Het is weer tijd!
Blijf op de hoogte en volg Hilgien
20 Maart 2016 | Frankrijk, Val Thorens
Het is weer tijd!
Tijd voor mijn favoriete vakantie. Tijd voor het opladen van onze batterijen op zonne-energie. Tijd om actief bezig te zijn en te genieten van de vele elementen van de natuur. Om aan het eind van de dag uitgeput op de bank neer te ploffen en een boekje te lezen. En dat dag in dag uit. Zonder dat het verveelt. Dit is vakantie, dit is genieten. Dit is net even wat anders dan een reis. Niet dat reizen niet leuk is, zeker niet, maar deze vakantie is om op te laden om weer even te knallen op het werk… voor we weer op reis gaan.
Het is vrijdagochtend en ik ga nog even een halve dag werken, wat achterstanden weg werken, overleggen en overdrachten schrijven. Auke appt aan het eind van de ochtend dat ik naar huis moet komen, want het is fantastisch weer. Ik sjees met Cubie met een stralend zonnetje naar Delft waar we ook echt buiten in de zon kunnen lunchen (afkoelen en uitwasemen gaat buiten beter ;). Wauw, de vakantie is begonnen! Nog even 2u doorpakken en inpakken en dan kunnen we gaan; de eerste trein volgens planning, want als er iets mis gaat, zijn we nog steeds op tijd.
De trein van 16.05u in Delft brengt ons naar Eindhoven, waar we op een bus stappen naar P&R Meerhoven. In tegenstelling tot 9292ov.nl stoppen we vóór de P&R in plaats van 10 min sjouwen met de bagage. In tegenstelling tot de verwachting hebben we de trein gehaald, de bus gehaald en hebben we geen vertraging. Dus staan we om 18u05 te wachten op de bus die om 18u45 klaar zal staan en ons naar Val Thorens gaat brengen. Er komt een sms binnen; “de bus komt om 19u00-19u15”. Als we echter pas tegen 19u45 in de bus zitten en elke steen en hoek van de parkeerplaats kennen, neem ik me niet meer voor ‘ruim’ op tijd ergens te zijn. Het leek zo’n goed voornemen, maar niets is minder waar. Vorig jaar kwamen we op de klok nauwkeurig aan en vertrokken per direct, dat is een stuk efficiënter.
In de bus hebben we de beste plek die je kan wensen: bovenin boven de chauffeur met panorama view. Nu het donker is misschien wat minder boeiend, maar als we ontwaken tussen de witte bergen is het een heerlijk uitzicht!
De meeste mensen moeten er niet aan denken met de bus op wintersport te gaan en toch kiezen we daar steeds weer voor. Alle opties natuuuurlijk 1000x afgewogen. Vliegtuig? Dat is weleens goed bevallen, maar op zaterdagmiddag heen en op zaterdagmiddag terug vliegen betekent maar 6 dagen skiën, mits alle dagen skiable zijn. Met de auto? Behalve dat Charlie geen winterbanden en sneeuw-kettingen heeft en de vraag is of de ski’s er net wel of net niet in passen, blijft het ook een hele reis om met z’n 2en te rijden. Ik val na 2u rijden in slaap, al dan niet na 2 minuten als bijrijder, dus Auke mag (?) dan vooral rijden en gezellig met mij slapend ernaast is dat niet. Bovendien ben je waarschijnlijk nog vermoeider bij aankomst. Dusss de bus dus. We worden door de Sunwebbus gereden, de stoelen konden ver naar achteren, we komen om 9u30 op bestemming aan, niets mis mee. Alleen een beetje jammer dat een groepje bejaarde vrouwen het zo gezellig vonden dat het leek of ze op schoolreis waren. Om 23u30 “Ik ga nog niet slapen, ik ben niet moe”. Om 4u00 “Ik hoef niet te slapen, dat kan vanavond ook”. Om 7u00 “We zijn er bijna!, ja toch, we zijn er toch bijna, om 7u30 toch???” En omdat dit allemaal heel stoer is, moet de hele bus ervan meegenieten. Dat de meneer naast ons om 23u30 aangeeft dat hij wil slapen en ik om 4u00 boos ontwaak en nogmaals meld dat er misschien wel anderen in de bus wel willen slapen, mocht niet baten. Helaas. Om 8u00 zijn we ze in Moutiers kwijt en is het alleen maar heel hard hopen dat we ze op de terugreis niet weer zien.
Om 8u00 zijn we overigens bijna iedereen kwijt. We maken ons even zorgen als we de enige, echt de aller enigste zijn die nog altijd boven in de bus zitten. We ontdekken beneden in de bus nog een stuk of tien mensen en kunnen rustig afwachten tot we in ‘Val Tho’ worden uitgeladen, skipassen ontvangen en in een grote tafeltenniszaal onze spullen kunnen droppen. Dan is het alleen nog een kwestie van omkleden, Auke’s skigerei ophalen, ontbijtje scoren en de piste op!
Zaterdag
Jaaaaa de pistes op…! Wat een weer, wat een feest: de zon straalt dwars door de laag zonnebrand heen en verwarmd ons terwijl we na 100m skiën het gevoel alweer helemaal te pakken hebben. Wat is skiën toch geweldig!!
We skiën van Val Thorens naar Les Menuires en Meribel Mottaret en weer via prachtige rode en blauwe (vooral wit eigenlijk) pistes weer terug naar Val Thorens en genieten optimaal. De vermoeidheid is snel vergeten. Gisteren op dit tijdstip nog aan het werk en nu staan, eh skiën we hier in dit prachtige gebied!
Rond 17u00 terug naar de spullen, op zoek naar het bureau waar we de sleutels voor ons appartement kunnen ophalen. Nou ja Auke dan, want ik ben zo kapot en toch wel uitgehongerd en uitgedroogd denk ik? Dat ik misselijk ben en neig tot flauwvallen, dus blijf gewoon zitten waar ik zit. Na een uurtje is Auke terug met sleutels. Nu nog het appartement vinden. Hmmm.. kaart printen was toch handiger geweest. Appartement gevonden en ski-spullen gedropt. Nog een keer op en neer voor de rest van de spullen die daar best onbewaakt gelukkig nog keurig en compleet op ons hebben liggen wachten.
