Christmas on top of Mt Kenya
Blijf op de hoogte en volg Hilgien
27 December 2013 | Kenia, Naro Moru
Maandag, 23 december
Te vroeg wakker, niet al te lekker bed dus maar opstaan & inpakken. Tegen 9:30 uur de deur uit na droog brood met koffie. Dit is al de 2e keer dat we droog brood krijgen. Als ’t beleg op is, is ’t op. Zo blijkt. We moeten nog zelf water en waterzuiveringstabletten halen voor onderweg en wat snacks.
Tegen 13:00 uur starten we met de Sirimonroute en dus de 10 km lange weg naar 3.300 meter voor de eerste overnachting. We zien de neushoornvogel, Colobus apen, lobelia’s, tree hyrax en vele vogels. Onze gids blijkt een goede, want hij weet heel veel van de berg en wat er groeit, bloeit en leeft en is vooral een vogel liefhebber. Haasten doen we dan ook bepaald niet!
Bij de ingang van het park op 2.650m was de temperatuur al beduidend lager (15’C), maar hoe meer we stijgen, hoe verder het af koelt. Als we om 16:00 uur aankomen op 3.300 meter is de maximum temperatuur nog maar 10 graden. Onze gids, kok en drie(!) dragers doen duidelijk meer dan alleen koken en dragen; ze zorgen goed voor ons, want we krijgen eten, worden bediend en ze verwennen ons met thee, koekjes&popcorn.
We zitten in Old Moses Hut met vele andere mzungu’s; Nederlanders, Denen, Duitsers, Engelsen en Schotten.
Het koelt wel snel af, zeker als je een tijdje stil zit en dus met spijkerbroek, thermobroek en 5 lagen bovenkleding redt Hilgien het net. Auke heeft dat (natuurlijk) niet nodig. ’s Nachts zakt de temperatuur verder naar 6 graden, maar daar zijn we gelukkig op voorbereid. Auke kruipt lekker in zijn donzen slaapzak, terwijl Hilgien in twee (dunnere) slaapzakken en een lakenzak kruipt die we hebben mee genomen. Wat ook helpt is de ‘kruik’ die de kok voor ons klaar maakt: een fles gevuld met net gekookt water (ons drinkwater voor de volgende dag) die we in onze slaapzak kunnen stoppen.
Dinsdag, 24 december
Vandaag om 6:00 uur wakker worden, althans opstaan, want zo veel heeft Auke nou ook weer niet geslapen. Niet vanwege de kou, want de ‘kruiken’ zijn heerlijk. Wellicht is het de hoogte, wellicht de spanning, wie weet, met de twee slechte nachten daarvoor werd in ieder geval op beter gehoopt. Na het ontbijt (porridge, brood) gaan we op pad en we beginnen met een stevige klim. Onderweg zien we diverse prachtige lobelia’s. Eén soort daarvan heeft in zijn openstaande bladeren water met antivries. Deze openstaande bladeren sluiten ’s nachts en openen als de zon opkomt.
Eigenlijk valt de steilte van het traject en de conditie van het pad reuze mee. De hoogte voelen we natuurlijk wel. Hilgien heeft toch wel wat last van hoofdpijn, dus dat moeten we goed in de gaten blijven houden. Tijdens de lunch zien we veel rock hyraxes lekker luierend op de rotsen. Als we verder stijgen zien we steeds meer en grotere lobelia’s (ook lobelia bomen, die een beetje doen denken aan de boomvarens in Nieuw Zeeland) en als we vlak bij Shipton’s Cave Hut zijn, zien we ‘echte’ pieken met sneeuw en ijs.
Vlak voor de hut nog een heel nare ervaring als we Simon zien zitten naast het pad. Simon hebben we gisteren ontmoet, hij is arts en het verbaast ons dat hij nog niet bij de hut is, aangezien hij eerder vertrokken is en goed door loopt. Hij heeft echter eerste hulp verleend aan een 52-jarige wandelaar die op de berg (op 4.100 meter hoogte) is ingestort. Hulp mocht echter niet meer baten, hij kon niks anders doen dan de dood constateren! Wat een bizarre ontwikkeling. Onduidelijk is (en blijft) wat er precies gebeurd is, maar hoe dan ook een absurde les dat er met een berg niet te spotten is. Mt Kenya staat echter niet bekend als een berg met veel slachtoffers, dit jaar zijn er ‘maar’ 2 of 3 mensen op de berg overleden. Op de Kiliminjaro vallen jaarlijks 10 tot 20 mensen dood neer, met name ten gevolge van hoogteziekte of een combinatie hiervan met andere problemen….
