Donderdag - We zijn geraakt
Blijf op de hoogte en volg Hilgien
29 November 2015 | Spanje, Isla de Lanzarote
Het is donderdag en bewolkt. Als we onder het genot van een dosis caf aan de boulevard wifiën vallen er minuscule druppeltjes op Puckie (tablet). Slecht teken. We moeten erop uit. De donkere wolken zeggen Noooo beachday. En dus trekken we de stoute schoenen aan en wandelen in de richting van het meest zuidoostelijke puntje van het eiland: Punta Papagayo.
We flaneren in onze prachtige wandeloutfit de gehele boulevard af, langs de verschillende haventjes en door mooie wijken. Tussendoor doen we lenigheidsoefeningen op de fitnessapparaten; speciaal voor ouderen grappen we, maar het voelt erg welkom. Overal om ons heen hangen en staan cactussen, van piepklein tot zeker 2 meter breed, dan wel 5 meter hoog. Maar ook cactusbomen met een heuse stam, cactussen als heg, grandioze aloë vera’s en volledige cactusdorpen. We zijn geraakt! Wat een prachtige planten zijn het! Ook onze Mickey thuis, die onlangs zijn oor verloor, zien we hier in het 10voudige. Magnifiek!
Aangekomen bij het eindpunt: Punta Papagayo, blijkt dit een prachtig en kleurrijk tafereel van bergen, lava-gesteenten en scherpe rotsranden die eindigen op witte stranden, maar van papegaaien valt niet te spreken. De stranden nodigen uit tot liggen en de zee tot een duik. Dat eerste is geen enkel probleem (we sjouwen niet voor niks handdoeken mee), het tweede werd door het grijze wolkendek minder interessant. Na teveel foto’s en 10 wandelkilometers keren we terug om in de haven een hapje te eten en weer huiswaarts te gaan. Flanerend over de boulevard krijgen onze korte broeken bij het inmiddels frisse weer en stevige wind teveel aandacht. Daar staan we echter liever niet bij stil, doorlopen is aangenamer. Desondanks nog even een jurkje gekocht (lekker warm binnen) voor een zonnig moment. En thuis? Thuis wacht een heerlijke warme douche en onze digestief waar we warm van worden.
Vrijdag- Vakantie!
Een brakke nacht, ruzie met 8 muggen en dus evenveel keren wakker worden, 6 zullen het ontgelden, maar wij beide ook met in totaal 5 beten in het gezicht. En we dachten nog zo: geen muggen hier, wat fijn. Maar één keer het raam open laten met het licht aan, bewees het tegendeel.
Moe met de wekker wakker geworden, ontbijtend plannen maken over die fietstocht die we gaan doen, gooien we de plannen zodra ze gesmeden zijn om. La soleil brille! En dus moeten we helemaal niet op een fiets zitten (zijn we eigenlijk ook te moe voor). We zijn hier voor vakantie, luieren, bij komen en bijkleuren. Dus pakken we de rugzak in voor het strand. Nog geen 2 minuten later liggen we daar, boekje in de hand, zonnetje op onze bol en luieren maar. Optimaal genieten! Als het echt even warm wordt durven we de zee in, gisteren lukte het met 2 tenen en om twijfels te voorkomen plonsen we er gelijk volledig in. Na een lichte hartverzakking van het voortijd zeer rustig tikkende hart, is het best wel lekker! Maar ach, het is tijd om te luieren, dus we liggen binnen no time weer te bakken.
Op Lanzarote is het in november en december een graad of 20 à 24 en om de een of andere reden ’s ochtends meestal zonnig, ’s middags een stuk bewolkter. Heel aangenaam, maar voor het strand dan iets te fris. Ook vandaag is zo’n dag en dus als de maag knort en de wolken ook voldoende signalen hebben gegeven, keren we weer ‘huiswaarts’ naar Playa Limones, geven de magen wat ze willen, nemen een douche om het lichaam op te warmen en lezen weer een hoofdstukje. Vakantie!
Voor plannen met een auto, een fiets of even niets hebben we wifi nodig en dus gaan we noodgedwongen weer een keer op pad. Wifiplaza is hier een terrasje en met heerlijke lokale wijntjes verbouwd op lavagrond & dagelijks testen we een andere. Vandaag een semidulce witte wijn: Prinsesca; echt een heerlijk zacht wijntje. Genietend van het goud, weten we dat het weer zo blijft; meer bewolkt dan zonnig. Zijn we er nog steeds niet over uit of we in het ‘Parque Nacional de Timanfaya’ kunnen wandelen of fietsen, maar weten we wel dat zowel de fiets verhuur als de auto verhuur om 19u00 sluiten en dus atten we al genietend het laatste beetje wijn en lopen tevergeefs naar beide toko’s, die het om 18u30 blijkbaar al wel gescheten vonden.
We hebben een echte keuken, zout en mayo, dus moeten we wel een keertje koken. Vandaag is de dag; aardappelen (o.a. zoete), groente, vlees. Niet iets om over naar huis te schrijven. Morgen maar weer uiteten.
Zaterdag - En…… actie!