Als we denken ons te kunnen settelen, moeten we nogmaals terug voor het inleveren van de inventarislijst. Eerst checken: koelkast: ja, vaatwasser: ja, kastje: ja, tv: ja, schilderijtje hier en schilderijtje daar: ja. Niet normaal dat dit ook serieus moet worden gecontroleerd. Uiteindelijk komen we bij bestek, borden & glazen aan; hoeft dat niet te worden gecontroleerd…! Bizarrrr.
We gaan terug met de inventarislijst (“alles oké”), willen lakens huren, maar nee kastje-muur, dat mag weer ergens anders, een stuk verderop. Hmpfff…
Compleet met lakens en boodschappen thuis, is het tijd een momentje TV. TV werkt bij nader inzien toch niet. Oops. Koken dan maar, maar zodra we het een elektrische pitje zachter zetten slaan de stoppen door. Huh? Als we die zachter zetten? Ja dus. Later merken we dat de oven, magnetron en 3 pitjes tegelijkertijd prima functioneren, maar 1 pitje en die zachter zetten geeft gelijk een donker beeld van het geheel…
Zondag
Het is weer stralend weer! Ontbijtje met stokbrood, Franse kaasjes, Nutella, croissants en koffie en we gaan met een ingepakte lunch de liften in, de bergen over, de pistes af. Fantastisch! We dachten fit te zijn na een goede nachtrust, maar de harde smalle 2persoons (120cm :( ) bed was niet zo’n succes. Op de pistes persen we er zonder moeite nog een flinke dosis energie in en laden deze op zonne-energie en dynamo onder de ski’s weer zonder problemen op.
Vandaag focussen we op de regio Menuires tot het laagste punt; Bettex. Wiiiiii dit is vakantie! We vergeten de tijd een beetje en bedenken dat we toch wel een keer terug moeten, die ene berg over naar ons eigen dal. Zo staan we om 16u56 bij lift Mont de la Chambre die ons naar de andere kant brengt. “Hé Auk, we zijn perfect op tijd! Hij sluit om 16u55.” Oh. Eh. Hij IS gesloten. De dames geven geen enkele ruimte en zeggen dat beneden een bus rijdt en dat we beter moesten opletten. Ahumpfff.
We sjezen naar beneden, misschien kunnen we toch nog met lift Bruyeres mee omhoog?? Maar beneden aangekomen bleken we te eigenwijs voor woorden. Nu zitten we behoorlijk zuidoost van het dal en een stuk naar westelijker en nog erger: een stuk omhoog ergens, gaat de bus….
De lokale gratis skibus brengt ons niet waar we heen willen en dus gaan we lopen. Ski’s op de schouders, stokken in de handen en de skischoenen aan die oh zo prettig lopen…;( We zien af en toe een appartementenlift die ons een stuk doet stijgen, dan weer een stukje vooruit skiën en weer een liftje nemen. Uiteindelijk komen we bij de bus aan, waar we voor €6,20 die 10km mogen meerijden. Alles beter dan lopen!
Zo is het al gauw 19u00 voor we thuis zijn en die laatste 2u ontnam de energie die we die dag juist hadden opgedaan. Koken, 2x stroom uit laten vallen en weer de boel omzetten. Tegenwoordig zetten we eerst de pannen op de platen, gaat ons waxinelichtje aan en draaien daarna pas weer aan de knoppen. Het wordt een routine die te grappig is voor woorden en waar we nog altijd niets van begrijpen.
Maandag
De zon straalt, de pistes zijn weer stralend wit en de sneeuwcondities zijn geweldig! Here we go again! We kregen de tip naar Courchevel te gaan en kiezen voor het meest westelijke plaatsje op de kaart: Courchevel 1650. Dit gebied bevat ruim 600km aan pistes en bij voorkeur doen we ze allemaal, al zal dat erg lastig worden in 8 dagen. We doen dagelijks onze uiterste best zoveel mogelijk pistes te nemen en dat lukt aardig! Bijna elke piste is een feest en de afdalingen zijn soms gigantisch. Hoog heb je enorme uitzichten bij dit heldere weer, beneden stroomt ijswater en gaan we over een bruggetje of door een tunneltje, tussen de bomen door en passeren dorpjes.
In Courchevel lijkt het wel kerst met kerstbomen en kerstverlichting. Het is met de nodige paard & wagens een mondain skioord waar skiën een bijzaak lijkt. Het is een lange weg terug naar ons dal Val Tho, dus we vertrekken bijtijds; 14u30. De afdalingen doen we vrij vlot, maar de liften kunnen nog weleens traag zijn en lijken niet te beïnvloeden – hoe hard we ook proberen. We eten en drinken in de lift en sparen zo tijd uit, bekijken de kaart voor de volgende afdaling en skiën in 1x de lift uit de pistes af naar de volgende lift. Als we bij de éénnalaatste lift staan, zien we dat om 16u20 onze aansluiting zal sluiten. We krijgen een déjà vu. “Nee, niet weer!” Dus zetten we nog wat extra vaart bij en sluiten om 16u19 achter een enorme stoet wachtende mensen aan. Zal de lift ook kunnen sluiten met de massa wachtenden? 16u20 bleek de waarschuwing, de lift sluit ‘pas’ om 16u40; precies de tijd die nodig is deze massa te verwerken... Pffff…
Aan de andere kant van de berg is het één groot feest; een band treedt op in een restaurantje en daarom heen staan, zitten en liggen mensen tussen talrijke ski’s en snowboards. We gaan er ook maar bij liggen om het gezicht wat bij te bruinen en de sfeer te absorberen om vervolgens skiënd de achterdeur van ons appartement te bereiken; perfect!
We hebben een bad en als Auke is uit gedoucht, test ik het bad. Heerlijk. Al hoewel als blijkt dat er niet genoeg warm water is voor én een douche én een bad wordt je er meer koud dan warm van. Later blijkt dat de boiler het maar op enkele momenten per dag doet en dus ook geen warm water meer komt. Hmmpppf… Bijzonder; een 4p appartement waarbij 1 korte douche én een bad vol warm water niet samen gaan.
We gooien de matrasjes uit de woonkamer op de grond, we willen nu eens goed slapen! De woonkamer is nu propvol met de bank, tafel en de 2 matrassen, maar dit is zeker beter! Doch vanaf 4u00 liggen we weer te woelen; hebben we het ritme uit de bus overgenomen?