Flink ontdaan leggen we het laatste stukje af en de kerstsfeer is op deze kerstavond (even) ver te zoeken.
In de hut roostert een groep Amerikanen marsh mellows en een groep Denen fabriekt een kerstboom in elkaar en wij zetten onze kerstmuts op. We proberen er toch nog een beetje sfeer in te krijgen…
Vanavond wel vroeg naar bed en een korte wandeling voor morgen om te acclimatiseren. Hopelijk zijn de klachten dan verdwenen.
Woensdag, 1e kerstdag
Lekker dagje vrij dus pas om acht uur op en om negen uur op pad voor onze acclimatisatieklim van 4.200 meter naar 4.600 meter. We voelen ons allebei niet top, Hilgien zat al aan de Diamox en paracetamol, maar Auke neemt toch ook maar wat Diamox. Wederom is het een prachtige, heldere dag. De klim is door de hoogte pittig, maar het terrein is ook niet al te makkelijk, want veel van de klim bestaat uit losse kiezels. De uitzichten zijn door het mooie weer echter prachtig en eenmaal boven aangekomen heeft Hilgien weer praatjes genoeg om naar nog wat grotere hoogten door te klauteren.
Als we terug komen is het tijd voor kerst. Iemand heeft een fles champagne meegenomen en één van de koks heeft een ‘taart’ gebakken! (Laten we zeggen dat de smaak niet helemaal overeenstemde met hoe de taart eruit zag en de moeite die het ongetwijfeld heeft gekost om de taart op een benzinebrander te bakken, maar het was een heuse kersttaart). Verder eigenlijk vooral luieren, kletsen en lezen; relaxen als voorbereiding op de top die we de volgende dag willen beklimmen. De volgende dag klinkt luxe, maar het betekent dat we om 2 uur op moeten, om 3 uur te vertrekken, zodat we om 6 uur de zonsopkomst op de top kunnen bekijken.
Donderdag, 2e kerstdag
Pfoe dat is vroeg zeg, om 2 uur opstaan! Met wat thee en een paar koekjes in de maag op pad met onze hoofdlampjes op. De route is stijl en het is vrij koud; een graad of 2 als we om 3 uur vertrekken. (We houden de temperatuur nauwlettend in de gaten met onze minithermometer! :). We gaan langzaam omhoog, want de lucht is ijl en het lopen zwaar, maar er zijn er nog altijd mensen die langzamer gaan en zo ontstaat er zo nu en dan een file van mensen. Niet eens omdat het nou zo vreselijk druk is, maar de mogelijkheden om elkaar te passeren zijn schaars.
Op 4.600 meter hoogte is er een pad dat afbuigt naar de top. Dit pad moeten we eerst op en dan af, waarna we onze weg vervolgen. De temperatuur is inmiddels -2 graden en we lopen over de eerste flinters ijs en sneeuw. Veel is dit niet meer, maar aan de puinvelden en de u-dalen is duidelijk te zien dat er in vroegere tijden uitgebreide gletsjers zijn geweest. Het gaat zo langzaam omhoog, dat we twijfelen of we wel op tijd op de top zijn, aangezien de lucht al flink begint te kleuren van de eerste zonnestralen. Hilgien moet geregeld even haar hartslag wat tot rust brengen, zodat ook de hoofdpijn gelijk zakt. Na elke rust voelt ze zich gelijk beter, maar dat houdt nooit lang stand. Een kwestie van hoogte en weinig zuurstof dus… Maar een minuut of tien voordat de zon opkomt bereiken we de top (wat een timing!) en één van de eerste dingen die we zien is in de verte (340 km verderop!) de Kilimanjaro en zijn kleinere broertje Mt. Meru. Wat een fantastische bonus is dat, want zo helder is het niet vaak, verzekert onze gids. De eerste zonnestralen kleuren de hoogste piek van Mt. Kenya, op bijna 5.200 meter hoogte en deze top is alleen begaanbaar voor klimmers. Wij staan op Lenana op 4.895 meter, de hoogste punt voor wandelaars.
