Chefchaouen

Zaterdag 14 mei: 50 tinten blauw

Na een heerlijke nacht en dito ontbijt is het hoog tijd om het stadje (Chef)chaouen te verkennen en wat informatie te verzamelen over wandeltochten in de omgeving. Dat laatste valt behoorlijk tegen. Er is een museum annex informatiecentrum bij een camping, maar naast opgezette dieren is er weinig soeps, laat staan informatie over wandelingen in de buurt. En dat is jammer, want er is genoeg. We willen het liefst op eigen gelegenheid, maar dan wel met info over de wandelingen, kaarten en voorzieningen (of het ontbreken daarvan) onderweg. Al helemaal voor een meerdaagse tocht.

De medina van Chefchaouen is daarentegen een plaatje. Praktisch alle huizen zijn in diverse tinten blauw geverfd met hier en daar een wit accent. Het is heerlijk ronddwalen door dit fotogenieke doolhof van trappetjes, steegjes, binnenplaatsen en pleintjes. En dat alles tegen een dramatische achtergrond van dreigende bergen. Echt heel erg fout kan dat dwalen nooit gaan, want de medina is hooguit een kilometer bij een kilometer.

Behalve de medina bekijken we ook de mensen, net als deze mensen ons bekijken. We zijn onder de indruk van de kleurrijke djellaba’s van alle dames met meestal ook weer een ander kleurtje hoofddoek. Ook de mannen dragen hier veelal djellaba’s, dan wel in 50 tinten grijs of bruin. Dat de één een pyjama lijkt aan te hebben en de ander een ochtendjas, went vrij snel. De puntmutsen een stuk minder! De meeste djellaba’s hebben een capuchon en de mannen hebben ze vaak (recht)op. In Fez dachten we vanwege de kou of regen, nu vanwege de zon? Misschien is het wel een soort van status. Al verdenken we de puntmutsen ook van leuk doen voor toeristen. Echter een foto maken geeft vaak boze gezichten met puntmuts. Nauwelijks serieus te nemen. We noemen ze inmiddels puntmutsen, voorheen waren het ook kabouters of Ku Klux Klanners, iets minder aardig maar een goede vergelijkenis.

We maken veel te veel foto’s en zoeken nog altijd naar een djellaba. Nou ja Hilgien dan. Als Hilgien een mooie djellaba voorbij ziet lopen, spreekt ze de dame aan en zo vriendelijk als ze hier zijn, gaan ze mee naar een winkel met een vergelijkbare djellaba. Na passen, inclusief hoofddoek, want dat vonden de locals leuk, toch besloten deze niet te kopen. In Fez kostte ze nog 40 of 60 dirham, in La Hoceima 280 en hier 680…. Oké prijs/kwaliteit verbeterde daarmee ook, maar veel heeft Hilgien er toch niet voor over, voor die ene keer dat ze ermee over straat gaat….


Zondag 15 mei

We gaan vandaag aan de wandel! Zodra we eten hebben verzameld; brood, bananen en drinken. Hier in Islamitisch Marokko zijn de (grote) winkels niet op vrijdag, maar toch ook op zondag dicht en wordt hetzelfde weekend als in Nederland gehanteerd. We gaan naar het winkeltje met van die dubbelgeslagen pannenkoekjes die niet alleen (zonder beleg) verrukkelijk zijn, maar ook praktisch meenemen en calorierijk. Ondanks dat we gisteren vroegen hoe laat hij open zou zijn, staan we om 8u15 voor een dichte deur. Overal ziet het er erg gesloten uit. We wandelen net zo lang rond tot we iets vinden en zo is het vanzelf 9u00 wat blijkbaar op zondag de openingstijd is. We hebben 2 grote ronde broden en een pot pasta van 210g gekocht die samen precies voldoende zijn (en dus opgaan) voor ontbijt en lunch. Het is zeer zonnig, 21’C met een beduidend hogere gevoelstemperatuur. We beklimmen de berg El-Kelaa van 1616m. Niet omdat dit de mooiste route is, maar omdat we van de 1-5 daagse andere wandelingen onvoldoende informatie konden vinden en deze route inclusief foto’s is uitgeschreven door een wandelaar. Super prettig, zonder was het geen doen. Markeringen en borden zijn hier zeer dun gezaaid. De beklimming start gedurende 2u over een onverharde weg, dan via akkertjes met granen, aardappelen en wiet, naar de beklimming van de top met een ‘zoek je eigen route’ deel. De wandeling is weinig boeiend, de top fenomenaal met een 360 graden uitzicht. We zien het vooral als een 7 uur durende training voor de Jebel Toubkal die we straks in de Atlasgebergte willen beklimmen met een hoogte van 4167m. De enkel van Auke doet het super goed en lijkt er beter door te worden, echter onze condities en de sterke zon vielen tegen. De vele trappen in de medina blijken er niets bij.

