Al Hoceima

Woensdag 11 mei: Wiet normaal

Na 3 dagen door Aditi door het Marokkaanse leven in de Medina te zijn geleid is het tijd om op eigen benen te staan. Eerst nog even laten verzorgen met een goed ontbijt, maar dan kruipen we de taxi in, die ons steeds weer voor 5 tot 15 dirham oftewel €0,50-1,50 ergens heen brengt, nu naar ons eigen vervoer. Natuurlijk betalen we voor de huurauto het dubbele van wat we online hadden geboekt door ‘spontane’ bijkomende kosten. We pleiten voor duidelijke eindprijzen, net als bij vliegtickets (wat helaas nog niet helemaal geslaagd is). Die €15,- per dag leek overigens ook wel erg goedkoop. Om 10u00 is het zover, we banen ons met onze kleine zwarte Hyundai i10 door het toch wel vreemde verkeer, waarbij het ons maar niet duidelijk wordt of rechts voorrang heeft en wie voorrang heeft op de (vele) rotondes.
We gaan naar Al Hoceima, een tocht van 275 km waar we 4u30m voor zouden moeten rekenen, wat we gelukkig al veel ruimer incalculeerden.

Het enigszins drukke Fes maakt plaats voor wederom een kleurrijke omgeving, met rode, gele, groene en bruine vlaktes en hoge bergen. We stoppen een keer voor koffie, maar 50x vaker voor een foto. Auke leest rustig iets over het dorp Ketama waar we vooral niet heen moeten gaan en ondertussen missen we de afslag en belanden vanzelf in…jawel: Ketama.

Ketama staat bekend om het telen van hasj, oftewel ‘kif’ en wetten en regels zijn hier vooral om gebroken te worden. Hoe meer we Ketama naderen hoe meer we door cannabis velden rijden en onderweg regelmatig worden gevraagd of we hasj willen kopen. De manier om aspirant kopers te benaderen, is door met veelal een afgeragde Mercedes te klumperbeven, tot je aan de kant gaat. Vervolgens komen ze naast je rijden en geven een stop teken of steken twee vingers in de lucht, wat elders bekend staat als het peace teken. Geef je 2 of 3 keer aan niets te willen, halen ze je in, blijven nog even voor je rijden of keren om voor het volgende slachtoffer.
Toch wel een beetje angstaanjagende praktijken en voor de zekerheid doen we de deuren op slot. Ketama zelf ademt een ultiem sinistere sfeer uit. De enorme kuilen in het wegdek en de stromende regen versterken dit gevoel.

De Lonely Planet leert ons dat er al sinds de 15e eeuw cannabis wordt verbouwd in de regio van Ketama. De regio is de grootste cannabis producent ter wereld: en beslaat ongeveer 1.340 km2 en 42% van de wereldwijde productie. De cannabis handel is de belangrijkste inkomstenbron van de regio en waarschijnlijk de belangrijkste bron van vreemde valuta voor Marokko. Pogingen de cannabis teelt te beteugelen, leidden tot conflicten met de bevolking, waarna de koning de teelt heeft gelegaliseerd. Alles na de teelt is echter officieel verboden, dus het bezit, het aanbieden, het verkopen, het kopen, de distributie en transport. Straffen bij overtreding zijn niet mals. Wij riskeren de 10 jaar gevangenisstraf liever niet. (Dat ene zelf geplukte plantje telt vast niet).

Als we onze tocht vervolgen, raken we de hasj verkopers kwijt en klaart het weer richting de Middellandse Zee kust op. We rijden zonder problemen naar het beoogde art deco hotel dat we voor ogen hadden in Al Hoceima.

Donderdag 12 mei – Al Hoceima

Als we wachten op een tafeltje voor het ontbijt kijken we even het mooie pleintje met Art Deco gebouwen over en zien een sleepwagen zich om onze auto bekommeren. Politie ernaast. Hilgien loopt erheen, roept en vraagt wat ze met de auto van plan zijn. Iedereen kijkt elkaar verbaasd aan. Misschien gek dat een vrouw het hoogste woord heeft en aangeeft dat het haar auto is? Maar wij zijn vooral verbaasd, dat alleen onze auto er nog staat op een gisteren volle ‘parkeerplaats’. De borden verboden te parkeren vallen nu pas op. De korte discussie eindigt met een waarschuwing en wij rijden de auto 50m achteruit waar hij wel mag staan. Pffff nog geen 24u een eigen auto en we waren hem al bijna kwijt!