Dinsdag
Morgen wordt het slechter weer. Tijd om met het nog altijd stralende weer de hoogste toppen en mooiste vergezichten op te zoeken. Bij Val Thorens (op 2300m) kun je tot 3230 meter met de lift komen en dus ook weer flink afdalen. Een optie is om van het ene hoogtepunt van 3230m naar het andere hoogtepunt van 3002m te tokkelen. Met de ski’s onder! Klinkt interessant, maar deze spectaculaire actie van welgeteld 1 minuut is ons geen €50,- waard. Bovendien verveelt skiën niet!
Bij ons appartement en in het dorp is geen gratis wifi te vinden. Maar bij de grotere liften op de pistes wel! Omdat we belangrijke berichtjes verwachten, houden we pauzes bij een restaurantje onder genot van koffie en bij de grotere liften waar ook wifi is. Bijzonder; wel free wifi op de piste, maar elders niet! De berichten zijn positief en dus skiën we opgelucht verder, terwijl we veel foto’s schieten, op de kop staan voor de foto en soms vergeten op het skiën te letten omdat de omgeving alle aandacht vraagt.
Het laagste punt Saint Martin de Belleville staat op de planning en bij elke lift of afdaling is het twijfelen of we er –timewise- wel verstandig aan doen. We doen de afdaling maar half en pakken de lift terug. Goede keuze! Het is inmiddels behoorlijk bewolkt geworden, de wind is toegenomen en het zicht vermindert. De lift omhoog is traag en wederom staan we om 16u20 bij de laatste lift richting ons dal. Blijkbaar had niemand er meer zin in, want we kunnen zonder wachten door en komen voor ons doen vroeg thuis: 17u00. Lekker lezen!
Woensdag
De weersverwachting was heel anders dan de andere dagen: sneeuw, sneeuw en sneeuw. De hele nacht dwarrelen wel wat vlokjes neer, maar vanuit het appartement is het zicht best goed. De zon doet moeite er door te komen, maar red het keer op keer net niet. We staan wat later op, komen rustig op gang en staan om 10u00 voor de eerste lift. Na een kwartiertje wachten sluit de lift voor onze neus. Net als al die andere liften hoger op de berg. En die ernaast die ons naar ons appartement terug brengt. En nu? Wachten? Het waait enorm, het is eindelijk echt winter! Het beeld is geweldig en wordt nog maar even op de plaat vast gelegd; allemaal poppetjes die alle kanten op lópen met snowboard of ski’s in de handen.
We vinden een stoeltjeslift die het wel aandurft. Geen pretje met de ijzige wind vol in je gezicht en zodanige harde woei dat de een na de ander uit de lift om blaast, waardoor de lift stil om de haverklap moet worden stilgezet. We waaien skiënd naar beneden of steppen tegen de harde wind (windkracht 8/9!) in.. 1 lift en 1 afdaling en we weten voldoende. We ontdekken een kleine tunnellift waar het aangenaam vertoeven is en ons het dorp in brengt. We skiën via smalle paadjes, langs steile hellingen met een gunstige windhoek naar ons appartement (nadat we wijs eerst de kunst afkijken). Thuis opwarmend met soep, checken we de pistes en vooral de liften van tijd tot tijd en zitten hoog en droog en vooral warm met ons boekje in de handen. Ook dit is wintersport.
Aan het eind van de middag hebben we behoefte aan wifi en die vind je alleen bij de liften. Als we dan toch naar een lift afdalen, kunnen we het er toch ook een piste nemen? Auke twijfelt en gaat voor nee, ik twijfel en ga voor een ja en heb daar tal redenen voor… ;)
Die ene gondellift die open is geeft ons een beetje internet en een lange, rustige, aangename en droge weg naar boven. Aan de top is de wind fors, maar niet veel erger dan beneden. Aangenaam is anders. We nemen een rode piste terug en komen over ijzige stukken waarbij de wind niet alleen de sneeuw maar ook ons bijna van de piste waait. We komen tussendoor juist in kommetjes met heerlijke poedersneeuw waar je geruisloos door heen zoeft. We zijn goed ingepakt, maar de wind en kou krijgt grip op de kleine stukjes blote wangen en als we steeds tegenwind zouden hebben, zouden we nooit en te nimmer beneden geraken. Omhoog skiën daarentegen is met de wind in de rug appeltje eitje.
Beneden aangekomen pakken we het beginners tunnelliftje terug het dorp in, wagen opnieuw met succes het olifantenpaadje langs de helling en gaan gauw weer binnen warm worden. Tijd voor pannenkoeken, onze boeken, Port en als de boeken uit zijn kunnen we ons bedje in.
Donderdag
It’s my birthday! En zo vervelend als het weer gister was, zo lief is het weer vandaag voor mij. De wind die de hele nacht doorwaaide is gaan liggen, de wolken verdwijnen en de zon schijnt; het is weer feest! Om 9u15 de piste op in de richting van Saint Martin de Belleville. Hier zijn we nog niet geweest, ondanks meerdere keren gepland. De afdaling vanaf de top is ruim 6 km en dus heerlijk lang genieten van skiën zonder onderbreking van een lift. Het is een lange relatief platte afdaling (1400m hoogteverschil) en dus zijn we des te blijer dat we dit niet eerder –in tijdnood- nog ‘even’ hadden meegepikt.
Vanaf Saint Martin (1450m) proberen we het volgende lage punt te bereiken, echter lager dan Meribel Centre (1450m) komen we niet. Het is een leuk streven!; de laagste dorpen aantikken, waardoor we vanaf de hogere punten enorme afdalingen maken. Zo komen we via een klein verstopt tunneltje in La Tania; via een prachtige zwarte piste in Courchevel Le Praz, gaan nog even via Courchevel terug naar Meribel, naar les Menuires op naar Val Thorens. Tja de Trois Vallées kun je ook in een dag doorkruizen ;).
Als we bij de lift Mont de la Chambre zijn om de berg over te steken, zijn we dit keer niet 2 minuten te laat, maar hebben we 40 minuten over. Kijkend op de kaart zien we een mooie zwarte piste die als bonus nog even extra kan. Zodra we bij de zwarte Léo Lacroix aankomen staat er een waarschuwing: ‘buckel piste’. Doen we dit of doen we het niet??
