Albanië here we come!

Vrijdag 10 augustus 2012: Halen we het of halen we het niet?

Sanne en ik gaan naar Albanië!!! En andere landen, maar Albanië zal de meeste aandacht krijgen…

Met nog couchsurfers uit Kroatie over de vloer, belooft het een hectische start van de vakantie te worden.. Voordat iedereen de deur uit is, is het al laat. En ik moet nog (groten)deels pakken… Dus als een razende ren ik door het huis en direct door naar de eerstvolgende tram nadat ik al één gemist heb.. Nog geen 3 tramhaltes verder realiseer ik me dat ik wat vergeten ben. In overleg met Sanne stap ik toch maar weer uit, neem de tram terug en ren in 3 treden tegelijkertijd naar boven. Ik zie al snel mijn backpackhoes die op vliegvelden toch wel erg gewenst is… Zodra ik weer beneden en ben de tramhalte ben, is het toch weer een half uur later.

Om 11u45 i.p.v. 11u00 sta ik bij Sanne op de stoep en 5 minuten later staan we bij Jeroen voor de deur. Hij gaat ons namelijk brengen: bestemming vliegveld Brussel! Het moet allemaal nog makkelijk kunnen, want met 1,5u rijden zijn we nog op tijd. Tenminste als er geen files staan… Maar die waren er zodra we België binnen reden… shit… dus toch nog (of weer) stressen.. Jeroen rijdt goed door en doet zijn best, goed genoeg om om 14u00 op het vliegveld aan te komen. De vlucht van Bellair naar Tirana, Albanië gaat om 15u10, dus no worries zou je denken… dachten wij i.i.g…. Maar de paspoortcontrole was een hel; de hal was gevuld met gestreste mensen die net als ons rond 15u00 moesten vliegen… We proberen de rijen rechts en ook links, maar het kost ons toch nog drie kwartier… nu is het toch echt menens…! We rennen de hallen door, samen met vele anderen… Bij de bagagecontrole kon het ook niet anders of we moeten weer (of nog) wachten en nog erger: Sanne laat de metaaldetectoren piepen.. en ja hoor, bergschoenen uit, zij er door, de schoenen er door en de seconden tikken maar weg… Sanne als held op sokken komt achter me aan gespurt om helemaal achterin (natuuuuurlijk) bij de juiste balie aan te komen…

Het is 15u00… de vlucht gaat om 15u10… maar er is géén grondstewardess te zien. Geen vliegtuig ook trouwens. Helllup!!! Wat staat er op het bord? Neeee…… dat ga je niet menen! De vlucht naar Tirana is vertraagd… met 2u10! Dus we zijn veeeeeel te vroeg! Bij het inchecken van de bagage was hier nog niets van bekend, maar een langdurige paspoortcontrole kan het hele schema dus in duigen laten vallen. We laten ons neerstorten en hijgen uit tot we in staat zijn wat water te halen om de dorst te lessen… Pffff.. geluk bij ongeluk? We hebben nog zeeën van tijd; dus maar even naar buiten? Dat betekent wel een risico, want we moeten door de metaaldetector EN de paspoortcontrole. 2x wel te verstaan…

We gaan voor een reis van 10 landen; NL en België meegerekend, dus we gaan Brussel maar even echter op de strippenkaart zetten door buiten te genieten in het zonnetje. Netjes op tijd gaan we terug de hallen door. Daar zien we onze gezochte ijsjes en kopen ze alsnog. Bij de bagagecontrole blijken niet alleen de schoenen van Sanne maar ook onze ijsjes bezwaarlijk. Maar we laten dit vliegtuig niet voor onze neus voorbij vliegen en smokkelen de ijsjes in servetjes door de metaaldetector en eten vervolgens lekker verder . De vlucht was niet 2u en een beetje, maar inmiddels 2,5u vertraagd, dus we kunnen rustig aan doen. Om daarna echt tot rust te kunnen in de vliegtuigstoelen… De reis is begonnen!
We hebben inmiddels ook wel weer trek gekregen. Maar op de vraag of er eten of drinken bij de prijs (€160,- enkele reis) is inbegrepen worden we uitgelachen.. hmmmppff.. Het is toch geen lowcostairline?!

Tegen 20u45 komen we aan in warm Tirana, veel later dan gepland dus. Bussen rijden niet meer, maar we krijgen een lift van iemand die net familie op het vliegveld heeft afgezet. In gebrekkig Engels en Italiaans leggen we uit waar we heen willen. Sanne had gelukkig toch nog even een hostel geboekt vanochtend; daar wil je op dit tijdstip ook niet meer naar op zoek! Het bleek nogal een gezoek en vooral veel rondvragen, maar om 22u00 zitten we toch in het volgepakte hostel aan de BBQ… Na een rustmomentje maken we nog een avondrondje door het centrum. Op een loslopend oranje shirt reageer ik voor de grap met ‘hé een Nederlander’ en bleek pardoes gelijk te hebben. Dit leidde tot een interessant gesprek met deze leerlooier die het niet in Albanië redde met zijn struisvogelfokkerij en dus maar Gouda kaas is gaan maken… In Albanië? Ja in Albanië.

