Weer even de benen strekken; Mt Meru
Blijf op de hoogte en volg Hilgien
05 Januari 2014 | Tanzania, Arusha
Vrijdag 3 januari
Afgelopen dagen waren ondanks voornamelijk in de auto staan en zitten vermoeiend, wellicht door alle irritaties. We denken dus aan een dagje rust, al is dat in Arusha bijna niet mogelijk met al die mensen die je om de haverklap aanspreken. We besluiten dus om maar gelijk te starten met een bergwandeling. Mede om de inmiddels niet zo positieve mening over Tanzania bij te kunnen stellen.
We slaan de Kili vanwege het benodigde geld en dagen over en willen Mt. Meru beklimmen. Met 4566m hoogte, de 2e hoogste berg van Tanzania, dus vast ook de moeite waard. Wat hebben we nodig? Vervoer, een kok, slaapzak en dragers. En dus bellen we een organisatie op met de vraag of hij een kok kan leveren. Een uurtje later zitten we in een taxi (afgezet voor 60 euro voor een ritje van 45 km) met een kok en een slaapzak op weg naar het park. Dragers kunnen we bij de ingang regelen. Spijt hebben we wel dat we niet een eigen kookstelletje hebben mee genomen, want de kok neemt een kookstel mee waarvoor al één drager nodig is en er dus nog een drager nodig is voor het eten, voor het inmiddels vijf man grote gezelschap. En eigenlijk hadden we er nog één nodig, want het eten is op zijn zachtst gezegd onhandig en onnodig zwaar (in totaal zo’n 25 kg aan fruit, aardappelen, pakken sap, etc. t.w.v. 125 euro voor drie dagen). Wij willen echter maximaal 2 dragers, want zelf hebben we samen maar 12kg aan bagage mee. Maar goed, dat is wel een beetje hoe het gaat in Afrika; zo’n tocht betekent werkgelegenheid en arbeid kost relatief weinig in Afrika ($10,- per dag per drager), dus waarom daarop beknibbelen door dingen efficiënt te doen? Dus een keuken wordt niet ingericht met vaste gasstellen en een tevreden klant is een klant die goed eet en een tevreden klant geeft goed fooi... Om te voorkomen dat het gezelschap uit blijft dijen, besluiten we zelf maar 8 kg om hoog te sjouwen.
Als alle formaliteiten geregeld zijn (en formaliteiten zijn er in overvloed in Afrika) gaan we op pad. Wel opschieten want we mogen na 15u niet beginnen met lopen. Wij waren echter al wel om 13u45 bij de eerste poort, maar ja die formaliteiten he? Als we toch nog mogen gaan, blijft het opschieten, want we vertrekken pas om half vier en we hebben dus drie uur om voor het donker bij de eerste hut te raken, 1.000 meter hoger en 7 km verder. Dat lukt ruimschoots want het pad is gelukkig een mooi pad. Onze verplicht toegewezen ranger, als bescherming tegen buffels en olifanten, is een aardige gast en vertelt veel. De hut is een prachtige hut, of liever gezegd hutten, met kamertjes van vier stapelbedden en (koude) douches. Bovendien is er boven de eetzaal een terras gebouwd met uitzicht op de grote, beroemde broer van de Mt Meru, de Kilimanjaro.
De hut blijkt bovendien veel drukker dan onze ranger doet geloven, want er zijn toch een stuk of 30 andere mzungu’s; Duitsers, Italianen, Engelsen en natuurlijk Nederlanders.
Zaterdag 4 januari
We kunnen op een relaxte tijd (7 uur) op, want vandaag hoeven we niet zo heel veel. We stijgen 4 km en 1.000 meter en na de lunch doen we een acclimatisatieklim van nog eens 300 meter (in de hoogte).