Joh, we gaan ervoor! …hadden we maar 2x nagedacht…. Buckels zijn er vaak genoeg, dus een waarschuwing voor buckel piste is NIET voor niets. De piste van ongeveer 850m bevatte 750m buckels. En dat terwijl we honger en dorst hebben en tja het is al wel 16u30…. Dus moe zijn we ook! Het gevecht naar beneden gaat ons best goed af, tot ik over de kop stuiter en vraag me niet hoe, maar de ski’s torpederen volledig in een buckel en ik krijg ze er met geen mogelijkheid uit! De ski’s van de schoenen losmaken is op de steile helling een dingetje… en als je benen en de ski’s in de knoop zitten wordt het niet bepaald makkelijker...
Het lukt toch om ze uit te krijgen, pffff. Benen strekken ;) Om ze aan te krijgen heb ik toch echt een andere skiër nodig die letterlijk en figuurlijk een handje komt helpen. Nog even de moed verzamelen en de rest (2/3) van de piste afmaken…
Ondanks het gestuntel ruim op tijd bij de lift waar we een broodje eten en de benen ontzuren… Tijd om naar huis te gaan; ook de restaurantjes zijn gesloten, dus het drankje om op deze dag te proosten zullen we thuis moeten nemen. Dat zou voor menigeen die om 17u30 nog van de piste afkomt overigens ook een beter plan zijn…
Ik ben nog steeds jarig en dus is het tijd om lekker uit eten te gaan. We gaan naar een pizzeria waar we eten bestellen wat bijna voldoet (bijna) aan de nieuwste richtlijnen van de Gezondheidsraad. We bestellen salade met vis , een pizza met weinig vlees en wel witvlees (eend) en besprenkeld met noten! Qua zout viel het ook hartstikke mee. Qua wijn houden we ons aan de Franse richtlijnen ;) Een lekkere afsluiting van weer een heerlijke dag.
Vrijdag
Nog twee dagen te skiën en het is wederom fantastisch weer. Tijd voor wat acties; we vinden leuke ‘kinderweitjes’: snakepistes, Indian area, jumppistes etc. Wij vermaken ons optimaal! Het echte jumpen laten we aan de profs over, maar we wagen ons wel over de lagere hobbels heen. Wiiiiiiiih. Een lesje springen zou geen gek idee zijn. Voor de volgende keer!
Na weer een geweldige dag eten we de koelkast leeg, spelen we regenwormen, omdat we het anders voor niets hebben meegenomen (en de boeken uit zijn) en maken we een actieplan voor het vertrek morgen. Lekker op tijd slapen, zodat we fit de laatste dag doorbrengen.
Zaterdag
De allerlaatste dag is aangebroken. Vroeg opstaan, ontbijten, inpakken, grondig schoonmaken, lakens inleveren, bagage droppen, sleutels afgeven, ski’s ophalen en de piste op. Om 10u00 begint de eerste afdaling en we richten ons weer op de westkant van de kaart. We nemen gemiste liften en gemiste, overwegend zwarte pistes. Piste ‘M’ was wel even ehmmmmmm… maar de rest ging wel. De vers geslepen en gewaxte ski’s zorgen dat het glijden lekker gaat, echter het remmen op de berg is héél anders. Alsof de ski’s verkeerd om zitten, dus wissel ik voor de zekerheid de ski’s om, denk dat ze verkeerd geslepen zijn en bedenk dan dat het wellicht te lang geleden is dat ze zijn geslepen….
We bereiken zelfs Courchevel 1650, nemen daar sleepliften met een stijgingspercentage van >50% en ontdekken weer prachtige delen skigebied die we niet kennen. Als we een gepensioneerd stel spreken, verbazen we ons opnieuw. Na 32 jaar met jaarlijks 3 weken Les Trois Vallées ontdekt het stel nog steeds nieuwe pistes!
We hebben op de kaart bewust de liften een beetje bijgehouden, de pistes zijn lastiger inzichtelijk te maken. Met zo’n 80 liften in 8 (eigenlijk 7) dagen, waren het er ongelooflijk veel, maar het is nog geen 50% van alle liften!! Qua pistes zouden we zeggen dat we het hele gebied hebben gezien, maar de waarheid is dat we nog eens terug moeten voor de rest. Wat een straf.
Om 16u30 zijn we op het hoogste punt van Val Tho en besluiten nog een keer een terrasje te pakken, omdat het kan, omdat de eerste keer vandaag zo lekker was, omdat het NU nog kan. We hebben dat erg weinig gedaan, eten&drinken kan immers in de lift of op picknickplaatsjes. Een glaasje fris voor 5,- à 8,- schrikt ook wel af, maar die ligstoeltjes….!! We blijven dan lang hangen en dalen als allerlaatste van de piste af… Biertje erin en skiën gaat weer super flex!
Beneden aangekomen is het een kwestie van skispullen inleveren dan wel het ijs van de spullen af laten smelten, omkleden, ontdekken dat we om 19u15 klaar moeten staan voor de bus en terug naar ons restaurantje voor weer pizza, lasagne en wijn en hop naar Nederland.
We kijken terug op een prachtige week; super mooi weer. De week ervoor viel bakken verse sneeuw en de laatste dag was de dooi aardig ingeslagen. Met één dag gesloten liften en 7 geweldige skidagen kon het niet beter! We zijn samen maar 4x gevallen, waardoor 3x dom meer op anderen /omgeving te letten en 1x te dom om een moeizame zwarte piste af te dalen aan het eind van de dag. Dus zonder kleerscheuren (nou ja, die wel) zijn we er weer goed vanaf gekomen….!
Het gebied is grandioos, een absolute aanrader. In Val Tho zit je hoog en kan je portjes in het zonnetje op het balkon drinken na het skiën, in Meribel of Les Menuires zit je centraler om alle kanten uit te skiën. In Courchevel zit je decadent en dient je kledingkeuze hierop aangepast te worden. Het gaat daar immers niet om skiën. Voor iedereen wat wils. We hebben ons verbaasd over de mogelijkheden voor jong (van geest;) en oud, de wifi op de pistes, de –zelfs verwarmde- picknickplaatsen, de funfactor en natuurlijk de topcondities halverwege maart. Les Trois Vallées is populair en we snappen waarom. Het was niet onze eerste keer, duidelijk ook niet de laatste!
Tijd voor mijn favoriete vakantie. Tijd voor het opladen van onze batterijen op zonne-energie. Tijd om actief bezig te zijn en te genieten van de vele elementen van de natuur. Om aan het eind van de dag uitgeput op de bank neer te ploffen en een boekje te lezen. En dat dag in dag uit. Zonder dat het verveelt. Dit is vakantie, dit is genieten. Dit is net even wat anders dan een reis. Niet dat reizen niet leuk is, zeker niet, maar deze vakantie is om op te laden om weer even te knallen op het werk… voor we weer op reis gaan.
Het is vrijdagochtend en ik ga nog even een halve dag werken, wat achterstanden weg werken, overleggen en overdrachten schrijven. Auke appt aan het eind van de ochtend dat ik naar huis moet komen, want het is fantastisch weer. Ik sjees met Cubie met een stralend zonnetje naar Delft waar we ook echt buiten in de zon kunnen lunchen (afkoelen en uitwasemen gaat buiten beter ;). Wauw, de vakantie is begonnen! Nog even 2u doorpakken en inpakken en dan kunnen we gaan; de eerste trein volgens planning, want als er iets mis gaat, zijn we nog steeds op tijd.
De trein van 16.05u in Delft brengt ons naar Eindhoven, waar we op een bus stappen naar P&R Meerhoven. In tegenstelling tot 9292ov.nl stoppen we vóór de P&R in plaats van 10 min sjouwen met de bagage. In tegenstelling tot de verwachting hebben we de trein gehaald, de bus gehaald en hebben we geen vertraging. Dus staan we om 18u05 te wachten op de bus die om 18u45 klaar zal staan en ons naar Val Thorens gaat brengen. Er komt een sms binnen; “de bus komt om 19u00-19u15”. Als we echter pas tegen 19u45 in de bus zitten en elke steen en hoek van de parkeerplaats kennen, neem ik me niet meer voor ‘ruim’ op tijd ergens te zijn. Het leek zo’n goed voornemen, maar niets is minder waar. Vorig jaar kwamen we op de klok nauwkeurig aan en vertrokken per direct, dat is een stuk efficiënter.
In de bus hebben we de beste plek die je kan wensen: bovenin boven de chauffeur met panorama view. Nu het donker is misschien wat minder boeiend, maar als we ontwaken tussen de witte bergen is het een heerlijk uitzicht!
De meeste mensen moeten er niet aan denken met de bus op wintersport te gaan en toch kiezen we daar steeds weer voor. Alle opties natuuuurlijk 1000x afgewogen. Vliegtuig? Dat is weleens goed bevallen, maar op zaterdagmiddag heen en op zaterdagmiddag terug vliegen betekent maar 6 dagen skiën, mits alle dagen skiable zijn. Met de auto? Behalve dat Charlie geen winterbanden en sneeuw-kettingen heeft en de vraag is of de ski’s er net wel of net niet in passen, blijft het ook een hele reis om met z’n 2en te rijden. Ik val na 2u rijden in slaap, al dan niet na 2 minuten als bijrijder, dus Auke mag (?) dan vooral rijden en gezellig met mij slapend ernaast is dat niet. Bovendien ben je waarschijnlijk nog vermoeider bij aankomst. Dusss de bus dus. We worden door de Sunwebbus gereden, de stoelen konden ver naar achteren, we komen om 9u30 op bestemming aan, niets mis mee. Alleen een beetje jammer dat een groepje bejaarde vrouwen het zo gezellig vonden dat het leek of ze op schoolreis waren. Om 23u30 “Ik ga nog niet slapen, ik ben niet moe”. Om 4u00 “Ik hoef niet te slapen, dat kan vanavond ook”. Om 7u00 “We zijn er bijna!, ja toch, we zijn er toch bijna, om 7u30 toch???” En omdat dit allemaal heel stoer is, moet de hele bus ervan meegenieten. Dat de meneer naast ons om 23u30 aangeeft dat hij wil slapen en ik om 4u00 boos ontwaak en nogmaals meld dat er misschien wel anderen in de bus wel willen slapen, mocht niet baten. Helaas. Om 8u00 zijn we ze in Moutiers kwijt en is het alleen maar heel hard hopen dat we ze op de terugreis niet weer zien.
Om 8u00 zijn we overigens bijna iedereen kwijt. We maken ons even zorgen als we de enige, echt de aller enigste zijn die nog altijd boven in de bus zitten. We ontdekken beneden in de bus nog een stuk of tien mensen en kunnen rustig afwachten tot we in ‘Val Tho’ worden uitgeladen, skipassen ontvangen en in een grote tafeltenniszaal onze spullen kunnen droppen. Dan is het alleen nog een kwestie van omkleden, Auke’s skigerei ophalen, ontbijtje scoren en de piste op!
Zaterdag
Jaaaaa de pistes op…! Wat een weer, wat een feest: de zon straalt dwars door de laag zonnebrand heen en verwarmd ons terwijl we na 100m skiën het gevoel alweer helemaal te pakken hebben. Wat is skiën toch geweldig!!
We skiën van Val Thorens naar Les Menuires en Meribel Mottaret en weer via prachtige rode en blauwe (vooral wit eigenlijk) pistes weer terug naar Val Thorens en genieten optimaal. De vermoeidheid is snel vergeten. Gisteren op dit tijdstip nog aan het werk en nu staan, eh skiën we hier in dit prachtige gebied!
Rond 17u00 terug naar de spullen, op zoek naar het bureau waar we de sleutels voor ons appartement kunnen ophalen. Nou ja Auke dan, want ik ben zo kapot en toch wel uitgehongerd en uitgedroogd denk ik? Dat ik misselijk ben en neig tot flauwvallen, dus blijf gewoon zitten waar ik zit. Na een uurtje is Auke terug met sleutels. Nu nog het appartement vinden. Hmmm.. kaart printen was toch handiger geweest. Appartement gevonden en ski-spullen gedropt. Nog een keer op en neer voor de rest van de spullen die daar best onbewaakt gelukkig nog keurig en compleet op ons hebben liggen wachten.
Als we denken ons te kunnen settelen, moeten we nogmaals terug voor het inleveren van de inventarislijst. Eerst checken: koelkast: ja, vaatwasser: ja, kastje: ja, tv: ja, schilderijtje hier en schilderijtje daar: ja. Niet normaal dat dit ook serieus moet worden gecontroleerd. Uiteindelijk komen we bij bestek, borden & glazen aan; hoeft dat niet te worden gecontroleerd…! Bizarrrr.
We gaan terug met de inventarislijst (“alles oké”), willen lakens huren, maar nee kastje-muur, dat mag weer ergens anders, een stuk verderop. Hmpfff…
Compleet met lakens en boodschappen thuis, is het tijd een momentje TV. TV werkt bij nader inzien toch niet. Oops. Koken dan maar, maar zodra we het een elektrische pitje zachter zetten slaan de stoppen door. Huh? Als we die zachter zetten? Ja dus. Later merken we dat de oven, magnetron en 3 pitjes tegelijkertijd prima functioneren, maar 1 pitje en die zachter zetten geeft gelijk een donker beeld van het geheel…
Zondag
Het is weer stralend weer! Ontbijtje met stokbrood, Franse kaasjes, Nutella, croissants en koffie en we gaan met een ingepakte lunch de liften in, de bergen over, de pistes af. Fantastisch! We dachten fit te zijn na een goede nachtrust, maar de harde smalle 2persoons (120cm :( ) bed was niet zo’n succes. Op de pistes persen we er zonder moeite nog een flinke dosis energie in en laden deze op zonne-energie en dynamo onder de ski’s weer zonder problemen op.
Vandaag focussen we op de regio Menuires tot het laagste punt; Bettex. Wiiiiii dit is vakantie! We vergeten de tijd een beetje en bedenken dat we toch wel een keer terug moeten, die ene berg over naar ons eigen dal. Zo staan we om 16u56 bij lift Mont de la Chambre die ons naar de andere kant brengt. “Hé Auk, we zijn perfect op tijd! Hij sluit om 16u55.” Oh. Eh. Hij IS gesloten. De dames geven geen enkele ruimte en zeggen dat beneden een bus rijdt en dat we beter moesten opletten. Ahumpfff.
We sjezen naar beneden, misschien kunnen we toch nog met lift Bruyeres mee omhoog?? Maar beneden aangekomen bleken we te eigenwijs voor woorden. Nu zitten we behoorlijk zuidoost van het dal en een stuk naar westelijker en nog erger: een stuk omhoog ergens, gaat de bus….
De lokale gratis skibus brengt ons niet waar we heen willen en dus gaan we lopen. Ski’s op de schouders, stokken in de handen en de skischoenen aan die oh zo prettig lopen…;( We zien af en toe een appartementenlift die ons een stuk doet stijgen, dan weer een stukje vooruit skiën en weer een liftje nemen. Uiteindelijk komen we bij de bus aan, waar we voor €6,20 die 10km mogen meerijden. Alles beter dan lopen!
Zo is het al gauw 19u00 voor we thuis zijn en die laatste 2u ontnam de energie die we die dag juist hadden opgedaan. Koken, 2x stroom uit laten vallen en weer de boel omzetten. Tegenwoordig zetten we eerst de pannen op de platen, gaat ons waxinelichtje aan en draaien daarna pas weer aan de knoppen. Het wordt een routine die te grappig is voor woorden en waar we nog altijd niets van begrijpen.
Maandag
De zon straalt, de pistes zijn weer stralend wit en de sneeuwcondities zijn geweldig! Here we go again! We kregen de tip naar Courchevel te gaan en kiezen voor het meest westelijke plaatsje op de kaart: Courchevel 1650. Dit gebied bevat ruim 600km aan pistes en bij voorkeur doen we ze allemaal, al zal dat erg lastig worden in 8 dagen. We doen dagelijks onze uiterste best zoveel mogelijk pistes te nemen en dat lukt aardig! Bijna elke piste is een feest en de afdalingen zijn soms gigantisch. Hoog heb je enorme uitzichten bij dit heldere weer, beneden stroomt ijswater en gaan we over een bruggetje of door een tunneltje, tussen de bomen door en passeren dorpjes.
In Courchevel lijkt het wel kerst met kerstbomen en kerstverlichting. Het is met de nodige paard & wagens een mondain skioord waar skiën een bijzaak lijkt. Het is een lange weg terug naar ons dal Val Tho, dus we vertrekken bijtijds; 14u30. De afdalingen doen we vrij vlot, maar de liften kunnen nog weleens traag zijn en lijken niet te beïnvloeden – hoe hard we ook proberen. We eten en drinken in de lift en sparen zo tijd uit, bekijken de kaart voor de volgende afdaling en skiën in 1x de lift uit de pistes af naar de volgende lift. Als we bij de éénnalaatste lift staan, zien we dat om 16u20 onze aansluiting zal sluiten. We krijgen een déjà vu. “Nee, niet weer!” Dus zetten we nog wat extra vaart bij en sluiten om 16u19 achter een enorme stoet wachtende mensen aan. Zal de lift ook kunnen sluiten met de massa wachtenden? 16u20 bleek de waarschuwing, de lift sluit ‘pas’ om 16u40; precies de tijd die nodig is deze massa te verwerken... Pffff…
Aan de andere kant van de berg is het één groot feest; een band treedt op in een restaurantje en daarom heen staan, zitten en liggen mensen tussen talrijke ski’s en snowboards. We gaan er ook maar bij liggen om het gezicht wat bij te bruinen en de sfeer te absorberen om vervolgens skiënd de achterdeur van ons appartement te bereiken; perfect!
We hebben een bad en als Auke is uit gedoucht, test ik het bad. Heerlijk. Al hoewel als blijkt dat er niet genoeg warm water is voor én een douche én een bad wordt je er meer koud dan warm van. Later blijkt dat de boiler het maar op enkele momenten per dag doet en dus ook geen warm water meer komt. Hmmpppf… Bijzonder; een 4p appartement waarbij 1 korte douche én een bad vol warm water niet samen gaan.
We gooien de matrasjes uit de woonkamer op de grond, we willen nu eens goed slapen! De woonkamer is nu propvol met de bank, tafel en de 2 matrassen, maar dit is zeker beter! Doch vanaf 4u00 liggen we weer te woelen; hebben we het ritme uit de bus overgenomen?
