Het eiland rond op 4 wielen

Zondag

Na onze inspanningen op de fietsen, deze ingeleverd en ingeruild voor een auto. Dus wat meer armslag om het eiland te verkennen. Prima auto, met maar één nadeel; het is een grijze, dus niet zo fotogeniek als ons rode vehikel dat we vorig jaar huurden op Santo Antao.

Via het wijngebied La Geria, gaan we op weg naar La Teguise, waar op zondag markt is. La Geria is een bijzonder wijngebied; de wijn wordt verbouwd op lavavelden, waar de boeren kuilen graven om bij de vruchtbare grond te komen. Maar vruchtbare grond is niet het enige wat je nodig hebt om planten te laten groeien. Ook water is nodig en dat is in dit droge klimaat een schaars goed. Laten die lava stenen nou net een bijzondere eigenschap hebben; ze vangen de nachtelijke dauw op en geven dat gedurende de dag af aan de aarde. Om ook nog bescherming te bieden aan de wind, worden er om de kuilen heen muurtjes gebouwd voor beschutting. Zo ontstaat een zeer bijzonder landschap van kuilen, omringd door muurtjes. Een grijze massa, doch fotogeniek ;).

La Teguise is één van de oudste nederzettingen van Lanzarote, daterend uit de 15e eeuw. En zoals alle plaatsen op Lanzarote ook hier nauwe straatjes en witte huizen, en vanwege de wekelijkse markt ook een drukte van jewelste. Laat er vandaag toevallig ook nog een culinair festival zijn, wat zowel toeristen als vele locals aantrekt. Van eten en drinken wordt niet alleen Hilgien gelukkig, ook Auke is de beroerdste niet om een vorkje mee te prikken van door koks ontworpen creaties, gelardeerd met een lokaal wit, rosé of rood wijntje, waarbij het overigens niet altijd even duidelijk is wat wij aan het eten zijn. Als halverwege de middag de marktkooplui de biezen pakken en onze wijntjes gedaald zijn, besluiten ook wij om La Teguise te verlaten en een bezoek te brengen aan DE cactustuin van Lanzarote. Deze tuin, uiteraard ontworpen door de kunstenaar César Manrique wiens werk over het hele eiland zichtbaar is, is een aangename verrassing. Wat een diversiteit aan cactussen! En we waren reeds geraakt door die prikkelbare bollen…! Van enorme joekels tot wel 6 meter hoog, naar mini, van bomen en struiken naar kleine bolletjes, van gigantische stekels naar zacht behaard, van klimmers tot hangers en alles wat daar tussen zit. En dit alles overzichtelijk in een soort kuil tentoongesteld. Hilgien is door het foodfestival getriggerd en wil nog wel iets eten met cactus als ingrediënt. Maar nee dit ontbrak er gewoon aan! Na wat doorvragen is er toch iets te vinden: cactuslikeur! Na de wijntjes van vanmiddag weer even wat anders, maar een beetje vreemd.

Bij de uitgang vraagt Hilgien nog even na hoe het nou zit met die Cochenille luis waarvan rode kleurstof wordt gemaakt. Nou, met een beetje geluk zitten die op de cactussen om de hoek. En ja hoor, daar zitten ze! Pluizig, vieze witgrijze luizen, die als je ze platdrukt, fel rood van binnen zijn. Daar willen we niet van weten dat dit lipstick en M&M’s intens rood kleurt….

We rijden met de luizen in onze gedachten ‘huiswaarts’ voor even een ander hapje; eigengemaakte Spaanse tortilla; gewoon wat eieren met left-overs, we hebben geen idee wat de originele ingrediënten zijn.


Maandag

Supervroeg, voor een vakantie, de wekker gezet om kwart over zeven, om ons vóór negen uur bij het informatiecentrum van Timanfaya te melden. Want als het allemaal een beetje mee zit kunnen we mee met een georganiseerde wandeling met een gelimiteerd aantal deelnemers (8) door de vuurbergen van Timanfaya. Op de bonnefooi voor de wachtlijst, want wil je zeker zijn, dan moet je weken of maanden van tevoren reserveren. We zijn ruimschoots op tijd, slechts één auto voor ons, voor de nog gesloten slagbomen, maar als we uiteindelijk door de slagbomen mogen, worden we op weg naar de kassa nog ingehaald door een stel. Die inhaalactie kost ons, blijkt na ruim 1,5 uur wachten, de wandeling, want er is nog maar plek voor één persoon. Wat maakt het uit, vraag je je af, of er acht of negen mensen met zo’n wandeling mee gaan? Maar regels zijn regels, kennelijk, en we worden met een alternatieve wandeltocht ‘afgescheept’, die leidt over een enorm zwart lava veld, een kraterrand en door een krater van een (oude) vulkaan. De tocht is mooi, vooral vanwege de bizarre landschappen en de mooie uitzichten vanaf de kraterrand. Waarom de landschappen zo bizar zijn, is omdat je kan zien hoe de lava gestroomd is; over hellingen naar beneden, richting zee, over obstakels heen, of er langs, onderweg door afkoeling steeds stroperiger worden. Je ziet dan ook ‘rivier’beddingen waar links en rechts stenen weggedrukt werden, heuvels die hun hoofd boven de stromende lava hebben kunnen houden, ballen van lava, die al rollend over het lavaveld aangroeide alsof het sneeuwballen zijn. De aanblik doet gletsjerachtig aan, maar dan uiteraard zwart. Alhoewel we toch geïrriteerd aan de wandeling begonnen, vanwege het vergeefse lange wachten (na veel te vroeg opstaan), zijn we blij met deze wandeling en kunnen ons eigenlijk niet voorstellen dat die andere wandeling boeiender zou zijn. Een blije gedachte ;)

Na de wandeling besluiten we nog een paar dorpjes in de omgeving te bekijken, eer we huiswaarts keren, maar eerlijk gezegd valt het wat tegen. Hoogtepunt is toch wel dat we twee hoppen (Hilgien noemt het zebravogels) zien, waar we flink jacht op maken (verrekijker mee!). Het surfparadijs waar we ook even langs gaan, is toch vooral een zandstrand met keien en plastic afval en een verzameling beginnende surfers die de hoge golven proberen te trotseren. De spectaculaire achtergrond van een paar indrukwekkende kliffen is mooi, maar het feit dat de zon het regelmatig laat afweten, maakt het er voor ons niet beter op.

We eindigen de dag in de hoofdstad Arrecife, wat opeens drukte en hectiek betekent met zijn 60.000 inwoners en heel veel auto's, rotondes en alleen maar smalle straatjes met eenrichtingsverkeer. Als we de auto in een parkeergarage weten te parkeren verbazen we over de prijs uitgedrukt in centen per minuut. Het eerste kwartier kost het 0,05 cent per minuut, daarna 0,02 cent per minuut. Als je aan het rekenen slaat, blijkt dat je hier 2,5u geparkeerd staat voor hetzelfde geld als in NL. Zolang blijven we echter niet, het is fris en vooral voor Spaanse begrippen niet zo stijlvol in onze korte broeken... Terrasje voor tapas, rondje wandelen en jaaaaa churro's als afsluiter! O'ja ook churro's worden per stuk (€0,20) afgerekend! Ze vallen een beetje tegen, maar als we om ons heen kijken zien we dat we vergeten zijn een bakje chocola te bestellen om de churro's in te dopen. Weten we dat ook weer.

Dinsdag

Om 8u00 slaan we de wekker en gooien de gordijnen open. Hé het waait heel hard EN de zon schijnt! We hebben plannen om nog heel wat van het eiland te verkennen, maar eigenlijk ligt nu de prioriteit bij vitamine D absorptie en relaxen op deze alweer allerlaatste en eindelijk weer superzonnige dag. We besluiten dus om als eerste het of beter de 3 zwembad(en) te checken, want die hebben we tot op heden links laten liggen. Om 9u15 maken we de eerste duik en daarna lezen en bakken we wat tijdens het opdrogen, besluiten we toch maar de spullen te pakken, uit te checken en nog even naar het strand te gaan. Maar goed, de drang om nog een paar zwarte plekken weg te werken van het eiland is groot en dus gaan we toch om een uur of twaalf maar met de auto volgeladen op pad. In één ruk door naar het uiterste noorden, waar we nog niet waren geweest.