Na een uitgebreide fotosessie beginnen we aan de afdaling, want ondanks onze gehuurde donsjassen is het met -6 graden toch niet al te aangenaam. De afdaling is het eerste stuk hetzelfde tot 4.600 meter, maar daarna dalen we aan de oostkant van de berg af, waar we aan de noordwest kant omhoog zijn gekomen. Deze kant van de berg: Chogoria is zo anders dan de Sirimonkant die we opgekomen zijn! We zijn dan ook blij dat we daarvoor gekozen hebben ondanks dat het logistiek lastiger is vanwege vervoer en achtergelaten bagage. Deze kant van de berg is natter, heeft andere vegetatie (meer bloemen) en een hele mooie vallei. Bovendien krijg je nu pas een beeld van de grootte van de berg. Eigenlijk is het een uitgebreid bergachtig gebied met meerdere pieken. Hoe verder we afdalen, hoe groener de berg wordt en je waant je in een prachtig onbekend gebied met planten die we nog nooit hebben gezien. Zitten we eigenlijk wel in Afrika? Vanaf een meter of 3.000 hoogte is het een heel lieflijk landschap, met rollende heuvels, kabbelende beekjes en bomen met enorme slierten mos (‘old man’s beard’). Na een lange, lange dag komen we om 16 uur aan bij onze laatste overnachting op de grens tussen het Nationale Park en het Nationale Reservaat. Hier zouden we ook olifanten en buffels moeten kunnen zien, maar heel veel verder dan wat white colored monkeys komen we niet.
We eten gezellig samen met onze landgenoten Carolien en Simon, terwijl hun drager en kok/gids met die van ons samen eten. Weer bijtijds naar bed, voor de verandering.
Vrijdag, 27 december
Ondanks dat het de laatste dag is en we niet een grote afstand hoeven af te leggen, staan we toch weer om 6 uur op, om eventueel wat wildlife te zien. We wandelen een uur of drie over de weg, of wat daar van over is, maar de beloofde buffels en olifanten krijgen we niet te zien, laat staan de luipaard. De weg is zo onwaarschijnlijk slecht dat alleen een enkele jeep het aandurft om hier te komen, maar ook voor wandelaars is het geen sinecure; Hilgien glijdt nog even uit, nu het nog kan, over de spekgladde modder om tot stilstand te komen tegen een kei, maar links en rechts zijn er meerdere glijpartijen waar te nemen.
Na een wandeltocht van drie uur worden we door een jeep opgepikt, die ons naar de bewoonde wereld brengt, waarvandaan we met twee matatu’s naar Nanyuki gaan. Hier nemen we afscheid van de gids, kok en dragers en besluiten we nog door te reizen naar Nairobi. Al met al weer een lange (reis)dag, want daar komen we weer precies aan als het donker is (natuurlijk!). Laat, ondanks dat onze chauffeur rijdt alsof zijn leven ervan afhangt. Er zijn geregeld files, waarbij onze enkele rijrichting in een 4-baanse snelweg verandert, terwijl de tegenliggers via de berm hun weg dienen te vervolgen. Raarrrr! De chauffeur kent de weg blijkbaar goed en neemt geregeld een detour indien hij niet meer links en rechts kan inhalen. Toch duurt de reis weer 5u in plaats van 3u. In Nairobi stappen we voor de veiligheid maar het eerste het beste hotel binnen. Prijs van een overnachting is 50 dollar, ‘iets’ boven ons budget, dus Hilgien legt uit dat we maar 1.500 shilling (nog geen 13 euro) hebben en we morgen het land uit gaan. Tot onze (in ieder geval Auke’s) grote verbazing gaan ze daarmee akkoord! We hebben nog wel iets meer, maar hopen daar de bustickets en voedsel van te kopen…
Nog even een bus regelen voor de volgende ochtend en dus wederom tegen alle adviezen in, in het donker de straat op. We vinden een kantoortje en een paar mensen die ons te dure kaartjes willen verkopen, maar uiteindelijk vinden we veel dichterbij een louche maatschappijtje dat ons voor nog minder wil vervoeren. In een mooie bus! Deze bus vertrekt om 7 uur, wel erg vroeg, maar dat is beter (lees: verstandiger) dan steeds zo laat aankomen. Er zijn passagiers die om ’s avonds al in de bus zitten om morgen de bus niet te missen. Overigens scheelt dat ook een overnachting, beredeneren wij. Voor ons iets te gortig, dus wij besluiten lekker naar ons hotelletje te gaan, de wekker maar weer eens op 6 uur te zetten en te proberen de bus van 7 uur te pakken naar Arusha, Tanzania….