Dinsdag
Morgen wordt het slechter weer. Tijd om met het nog altijd stralende weer de hoogste toppen en mooiste vergezichten op te zoeken. Bij Val Thorens (op 2300m) kun je tot 3230 meter met de lift komen en dus ook weer flink afdalen. Een optie is om van het ene hoogtepunt van 3230m naar het andere hoogtepunt van 3002m te tokkelen. Met de ski’s onder! Klinkt interessant, maar deze spectaculaire actie van welgeteld 1 minuut is ons geen €50,- waard. Bovendien verveelt skiën niet!
Bij ons appartement en in het dorp is geen gratis wifi te vinden. Maar bij de grotere liften op de pistes wel! Omdat we belangrijke berichtjes verwachten, houden we pauzes bij een restaurantje onder genot van koffie en bij de grotere liften waar ook wifi is. Bijzonder; wel free wifi op de piste, maar elders niet! De berichten zijn positief en dus skiën we opgelucht verder, terwijl we veel foto’s schieten, op de kop staan voor de foto en soms vergeten op het skiën te letten omdat de omgeving alle aandacht vraagt.
Het laagste punt Saint Martin de Belleville staat op de planning en bij elke lift of afdaling is het twijfelen of we er –timewise- wel verstandig aan doen. We doen de afdaling maar half en pakken de lift terug. Goede keuze! Het is inmiddels behoorlijk bewolkt geworden, de wind is toegenomen en het zicht vermindert. De lift omhoog is traag en wederom staan we om 16u20 bij de laatste lift richting ons dal. Blijkbaar had niemand er meer zin in, want we kunnen zonder wachten door en komen voor ons doen vroeg thuis: 17u00. Lekker lezen!
Woensdag
De weersverwachting was heel anders dan de andere dagen: sneeuw, sneeuw en sneeuw. De hele nacht dwarrelen wel wat vlokjes neer, maar vanuit het appartement is het zicht best goed. De zon doet moeite er door te komen, maar red het keer op keer net niet. We staan wat later op, komen rustig op gang en staan om 10u00 voor de eerste lift. Na een kwartiertje wachten sluit de lift voor onze neus. Net als al die andere liften hoger op de berg. En die ernaast die ons naar ons appartement terug brengt. En nu? Wachten? Het waait enorm, het is eindelijk echt winter! Het beeld is geweldig en wordt nog maar even op de plaat vast gelegd; allemaal poppetjes die alle kanten op lópen met snowboard of ski’s in de handen.
We vinden een stoeltjeslift die het wel aandurft. Geen pretje met de ijzige wind vol in je gezicht en zodanige harde woei dat de een na de ander uit de lift om blaast, waardoor de lift stil om de haverklap moet worden stilgezet. We waaien skiënd naar beneden of steppen tegen de harde wind (windkracht 8/9!) in.. 1 lift en 1 afdaling en we weten voldoende. We ontdekken een kleine tunnellift waar het aangenaam vertoeven is en ons het dorp in brengt. We skiën via smalle paadjes, langs steile hellingen met een gunstige windhoek naar ons appartement (nadat we wijs eerst de kunst afkijken). Thuis opwarmend met soep, checken we de pistes en vooral de liften van tijd tot tijd en zitten hoog en droog en vooral warm met ons boekje in de handen. Ook dit is wintersport.
Aan het eind van de middag hebben we behoefte aan wifi en die vind je alleen bij de liften. Als we dan toch naar een lift afdalen, kunnen we het er toch ook een piste nemen? Auke twijfelt en gaat voor nee, ik twijfel en ga voor een ja en heb daar tal redenen voor… ;)
Die ene gondellift die open is geeft ons een beetje internet en een lange, rustige, aangename en droge weg naar boven. Aan de top is de wind fors, maar niet veel erger dan beneden. Aangenaam is anders. We nemen een rode piste terug en komen over ijzige stukken waarbij de wind niet alleen de sneeuw maar ook ons bijna van de piste waait. We komen tussendoor juist in kommetjes met heerlijke poedersneeuw waar je geruisloos door heen zoeft. We zijn goed ingepakt, maar de wind en kou krijgt grip op de kleine stukjes blote wangen en als we steeds tegenwind zouden hebben, zouden we nooit en te nimmer beneden geraken. Omhoog skiën daarentegen is met de wind in de rug appeltje eitje.
Beneden aangekomen pakken we het beginners tunnelliftje terug het dorp in, wagen opnieuw met succes het olifantenpaadje langs de helling en gaan gauw weer binnen warm worden. Tijd voor pannenkoeken, onze boeken, Port en als de boeken uit zijn kunnen we ons bedje in.
Donderdag
It’s my birthday! En zo vervelend als het weer gister was, zo lief is het weer vandaag voor mij. De wind die de hele nacht doorwaaide is gaan liggen, de wolken verdwijnen en de zon schijnt; het is weer feest! Om 9u15 de piste op in de richting van Saint Martin de Belleville. Hier zijn we nog niet geweest, ondanks meerdere keren gepland. De afdaling vanaf de top is ruim 6 km en dus heerlijk lang genieten van skiën zonder onderbreking van een lift. Het is een lange relatief platte afdaling (1400m hoogteverschil) en dus zijn we des te blijer dat we dit niet eerder –in tijdnood- nog ‘even’ hadden meegepikt.
Vanaf Saint Martin (1450m) proberen we het volgende lage punt te bereiken, echter lager dan Meribel Centre (1450m) komen we niet. Het is een leuk streven!; de laagste dorpen aantikken, waardoor we vanaf de hogere punten enorme afdalingen maken. Zo komen we via een klein verstopt tunneltje in La Tania; via een prachtige zwarte piste in Courchevel Le Praz, gaan nog even via Courchevel terug naar Meribel, naar les Menuires op naar Val Thorens. Tja de Trois Vallées kun je ook in een dag doorkruizen ;).
Als we bij de lift Mont de la Chambre zijn om de berg over te steken, zijn we dit keer niet 2 minuten te laat, maar hebben we 40 minuten over. Kijkend op de kaart zien we een mooie zwarte piste die als bonus nog even extra kan. Zodra we bij de zwarte Léo Lacroix aankomen staat er een waarschuwing: ‘buckel piste’. Doen we dit of doen we het niet??