Nog hard lachend en vooral opgelucht met deze sisser gaan we uitgebreid ontbijten alvorens in de auto te stappen in de richting van het National Parc Al Hoceima. Onderweg worden we nog even gebeld en ontvangen we mails van Yunez, een couchsurfer die ons adviezen geeft waar we vooral heen moeten gaan.

We hebben de meest fantastische uitzichten; over zee, strandjes, baaitjes, bergen en vooral zeer kleurrijk met rode en gele bergen en frisgroene begroeiing. De kaart die we hebben en de offline kaart HERE die ons perfect begeleidden, geven het hier op, maar met Yunez zijn online gids van 104 pagina’s komen we redelijk ver. Dat wil zeggen; tot het eind van een weg en weer terug en dat dus de hele dag ;).

Als Hilgien even naar het (Franse sta) toilet wil, is er zoals de helft van de tijd geen wc-papier aanwezig. Als ze hierom vraagt, gaat de eigenaar even bij het winkeltje aan de overkant een pakketje wc-rollen kopen. Tja zo werkt dat hier dus.

Qua eten blijft het lastig; alles ziet er zo lekker uit….! Maar dan vooral op het bord. De tentjes zien er vaag uit, schoon is anders en als er weer een stuk koe of een kamelenkop onbedekt buiten hangt, krijg je niet direct trek. We eten dagelijks in ieder geval wat brood en een kilootje bananen weg, maar willen ook graag ‘normaal’ lunchen. Vandaag hebben we een relatief schoon tentje uitgezocht, willen gaan zitten, maar worden verwezen naar dat tentje wat we net hadden afgewezen: daar is het eten. Oh. Hmm. Oké; lekker op de barbecue en wat we normaliter te zwart vinden, vinden we nu wel prettig.

In het park valt goed te wandelen, ook meerdaagse trektochten met verblijven in dorpen en gites, maar met Auke zijn enkel houden we het bij een paar korte wandelingen. In het park en net daarbuiten zijn een paar rariteiten te bezoeken; overblijfselen van een koloniale tijd. Toen Spanje de onafhankelijkheid van Marokko erkende, hield het vast aan een aantal enclaves. Bekend zijn wel de enclaves van Melilla en Ceuta, maar in het nationaal park is een rotsblok net uit de kust, verbonden door een strip zand met het vaste land, Spaans bezit. Op dit rotsblok ‘wonen’ een aantal militairen en voor de zandstrip is een Marokkaanse legerpost. Wij bezoeken natuurlijk graag dit schiereiland, echter dat is niet toegestaan. Zwaaiend met onze paspoorten proberen we ze tevergeefs te overtuigen.

Ten zuiden van Al Hoceima stad liggen trouwens ook nog drie Spaanse eilandjes; twee onbewoonde rotsblokken, uiteraard met een Spaanse vlag net tien meter uit de kust en een eiland met een fort, wederom met soldaten. Beetje sneu dat in deze tijd zo aan een aantal onbenullige rotsblokken wordt vastgeklampt.

Naast het hotel staat een slijterij, wat doet denken aan een apotheek; zo met de flessen alcohol die over de toonbank verkocht wordt. Ook wij lusten wel een wijntje en kopen een wijntje van Marokkaanse afkomst. Ze verbouwen in dit islamitische land volop druiven voor de wijn. Dat wijn vervolgens wel 75 dirham oftewel 7 euro kost, zal minder met de productie&distributie te maken hebben dan de prijs doet denken. De wijn wordt zorgvuldig in oude kranten en dubbele tassen verpakt, zodat we de straat op kunnen zonder ‘betrapt’ te worden. Geweldig, zo werkt dat dus!


Vrijdag 13 mei - Al Hoceima --> (Chef)chaouen

We zijn weer op pad, een rit van 240 km waar 4u voor staat. We houden wederom rekening met een dagrit en pikken net als afgelopen 2 dagen lifters op. Waar we eerst vooral kinderen oppikten, hebben we na een uur naast 4 kinderen ook een vrouw en later een man meegenomen. Tot onze grote verrassing spreekt de vrouw Frans en de rest alleen Arabisch of beter gezegd berbers. Nou ja misschien ook wel allebei, maar dat zullen we nooit weten. We oefenen met hallo en tot ziens, maar schakelen al snel Aditi in voor wat ingesproken wazzep berichten voor volzinnen Arabisch.