Veel ‘trap’lopen, maar zwaar is het eigenlijk niet. De tocht is minder veelzijdig dan de beklimming van Mt Kenya, maar het weer is prachtig en zo ook de uitzichten op de Kilimanjaro. De acclimatisatieklim naar Little Mt Meru op 3.800 m, is nog steeds voornamelijk genieten van het weer en het gezelschap. Maar we vrezen wel de dag van morgen als we –nog vroeger dan met de top van Mt Kenia- om 12 uur op moeten en om 1 uur ’s nachts!! moeten vertrekken. Energie sparen dus en na het eten direct naar bed, voor een paar uurtjes broodnodige slaap.
Zondag 5 januari,
Het begint bijna te wennen, het opstaan op idiote tijden. Sterker, we hebben zelfs nog een paar uurtjes echt geslapen! Maar goed, biscuitjes en koffie midden in de nacht hoeven we bij voorkeur toch nog steeds niet voor wakker gemaakt te worden.
Om één vertrekken we dus en het begin van de wandeling gaat rustig naar Rhino point. Daarna zitten er wat lastigere stukken tussen. Een stuk met handen en voeten klauteren, stukken grind en zand dat onder je voeten wegzakt en af en toe flink blootgesteld aan de wind. Toch is het pad goed te doen, mede vanwege de goede (droge) weersomstandigheden. Hilgien heeft het wel zwaar vanwege de ijle lucht en toch ook wel wat hoogteziekte, maar pole pole (rustig aan, stapje voor stapje), maar wel weinig rusten, komen we dichter bij de top. Ook nu weer blijkt de timing perfect. Een kwartiertje voordat de zon op komt, bereiken we de top en is de temperatuur net als op Mt Kenya tot zo’n zes graden onder nul gedaald. De zon komt prachtig op schuin achter de Kilimanjaro en als we achterom kijken zien we de schaduw van onze berg op de lage wolken ver onder ons in het dal.
Op de terugweg zien we eigenlijk pas waar en hoe we gelopen hebben. Op sommige punten is het goed geweest dat we niet alles zagen! Mt Meru is namelijk een oude vulkaan en onze route liep grotendeels over een oude kraterrand, die soms akelig smal is. Om de één of andere reden heeft de ranger wel veel haast om beneden te komen, waardoor we eigenlijk te weinig genieten en te weinig foto’s (kunnen) nemen van de afdaling. Op zich voor ons niet zo heel erg, want graag willen we op tijd beneden zijn, zodat we nog vervoer voor onszelf (richting Moshi) en onze kok (Arusha) kunnen regelen.
Na een megabrunch om half tien bij hut twee, zou het plan zijn om om half elf te vertrekken, maar helaas wordt dit uiteindelijk half twaalf omdat niet iedereen die met de ranger mee moet lopen naar beneden al zo snel in staat is dat te doen. We balen daar eigenlijk wel van. Wij moeten als een dolle naar beneden afdalen, om vervolgens twee uur lang te zitten wachten tot we vertrekkenvoor het volgende stuk. We balen nog meer als blijkt dat er in het vervolg wel ineens ruimschoots tijd blijkt te zijn voor allerlei pauzes. Maar als we terugkomen bij hut één, hebben wij ondertussen wel onze taxirit geregeld bij een mede wandelaar. Nu nog de kok naar Arusha krijgen, maar daarvoor hebben we al een optie bij onze Nederlandse vrienden. Als de kok en de dragers wat lopen te dralen bij de hut, wordt het ons duidelijk dat het tijd wordt voor het fooienritueel.
Wij hebben onze fooienbijdrage al aardig aangepast aan de door de Amerikanen tot bizarre proporties opgepompte fooienafdracht, maar de Italianen geven hun hele gevolg (13 man) een paar euro fooi, wat bijna leidt tot een volksopstand. Toch jammer, want je wilt een fooi geven omdat het leuk is wat extra’s te geven, maar voor dit soort uitstapjes is het gebruikelijk geworden dat je tussen de 10 en de 20 dollar fooi geeft. Per dag, per man!! (Of vrouw, maar die zijn hier in deze branche zeldzaam.)
Het laatste stuk, zou een afdaling van een uur of twee worden, maar één van de Italianen heeft last van zijn knieën. Dat wordt langzaam lopen voor de hele groep, want de ranger moet de hele groep heelhuids beneden krijgen en uitchecken. Dus voetje voor voetje en met stokken, bereiken wij de uitgang, waar we om 17 uur aankomen. We zijn dus van 1 tot 17 uur onderweg geweest, hebben 1.066 meter gestegen en 3.066 meter afgedaald. Wat een dag!
Nadat de kok, met enige moeite, want tegen de regels in, met de Nederlanders mee kan reizen, stappen wij bij onze lift in. De deal was dat we met deze Amerikaanse Tanzaniaan zijn auto worden opgehaald en bij een bus stop worden afgezet en dat wij de park toegang voor auto plus chauffeur betalen. Wat we even niet mee hebben gekregen is dat we met zes man en bagage in een personenauto terecht komen… Maar als sardientjes in een blik maken we er zelf nog even een minisafari van met o.a. giraffen en waterbuffels.
Bij de doorgaande weg aangekomen, hebben we vrij snel een bus te pakken naar Moshi. De bus is weliswaar groot, groter dan de matatu in Kenia, maar dat betekent dus dat er gewoon nog meer mensen in kunnen. Na een heel intieme busrit van toch weer een uur of 2, komen we, als bijna vanzelfsprekend en nog steeds indruisend tegen alle adviezen, ruimschoots in het donker aan in Moshi. Drie kwartier later en uiteraard een hoop aanbiedingen van safari’s, bergbeklimmingen en overnachtingen afslaand, checken we in bij een goedkoop hotel met dito service. Eindelijk mogen we douchen en slapen en zijn we alweer een stuk dichterbij bij onze laatste bestemming: Zanzibar. Daar mogen we dan toch eindelijk gaan genieten van wat zon, zee en ….rrrrruuuuust…..
Afgelopen dagen waren ondanks voornamelijk in de auto staan en zitten vermoeiend, wellicht door alle irritaties. We denken dus aan een dagje rust, al is dat in Arusha bijna niet mogelijk met al die mensen die je om de haverklap aanspreken. We besluiten dus om maar gelijk te starten met een bergwandeling. Mede om de inmiddels niet zo positieve mening over Tanzania bij te kunnen stellen.
We slaan de Kili vanwege het benodigde geld en dagen over en willen Mt. Meru beklimmen. Met 4566m hoogte, de 2e hoogste berg van Tanzania, dus vast ook de moeite waard. Wat hebben we nodig? Vervoer, een kok, slaapzak en dragers. En dus bellen we een organisatie op met de vraag of hij een kok kan leveren. Een uurtje later zitten we in een taxi (afgezet voor 60 euro voor een ritje van 45 km) met een kok en een slaapzak op weg naar het park. Dragers kunnen we bij de ingang regelen. Spijt hebben we wel dat we niet een eigen kookstelletje hebben mee genomen, want de kok neemt een kookstel mee waarvoor al één drager nodig is en er dus nog een drager nodig is voor het eten, voor het inmiddels vijf man grote gezelschap. En eigenlijk hadden we er nog één nodig, want het eten is op zijn zachtst gezegd onhandig en onnodig zwaar (in totaal zo’n 25 kg aan fruit, aardappelen, pakken sap, etc. t.w.v. 125 euro voor drie dagen). Wij willen echter maximaal 2 dragers, want zelf hebben we samen maar 12kg aan bagage mee. Maar goed, dat is wel een beetje hoe het gaat in Afrika; zo’n tocht betekent werkgelegenheid en arbeid kost relatief weinig in Afrika ($10,- per dag per drager), dus waarom daarop beknibbelen door dingen efficiënt te doen? Dus een keuken wordt niet ingericht met vaste gasstellen en een tevreden klant is een klant die goed eet en een tevreden klant geeft goed fooi... Om te voorkomen dat het gezelschap uit blijft dijen, besluiten we zelf maar 8 kg om hoog te sjouwen.