Hierbij de link –om een zoektocht te besparen- voor wie een training kan gebruiken of wat tijd over heeft in Chaouen ;)
http://uneventenor.com/how-to-hike-jebel-el-kelaa-chefchaouen-morocco/

Fris en fruitig gaan we na de wandeling met succes op zoek naar harira, couscous en tajine en belanden bij Ras el-Maa; watervalletjes waar de locals zich massaal verzamelen op deze zondagavond. Er heerst een uitgelaten en prettige sfeer waar het fijn vertoeven is. Hiervandaan is ook een rivierwandeling die absoluut de moeite waard is qua bezienswaardigheden van kleurrijke kunstwerken. Gelukkig pikken we die nog even mee!

We lopen nog even een winkeltje binnen en zitten voor we het door (willen) hebben vast aan thee, een tapijtshow, en overtuigende verhalen waarom we een tapijt moeten kopen. De jonge Marokkaanse verkoper is prettig in het contact, vertelt het één en ander over Marokko en beantwoordt onze vragen. Het meest indrukwekkende waar we ons over verbaasden is dat er tapijten gemaakt worden van cactussen!! Snappen we ook weer waarom hier zoveel cactussen zijn (wellicht overigens óók voor de rode kleurstof van de cactusluis?)


Maandag 16 mei Chefchaouen  Tetouan

We hebben onze auto al twee dagen alleen gelaten op een soort van bewaakte parkeerplaats (20 dirham/2,- per dag) en gaan even kijken of hij er nog staat. Ja hoor, met 2 pionnen achter de auto staat hij ’geblokkeerd’. 1 pion per dag dat we nog moeten betalen, want we zijn hier langer dan we met meneer hebben afgesproken. Prachtige manier om te zien wat wij meneer verschuldigd zijn, want een parkeerkaart dat is er niet.

We gaan van Chefchaouen eerst naar Akchour alvorens via Oued Laou naar Tetouan te rijden. Een relatief korte rit met een lange wandelpauze tussendoor. Akchour staat bekend om zijn watervallen. Een kleine na een uurtje wandelen en een grote na nog eens 1,5u wandelen. Vanzelfsprekend gaan we voor de grote waterval, ondanks de bergen van gisteren nog in de benen. Bij gebrek aan bordjes en de wil een gids in te huren, lopen we net als wat andere toeristen eerst een paar keer fout alvorens het juiste pad langs de rivier te vinden en af te wandelen. De afwisseling van zon en schaduw, de zand ondergrond en de oversteken via cementblokken (net zo lelijk als je denkt) is erg prettig en wederom is de beloning weer het mooist; de waterval is immens groot en klettert heerlijk neer. De gele snelle vogeltjes die lijken op kolibries zijn hierbij een leuke aankleding, helaas weten we niet welk soort. Overal aan de rivier zijn restaurantjes. Ondanks dat we hier meer toeristen zien dan we gewend zijn en vooral Marokkaanse toeristen, zijn hier veel meer restaurantjes dan toeristen… We stimuleren alsnog de lokale economie en genieten van drankjes en tajine aan de waterkant zodat we ook weer goed gevuld op pad kunnen.

De rit naar Tetouan is mooi en onderweg komen we talloze noten- en aardewerk verkopers tegen. We kopen een kilo (nog te kraken) amandelen en iets wat op tarly lijkt. Elke Marokkaan die we spreken kent wel iemand in Nederland en kent soms wat woorden. We hebben vaak de grootste lol. Nooit geweten (schaam schaam) hoe amandelen er in zijn noot uitziet, dus weer wat geleerd. Qua aardewerk kopen we 2 bekers voor wijn of ander vocht.
Qua lifters behalen we weer mijlpalen: 4 kids in 1x en daarna een echte puntmuts!! :)

De aankomst in Tetouan ervaren we als een overvallende drukte. Het vinden van een hotel is lastig, zeker als de aandacht voor het verkeer dient toe te nemen en de drukte overweldigend is. Help, wat doen we hier???