Het is vakantie, maar na gisteren het woord vakantie te hebben uitgevoerd, zijn wij onrustig geworden en bovendien hebben we echte plannen bedacht. Voor 8u op (waahhh), om 9u00 bij de fietsverhuur (“nee, jullie zijn nu te vroeg”) en om het wachten & vroege opstaan zinvol te maken, huren we een auto voor 3 dagen. Maar niet voor we hebben gefietst! Dus terug voor een hybride. En als aan ons laatste verzoek is voldaan; ‘”veel wind in de banden”, kunnen we gaan! Wiiiihhh… Oh. Berg op. Ahummm, zucht, puff.
Van Playa Blanca fietsen we langs Los Hervideros (mooie kustlijn), Laguna de Janubio (zoutwingebied) naar het dorpje El Golfo met een gekleurde lagune. Die geelgroene lagune steekt behoorlijk af tegen zwarte en rode bergen en met de blauwe zee ernaast, is het kleurentafereel compleet!
On ons heen zien we bergen en gestolde lavastromen in tevens vele kleuren wat het mega indrukwekkend maakt. Omdat we vooral aan het stijgen zijn, hebben we aaaaallllleee tijd om ervan te genieten. Gelukkig eist het alle aandacht op Tot onze grote verbazing hebben we gratis toegang tot de meeste natuurverschijnselen, terwijl we in Kaapverdië voor het zien van vergelijkbare plaatjes al lang 5 à 10,- hadden betaald.
Naar ons weten kun je bij El Golfo ook wandelen lang de kust van het nationale park, maar de fietsenverhuurder ontkende dat in alle stelligheid. Aan het eind van het dorp vinden we echter een bord en de toegang tot de wandeling. Het is 12 km tot de andere kant van het park, alwaar een weg loopt, maar wellicht geen OV is. 12 km over lavastenen en de nodige foto’s neemt waarschijnlijk 3-4 uur in beslag (vóór de digitale tijdperk wellicht helft). Met onze fietsen op pad is dat niet praktisch, dus kiezen we voor een aller&retour van zo’n 8km, wat ongelooflijk indrukwekkend is. Moeilijk uit te leggen waarom, want het is een en al puinhoop… In die puinzooi nuttigen we onze lunch, in El Golfo tanken we water bij en als we door Yaiza fietsen hebben we een ijsje verdiend. Vanaf nu wordt het stijgen gelukkig afgewisseld met dalen tot de entree van Timanfaya. Wat een uitzichten! Met rechts wat rode bergen, links dromedarissen en voor en achter ons een lange asfaltweg is het behoorlijk indrukwekkend te noemen!
Als we er denken te zijn, mogen we nog 2 km waarvan de laatste halve kilometer een flinke stijging inhoudt…. Als dank is daar dan wel de top: een parkeerplaats waar bussen klaar staan voor een tour door het –verderniettoegankelijke- vulkaangebied. Voor de 9,- entree krijgen we deze rondrit van 40min met wat uitleg en klassieke muziek erbij. Heerlijk even zitten, bijkomen, snackjes eten en rondkijken… Super! Ga je naar Lanzarote, ga dan zeker hiernaartoe en als het even kan; doe de wandeling en lift (?) terug.
Na de busrit worden we vermaakt met de natuurverschijnselen die hierbij horen; de hete lavagrond waarin takken direct gaan branden, waterspugende gaten en een natuurlijke barbecue voor het restaurant. Daar waar we onze calorieën & vocht wilden aanvullen. Maar het is 16u30 en omdat het park om 17u00 sluit is dus (?) het restaurant dicht. Gelukkig werkt lief vragen c.q. uitgehongerd kijken wel voor een stuk droog brood wel en dus hebben we weer iets in de maag voor de terugreis. Bovendien; we zijn uitgerust, uitgeplast, iets bijgegeten en gaan downwaarts… dus no worries!
Nog één berg over die te overzien is, met het idee van de enorm lange afdaling daarna van maar liefst 5 km met waarschijnlijk bijna 50km op de teller (het enige wat aan de fiets ontbreekt) sjezen we zonder trappen naar beneden. Dat was de andere kant op wel even anders (met een verhit hoofd en de tong buitenboord). Dit is leuk!!!! Binnen no time zijn we in Yaiza waar helaas de supermarktjes dicht zijn. We nemen onze laatste beetje proviand: een gekookt eitje met zout waarmee we zeker tot Las Benâs kunnen komen; daar zit Casa Marcos, de tip van de fietsenverhuur. Helaas toch weer op een berg, maar na de afdalingen zit die energie er ook nog wel in.
Wat een topper! We genieten van garnalen in knoflook, knoflookbrood, octopus met paprika(poeder) en gebakken kaas met (vijgen?)jam. En natuurlijk een halve liter halfzoete witte Vega de Yuga; de lokale wijn waar we een paar dagen eerder de rode van testten. Ook weer een topper.
Nog even een afdaling van 12 km onder een superheldere hemel waarin de miljoenen sterren ons alle kanten op wijzen, komen we met veel voldoening en heelhuids beneden. Met dank aan de helmen (toch wel een fijn gevoel), de perfecte verlichting (hadden we toch niet nodig?) en de heldere hemel omdat de maan zich toch verstopte.
Tiramisu, de laatste glaasjes honeyrum, een douche, een boek, een bed, een….. snnnuuurrkkkk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley