Thethi

Dinsdag 14 augustus: Thethi

Een paar dagen na schema gaan we naar het bergdorpje Thethi. Eén van de meest geïsoleerde plaatsen van Europa. Het dorp is van november tot half mei überhaupt niet bereikbaar i.v.m. sneeuwval. De rest van het jaar alleen via een onverharde weg, van maar een kilometer of 20. Wat echter 2u duurt met een 4WD…! Verder staat Tethi bekend om het jarenlange ‘wettenloos’ zijn, het bloedvergieten en de emigratie. Momenteel wonen er nog 6 families en komen er in de zomer wat (Albanese) toeristen en familieleden bij.

We hopen omhoog te kunnen liften en desnoods de furgon = minibusje te nemen. Terwijl ik nog aan het pakken ben en Bledi vraagt of we ontbijt kunnen krijgen, heeft Sanne al een minibusje gevonden waarmee we tegen een kleine vergoeding kunnen meerijden. Nog geen 5 min. Later zitten we zonder ontbijt in een overvol busje met een familie die een dagje uit zijn. Er worden verse hazelnoten (als ontbijt?) uitgedeeld die gretig worden gegeten terwijl restanten door de ramen naar buiten vliegen. Wij hebben gelukkig ook nog een paar bananen en koekjes mee, die we oppeuzelen terwijl we door elkaar worden gerammeld. Ondertussen wordt er harde Albanese muziek gedraaid en probeert iedereen er luid pratend bovenuit te komen; het is net een feestje, maar dan om 8u00 ’s ochtends!

2u later arriveren we in Tethi. Zoals gezegd kent iedereen wel weer iemand die weer iemand kent. Bledi kent via via ene Martine hier en die zoeken we op; want Beldi denkt dat hij ons kan herbergen of anders een overnachting kan aanwijzen. We hebben hem snel gevonden en drinken een kopje koffie. Met raki voor de mannen. Maar daar doe ik wel aan mee. Nee, niet echt een normaal tijdstip, zo tegen 10u30, maar ach, zo gaat dat hier. Het valt overigens best lekker :). Maar het geklets duurt mij eigenlijk wat te lang; hier kunnen we prachtig wandelen, maar hoe langer het duurt, hoe minder kans dat we nog ergens komen vandaag…

Martine kan ons niet hosten en brengt ons naar de buren. Zij hebben een groot huis met gastenkamers om in de zomer geld te verdienen voor de rest van het jaar. We overleggen over de mogelijkheden, maar als ze horen dat we Nederlanders zijn, schiet de prijs omhoog. Na wat onderhandelen worden we het min of meer eens en hebben we een overnachting geregeld. We krijgen een kamer met (alweer) flink ingezakte bedden. De douche en wc zijn buiten in een bijgebouwtje en het (drink)water komt uit een kraantje en is verbonden aan een bergrivier.

Bij de prijs waren 3 maaltijden inbegrepen, dus we konden er gelijk lunch krijgen. Ik wil toch echt wel op pad, anders is de dag om. Dus lopen we met ingehuurde gids met z’n 4en naar het dorp. Onderweg bekijken we een waterval waar Bledi zijn tripod vergeet. Zo bleek later. Dus nog een keer op en neer en tot het alweer 15u00 was, voor we echt in het dorp waren. Daar was Bledi in gesprek geraakt met een bewoner, waardoor we weer bleven hangen. Ondertussen kregen Sanne en ik toch eigenlijk wel erg veel trek (Bledi heeft nooit trek) en besluiten daar eten en drinken te bestellen. Dat was prima, maar blijkbaar moest alles nog van het land geplukt worden, want een uur later kwam het eten, terwijl wij de enige etende gasten waren… Ruim na 16u00 gaan we nog echt op stap naar een grotere waterval, langs alle highlights. Zo passeren we de school c.q. ambulancepost c.q. informatiecentrum, komen we langs de kulla tower waar ‘recht’ werd uitgesproken, etc. De waterval is een lekker verkoelende locatie waar we in het frisse bergwater duiken. Na een tijdje hier door te brengen brengt onze gids ons terug, al duurt de terugweg veeeeel langer dan we dachten. We lopen nog zeker een uur in het donker als we terug zijn.. Veel later dan we hadden besproken voor het avondeten en veel later dan we qua energie prettig vonden ;)

Douchen en aanschuiven, het eten is allang klaar. Als ik als eerste aan tafel wil gaan zitten, staat iedereen op. Ik kijk hun aan met een vragend gezicht: waarom staan jullie op? Een gebaar uit respect, zo blijkt. Maar ik gebaar maar snel dat ze weer moeten gaan zitten en dat we hier met z’n allen kunnen eten. Ze lachen en vinden het leuk maak ik op. Ik ging er überhaupt van uit dat we met z’n allen gaan eten.. Als Sanne en Bledi erbij komen, blijft de rest dan ook maar gewoon zitten.

Alles is hier eh.. erg vers en zelfgemaakt. Zoals de melk, de boter, de zeer zoute fetakaas en de yoghurt. Ik ga bijna over mijn nek van de lauwe melk met (boter?)klontjes en doe mijn best blij te blijven kijken. Er zitten namelijk steeds zo’n 5 a 10 mensen continu te staren hoe wij eten. De pilav, aardappelen, wijn en raki zijn wel erg lekker en dus genieten we hier maar extra van. Erg grappig: wie kijkt nu naar wie en wie is er nou afwachtend? Als we met handen en voeten met elkaar in gesprek raken, wordt er veel gelachen. Of we elkaar nu wel of niet begrijpen. En als we lachmeditatie introduceren is de sfeer echt gezet.


