Vertraging met een staartje...

We lopen wat rond en ploffen uiteindelijk neer. Met het zicht op de mist, weten we zeker dat we voorlopig nog niet wegkomen. Langzaamaan verdwijnt onze vlucht van het bord naast ons (waarom?) en dus moeten we toch af en toe in de benen komen om op het grote bord te zien hoe laat het is. Of beter gezegd wat de nieuwe tijd wordt. Onze vlucht wordt de topper en stijgt naar de eerste plaats waar die niet meer van te verslaan lijkt. We zien 10u00, 11u00, 12u15, 13u15 en uiteindelijk 13u45 verschijnen, om daadwerkelijk om 14u15 echt te vertrekken.

Ondertussen weten we dat het vandaag geen strand wordt en in het donker gaan aankomen. En laat dat nou niet mogelijk zijn op het eiland Sao Vicente. Daar mag na zonsondergang niet geland worden met een groot vliegtuig. Oh. Oh? En nu? We vliegen dan voorbij Sao Vicente en landen in Praia, de eindbestemming, het eilandje verderop. Verderop is echter wel 250 km verder. Mogelijk kunnen we later met een binnenlandse vlucht (kleiner vliegtuig) terug vliegen naar Sao Vicente. In dat geval komen we er een stuk beter af, dan die mensen die een connectie hadden met Sal of Sao Nicolau, want die missen de aansluiting. Bovendien wordt er niet vaak op Sao Nicolau gevolgen EN heeft dat eiland geen verlichting op het vliegveld, dus komen zij daar vandaag helemaal niet. Wij spreken 2 Polen die 16 dagen op pad zijn met maar 3 dagen voor dat eiland. Dan hebben wij met 3 weken en een niet verder geplande vakantie – op nog 1 vlucht na – het toch een stuk beter voor elkaar…

Eerst nog in dit vliegtuig stappen om überhaupt Schiphol te verlaten. Als we de handbagage check krijgen staan er 3 andere Polen achter ons die bijna niet door mogen vanwege dronkenschap. Op dit tijdstip? Ja op dit tijdstip. Zij hebben het wachten ‘nuttig’ besteed. Ze mogen door, maar niet met het ongesealde flesje wijn. Waarop ze niet hoeven na te denken, maar de fles direct aan de mond zetten. Ze verspillen geen eten&drinken, dat is wel netjes! Dat ze het vliegtuig in komen is verrassend, maar dan ook niet zonder laatste waarschuwing. Als ze de –wel gesealde- 2 liter fles wodka openen om ook leeg te drinken, verandert de steward de regels en mag er op de vlucht niet gedronken worden. Nou ja, zij niet. Het was even spannend, maar we zitten er 1 rij achter en aan de andere kant van het gangpad. Zo kunnen we wel gadeslaan wat ze nu weer uitvreten, maar zitten we lekker veilig. Veilig en wel, lezend en schrijvend vliegen we naar Praia, maar we weten nog altijd niet wat de planning dan is. Praia is ook onze eindbestemming, maar pas over 2-3 weken!

De tijd loopt door. We zijn vertrokken om 14u15 voor de vlucht die zou aankomen om 14u15, lokale tijd. Het is 7u vliegen (valt toch tegen als je de 2u tijdsverschil was vergeten), dus zijn er rond 21u15. We weten nog steeds niet hoe verder, maar we gaan eerst door de paspoortcontrole, ho eerst langs de visumbalie. Er wordt omgeroepen dat er speciaal een extra vliegtuig klaar staat voor Sao Vicente, en dat we moeten opschieten en voorrang krijgen. Echter er zijn bijna 80 mensen die erheen moeten en 1/3 heeft een visum nodig. Laat dat nou de bottleneck zijn. Papier op, nieuw papier. Inkt op, ander stempelkussen, wisselgeld? Is dat nodig dan? Na weer ruim een half uur in de rij staan (eens wat anders dan zitten) zijn we erdoor. Maar we mogen ook weer inchecken… oooh… oke. Om 20u30 mogen we ons gelukkig stellen toch in het vliegtuig te zitten. De mensen voor Sal en Sao Nicolau kunnen –tegen eerdere (wisselende) berichten in, helemaal nergens meer heen….

We landen na een uurtje eindelijk in Sao Vicente en nog even de checkin bagage en dan kan de vakantie toch echt beginnen. Band loopt, band stopt. Alle bagage is geleverd. Nou er zijn anders nog meer mensen over dan bagagestukken. @ “Ja nee, het paste niet in het vliegtuig en dus staat de bagage nog in Praia”. “Ja maar ik heb mijn bagage vóór het vliegtuig zien staan!, ik heb er zelfs bewijs van op mijn camera!” “Ja, maar ervoor is er niet in….” Auke heeft wel zijn bagage, maar ik niet en ook mijn geduld raakt op. De volgende vlucht land over 2u, maar ook die zal de bagage niet mee kunnen nemen, nee vannacht wordt er speciaal nog heen en weer gevlogen om de bagage te halen. Op mijn vraag of de bagage dan toch ook wel bij het hotel wordt geleverd wordt verbaasd gevraagd of ik dat zou willen. Ja natuurlijk, en wel vannacht nog! Ja nee dan is er geen personeel. Het wordt 10u00, ja echt? Nou ja, vanaf 10u00…. Grrrrr… Handmatig worden mijn gegevens over genomen (maar hoe leg je een flightbag uit als ze daar nog nooit van gehoord hebben?), net als 15 a 20 anderen… dus we zijn weer heel veel tijd verder voor we in de taxi naar het hotel stappen. Met nog 2 Nederlanders maar met maar 2x checkin bagage, dus dat paste makkelijk… :) Om 22u30 lokale tijd zitten we in het restaurant van het hotel, maar met de Nederlandse tijd is het ondertussen wel 0u30…. We proosten met water op de aankomst, met wijn op de toekomstige aankomst van de bagage. De kans dat die morgen komt lijkt ons groot.

En we hebben geen haast, geen plannen. We maken ons meer zorgen om anderen. Diegene zonder bagage en een korte vakantie of met plannen om om 8u00 naar het buureiland te varen… We maken ons ook zorgen om het tiental koffers die op de band bleven liggen. Die zijn van de mensen die in Praia bleven en vanaf daar morgen naar de andere eilanden zouden vliegen. Hoe groot is de kans dat zij en hun koffers binnen 1 dag bij elkaar zijn gebracht EN op de juiste bestemming?

We zijn doodop, het verplichte relaxen aan het begin van de dag was helemaal niet erg, maar om uiteindelijk 18u onderweg te zijn en alle spanningen die er bij komen kijken… dat is erg vermoeiend…! Wat nou als de backpack niet komt? Geen slippers (maar wandelschoenen aan), tandenborstel, medicijnen, korte broek (maar spijkerbroek aan), lenzenvloeistof, zonnebrandcrème en en en….!!! Morgen… morgen als we wakker worden is de wereld vast een stuk zonniger!