Deze man is één van de twee Nederlanders die we in Albanië zullen ontmoeten en één van de vele interessante mensen die onze vakantie zullen kleuren. Maar nu eerst slapen; want het was een drukke (lees hectische) dag…


Zaterdag 11 augustus: Tirana

Het is een brakke nacht op fors ingezakte bedden en we worden om 5, 6 en 8u00 wakker. We besluiten op te staan, Sanne gaat een autoverhuurbedrijf bellen om een auto te regelen (tegen het advies van de Nederlander in..) en we gaan ontbijten. Na het ontbijt met donuts en koffie, bekijken we Tirana bij daglicht, schaffen een wegenkaart aan en keren weer terug naar het hostel. We hebben met een couchsurfer afgesproken, maar door smsproblemen (grrr), blijkt de communicatie niet vlekkeloos te lopen en eh.. lopen we elkaar mis. Het hostel is wel blij ons te zien, want ze zijn overboekt en wij? wij zijn de pineut… Maar zoals het hoort bieden zij een oplossing aan: bij de buren overnachten. Prima; maar eerst even kijken hoe dat eruit ziet.. (Stiekem dachten wij allang: kan niet veel slechter..). De buurman showt ons zijn extra kamer die er keurig uit ziet met goede bedden, veel ruimte, en een douche/wc die alleen met hem gedeeld dient te worden. Dus wij nemen de kamer zonder twijfel! (alsof we een andere keuze hebben haha).

De eigenaar vindt het geweldig dat we Duits spreken en zet uit blijdschap Schlagermuziek op; even later staan we in de kamer te hossen “die hände, die hände in die lucht, die hände, zum ende, lass uns fröhlich sein”. Hilarisch!
De man blijkt een 2e hands Suzuki te koop te hebben en dat lijkt me eigenlijk ook wel een goede oplossing voor de komende tijd…Maar na wat gesprekken en een bezoekje aan het postkantoor voor de tenaamstelling, besluiten we toch maar voor de huurauto te gaan. Dat was immers na wat telefoontjes toch gelukt.

Even later skypen we met Bledi, de couchsurfer, en lukt het alsnog om elkaar te ontmoeten op de Skytower van Tirana. Daar boven op de toren is het uitzicht prachtig en vertelt Bledi wat we allemaal zien. We bekijken verder de kaart en krijgen tips where to go & what to skip. Ideaal!

Als Bledi zijn zus belt, wordt het plan gesmeden om naar Dürres te gaan. Ook wel een aanrader volgens Bledi en mijn boekje (‘Albanië’ van Thomas Cook: aanrader!). In Dürres blijkt zus Rezarta te moeten optreden als zangeres. Ondertussen gaan wij wandelen we over de boulevard met een heuse kermis... (huh?), Daarna is het terras zitten en zitten we tussen allemaal internationale (Dts/It) vrienden van Bledi. De lokale drank is Raki, dus dat wil ik wel proberen! Het klinkt als raki uit Turkije, maar behalve het alcoholpercentage lijkt het er niet op. Bij raki moet gegeten worden en dus komen er tzaziki en worstjes op tafel. Klinkt ook wel Turks of Grieks! Maar inderdaad er blijken veel invloeden te zijn vanuit Turkije, Griekenland en ook Italië.

Terras werd uitgaan, maar dan wel in Tirana. Dat blijkt bijzonder leuk; door de temperatuur is het buiten goed vertoeven en dus zijn de barren en disco’s openluchtgelegenheden met zelfs bomen midden tussen de tafeltjes! Qua drank is wijn en bier not done en dus drinken we cocktails.. Wie dacht dat Albanië een arm en achtergesteld land is, heeft het mis! In ieder geval is er nu nog niets van te merken..

Het viel me op dat we op commando bediend werden en een statafeltje geregeld was. En dat we bij disco’s met entree door mogen lopen zonder te betalen… Whats going on? Even later valt het kwartje. Rezarta is niet zo maar iemand en zingt een beetje; ze is een nationale bekendheid als zangeres EN als miss Albanië! Haar verloofde blijkt vervolgens ook niet bepaald een gewone man te zijn: hij is DE kleinzoon van Enver Hoxha! Hoxha is DE communistische leider van Albanië van 1944 tot zijn dood in 1985. Zijn ambt werd gekenmerkt door een meedogenloze dictatuur waarbij geen ruimte was voor vrije geloofs- en meningsuitingen. Hij heeft er ook voor gezorgd dat Albanië het meest geïsoleerde land van Europa was en Albanië economisch zo achtergesteld is. Hij heeft bepaalt dat Albanië is zoals het nu is (al is het al 20 jaar erg aan veranderingen onderhevig) en menigeen van jullie wellicht niet eens (wisten)/ weten dat het een land in Europa is en een buurland van Griekenland, Montenegro, Kosovo en Macedonië… (Dat weten wij ook sinds een paar weken :).

Anyway wij zijn nu op stap met de kleinzoon: Ermal Hoxha, een zeer vriendelijke man, die open verteld over zijn achtergrond en antwoorden geeft op onze vragen. Of hij zich schaamt voor zijn afkomst of trots is? Hij is trots. Nou wij zijn anders ook wel erg onder de indruk wie we nu op dag 1 in Albanië hebben ontmoet! Ik een cultuurbarbaar? Nee hoor, ik hoor graag verhalen uit eerste hand over een land in plaats van dat ik vooraf alles erover lees… :).

Tegen 1u30 zijn we wel uitgestapt en brengt Bledi iedereen naar huis. Hij heeft zelf geen zin terug naar Durres (zijn woonplaats) te rijden en vraagt of hij mag komen couchsurfen. Eh…? Een Albanees die in Albanië bij ons wil couchsurfen? Ach ja, waarom ook niet, al betwijfelen we of de ‘buurman’ dat wel okay vindt… Maar goed, we hebben toevallig toch twee couches over…