Als alle formaliteiten geregeld zijn (en formaliteiten zijn er in overvloed in Afrika) gaan we op pad. Wel opschieten want we mogen na 15u niet beginnen met lopen. Wij waren echter al wel om 13u45 bij de eerste poort, maar ja die formaliteiten he? Als we toch nog mogen gaan, blijft het opschieten, want we vertrekken pas om half vier en we hebben dus drie uur om voor het donker bij de eerste hut te raken, 1.000 meter hoger en 7 km verder. Dat lukt ruimschoots want het pad is gelukkig een mooi pad. Onze verplicht toegewezen ranger, als bescherming tegen buffels en olifanten, is een aardige gast en vertelt veel. De hut is een prachtige hut, of liever gezegd hutten, met kamertjes van vier stapelbedden en (koude) douches. Bovendien is er boven de eetzaal een terras gebouwd met uitzicht op de grote, beroemde broer van de Mt Meru, de Kilimanjaro.
De hut blijkt bovendien veel drukker dan onze ranger doet geloven, want er zijn toch een stuk of 30 andere mzungu’s; Duitsers, Italianen, Engelsen en natuurlijk Nederlanders.
Zaterdag 4 januari
We kunnen op een relaxte tijd (7 uur) op, want vandaag hoeven we niet zo heel veel. We stijgen 4 km en 1.000 meter en na de lunch doen we een acclimatisatieklim van nog eens 300 meter (in de hoogte).
Veel ‘trap’lopen, maar zwaar is het eigenlijk niet. De tocht is minder veelzijdig dan de beklimming van Mt Kenya, maar het weer is prachtig en zo ook de uitzichten op de Kilimanjaro. De acclimatisatieklim naar Little Mt Meru op 3.800 m, is nog steeds voornamelijk genieten van het weer en het gezelschap. Maar we vrezen wel de dag van morgen als we –nog vroeger dan met de top van Mt Kenia- om 12 uur op moeten en om 1 uur ’s nachts!! moeten vertrekken. Energie sparen dus en na het eten direct naar bed, voor een paar uurtjes broodnodige slaap.
Zondag 5 januari,
Het begint bijna te wennen, het opstaan op idiote tijden. Sterker, we hebben zelfs nog een paar uurtjes echt geslapen! Maar goed, biscuitjes en koffie midden in de nacht hoeven we bij voorkeur toch nog steeds niet voor wakker gemaakt te worden.
Om één vertrekken we dus en het begin van de wandeling gaat rustig naar Rhino point. Daarna zitten er wat lastigere stukken tussen. Een stuk met handen en voeten klauteren, stukken grind en zand dat onder je voeten wegzakt en af en toe flink blootgesteld aan de wind. Toch is het pad goed te doen, mede vanwege de goede (droge) weersomstandigheden. Hilgien heeft het wel zwaar vanwege de ijle lucht en toch ook wel wat hoogteziekte, maar pole pole (rustig aan, stapje voor stapje), maar wel weinig rusten, komen we dichter bij de top. Ook nu weer blijkt de timing perfect. Een kwartiertje voordat de zon op komt, bereiken we de top en is de temperatuur net als op Mt Kenya tot zo’n zes graden onder nul gedaald. De zon komt prachtig op schuin achter de Kilimanjaro en als we achterom kijken zien we de schaduw van onze berg op de lage wolken ver onder ons in het dal.
