, inclusief wijn! Dus dit is een feestje van 5uur. Tijd om ons dagboek bij te werken, de foto’s op Puckie te laden & te selecteren, maar ook te back-uppen op USB. Techniek staat voor niets!

Om 15u45 lokale tijd komen we aan in Nairobi, we gaan weer een uurtje terug in de tijd. Ook nu gaan we couchsurfen, dit keer bij Heather; een Amerikaanse diëtist en haar Keniaanse vriend Martin. Een taxi zal voor ons klaarstaan en het adres – zonder huisnummer, want die hebben ze niet - hebben we paraat. Als we door met alle paperassen eindelijk door de douane komen, vinden we snel de taxi. De chauffeur belt op ons verzoek nog even met Heather, die op een housewarmingparty van andere expats bleek te zijn en dus gaan ook wij daar heen. We rijden door wat verpauperde straten met vervolgens steeds luxere huizen, waar we door een hek met guards rijden om op plaats van bestemming te komen. Ha, een BBQ, lekker eten, aardige mensen overal vandaan en onze host Heather. Heather bleek een dochter te hebben, Sara, en was vooral met haar bezig, niet met ons of de andere aanwezigen. Hmmm… vreemd. Wij vermaken ons nog wel even met de anderen totdat de taxi klaar staat om ons naar Heathers huis te brengen. Op dit moment regent het pijpenstelen, dat hadden we hier nou ook niet verwacht! Onze planning was aankomen tijdens het droge seizoen, maar blijkbaar duurt het regenseizoen dit jaar langer dan anders!

We komen wederom in een goede buurt terecht; een buurt met NGO’s, blanken en rijkere Kenianen. Al hoewel 100m verderop de sloppenwijk begint. We kletsen een beetje, maar lijken op een of andere manier niet echt contact met Heather te hebben. Heather vertelt een beetje over haar leven hier en voelt duidelijk wat opgelaten over de luxe die zij heeft (betaald door haar werkgever). Het huis is wel echt groot, maar straalt niets uit, er lijken geen persoonlijke spullen te liggen en is niet eigen en gezellig gemaakt. Als haar partner Martin thuis komt, blijkt dit een heel ander type dan we hadden verwacht bij deze Amerikaanse; een duidelijk jonger ogend en gedragende man met piekhaar. Martin komt uit de naastgelegen sloppenwijk (zoals hij het ook zelf noemt) en ze hebben elkaar ontmoet op de matatu-standplaats (bussen). Ze wonen al een tijdje samen en hebben dus een dochter. Martin is meer spraakzaam en zo kletsen we tot een uur of 8, wanneer het al min of meer bedtijd blijkt te zijn…. Wat de dag van morgen gaat brengen weten we nog steeds niet, maar dat zien we wel weer.

Zondag 15-12: Tegen alle regels in….

We worden vroeg gewekt, gaan na het ontbijt op pad met de auto, hoe wat waar is nog wat onduidelijk. Martin rijdt en Heather wil naar de Elephant orphanage en de Giraffe orphanage, Martin naar de ‘alle dieren’ orphanage en wij hoeven niet zo nodig naar een ‘dierentuin’, maar zijn hier voor wildlife. De dierentuin blijkt ook nog best duur voor ons ‘mzungus’. Mzungu is Swahili voor reiziger en zo worden alle blanken hier genoemd en mee aangesproken. De Kenianen betalen een veel lagere entreeprijs. Mede om die reden gaan we alleen naar de olifanten weeshuis, waar weesolifantjes worden opgevangen uit heel Kenia en weer worden uitgezet als ze oud genoeg zijn (3 jaar). Hier zien en horen we een uur lang van alles over de olifanten, zien ondertussen ook de eerste apen en impala’s, die we onderweg overigens ook ‘gewoon’ weer tegenkomen.

Van het rondrijden krijgen we trek en dus wordt besloten dat we vis gaan eten bij het favoriete tentje van Heather en Martin, die midden in een sloppenwijk blijkt te liggen, oke…. Tja, niet iets wat wij zouden hebben gevonden of laat staan zouden hebben uitgekozen! Maar tegen de verwachtingen in is de gefrituurde tilapia die we met Ugali (maizenakoek), chapati (pannenkoek c.q. roti), soort spinazie en soep eten erg lekker. Met de handen eten is wel eventjes wennen :). (Overigens blijkt 3 dagen later dat we hier niets van over hebben gehouden ;)

Daarna vinden wij het hoog tijd voor de stad. Echter er zijn daar rellen, terwijl er gisteren bij een explosie reeds 4 mensen zijn omgekomen. Van Heather mogen we dus niet de stad in en keren eerst terug naar huis. Martin was het daar niet helemaal mee eens, informeert vervolgens bij vrienden en zet ons stiekum op een matatu richting centrum. Met een getekende plattegrond waar weinig van klopt, is het lastig onze weg vinden. Maar met eerst wat sightseeing vinden we de juiste matatu terug naar ‘huis’. Helaas lukt het niet om een simkaart te kopen, waar het ons het meest om te doen staat. (Geen paspoort mee, blijkt toch ook hier belangrijk).

Wat laat, maar niet te laat (17u00) zijn we terug. Heather geeft aan dat Martin graag nog zijn project wil laten zien; zijn project met kinderen in de sloppenwijk. Daartegen zeggen wij geen nee! In een sloppenwijk rondlopen is interessant en zeker een belangrijk deel van Kenia en is met de juiste begeleiding ook wel zo veilig. Zo krijgen we uitleg over de projecten, ontmoeten we verschillende mensen en als het bijna donker is en wij zouden willen gaan, krijgen we een rondleiding. Is dit wel zo slim?? We eten ook hier het een en ander van de straat…(letterlijk of figuurlijk?).

Wat is dit vreemd; een stad op zich, wel wegen, geen asfalt, wel verkeer, geen regels, wel winkels, bijna geen stroom, wel water, geen kranen, veel mobieltjes, geen opladers (opladen gebeurt in een winkeltje), geen geld, wel kappers, een schoonheidssalon, pubs, hotels, etc. Tot Auke’s vreugde is er zelfs een fietsenmaker! Er blijken ook wc’s te zijn (wellicht een gat in de grond), douches en een waterpunt, waar ze met z’n allen gebruik van maken, maar die hebben wij niet gespot. Wij zijn verrast door alle voorzieningen en het is vast geen feestje om hier te wonen, maar het valt ons allerzins mee (qua voorzieningen etc). Het is donker, het is laat, het is een sloppenwijk, iets waar wij mzungu’s zich niet aan zouden moeten wagen. Maar ook reizen met matatu’s is tegen de regels, tja, dat hebben we toch ook al gedaan? Anyway, we voelden ons veilig met Martin en zijn maatjes aan onze zijde, terwijl we steeds aangesproken werden met ‘mzungu, how are you?’.

Een drukke, enerverende dag met een mooie afsluiting… dit was de hoofdstad van Kenia, morgen gaan we verder, maar hebben we nu al een plan?