Het Noordelijkste stukje Cabo Verde

Zondag 16-11

We laten de bagage weer eens achter, we nemen voldoende spullen mee voor 3 dagen en dat is altijd meer dan we eerder deze vakantie gewend waren. Vanuit Grande Ribeira nemen we een aluguer naar Ponta do Sol. Volgens de mensen rijden er op zondag bijna geen aluguers, toch zijn we binnen 10min met zo’n busje vertrokken. Iedereen is hier vriendelijk en aardig, maar als het om geld verdienen gaat moet je nou eenmaal niet iedereen geloven. Waar ook ter wereld.

In Ponta do Sol gaan we nog even bij ons vorige hotel langs om onze psychisch kostbare fles grogue (als souvenir voor de lekke band) op te halen die we daar vergeten zijn, maar dat was tevergeefs en dat scheelt toch ook weer een kilo gewicht.

Keurig om 9u30 start de wandeling langs de Noordelijke kustlijn van Ponta do Sol, via het bergdorpje Fontainhas naar Cruzinha en eindbestemming Cha de Igreja. We lopen grotendeels in de schaduw van de hoge bergen en hebben geregeld een zucht wind, wat erg prettig is bij 20-25’C en weer aardig klimmen (tot 500m) en dalen (tot 500m). Het is verbazingwekkend dat mensen zo desolaat willen wonen of überhaupt op een bergtop, tegen de berg aan, of eigenlijk gewoon op een hellend stukje berg… We zien natuurlijk regelmatig mzungu’s (zoals blanken in Tanzania worden genoemd), met name van Duitse en Franse origine, maar ook Belgen en weer het Franse stel met kindje op de rug die we een paar dagen eerder ook al hadden ontmoet. De highlight van de wandeling zit hem echter niet in de mensen, de uitzichten of de inspanning, maar de verrassende bewegende rotsen in het water. Het zijn zeeschildpadden!!! Achteraf staat dat wel in ons boekje, maar dat waren we vergeten. Toevallig hebben we ook nog de verrekijker paraat en zien we 3 grote schildpadden 50m onder ons even hun koppie laten zien. Geweldig!

We houden onze ogen op de zee gericht en krijgen steeds meer zin in een duik. Tegen 14u15 bereiken we ook echt een strand en wel een van de mooiste van Santo Antao. Zwemkleding en badlaken hebben we mee en dus houden we een 2 uur durende break in de zon, in het water en met onze dwarsligger in de handen. Wauw, dit is vakantie! We waren gewaarschuwd voor de harde stroming en merken dat ook resoluut als we tot de knieën in het water staan, dus een potje zwemmen bewaren we voor een andere keer.

Opgeladen nog even door voor de laatste 1,5u naar Cha de Igreja, waar we eerder even met de auto zijn geweest. Niet een heel boeiend dorp, maar een goede slaapplaats voor als we morgen weer verder willen en er blijken zelfs 3 ‘hotels’ te zijn. We checken na een telefoontje in bij Pensao Mite&Banana en blijken de enige gasten te zijn, (we vonden alles al erg donker&afgesloten), desondanks slapen we op de 3e etage. Hoezo we hebben nog geen beweging gehad? Op de toevallige vraag wanneer we gaan eten (boeken doe je hier blijkbaar met diner en ontbijt) wordt er geantwoord 19u30, alsof wij dat konden ruiken… Al hoewel dat bleek later wel te ruiken! (zegt Auke).

Klokslag 19u30 staan we in het restaurant. Nog altijd erg donker en alleen licht aan boven ons tafeltje; ook nu zijn we de enige gasten en hebben dus onze eigen kok. Niet dat we kunnen aangeven hoe en wat, want daar zorgt de taalbarrière wel voor. We worden bediend met 5 schalen eten: aardappel, zoete aardappel en pompoen, een schaal met 2 soorten vis, een schaal kool, patat met zelfs mayo (vast Nederlandse) en natuurlijk nog een schaal rijst. Hierbij willen we graag een glas witte wijn, maar bij gebrek aan de mogelijkheid om een glas te bestellen of een klein flesje koelkastkoud, wordt het noodgedwongen weer een 750ml fles vino verde, wat een opgave ;). Na het eten krijgen we ook nog ijs toe en dan zitten we echt propvol. Tijd voor een rondje dorp en dus kunnen we 3,5 minuut later naar onze kamer met het restantje wijn. Vroeg naar bed betekent lekker (uitgeslapen) vroeg op!

Maandag 17-11
Laatste stukje wandelen of uberhaupt laatste stukje Santo Antao?