Op de terugweg zien we eigenlijk pas waar en hoe we gelopen hebben. Op sommige punten is het goed geweest dat we niet alles zagen! Mt Meru is namelijk een oude vulkaan en onze route liep grotendeels over een oude kraterrand, die soms akelig smal is. Om de één of andere reden heeft de ranger wel veel haast om beneden te komen, waardoor we eigenlijk te weinig genieten en te weinig foto’s (kunnen) nemen van de afdaling. Op zich voor ons niet zo heel erg, want graag willen we op tijd beneden zijn, zodat we nog vervoer voor onszelf (richting Moshi) en onze kok (Arusha) kunnen regelen.
Na een megabrunch om half tien bij hut twee, zou het plan zijn om om half elf te vertrekken, maar helaas wordt dit uiteindelijk half twaalf omdat niet iedereen die met de ranger mee moet lopen naar beneden al zo snel in staat is dat te doen. We balen daar eigenlijk wel van. Wij moeten als een dolle naar beneden afdalen, om vervolgens twee uur lang te zitten wachten tot we vertrekkenvoor het volgende stuk. We balen nog meer als blijkt dat er in het vervolg wel ineens ruimschoots tijd blijkt te zijn voor allerlei pauzes. Maar als we terugkomen bij hut één, hebben wij ondertussen wel onze taxirit geregeld bij een mede wandelaar. Nu nog de kok naar Arusha krijgen, maar daarvoor hebben we al een optie bij onze Nederlandse vrienden. Als de kok en de dragers wat lopen te dralen bij de hut, wordt het ons duidelijk dat het tijd wordt voor het fooienritueel.
Wij hebben onze fooienbijdrage al aardig aangepast aan de door de Amerikanen tot bizarre proporties opgepompte fooienafdracht, maar de Italianen geven hun hele gevolg (13 man) een paar euro fooi, wat bijna leidt tot een volksopstand. Toch jammer, want je wilt een fooi geven omdat het leuk is wat extra’s te geven, maar voor dit soort uitstapjes is het gebruikelijk geworden dat je tussen de 10 en de 20 dollar fooi geeft. Per dag, per man!! (Of vrouw, maar die zijn hier in deze branche zeldzaam.)
Het laatste stuk, zou een afdaling van een uur of twee worden, maar één van de Italianen heeft last van zijn knieën. Dat wordt langzaam lopen voor de hele groep, want de ranger moet de hele groep heelhuids beneden krijgen en uitchecken. Dus voetje voor voetje en met stokken, bereiken wij de uitgang, waar we om 17 uur aankomen. We zijn dus van 1 tot 17 uur onderweg geweest, hebben 1.066 meter gestegen en 3.066 meter afgedaald. Wat een dag!
Nadat de kok, met enige moeite, want tegen de regels in, met de Nederlanders mee kan reizen, stappen wij bij onze lift in. De deal was dat we met deze Amerikaanse Tanzaniaan zijn auto worden opgehaald en bij een bus stop worden afgezet en dat wij de park toegang voor auto plus chauffeur betalen. Wat we even niet mee hebben gekregen is dat we met zes man en bagage in een personenauto terecht komen… Maar als sardientjes in een blik maken we er zelf nog even een minisafari van met o.a. giraffen en waterbuffels.
Bij de doorgaande weg aangekomen, hebben we vrij snel een bus te pakken naar Moshi. De bus is weliswaar groot, groter dan de matatu in Kenia, maar dat betekent dus dat er gewoon nog meer mensen in kunnen. Na een heel intieme busrit van toch weer een uur of 2, komen we, als bijna vanzelfsprekend en nog steeds indruisend tegen alle adviezen, ruimschoots in het donker aan in Moshi. Drie kwartier later en uiteraard een hoop aanbiedingen van safari’s, bergbeklimmingen en overnachtingen afslaand, checken we in bij een goedkoop hotel met dito service. Eindelijk mogen we douchen en slapen en zijn we alweer een stuk dichterbij bij onze laatste bestemming: Zanzibar. Daar mogen we dan toch eindelijk gaan genieten van wat zon, zee en ….rrrrruuuuust…..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
