Arusha, Tanzania
Blijf op de hoogte en volg Hilgien
29 December 2013 | Tanzania, Arusha
Zaterdag 28 december
We zien de groene landschappen veranderen in een meer droge omgeving, minder kleur uit de natuur, maar veelal opgefleurd door de Maasai, met hun vaak rode of blauwe gewaden. Bij de grens wordt het een gedoe. Eerst uitchecken, dan inchecken. Naar de wc willen, maar geen shillings meer hebben; geen Keniaanse en geen Tanzaniaanse… uiteindelijk lukt het om samen voor 1 dollar naar de wc te mogen. Gelukkig maar, want we zijn al sinds 6u45 onderweg en het is alweer 13u00…. Waar blijft de tijd? Of nee, waar blijven de andere passagiers? De buschauffeur is ongeduldig en rijdt steeds een stukje verder en vertrekt uiteindelijk. Een kind gaat hard huilen. Zijn moeder en nog een man ontbreken nog; paspoortproblemen… maar weer een half uur later is de bus toch compleet en rijden we Tanzania binnen. Pas tegen 15u00 arriveren we in Arusha. Veeel later dan verwacht; we hoopten op uiterlijk 12u00, al hadden we geen idee hoe lang de rit was. (Voorbereiding?:)
Onderweg is het tijd om in te lezen over Tanzania, Arusha en safari’s, daar willen we immers mee beginnen....
Als we aankomen in Arusha, komen we direct in aanraking met de eerste flycatcher. In de Lonely Planet zijn we reeds gewaarschuwd; flycatchers zijn die mensen die op straat een safari aan je willen slijten. Ze zouden je de weg willen wijzen. Maar ze willen vooral geld verdienen of soms een baan hierdoor bemachtigen. Ze kunnen de kok of gids van een organisatie zijn. Deze eerste flycatcher is vriendelijk en als we duidelijk en streng aangeven zonder hem te willen lopen, laat hij ons met rust. Maar als een flycatcher je met rust laat, staat de volgende klaar. Zelfs als we bij Raha Leo, de guesthouse aankomen, zijn ze zo brutaal zelfs mee naar binnen te lopen…. Als we inchecken en even later zonder flycatcher zitten, geeft de receptionist al aan dat de laatste flycatcher in ieder geval niet te vertrouwen is….
Als we op pad gaan voor sightseeing, een nieuwe simkaart en een safari van 4 of 5 dagen naar Serengeti, Lake Manyara en/of Tarangire NP worden we hoe later hoe chagrijniger. In Kenia werden we alleen of vooral op busstations lastig gevallen voor de verkoop van bus tickets, maar hier valt het niet mee om 5 minuten zonder flycatcher te lopen. We eten wat, vragen rond voor een simkaart, spreken een mzungu aan voor safari-ervaringen en vragen toestemming voor het maken van foto’s van mensen, maar zonder resultaat… Het is laat, we moeten echt nog wassen en morgen op pad gaan wordt toch teveel rushen, dus we besluiten hier nog een dag te blijven.
Zondag 29 december; Day off of offday?
Onze guesthouse is prettig, het bed goed, er is een klamboe en het is schoner dan we gewend zijn. Het ontbijt bestaat uit 2 geroosterde boterhammen, Spaanse omelet, banaan en koffie. Tanzania is duurder dan Kenia; het eten, de overnachtingen en wellicht ook de safari’s, maar dat is nog niet duidelijk. We willen de was wegbrengen, maar dat kost €0,50 per stuk, ongeacht of het een broek, onderbroek of sok is! Dus we doen zelf wel even een handwasje… aaiiij, even? 40 stuks is best een hoop! Een uurtje later gaan we op pad met al iets meer plan: we doen Serengeti, misschien Ngorongoro (hadden we eerst afgeschaft) en Lake Manyara… maar dat laatste hoeft niet perse. Gedurende de dag besluiten we Manyara ook maar niet te doen en voor 4 dagen i.p.v. 5 dagen te gaan, dat is prijs- en tijd technisch beter.
Hilgien heeft voor de verandering een korte broek aan, want het is hier ruim 30°C !! Een korte broek klinkt dan dus wel zo lekker. Maar het tegendeel is waar. Het aantal moslims is hier veel hoger dan in Kenia, te weten: 35-40%, het aantal Christenen 40-45%... En er loopt geen vrouw rond met een rok of broek korter dan ruimschoots over de knieën…. Hilgien wordt dan ook vaak aangekeken met een duidelijke top-tot-teen beweging…
Overigens blijkt er recentelijk in Zanzibar een incident te zijn geweest, waarbij 2 Engelse meiden (wellicht op z’n Engels gekleed...?) met zuur werden overgoten… Hoog tijd voor een lange broek en bedekte schouders!
We worden hondsdol van alle flycatchers, de ergste volgt ons waar we ook gaan, zelfs tot in het gebouw van de organisatie waar we informatie willen en kijken of we eruit komen. Het is zondag en dus zijn de meeste safari-organisaties gesloten, maar telefonisch kun je sommige bedrijven gewoon bereiken. Dus we bellen met onze nieuwe simkaaart heel wat af. Basecamp – een aanbevolen organisatie – is vol, Sunny travel en Fauna&Flora kunnen we niet bereiken etc. etc. Met de simkaart zijn we toch echt ook weer afgezet; het beltegoed wat erop zou moeten staan, staat er niet op en ook internet gaat echt niet werken. En we waren nog zo oplettend….
We komen Chris tegen, een Engelsman die op safari gaat en meer mensen zoekt, o.a. om de prijs te drukken. We zijn eerst geïnteresseerd, vervolgens denken we dat hij een flycatcher is en we gaan met gezonde achterdocht mee naar het kantoor van Equatorial Safari Ltd. Het ziet er hier netjes uit en we beginnen toch te denken dat we TE achterdochtig zijn geworden. Dit bedrijf kennen we echter niet, dus willen referenties hebben. De VVV heeft een blacklist van plaatselijke organisaties die niet te vertrouwen zijn, maar die is echter op zondag gesloten. We vragen een referentieboek op, maar die ligt achter een afgesloten deurtje of tenminste dat wordt gezegd. Er komen zo andere mzungu’s terug van een 8-daagse trip, dus daar kunnen we wel even mee praten. Zo gezegd, zo gedaan. Ze zijn erg tevreden over de hele trip en organisatie. Achteraf gezien weten we niet of ze wel met dezelfde organisatie mee waren, maar goed. We zijn er helemaal klaar mee, het is al 20u en we gaan dus met ze in zee. Chris lijkt ook een goede gezellige man en dat zien we dus ook wel zitten. Voor het voorschot willen we een bon, ook dat wordt keurig geregeld. Maar als we na uren praten, mzungus spreken etc., ze met weer iemand anders aan komen zetten en de plannen willen aanpassen worden we boos, zelfs Auke schiet uit zijn slof…. We hebben nu toch een akkoord bereikt?
Het lukt ons nog net wat eten te scoren om 21u15, wat ook wel weer een hele happening is. Het lijkt hier wel een drive-in of beter: drive by! Er komen veel grote auto’s langs die blijkbaar een bestelling hebben geplaatst. Ze blijven allemaal stuk voor stuk in de auto langs de kant van de weg wachten tot het eten naar hun toe komt….
Het is een lange dag, een day off, maar eigenlijk een offday. Achteraf denken we dat we een safari vanaf Nederland hadden moeten regelen. Ook wel een risico met alle louche praktijken hier en naar verwachting is het nog duurder, (ter info: we betalen nu al $180,- pppd, dus zo’n €135,- pppd…. !!) echter de tijd, de energie en vooral de irritaties waren het niet waard om het ter plekke geregeld te krijgen… al met al een dag om snel te vergeten….