We hebben het ontbijt om 8u00 gereserveerd en ook dat is keurig voor elkaar. Er staan koekjes, cakejes, jam, bananen en koffie op tafel. Even later krijgen we er een omelet bij. We missen eigenlijk wel het brood, doorgaans is er nog wel een wit broodje of sneetjes brood erbij, naast de cakesoorten. Als Auke onraad ruikt is het broodje wat in de (combi?)magnetron wordt ‘klaargemaakt’ verbrand en daarmee is ook onze laatste hoop op brood in rook opgegaan. Dan maar cake. Hilgien heeft wat minder trek en houdt het bij een stukje cake met jam en een heerlijke banaan, die dit keer wel zoet is en niet te onrijp geplukt, wat helaas te vaak voor komt hier…

In het dorp proberen we tevergeefs alsnog aan brood te komen, maar dan voor onderweg. We starten met het stukje kloof of ‘ribeira’ waar we zijn geëindigd en moeten dan 2 uur stijgen, waarvan het eerste uur weer stijl. Vandaag gaat het gewoon niet. Of eigenlijk, lukt het Hilgien niet. Ondanks 9u slaap lijkt de vermoeidheid eruit te komen… of is het iets anders? Een lichte misselijkheid komt soms op, net als buikpijn, wat net zo spontaan komt als gaat. Oververmoeid? De 4u durende tocht duurt 4,5 u en dat valt mee, maar lekker loopt het niet. Onderweg zien we vlinders, kleurrijke libellen, bomen met onbekende vruchten die eruit zien als rambutan en ruiken als komkommer en verder de inmiddels gebruikelijke mooie vergezichten waar Hilgien nu even wat minder van geniet.

Als we een voetbalveld zien liggen, weten we dat het dorp = eind in zicht is. Elk zichzelf waarderend dorp hier heeft namelijk een voetbalveld. Echt een groot rechthoekig vlak met perfect vlakke bodem, met doelen en lijnen, gewoon hier in de bergen. Verder is er echt niets zo vlak hier. Het kunstgras zoals in Ponta do Sol is wel een overdreven chique versie, hier is het gewoon zwart zand. En de lijnen zijn van geel zand. Toch wel innovatief voor de middelen die ze hebben!

Binnen 15min zitten we alweer in een aluguer en komen dus weer wat later in ons hotel om de spullen op te halen voor we doorreizen naar Porto Novo. Maar niet voor we afscheid hebben genomen van het voltallige personeel van het hotel en met name Americo; de eerste Kaapverdiaan die we ontmoeten die perfect Engels spreekt en ons met alles wil helpen. We stappen de volgende aluguer in en dan gaat het toch wat langzamer dan we gewend zijn geraakt. De aluguer moet eerst vol. En als die vol is, moet er minimaal nog iemand bij. We zijn vroeg (13u30) en willen toch proberen vandaag de boot (17u00) te halen in Porto Novo, dus we hebben voldoende marge dan wel vertraging ingebouwd. Maar dan gaat deze rechtstreekse aluguer eerst dorp 1 in, dan dorp 2 in en in dorp 3 zijn we de als enige inzittenden over en worden WIJ eruit gezet; overstap. Daarna lijkt het busje sneller te gaan, maar natuurlijk is er een dorp 4. Onze bagage ligt inmiddels niet meer los op het dak, maar onder een net, wat al wel voor een stukje rust zorgt. En de afstand is toch maar een kilometer of 60?

Om 15u45 zijn we toch echt bij de boot aangekomen en blijken nog met de snellere boot van 16u00 mee te kunnen; super! Hilgien voelt zich echter steeds minder lekker en kan niet wachten tot het uitdelen van de zakjes. Niet dat de boot al vertrokken is, maar inmiddels is de diagnose voedselvergiftiging al wel gesteld. Natuurlijk kan het wat anders zijn en als diëtist zou ze toch precies moeten weten wat wel en niet te eten… en met de cursus tropenziekten ook wel wat ziekten moeten kunnen ex-, dan wel includeren, maar voedselvergiftiging of voedselinfectie lijkt toch wel voor de hand. Zeker nu de darmen ook op gaan spelen…

Santo Antao wordt weer ingeruild voor Mindelo waar we op zoek gaan naar een hotelletje, wat flink tegenvalt. Of volgeboekt, of hoge prijzen; is het opeens hoogseizoen geworden? Ons voormalig hotel Gaudi is ook volgeboekt en verwijst naar een ander die wel plek heeft. Ondertussen allang 4,5u gelopen, de hele stad (oké, stadje) met backpack door gesjokt en niet lekker zijn… Geen goede combi. Tijd voor douche, de vertrouwde cachupa en vroeg naar bed. En morgen? Dat zien we morgen wel weer.