Er op uit!

Dinsdag - Op pad

Het vorige verhaal is nooit afgemaakt; de reis binnen eigen landsgrenzen of beter gezegd Auke stadsgrenzen of nog wat nauwkeuriger; zijn wijkgrenzen. Maar we zijn verhuisd hoor! Het huis dat we 1 april kochten was geen grap en we wonen er inmiddels bijna 2 maanden. Het is allemaal niet perfect verlopen, maar ach wie herkent dat niet?… ;) Daar hebben we het nu ook niet over; want we zijn het juist ontvlucht!

Een simpel weekje naar zon, zee & Lanzarote! En of daarover valt te verhalen, valt nog te bezien… Vandaag na een normale start (lees: hectisch, tijdnood, racen, stress) en even tussendoor een bank kopen, zijn we vertrokken naar Schiphol. Al treinend en op Schiphol ‘moet’ nog even wat bagage geschud worden en de nodige verhuiskaarten & appjes geschreven & verstuurd worden, maar dan kunnen we echt weg. We zijn een van de laatsten bij de check-in, wat ons enorm verbaasd, aangezien we nog 1u en 45m hebben. Wat ons niet verbaasd is dat we het een-na-laatste koppel zijn bij de gate. Die kaartjes moesten écht op de post, de handbagage check duurde net wat te lang en als we ons om 16u15 melden bij de gate voor de vlucht van 16u45 is dat toch wel soort van netjes?

We grappen met het hijgende stel voor ons dat we ons verbazen dat we nog nooit zijn omgeroepen, waarop de voorbijlopende stewardess meldt dat dat zojuist was gebeurd! Ha check in the box! Echter we bleken al bij de gate te staan en hebben het dús niet gehoord. Telt het dan wel?

Als straf zitten we (net als het echt allerlaatste stel) achter elkaar in het vliegtuig, wat het een stuk ongezelliger maakt, maar zorgt er wel voor dat er een stapeltje kranten van de afgelopen 2 weken weggewerkt kan worden. We zijn weer bij! Kunnen we op vakantie relaxen om maar met 1 weekje nieuwsachterstand terug te komen. Alsof we ons daar zorgen over maken.

Met een zone-uurtje winst komen we aan, maar dan gaat alles best traag; wachten, wachten, wachten. Al hoewel. Het principe First in first out betekent dat Hilgiens bagage als allereerste van de band rolt. Yeah, we kunnen gaan! Maar dan… is het wachten op Auke’s bagage. Hoe langer het duurt, hoe meer het deja-vu gevoel (Kaapverdië) zich opdringt. En ook na de laatste koffer is Auke’s backpack nog niet in beeld. Ondanks dat Hilgien de buggybezitters al veel eerder heeft gewaarschuwd voor de extra band voor bijzondere bagage verderop, valt maar niet het kwartje… Maar natuurlijk; Auke’s backpack is héél bijzonder, ook al zit deze in een identieke flightbag…

Het is duidelijk; we gaan onthaasten! Omdat het maar liefst 2u duurt vanaf landing tot onze bestemming Playa Blanca (35km verderop), kunnen we nog net regelen dat een restaurant voor ons zijn sluiting uitstelt en we om 22u met een ovenheerlijke pizza onze magen vullen voor we vermoeid het bed in duiken. Tja vroeger kreeg je nog een maaltijd in het vliegtuig, met Ryanair en Easyjet hoef je daar al tijden niet op te rekenen, maar zelfs water, koffie of thee (naast schrale maaltijden) is ook bij Tui een betaalde service geworden en met ruim 4u vliegen kan er net een pepermuntje af! Yeah! Maar zeer verrast over de verrukkelijke pizza’s en drankjes tegen spotprijzen twijfelen we of we de ‘well equipped kitchenette’ in onze bungalow überhaupt gaan gebruiken…


Woensdag

Totaal onthaast is het een kwestie van rustig ontbijten op ons eigen terrasje onder een strakblauwe hemel en de stralende zon die de zonnebrand doet smelten. Maar als ik een uurtje later hoofdpijn krijg, blijkt mijn voorgevoel juist te zijn; we hebben decaf gekocht! Paniek! Op naar de boulevard en hoppend van terrasje na terrasje voor een dosis caf en natuurlijk een pak koffie in de tas; jaahaaa… het gaat goed, het gaat beterrr!:) Koffie wordt even verderop banjerend lunch en zo struinen we Playa Blanca door. Het digestiefje van de lunch brengt ons de supermarkt in voor een litertje honey rum en daar schrikken we van de prijzen; sterke dranken kost hier ook echt geen fluit! (1l rum €7,75). Alles lijkt hier goedkoop, terwijl we op een eiland zitten en dus alles import is. Leve de subsidies ;)

Het is sowieso laagseizoen, zo bleek vooraf al uit de prijzen. Voor €320,- vlogen we hierheen, zitten we in een leuke bungalow met alles erop en eraan en mogen we ook nog terug (gaan we vanuit). Even ter vergelijking de kerstperiode: een week in hetzelfde oord kost maar liefst het 3voudige! Door het laagseizoen verwachten we niet teveel gezinnen met kinderen. We willen immers rust ;) Dat klopt dan ook als een bus. Integendeel; het stikt hier van de 65+ers! Op de rolstoel- en rollatorvriendelijke boulevard staan om de 50m bankjes waar de ouderen uitrusten die zonder hulpmiddelen op pad durfden. We gaan onthaasten… ;)

Playa Blanca is een toeristenoord met alles hierop ingericht en desondanks laagbouw. Er is een groot aanbod aan excursies als boottochten, duiken, segway training 60+, bustourtocht over het eiland, etc. Eén ding is volgens de folders zeker: ‘we are never too old’. Willen we zelf op pad, dan is dat mogelijk met de huur van een auto (heel betaalbaar), motor (duur), (tandem)fiets, maar ook een scootmobiel behoort gelukkig tot de opties. De prachtige tuinen met lavasteentjes, cactussen en palmbomen om ons heen lijken te mooi om waar te zijn. Als we een tuinman betrappen met een spuitbus waarmee hij de palmbomen bijwerkt, weten we het zeker...

De aangelegde witte stranden nodigen uit tot het kopen van de ontbrekende stranduitrusting en even later liggen we in het zonnetje al lezend te bakken; dat was immers ook het doel van deze trip, die weleens vakantie genoemd zou kunnen worden. Als het buiten net een tikkie te fris wordt, zetten we onze vermoeiende ‘activiteiten’ binnen door en wordt de digestief omgevormd tot aperitief tot we weer eens uit eten gaan. Wat een leven.