Maar ondanks alle trammelant, gaan wij toch maar mooi op safari en wel naar het bijna mythisch klinkende Serengeti!
We zien de groene landschappen veranderen in een meer droge omgeving, minder kleur uit de natuur, maar veelal opgefleurd door de Maasai, met hun vaak rode of blauwe gewaden. Bij de grens wordt het een gedoe. Eerst uitchecken, dan inchecken. Naar de wc willen, maar geen shillings meer hebben; geen Keniaanse en geen Tanzaniaanse… uiteindelijk lukt het om samen voor 1 dollar naar de wc te mogen. Gelukkig maar, want we zijn al sinds 6u45 onderweg en het is alweer 13u00…. Waar blijft de tijd? Of nee, waar blijven de andere passagiers? De buschauffeur is ongeduldig en rijdt steeds een stukje verder en vertrekt uiteindelijk. Een kind gaat hard huilen. Zijn moeder en nog een man ontbreken nog; paspoortproblemen… maar weer een half uur later is de bus toch compleet en rijden we Tanzania binnen. Pas tegen 15u00 arriveren we in Arusha. Veeel later dan verwacht; we hoopten op uiterlijk 12u00, al hadden we geen idee hoe lang de rit was. (Voorbereiding?:)
Onderweg is het tijd om in te lezen over Tanzania, Arusha en safari’s, daar willen we immers mee beginnen....
Als we aankomen in Arusha, komen we direct in aanraking met de eerste flycatcher. In de Lonely Planet zijn we reeds gewaarschuwd; flycatchers zijn die mensen die op straat een safari aan je willen slijten. Ze zouden je de weg willen wijzen. Maar ze willen vooral geld verdienen of soms een baan hierdoor bemachtigen. Ze kunnen de kok of gids van een organisatie zijn. Deze eerste flycatcher is vriendelijk en als we duidelijk en streng aangeven zonder hem te willen lopen, laat hij ons met rust. Maar als een flycatcher je met rust laat, staat de volgende klaar. Zelfs als we bij Raha Leo, de guesthouse aankomen, zijn ze zo brutaal zelfs mee naar binnen te lopen…. Als we inchecken en even later zonder flycatcher zitten, geeft de receptionist al aan dat de laatste flycatcher in ieder geval niet te vertrouwen is….
Als we op pad gaan voor sightseeing, een nieuwe simkaart en een safari van 4 of 5 dagen naar Serengeti, Lake Manyara en/of Tarangire NP worden we hoe later hoe chagrijniger. In Kenia werden we alleen of vooral op busstations lastig gevallen voor de verkoop van bus tickets, maar hier valt het niet mee om 5 minuten zonder flycatcher te lopen. We eten wat, vragen rond voor een simkaart, spreken een mzungu aan voor safari-ervaringen en vragen toestemming voor het maken van foto’s van mensen, maar zonder resultaat… Het is laat, we moeten echt nog wassen en morgen op pad gaan wordt toch teveel rushen, dus we besluiten hier nog een dag te blijven.
Zondag 29 december; Day off of offday?
Onze guesthouse is prettig, het bed goed, er is een klamboe en het is schoner dan we gewend zijn. Het ontbijt bestaat uit 2 geroosterde boterhammen, Spaanse omelet, banaan en koffie. Tanzania is duurder dan Kenia; het eten, de overnachtingen en wellicht ook de safari’s, maar dat is nog niet duidelijk. We willen de was wegbrengen, maar dat kost €0,50 per stuk, ongeacht of het een broek, onderbroek of sok is! Dus we doen zelf wel even een handwasje… aaiiij, even? 40 stuks is best een hoop! Een uurtje later gaan we op pad met al iets meer plan: we doen Serengeti, misschien Ngorongoro (hadden we eerst afgeschaft) en Lake Manyara… maar dat laatste hoeft niet perse. Gedurende de dag besluiten we Manyara ook maar niet te doen en voor 4 dagen i.p.v. 5 dagen te gaan, dat is prijs- en tijd technisch beter.