Woensdag 15 augustus: Syri i kalter

We zouden vandaag eigenlijk weer vertrekken, maar tijdens het ontbijt veranderen we weer eens het plan en besluiten te blijven. De familie vindt het goed, maar geeft aan dat er vanavond wel een feest is, dus als we vroeg willen gaan slapen dat dat lastig kan worden.

Met een ontbijt met weer te verse zuivelproducten van koe of geit, blijk ik toch echt een voorstander van zuivel uit de supermarkt. Koelvers of langhoudbaar, alles beter dan vers... Het brood en de honing van de naastgelegen bijenkasten zijn wel heerlijk. De Turkse koffie is niet zoals het hoort (met teveel circulerende koffie), maar Sanne en ik gooien het op een akkoordje; zij drinkt mijn melk en ik haar koffie en dat schuiven we zo ongemerkt over en weer :) Ik heb iig mijn cafeïneniveau weer op peil voor de dag echt start.

Terwijl we hier in de middle of nowhere zijn met om ons heen alleen maar bergen en een verdwaalt huisje, kan hier wel gewoon in de tuin gepoold worden onder de Heinekenparasol. Ja inderdaad, je leest het goed. Heineken en Amstel’reclame’ zien we hier overal! En een pooltafel is hier blijkbaar ook gewoon beland.

We starten de nieuw geplande wandeling naar syri i kalter (=het blauwe oog) tegen 10u30. Het is al aardig warm en de tocht is 21km. Klinkt niet veel, maar er zijn wel hoogteverschillen en het pad is onverhard en het ene moment beter begaanbaar dan het andere moment. We zijn nog niet op pad of dit keer niet Bledi, maar Sanne is wat vergeten. Haar camera ligt naast een riviertje waar we onze waterflessen hebben gevuld. Ondanks dat het hier uitgestorven is, blijken er een paar wandelaars achter ons te lopen die de camera opmerken en ons terugfluiten. Pffff… We hebben weer geluk.

Na uren wandelen door een prachtig gebied komen we aan bij syri i kalter, waar we ons meegebrachte lunchpakket nuttigen; Dat hadden ze goed gedaan! Wel brood, tomaten, kaas, honing, salami en een mes, maar geen melk of yoghurt :) We eten aan de waterkant terwijl er achter ons iets ritselt. Na een tijdje zoeken vinden we de oorzaak: een mooie groene hagedis. En die lustte wel een stukje tomaat…
Nadat Bledi en Sanne het koude water trotseerden is het tijd voor de terugtocht. Hmmm… hebben we zo’n slechte conditie of is 30-35 ‘C gewoon wat te warm om te lopen? We hebben er moeite mee en moeten iets vaker pauzeren. Vooral Bledi, maar ja die liep in een gewone (lange) broek, gewone gympjes en had niets om zijn hoofd af te dekken. Hij kwam immers voor koffie en is nu dagen later hier beland. Bovendien heeft Bledi (on)bewust niet begrepen dat we hier deze wandeling wilden maken en omdat hij zich niet wou laten kennen ging hij mee. Ach ja mannen… ;)

Wederom lopen we het laatste stuk in het donker terug en zijn we te laat voor het eten. Het eten gaat überhaupt een beetje anders verlopen is ons verteld. Er zijn 2 familieleden jarig. (Er lopen zo’n 20 familieleden rond die allemaal op bezoek zijn). Daarom is er een speciaal menu. De tafel wordt ook voller en voller met eten, maar het hoogtepunt komt nog… En dan zien we een grote stok met iets in aluminium komen. Er wordt geklapt en foto’s gemaakt terwijl langzaam maar zeker de gebraden geit te voorschijn komt. Wauwwwie; dit is bijzonder! Als iedereen foto’s heeft gemaakt, gaat de geit naar binnen en komt in schalen weer terug naar buiten. Inclusief het hoofd en alle ingewanden… Sanne en ik kijken elkaar aan, maar Bledi vindt het als Albanees wel gewoon (doch speciaal). Wij besluiten wat te proeven, ook als de darmen worden geserveerd… net inktvis; een beetje taai. Maar eh… bevalt me beter dan de verse melk of yoghurt! Overal eten we een beetje van. Maar nee, geen lever, nieren of longen! Het eten gaat gepaard met veel wijn en raki en op de achtergrond staat een Landrover waar Italiaanse muziek uitkomt. De jarigen krijgen taart met kaarsjes en wij besluiten cadeautjes aan te bieden: voor beide heren een setje Hollandse klompjes! Als we beginnen met het zingen van “Happy Birthday…” springt iedereen in en worden ook nog de Italiaanse en Albanese versies gezonden.

Als het eten min of meer gedaan is en de alcohol zijn werk doet, wordt de tuin omgetoverd tot dansvloer en staat iedereen van jong tot oud te dansen. En wij? Wij moeten meedoen; we krijgen een rok aan en een hoofddoek om (een aantal dragen een hoofddoek) en dienen mee te dansen. Terug op de foto’s zie ik mezelf voor lul staan: wandelschoenen aan, afritsbroek, zwarte rok erover, roze outdoorjasje, hoofddoek om en maar rondjes draaien ;) Tegen 0u00 is het nog even de milky way en vallende sterren kijken (veel!) in deze donkere omgeving en dan is het weer tijd voor onze ingezakte bedden…