Te vroeg wakker, niet al te lekker bed dus maar opstaan & inpakken. Tegen 9:30 uur de deur uit na droog brood met koffie. Dit is al de 2e keer dat we droog brood krijgen. Als ’t beleg op is, is ’t op. Zo blijkt. We moeten nog zelf water en waterzuiveringstabletten halen voor onderweg en wat snacks.
Tegen 13:00 uur starten we met de Sirimonroute en dus de 10 km lange weg naar 3.300 meter voor de eerste overnachting. We zien de neushoornvogel, Colobus apen, lobelia’s, tree hyrax en vele vogels. Onze gids blijkt een goede, want hij weet heel veel van de berg en wat er groeit, bloeit en leeft en is vooral een vogel liefhebber. Haasten doen we dan ook bepaald niet!
Bij de ingang van het park op 2.650m was de temperatuur al beduidend lager (15’C), maar hoe meer we stijgen, hoe verder het af koelt. Als we om 16:00 uur aankomen op 3.300 meter is de maximum temperatuur nog maar 10 graden. Onze gids, kok en drie(!) dragers doen duidelijk meer dan alleen koken en dragen; ze zorgen goed voor ons, want we krijgen eten, worden bediend en ze verwennen ons met thee, koekjes&popcorn.
We zitten in Old Moses Hut met vele andere mzungu’s; Nederlanders, Denen, Duitsers, Engelsen en Schotten.
Het koelt wel snel af, zeker als je een tijdje stil zit en dus met spijkerbroek, thermobroek en 5 lagen bovenkleding redt Hilgien het net. Auke heeft dat (natuurlijk) niet nodig. ’s Nachts zakt de temperatuur verder naar 6 graden, maar daar zijn we gelukkig op voorbereid. Auke kruipt lekker in zijn donzen slaapzak, terwijl Hilgien in twee (dunnere) slaapzakken en een lakenzak kruipt die we hebben mee genomen. Wat ook helpt is de ‘kruik’ die de kok voor ons klaar maakt: een fles gevuld met net gekookt water (ons drinkwater voor de volgende dag) die we in onze slaapzak kunnen stoppen.
Dinsdag, 24 december
Vandaag om 6:00 uur wakker worden, althans opstaan, want zo veel heeft Auke nou ook weer niet geslapen. Niet vanwege de kou, want de ‘kruiken’ zijn heerlijk. Wellicht is het de hoogte, wellicht de spanning, wie weet, met de twee slechte nachten daarvoor werd in ieder geval op beter gehoopt. Na het ontbijt (porridge, brood) gaan we op pad en we beginnen met een stevige klim. Onderweg zien we diverse prachtige lobelia’s. Eén soort daarvan heeft in zijn openstaande bladeren water met antivries. Deze openstaande bladeren sluiten ’s nachts en openen als de zon opkomt.
Eigenlijk valt de steilte van het traject en de conditie van het pad reuze mee. De hoogte voelen we natuurlijk wel. Hilgien heeft toch wel wat last van hoofdpijn, dus dat moeten we goed in de gaten blijven houden. Tijdens de lunch zien we veel rock hyraxes lekker luierend op de rotsen. Als we verder stijgen zien we steeds meer en grotere lobelia’s (ook lobelia bomen, die een beetje doen denken aan de boomvarens in Nieuw Zeeland) en als we vlak bij Shipton’s Cave Hut zijn, zien we ‘echte’ pieken met sneeuw en ijs.
Vlak voor de hut nog een heel nare ervaring als we Simon zien zitten naast het pad. Simon hebben we gisteren ontmoet, hij is arts en het verbaast ons dat hij nog niet bij de hut is, aangezien hij eerder vertrokken is en goed door loopt. Hij heeft echter eerste hulp verleend aan een 52-jarige wandelaar die op de berg (op 4.100 meter hoogte) is ingestort. Hulp mocht echter niet meer baten, hij kon niks anders doen dan de dood constateren! Wat een bizarre ontwikkeling. Onduidelijk is (en blijft) wat er precies gebeurd is, maar hoe dan ook een absurde les dat er met een berg niet te spotten is. Mt Kenya staat echter niet bekend als een berg met veel slachtoffers, dit jaar zijn er ‘maar’ 2 of 3 mensen op de berg overleden. Op de Kiliminjaro vallen jaarlijks 10 tot 20 mensen dood neer, met name ten gevolge van hoogteziekte of een combinatie hiervan met andere problemen….