De highlights van het Al Hoceima NP lijken vergane glorie, maar misschien is het vooral de opbouw naar het toeristenseizoen. Wij zijn de enige bezoekers bij Cala Iris (iets wat ze een prachtig strand noemen) en Torres de Alcala, een verlaten toren op een berg. De parkeerplaatsen en restaurants zijn er in overvloed, toeristen ver te zoeken.

In de plaats El Jebha willen we eten en naar de wc. Tja dat we naar de wc willen is natuurlijk niet zo boeiend, maar Hilgien kan moeilijk langs de kant van de weg plassen, want blote armen of benen is al not done. Hilgien wil al sinds dag 1 een djellaba kopen; een gepaste bedekkende jurk die ze hier veelal met een capuchon (door ons genoemd: puntmuts) hebben. Zowel mannen als vrouwen dragen een djellaba en in de winkel zien we nauwelijks het verschil. Op straat zie je meer vrouwen dan mannen met een djellaba, mannen lopen ook vaak in een (lange) spijkerbroek. Vrouwen hebben ook wel broeken aan, maar dan is hun kont wel bedekt. Ook Hilgien heeft daar rekening mee gehouden en heeft katoenen of linnen (te) wijde broeken aan en een shirt of blouse die over de ellebogen en billen gaan. Een hoofddoek is echt niet nodig en ook niet alle vrouwen dragen ze.

Waar waren we. Oja eten: Voordat onze vis uit de vriezer voldoende opgewarmd is in de tajine, hebben we hele verhalen geschreven, foto’s geüpload zodat de camera weer te gebruiken is en Arabisch geoefend. We blijven verrast door de vriendelijkheid van de mensen. Soms worden we aangesproken voor geld (meestal kinderen) maar doorgaans worden we weinig gestoord en vindt het merendeel van de mensen het in de eerste plaats leuk om een praatje te maken. Want iedereen heeft een neef of broer in Nederland, waarbij ze allemaal ook precies weten waar ze wonen.

Op de kaart blijkt dat we links langs het park naar Chefchaouen kunnen rijden via een gele route of rechts langs via een witte route. Bij de afslag staat onze bestemming niet vermeld, maar de ‘witte’ weg lijkt prima, dus we gokken het erop. Dat de route klopte, is gebleken, maar dat is toch wat anders dan dat de weg goed is. Van asfaltweg wordt het toch wel een zandweg en van zandweg wordt het een bumpy road met plassen en diepe kuilen. We vragen nog met handen en voeten of we met de auto door kunnen rijden en volgens de dorpelingen is dat prima en gaan we de goede kant op. Als later doorgaan toch echt niet verstandig lijkt, is omkeren onmogelijk en zo hobbelen we met onze kleine Hyundai i10 door en passeren –steeds lijkt het toevallig toch te kunnen- wat 4WD of Mercedes busjes. Als de weg nog wat minder wordt zijn we al zover dat keren überhaupt zonde is. Op 1 uitzondering na lijkt niemand het gek te vinden dat we hier met onze mini-auto rijden. Tot we een dorp inrijden met alleen maar mannen. Mannen, mannen, mannen en jongens. Bijna allemaal puntmutsen die opkijken als Hilgien als bestuurder uitstapt en even rond loopt. Niemand die wat zegt, iedereen die kijkt. Wij kijken terug. Waar zijn de vrouwen??? De vrouwen zien we even later lopend aan de straat. Meisjes spelend en de dames in prachtige kleurrijke djellaba’s en hoofddoeken met grote bossen takken op hun rug, wat overigens ook een zak wiet kan zijn. De vrouwen werken hier en de mannen zitten in een theehuis en lopen gezellig keuvelend over straat. Vreemde wereld voor ons!

Als we nog even een liftertje oppikken bereiken we Chefchaouen na 10u onderweg te zijn geweest, gelukkig gaat het om de reis en niet om de bestemming! :) We worden per direct lastig gevallen door roepende mensen die je in hun hotel willen hebben. We gaan op ons doel af en zeggen dat we al iets hebben gereserveerd. Als het eind van de doodlopende straat in zicht is, worden we nog nageroepen, maar een ander geeft aan dat we voor ons hotel goed staan en helpt inparkeren. Uitstappen wordt vervelend tot dat wat andere locals het voor ons opnemen en de man tot orde roepen wat een flinke woordenwisseling wordt en wij stiekem weg lopen in de hoop dat het de juiste richting is. Met wat hulp vinden we hotel Gernika waar we voor één nacht terecht kunnen. YESSS eten, wijn, typen, slapen!