Hilgien heeft voor de verandering een korte broek aan, want het is hier ruim 30°C !! Een korte broek klinkt dan dus wel zo lekker. Maar het tegendeel is waar. Het aantal moslims is hier veel hoger dan in Kenia, te weten: 35-40%, het aantal Christenen 40-45%... En er loopt geen vrouw rond met een rok of broek korter dan ruimschoots over de knieën…. Hilgien wordt dan ook vaak aangekeken met een duidelijke top-tot-teen beweging…
Overigens blijkt er recentelijk in Zanzibar een incident te zijn geweest, waarbij 2 Engelse meiden (wellicht op z’n Engels gekleed...?) met zuur werden overgoten… Hoog tijd voor een lange broek en bedekte schouders!
We worden hondsdol van alle flycatchers, de ergste volgt ons waar we ook gaan, zelfs tot in het gebouw van de organisatie waar we informatie willen en kijken of we eruit komen. Het is zondag en dus zijn de meeste safari-organisaties gesloten, maar telefonisch kun je sommige bedrijven gewoon bereiken. Dus we bellen met onze nieuwe simkaaart heel wat af. Basecamp – een aanbevolen organisatie – is vol, Sunny travel en Fauna&Flora kunnen we niet bereiken etc. etc. Met de simkaart zijn we toch echt ook weer afgezet; het beltegoed wat erop zou moeten staan, staat er niet op en ook internet gaat echt niet werken. En we waren nog zo oplettend….
We komen Chris tegen, een Engelsman die op safari gaat en meer mensen zoekt, o.a. om de prijs te drukken. We zijn eerst geïnteresseerd, vervolgens denken we dat hij een flycatcher is en we gaan met gezonde achterdocht mee naar het kantoor van Equatorial Safari Ltd. Het ziet er hier netjes uit en we beginnen toch te denken dat we TE achterdochtig zijn geworden. Dit bedrijf kennen we echter niet, dus willen referenties hebben. De VVV heeft een blacklist van plaatselijke organisaties die niet te vertrouwen zijn, maar die is echter op zondag gesloten. We vragen een referentieboek op, maar die ligt achter een afgesloten deurtje of tenminste dat wordt gezegd. Er komen zo andere mzungu’s terug van een 8-daagse trip, dus daar kunnen we wel even mee praten. Zo gezegd, zo gedaan. Ze zijn erg tevreden over de hele trip en organisatie. Achteraf gezien weten we niet of ze wel met dezelfde organisatie mee waren, maar goed. We zijn er helemaal klaar mee, het is al 20u en we gaan dus met ze in zee. Chris lijkt ook een goede gezellige man en dat zien we dus ook wel zitten. Voor het voorschot willen we een bon, ook dat wordt keurig geregeld. Maar als we na uren praten, mzungus spreken etc., ze met weer iemand anders aan komen zetten en de plannen willen aanpassen worden we boos, zelfs Auke schiet uit zijn slof…. We hebben nu toch een akkoord bereikt?
Het lukt ons nog net wat eten te scoren om 21u15, wat ook wel weer een hele happening is. Het lijkt hier wel een drive-in of beter: drive by! Er komen veel grote auto’s langs die blijkbaar een bestelling hebben geplaatst. Ze blijven allemaal stuk voor stuk in de auto langs de kant van de weg wachten tot het eten naar hun toe komt….
Het is een lange dag, een day off, maar eigenlijk een offday. Achteraf denken we dat we een safari vanaf Nederland hadden moeten regelen. Ook wel een risico met alle louche praktijken hier en naar verwachting is het nog duurder, (ter info: we betalen nu al $180,- pppd, dus zo’n €135,- pppd…. !!) echter de tijd, de energie en vooral de irritaties waren het niet waard om het ter plekke geregeld te krijgen… al met al een dag om snel te vergeten….
Maar ondanks alle trammelant, gaan wij toch maar mooi op safari en wel naar het bijna mythisch klinkende Serengeti!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