Flink ontdaan leggen we het laatste stukje af en de kerstsfeer is op deze kerstavond (even) ver te zoeken.
In de hut roostert een groep Amerikanen marsh mellows en een groep Denen fabriekt een kerstboom in elkaar en wij zetten onze kerstmuts op. We proberen er toch nog een beetje sfeer in te krijgen…
Vanavond wel vroeg naar bed en een korte wandeling voor morgen om te acclimatiseren. Hopelijk zijn de klachten dan verdwenen.
Woensdag, 1e kerstdag
Lekker dagje vrij dus pas om acht uur op en om negen uur op pad voor onze acclimatisatieklim van 4.200 meter naar 4.600 meter. We voelen ons allebei niet top, Hilgien zat al aan de Diamox en paracetamol, maar Auke neemt toch ook maar wat Diamox. Wederom is het een prachtige, heldere dag. De klim is door de hoogte pittig, maar het terrein is ook niet al te makkelijk, want veel van de klim bestaat uit losse kiezels. De uitzichten zijn door het mooie weer echter prachtig en eenmaal boven aangekomen heeft Hilgien weer praatjes genoeg om naar nog wat grotere hoogten door te klauteren.
Als we terug komen is het tijd voor kerst. Iemand heeft een fles champagne meegenomen en één van de koks heeft een ‘taart’ gebakken! (Laten we zeggen dat de smaak niet helemaal overeenstemde met hoe de taart eruit zag en de moeite die het ongetwijfeld heeft gekost om de taart op een benzinebrander te bakken, maar het was een heuse kersttaart). Verder eigenlijk vooral luieren, kletsen en lezen; relaxen als voorbereiding op de top die we de volgende dag willen beklimmen. De volgende dag klinkt luxe, maar het betekent dat we om 2 uur op moeten, om 3 uur te vertrekken, zodat we om 6 uur de zonsopkomst op de top kunnen bekijken.
Donderdag, 2e kerstdag
Pfoe dat is vroeg zeg, om 2 uur opstaan! Met wat thee en een paar koekjes in de maag op pad met onze hoofdlampjes op. De route is stijl en het is vrij koud; een graad of 2 als we om 3 uur vertrekken. (We houden de temperatuur nauwlettend in de gaten met onze minithermometer! :). We gaan langzaam omhoog, want de lucht is ijl en het lopen zwaar, maar er zijn er nog altijd mensen die langzamer gaan en zo ontstaat er zo nu en dan een file van mensen. Niet eens omdat het nou zo vreselijk druk is, maar de mogelijkheden om elkaar te passeren zijn schaars.
Op 4.600 meter hoogte is er een pad dat afbuigt naar de top. Dit pad moeten we eerst op en dan af, waarna we onze weg vervolgen. De temperatuur is inmiddels -2 graden en we lopen over de eerste flinters ijs en sneeuw. Veel is dit niet meer, maar aan de puinvelden en de u-dalen is duidelijk te zien dat er in vroegere tijden uitgebreide gletsjers zijn geweest. Het gaat zo langzaam omhoog, dat we twijfelen of we wel op tijd op de top zijn, aangezien de lucht al flink begint te kleuren van de eerste zonnestralen. Hilgien moet geregeld even haar hartslag wat tot rust brengen, zodat ook de hoofdpijn gelijk zakt. Na elke rust voelt ze zich gelijk beter, maar dat houdt nooit lang stand. Een kwestie van hoogte en weinig zuurstof dus… Maar een minuut of tien voordat de zon opkomt bereiken we de top (wat een timing!) en één van de eerste dingen die we zien is in de verte (340 km verderop!) de Kilimanjaro en zijn kleinere broertje Mt. Meru. Wat een fantastische bonus is dat, want zo helder is het niet vaak, verzekert onze gids. De eerste zonnestralen kleuren de hoogste piek van Mt. Kenya, op bijna 5.200 meter hoogte en deze top is alleen begaanbaar voor klimmers. Wij staan op Lenana op 4.895 meter, de hoogste punt voor wandelaars.
Na een uitgebreide fotosessie beginnen we aan de afdaling, want ondanks onze gehuurde donsjassen is het met -6 graden toch niet al te aangenaam. De afdaling is het eerste stuk hetzelfde tot 4.600 meter, maar daarna dalen we aan de oostkant van de berg af, waar we aan de noordwest kant omhoog zijn gekomen. Deze kant van de berg: Chogoria is zo anders dan de Sirimonkant die we opgekomen zijn! We zijn dan ook blij dat we daarvoor gekozen hebben ondanks dat het logistiek lastiger is vanwege vervoer en achtergelaten bagage. Deze kant van de berg is natter, heeft andere vegetatie (meer bloemen) en een hele mooie vallei. Bovendien krijg je nu pas een beeld van de grootte van de berg. Eigenlijk is het een uitgebreid bergachtig gebied met meerdere pieken. Hoe verder we afdalen, hoe groener de berg wordt en je waant je in een prachtig onbekend gebied met planten die we nog nooit hebben gezien. Zitten we eigenlijk wel in Afrika? Vanaf een meter of 3.000 hoogte is het een heel lieflijk landschap, met rollende heuvels, kabbelende beekjes en bomen met enorme slierten mos (‘old man’s beard’). Na een lange, lange dag komen we om 16 uur aan bij onze laatste overnachting op de grens tussen het Nationale Park en het Nationale Reservaat. Hier zouden we ook olifanten en buffels moeten kunnen zien, maar heel veel verder dan wat white colored monkeys komen we niet.
We eten gezellig samen met onze landgenoten Carolien en Simon, terwijl hun drager en kok/gids met die van ons samen eten. Weer bijtijds naar bed, voor de verandering.
Vrijdag, 27 december
Ondanks dat het de laatste dag is en we niet een grote afstand hoeven af te leggen, staan we toch weer om 6 uur op, om eventueel wat wildlife te zien. We wandelen een uur of drie over de weg, of wat daar van over is, maar de beloofde buffels en olifanten krijgen we niet te zien, laat staan de luipaard. De weg is zo onwaarschijnlijk slecht dat alleen een enkele jeep het aandurft om hier te komen, maar ook voor wandelaars is het geen sinecure; Hilgien glijdt nog even uit, nu het nog kan, over de spekgladde modder om tot stilstand te komen tegen een kei, maar links en rechts zijn er meerdere glijpartijen waar te nemen.
Na een wandeltocht van drie uur worden we door een jeep opgepikt, die ons naar de bewoonde wereld brengt, waarvandaan we met twee matatu’s naar Nanyuki gaan. Hier nemen we afscheid van de gids, kok en dragers en besluiten we nog door te reizen naar Nairobi. Al met al weer een lange (reis)dag, want daar komen we weer precies aan als het donker is (natuurlijk!). Laat, ondanks dat onze chauffeur rijdt alsof zijn leven ervan afhangt. Er zijn geregeld files, waarbij onze enkele rijrichting in een 4-baanse snelweg verandert, terwijl de tegenliggers via de berm hun weg dienen te vervolgen. Raarrrr! De chauffeur kent de weg blijkbaar goed en neemt geregeld een detour indien hij niet meer links en rechts kan inhalen. Toch duurt de reis weer 5u in plaats van 3u. In Nairobi stappen we voor de veiligheid maar het eerste het beste hotel binnen. Prijs van een overnachting is 50 dollar, ‘iets’ boven ons budget, dus Hilgien legt uit dat we maar 1.500 shilling (nog geen 13 euro) hebben en we morgen het land uit gaan. Tot onze (in ieder geval Auke’s) grote verbazing gaan ze daarmee akkoord! We hebben nog wel iets meer, maar hopen daar de bustickets en voedsel van te kopen…
Nog even een bus regelen voor de volgende ochtend en dus wederom tegen alle adviezen in, in het donker de straat op. We vinden een kantoortje en een paar mensen die ons te dure kaartjes willen verkopen, maar uiteindelijk vinden we veel dichterbij een louche maatschappijtje dat ons voor nog minder wil vervoeren. In een mooie bus! Deze bus vertrekt om 7 uur, wel erg vroeg, maar dat is beter (lees: verstandiger) dan steeds zo laat aankomen. Er zijn passagiers die om ’s avonds al in de bus zitten om morgen de bus niet te missen. Overigens scheelt dat ook een overnachting, beredeneren wij. Voor ons iets te gortig, dus wij besluiten lekker naar ons hotelletje te gaan, de wekker maar weer eens op 6 uur te zetten en te proberen de bus van 7 uur te pakken naar Arusha, Tanzania….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