We rijden deels dezelfde route als (eer)gisteren, maar nu is het (dag)licht en zelfs zonnig wat mooie uitzichten oplevert. We rijden door tot Haría, nummer 5 van de top 10 van de reisgids die we redelijk aan het afwerken zijn. Haría is volgens het boekje een prachtige groene oase en dé vallei van de duizend palmbomen. Het is inderdaad een mooi dorpje met iets meer palmbomen dan cactussen, maar valt na zo’n omschrijving al snel tegen. Het terrasje met heerlijk schepijs in het zonnetje maakt het er echter erg aangenaam.
IJsje op, door naar het laatste hoogtepunt van de top 10: Mirador del Río; het Noordelijke puntje Lanzarote, waar het beduidend harder waait dan in het zuiden waar we net vandaan komen. Met de handen op de brillen, de bandana uit de lucht grijpend zijn we hier voor de prachtige uitzichten; o.a. op het eilandje La Graciosa. Wat het vooral indrukwekkend maakt zijn de vulkanen die her en der omhoog tornen; door de verschuivingen van de aardplaten heeft dit eiland duidelijke lijnen van vulkaantoppen en van boven kan je dat net even wat beter beoordelen. Foto’s, check. Uitgewaaid check. Weggewaaid? Net niet, maar wel tijd om uit te waaien naar de oostkust.

Weer 2 hoogtepunten van de lijst: Cueva de los Verdes en Jameos del Aqua: het eiland of de lava puinhopen van onderen bekeken. Het gaat hier om een geheimzinnig grottenlabyrint of lava-tunnel van 6 km dat zo’n 3000 à 5000 jaar geleden is ontstaan. Door de omvang hebben ze er 2 toeristische trekpleisters van gemaakt, waar wij een keuze in moeten/willen maken, lastig. Om het nog wat (on)aantrekkelijker te maken, is de tunnel kunstmatig verlicht, galmt er een klassiek deuntje en is de tunnel alleen te bezichtigen met begeleiding van een gids. De verhalen zijn indrukwekkend, al missen we het een en ander aan details door het zangerige, spaansgetinte, Engels van deze enthousiaste gids. Of we deze excursie aanraden? Misschien die andere: Jameos del Aqua vanwege de ondergrondse bar, zwembad en albino kreeften die we gemist hebben en vooral omdat het wel iets heel unieks is op de wereld.

Het is tegen 17u00 als we weer boven komen en de zon helaas achter een wolkje schuilt. We rijden naar Arrieta tevergeefs op zoek naar een strandje en bij gebrek ervan voldoet terrasje, wijn en boekje met voor ons een potje Spaanse Juegos de Balos om de laatste zonnestralen te absorberen, want we begrijpen dat het in Nederland bar en boos is.

Als de zon weg is, het kippenvel op de huid staat, rijden we richting vliegveld met het een en ander aan detours voor een restaurantje, die op de één of andere manier lastig te vinden is. 18u is ook geen etenstijd, dus resto’s kunnen ook gewoon gesloten zijn. Tegen de tijd dat we het vliegveld hebben gevonden hebben we alleen wat zoete hapjes voor onderweg bij ons, maar niet gegeten. De huurauto leeg, achter in de megarij (zijn weer de laatste) en met een zoektocht op het vliegveld naar een warme maaltijd (hier waren ze zojuist aan het sluiten), spenderen we onze laatste 2 uurtjes. En dan… dan is het 21u00 en vliegen we met een noodvaart naar huis! Wind mee, het is niet te geloven, maar de woei is hierboven nog wat heviger en dus landen we bijna een uur te vroeg (!!!) in Amsterdam. Nog even een lauwwarme maaltijd bij de Burger King scoren, de trein van 3u00 in en om 4u00 home sweet home. Nou ja sweet; doe ons toch nog maar een weekje Canarische eilanden!


Woensdag

Verward over de tijd (uurtje verschil), de dag (telefoon dacht dagje verschil en samen thuis) en de kou buiten blikken we nog even terug. Eerst de cv hoog, de kaarsen aan en stamppot op het vuur. De foto’s doorbladeren en ontdekken dat je van een weekje vakantie ook heel erg veel kan klikken. Wat vinden we van Lanzaroté (volgens de Engelse uitspraak)? Nou eigenlijk wel een aanrader! Tenminste; een weekje naar een Canarisch eiland gedurende de herfst of wintermaanden… in het laagseizoen even lekker van de zon genieten, lekker eten en nog lekkerdere wijntjes en zeker met een potje wandelen of fietsen …. Vooral doen!! Wat ons betreft doen we dit t.z.t. nog een keer; een weekje één van de (andere) eilanden bezichtigen. Maar niet ten koste van de wintersport natuurlijk! En niet ten koste van reizen. Wel ten koste van kou, regen, werken en de dagelijkse sleur...!