Joh, we gaan ervoor! …hadden we maar 2x nagedacht…. Buckels zijn er vaak genoeg, dus een waarschuwing voor buckel piste is NIET voor niets. De piste van ongeveer 850m bevatte 750m buckels. En dat terwijl we honger en dorst hebben en tja het is al wel 16u30…. Dus moe zijn we ook! Het gevecht naar beneden gaat ons best goed af, tot ik over de kop stuiter en vraag me niet hoe, maar de ski’s torpederen volledig in een buckel en ik krijg ze er met geen mogelijkheid uit! De ski’s van de schoenen losmaken is op de steile helling een dingetje… en als je benen en de ski’s in de knoop zitten wordt het niet bepaald makkelijker...
Het lukt toch om ze uit te krijgen, pffff. Benen strekken ;) Om ze aan te krijgen heb ik toch echt een andere skiër nodig die letterlijk en figuurlijk een handje komt helpen. Nog even de moed verzamelen en de rest (2/3) van de piste afmaken…
Ondanks het gestuntel ruim op tijd bij de lift waar we een broodje eten en de benen ontzuren… Tijd om naar huis te gaan; ook de restaurantjes zijn gesloten, dus het drankje om op deze dag te proosten zullen we thuis moeten nemen. Dat zou voor menigeen die om 17u30 nog van de piste afkomt overigens ook een beter plan zijn…
Ik ben nog steeds jarig en dus is het tijd om lekker uit eten te gaan. We gaan naar een pizzeria waar we eten bestellen wat bijna voldoet (bijna) aan de nieuwste richtlijnen van de Gezondheidsraad. We bestellen salade met vis , een pizza met weinig vlees en wel witvlees (eend) en besprenkeld met noten! Qua zout viel het ook hartstikke mee. Qua wijn houden we ons aan de Franse richtlijnen ;) Een lekkere afsluiting van weer een heerlijke dag.
Vrijdag
Nog twee dagen te skiën en het is wederom fantastisch weer. Tijd voor wat acties; we vinden leuke ‘kinderweitjes’: snakepistes, Indian area, jumppistes etc. Wij vermaken ons optimaal! Het echte jumpen laten we aan de profs over, maar we wagen ons wel over de lagere hobbels heen. Wiiiiiiiih. Een lesje springen zou geen gek idee zijn. Voor de volgende keer!
Na weer een geweldige dag eten we de koelkast leeg, spelen we regenwormen, omdat we het anders voor niets hebben meegenomen (en de boeken uit zijn) en maken we een actieplan voor het vertrek morgen. Lekker op tijd slapen, zodat we fit de laatste dag doorbrengen.
Zaterdag
De allerlaatste dag is aangebroken. Vroeg opstaan, ontbijten, inpakken, grondig schoonmaken, lakens inleveren, bagage droppen, sleutels afgeven, ski’s ophalen en de piste op. Om 10u00 begint de eerste afdaling en we richten ons weer op de westkant van de kaart. We nemen gemiste liften en gemiste, overwegend zwarte pistes. Piste ‘M’ was wel even ehmmmmmm… maar de rest ging wel. De vers geslepen en gewaxte ski’s zorgen dat het glijden lekker gaat, echter het remmen op de berg is héél anders. Alsof de ski’s verkeerd om zitten, dus wissel ik voor de zekerheid de ski’s om, denk dat ze verkeerd geslepen zijn en bedenk dan dat het wellicht te lang geleden is dat ze zijn geslepen….
We bereiken zelfs Courchevel 1650, nemen daar sleepliften met een stijgingspercentage van >50% en ontdekken weer prachtige delen skigebied die we niet kennen. Als we een gepensioneerd stel spreken, verbazen we ons opnieuw. Na 32 jaar met jaarlijks 3 weken Les Trois Vallées ontdekt het stel nog steeds nieuwe pistes!
We hebben op de kaart bewust de liften een beetje bijgehouden, de pistes zijn lastiger inzichtelijk te maken. Met zo’n 80 liften in 8 (eigenlijk 7) dagen, waren het er ongelooflijk veel, maar het is nog geen 50% van alle liften!! Qua pistes zouden we zeggen dat we het hele gebied hebben gezien, maar de waarheid is dat we nog eens terug moeten voor de rest. Wat een straf.
Om 16u30 zijn we op het hoogste punt van Val Tho en besluiten nog een keer een terrasje te pakken, omdat het kan, omdat de eerste keer vandaag zo lekker was, omdat het NU nog kan. We hebben dat erg weinig gedaan, eten&drinken kan immers in de lift of op picknickplaatsjes. Een glaasje fris voor 5,- à 8,- schrikt ook wel af, maar die ligstoeltjes….!! We blijven dan lang hangen en dalen als allerlaatste van de piste af… Biertje erin en skiën gaat weer super flex!
Beneden aangekomen is het een kwestie van skispullen inleveren dan wel het ijs van de spullen af laten smelten, omkleden, ontdekken dat we om 19u15 klaar moeten staan voor de bus en terug naar ons restaurantje voor weer pizza, lasagne en wijn en hop naar Nederland.
We kijken terug op een prachtige week; super mooi weer. De week ervoor viel bakken verse sneeuw en de laatste dag was de dooi aardig ingeslagen. Met één dag gesloten liften en 7 geweldige skidagen kon het niet beter! We zijn samen maar 4x gevallen, waardoor 3x dom meer op anderen /omgeving te letten en 1x te dom om een moeizame zwarte piste af te dalen aan het eind van de dag. Dus zonder kleerscheuren (nou ja, die wel) zijn we er weer goed vanaf gekomen….!
Het gebied is grandioos, een absolute aanrader. In Val Tho zit je hoog en kan je portjes in het zonnetje op het balkon drinken na het skiën, in Meribel of Les Menuires zit je centraler om alle kanten uit te skiën. In Courchevel zit je decadent en dient je kledingkeuze hierop aangepast te worden. Het gaat daar immers niet om skiën. Voor iedereen wat wils. We hebben ons verbaasd over de mogelijkheden voor jong (van geest;) en oud, de wifi op de pistes, de –zelfs verwarmde- picknickplaatsen, de funfactor en natuurlijk de topcondities halverwege maart. Les Trois Vallées is populair en we snappen waarom. Het was niet onze eerste keer, duidelijk ook niet de laatste!
-
21 Maart 2016 - 18:24
Rianne:
Mooie verhalen weer!!! :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
