Noordereiland! wat een goede start weer!

Zaterdag 6 Feb.
Ik kom om 13h15 aan in Wellington en Sarah (kiwi) die ik op de Abel Tasman Coast Track heb ontmoet, haalt me op van het vliegveld. Het is een prachtige dag; de zon schijnt, het is Wharangi day (Nationale feestdag), het is 'de Zevens' (Rugby, 3 dagen wedstrijden & groot feest) en de verjaardag van Bob Marly..
We beginnen dan ook maar gelijk met Whatangiday met Moari-muziek, instrumenten-show, Hangi-eten, gezelligheid en wat culturele info.
Daarna door naar ' One Love', het concert ter ere van Bob, waar ondanks de illegaliteit er rustig oplos geblowt wordt. Sfeer is goed, muziek is super en het zonnetje maakt het compleet.
Nog ff naar huis, klaarmaken voor het volgende: De Zevens. We gaan al op tijd op stap en starten met een flesje rose, eten komt later. Iedereen is verkleed, dus weer sfeervol en genoeg redenen voor een gesprekje met jan en alleman. Zo ontmoeten we 5 dokterwannabee's met namen als Dr. Who, Dr. Doolittle etc. We kletsen, we drinken, tot....................
Ik opeens uit het niets flauw val! Ik ga zomaar midden in het cafe op de grond liggen en mijn ogen zijn wijd open. 5 dokters om me heen, die niet weten wat ze moeten doen, Sarah, verpleegkundige, die mijn pols probeert te voelen en in paniek roept: " No pulse!" en je kan je er een mooie tafereel bij voorstellen..
Een werkzame paramedicus kwam ook maar mijn pols opnemen en constateerde dat ik nog echt wel leefde, al doen wijd-open-starende ogen anders denken. Ik werd naar buiten gebracht en kwam weer bij. De rest van de avond was ik niet meer zo aktief en fris, dus we kaaiden al voor 0u00 af, zonder ooit het straatfestival mee te maken....
Waarom ik flauw viel? lage bloeddruk, alcohol, warmte en te weinig eten? al sla je me dood, of eh.. doe dat nog maar ff niet.

Zondag 7 Feb; stranddag
Sarah en ik houden er maar een rustig dagje op na; beetje strand, Mount Victoria op voor uitzicht, Te Papa museum voor info over Moari's, aardbevingen (5000 per jaar in NZ!!!!) etc. en lachen nog na van de dag ervoor. Ik voel me weer kiplekker, al heb ik wat last van orthostatische flauwtes...

Maandag 8 feb; weer door!
Sarah gaat weer aan het werk (al twijfelt ze aan haar vakkundigheid als verpleegkundige) en ik sta om 8u00 te liften naar Napier.
Om 9u45 sta ik er nog... maar dan stopt Bill en redt me van mijn langst wachtende liftplaats. Bill is een typische man; kan niet 2 dingen tegelijkertijd... Als hij kletst of luistert, vergeet hij te rijden of iig het gas in te drukken.. de 4u durende tocht naar Napier gaat uiteindelijk dan ook 8 uur duren! Was ook wel erg gezellig; We drinken wat koffie onderweg, lunchen, gaan naar een birdcentre en zien de KIWI!(een must), maken een wandeling en eindigen uiteindelijk in Napier.
Bill is overigens erg grappig, hij is rond de 55, heeft (6!) kinderen rond mijn leeftijd en is nu een week aan het rondrijden om te surfen!! hij slaapt in zijn auto (vroeger ook een hippie) en reist van surfspot naar surfspot. We besluiten nog ff samen een hapje en drankje te doen in Napier en dan is het hosteltijd voor mij.

Dinsdag 9 feb.
Napier is bekend om Art Deco dus ik wandel wat rond om vervolgens Bill weer tegen te komen bij de Starbuks. Koffie en samen naar de Look Out & strand tot ik naar mijn couchsurfadres ga. Dit keer een caravan van 2 60jarigen die in Mei door Europa gaan fietsen! Het lijken mijn ouders wel! Een koffie&couchdate is voor dan ook alweer geregeld:) Ze hebben dus fietsen & ik ga nog ff een rondje op de fiets. ook dat is weer wennen aan de linkerkant van de weg...

Woensdag 10 feb.
Peter (Cser) zet me af om verder te liften en binnen 2min. ben ik weer in een vrachtwagen op weg naar Taupo. Taupo is mooi met Thermal Springs en die bezoek ik direct; warm water vanuit de grond langs een koude stroom rivierwater; fantastisch, lekker warm en toch erg verfrissend!
Ik bereid me verder voor voor de komende dagen want het is weer wandeltijd!

Donderdag 11 feb.
Ik heb besloten de Tongariro Northern Circuit te gaan lopen; denk dat dat in 2 dgn kan. Ik lift naar Whakapapa Village (vreselijk die Moari-namen; onuitspreekbaar en al helemaal niet te onthouden), wat nog best lastig blijkt; het is een gehucht in een nationaal park. Kiwi's zijn echter aardig & met wat extra km's om voor de bestuurder kom ik op mijn bestemming terecht (pfff). Nog ff naar de DOC (natuurcentrum)voor de vraag van vandaag.."wat is het weerbericht??"
oh oh.... regen, regen.. regen,..
In Taupo was het zonnig en ik ben vd 'wishfull thinking' en heb geen regenpak. Maar wat blijkt; dat is te huren. Dus met regenjas (en poncho) op pad, maar na 2u regent het al flink. Na 1,5u in een hut wachten leek het droger, dus liep ik weer verder... Het werd echter erger en erger, hoe meer ik steeg (bergen), hoe mistiger en natter ik werd. regenjas&poncho waren zelfs niet afdoende om droog te blijven en het zicht werd sterk belemmerd. Het werd ook enigzins gevaarlijk, want wie weet dat ik hier loop? 'Ik ga echter niet terug!' Op advies van andere wandelaars neem ik niet de 'summits (bergtoppen)', maar dat had ik zelf ook al bedacht; je ziet toch niets. Rond 19h bereik ik een hut die iets van mijn route afligt en met maar 2personen erin. Hier droog ik op, eet, klets en breng de nacht door.

Vrijdag 12 feb.
Is het niet vrijdag de 13e???
Het weer lijkt niet veel beter, maar ik ga een stuk terug om de highlights van de tocht te zien: de meren (die op 10m afstand lagen maar die ik dus niet had gezien), de Red Crater etc. Allemaal leuk en aardig, maar zodra ik de berg op klauter is het een deja vu, dus keer maar terug en maak mijn tocht af zoals gepland. Nog steeds twijfelend of ik nog een nachtje in een hut blijf of niet.. was al wel slim genoeg om voor 3 dgn eten mee te nemen.
Bij het dalen stijgen de zonuren en de temperatuur en blijkt het landschap weer beeldschoon en verbazingwekkend veranderlijk te zijn! Ik geniet vollop en besluit tegen 14u in een hut te blijven ipv 5u door te ploeteren. (preventie van deja vu). Geen douches, wel veel stof en zweet en eigenlijk heb ik het gewoon koud. Op advies van een stelletje gestoorde Duitsers, ga ik dan toch ook maar met een Zweedse (die zijn wat gewend) in een bergwatertje springen.. graadje of 5-8'C??? Het is pijnlijk koud, maar zo helder, verfrissend en later ook opwarmend, dat 2x ook geen straf is. Het smaakte ook fantastisch, maar beter om niet te drinken; het is te vulkanisch water (vol mineralen).

Zaterdag 13 feb.
We lezen op het bord in de hut dat de weersverwachtingen slecht zijn en hopen op betere berichten van de hutwachter. Helaas, de wind is niet meer 30 km/pu (do), 60 km/pu (vr) maar 100 km/pu icm regen! Mijn doel zou worden bereikt met 5u tegen wind en regen zonder enige beschutting (heide/kraterlandschap). Advies: shortcut naar de snelweg en liften. Het kost me moeite, maar ik heb genoeg geploeterd, ik ga naar de snelweg met regenjas&poncho aan...
Binnen 1u kom ik daar aan en nog geen 2 min. later zit ik in een vrachtwagen op de terugweg. Ik zit nog wel met de gehuurde regenjas, maar die blijk ik bij een Isite (VVV) achter te kunnen laten; super!
Terug in Taupo douchen in mijn hostel, bagage oppikken en liften naar Rotorua; stinkstad.
In Rotorua CS ik bij Steve die aan het meest bijzondere park woont die ik me kan voorstellen.... Dit park heeft de beroemde mudpools en andere bruizende ondergronden. De aarde is hier zo dun, dat vanuit het binnenste van de aarde hete lucht en thermaal water stroomt wat resulteert in stinkende (heb ik geen last van :) :) kolkende, bubbelende gaten en plasjes in verschillende kleuren. Ik raakte niet uitgekeken!!!! wauw...

Zondag 14 Feb.
Steve en ik wandelen een uur door de Red Forest; een bos met hele grote bomen met rode stammen, alvorens een blauw en groen meer te bekijken. Ondertussen zie je wat rookwolken her en der en als je niet beter zou weten zou je de brandweer bellen!
Ik moet ook echt weer dat park in... beetje de voeten in het sulfur weken, nog meer foto's schieten en frons-rimpels creeeren.
Ik besluit naar een Moari-concert te gaan om de Hangi nogmaals te proeven en wat meer over de Maori's te weten te komen; dit is de juiste stad ervoor. Bij aankomst bleek ik wel erg jong tussen de grijskoppen en of het aan Valentijn lag... iedereen was in koppels of groter gezelschap gekomen. Nou ja, mijn tafelgezelschap was wel aardig en het eten de moeite waard! Hangi = eten gemaakt in een gat in de grond door de natuurlijke (?) warmte.
Daarna nam Steve me mee nr de Kerosin Creek. Mag je raden waar dat naar ruikt.. Deze plaats midden in een bos, heeft een watervalletje met heet water; zo'n 42'C! Je kan dus buiten in een bos een bad nemen en met de heldere (!!!) melkweg erboven en een koud wijntje in de hand is dit een unieke ervaring! Beetje jammer dat Steve niet mijn type is, maar voor Valentijnsdag is dit wel heel romantisch! :)

Zondag 15 Feb.
Geen uitslapen voor mij; ik ga raften! Hier kan je namelijk van watervallen raften; 3,4 en 7 meter!! 7 meter betekent dus gerust dat je met de hele raft onder water komt, mits je niet omslaat. Alles gaat gelukkig goed, al geeft dit wel ff n flinke dosis adrenaline! Dat het regent maakt niet uit, nat werd je toch wel. Weer een hele ervaring rijker; recht naar beneden storten... echt je durft niet te kijken.
Daarna wilde ik nog naar "Hell's Gate" met nog meer van die indrukwekkende geisers en andere bruisende bronnen, maar het stortregent dus ik ga het museum in. Met een rondleiding door dit voormalige badhuis wat dreigde in te storten door alle sulfur en andere materialen, ben ik weer een stukje wijzer geworden.
Nog ff voor Steve en huisgenote koken en weer liften naar de volgende bestemming: Mount Manganui.

Maandag 16 Feb.
Mount ligt in het gebied De Coromandel genoemd. Hier zijn de meeste zonuren van NZ... maar nu ff niet :( het regent en het houdt de rest van de dag niet op. Ik besluit een IRD (sofinr) te regelen en eens naar werk te vragen (geen), want voor dit gebied heb ik zon nodig.
's Avonds maar ff nr de hotpools; zwembad (baantjes trekken)& thermal pools (relaxen) en opwarmen van deze regenachtige dag. Tot mijn verbazing kom ik Bill weer tegen, dit keer met zijn vrouw; samen ff n lang wknd op pad. We kletsen ff bij tot het zwembad sluit en de dag weer om is.

Dinsdag 17 Feb.
Het weer is iets beter, het miezert maar ik ga toch maar de wandeling om en op de Mount doen; idd mooi!, waarna ik wederom Bill&Barbara tegen kom! Ok, klein dorp, kon gebeuren.
Nog ff een duik in de zee nu de zon schijnt en dan ben ik wel ff klaar met de Coromandel, want de verwachting is regen t/m vrijdag. Ik vlucht weg naar Waitomo Caves. Het stond niet op mijn programma, maar voor een grot maakt het weer niet uit. Werk was hier ook niet, dus tja.
Weer liftend nr Waitomo wat weer erg voorspoedig verliep. Leuk hostel getroffen en direct de 'Black Water rafting' voor de volgende dag geregeld.

maar hoe dat was... vertel ik een andere keer... het is 2u00, allang bedtijd en moet morgen om 10u op het vliegveld zijn om Sarah op te pikken om alsnog naar de Coromandel te gaan...