Column Traditioneel Polen (Jan'12)

Net voordat ik in het vliegtuig wil stappen verbaas ik me over een krantenkop. “Politicus wil een joint opsteken in het parlement…”. Ik frons. In Nederland begrijp ik dat. Softdrugs is legaal en in de Kamer doen ze alles voor een beetje aandacht. Maar dit is in Polen! Een nieuwe linkse partij wil softdrugs legaliseren, net zoals in Nederland.

Er komen veel Polen naar Nederland. Maar dat Nederlandse gebruiken naar Polen verhuizen, is nieuw voor mij. Maar goed, ik ga ook als Nederlander naar Polen. Dus waarom ook niet? Al snap ik nog steeds niet, wat ik in Polen moet. Polen zijn immers crimineel, wegmisbruikers, uitkeringstrekkers en dronkenlappen. Het Poolse eten moet al niet veel beter zijn: veel, vet en saai. Met overvloedig alcohol. Het is Oost-Europa, dus koud, grauw en grijs. Maar mijn vriend is dol op Polen; op het land en de mensen. En ik wil wel eens weten, waar dat gevoel vandaan komt!

De afstand stelt niets voor, binnen 1,5u vliegen zijn we er al. We landen in studentenstad Wroclaw. Een Pools stel gaat ons een paar dagen hosten. De juiste straat is snel gevonden, maar daarmee zijn we er nog niet. De gebouwen hebben nummers en we moeten nog minimaal 20 betonblokken doorlopen... Als Slawka en Slawek ons binnenlaten, val ik bijna over een Opoefiets. Uit Nederland. Meegenomen in een busje na een seizoen werken. Typisch. We worden gastvrij ontvangen en al snel zitten we met een bord Barszcz aan tafel. Hmmm, rode bietensoep, meer zoet dan zout en met ronddrijvende bonen erg lekker!

Als we tussen de hoge betoncomplexen trammen naar het centrum, worden we verrast. De zon straalt en weerkaatst tegen gele, groene, oranje en zelfs roze gebouwen. Was een gebouw saai grijs, dan is het versierd met murali: prachtige muurschilderingen! Maar als je omhoog kijkt, zie je beneden niets. En dan mis je kabouters! Kabouters zijn het symbool van een verzetsbeweging tegen het communisme. Overal staan ze, van bierdrinkende, pinnende, bellende tot pierogi etende kabouters! En die laatste kabouter komt goed uit. Want deze geeft een Pierogi-restaurant aan. Pierogi zijn dubbelgevouwen deegwaren met een diversiteit aan inhoud; van vlees, vis, kaas, tot spinazie of zelfs fruit. Net calzonepizza’s, maar dan in kabouterformaat. En we testen ze natuurlijk allemaal!

Na een paar dagen treinen we naar Lódz. Deze rit van 200 km creëert meer en meer respect voor de NS. Steeds als ik denk dat de trein op gang komt, staan we stil en dat maar liefst 5u lang…! Bij aankomst worden we door Karolina welkom gegeten, eh geheten met traditionele gerechten. Onze stamppot zuurkool heet daar Bigos, waarbij aardappelen vervangen zijn door champignons en gedroogde pruimen. Ook haring blijken ze hier veel te eten, maar dan in combinatie met mosterd. Ik hou niet van haring en niet van mosterd, maar de combinatie is verbazingwekkend lekker!

Als we een rondleiding krijgen door de stad, worden we eerst de kroeg ingeleid voor een opwarmende wodka. Hmmm.. als zoetekauw word ik vooral warm van Glühwein, eh.. ik bedoel Glühbier! Warm bier met honing en kaneel. Hoe komen ze daar nou weer op?!

Met de hoofdstad Warschau eindigen we onze reis. We lunchen daar in een ‘Bar Mleczny’. Deze traditionele melkbar is net een huiskamer, het bestellen gaat zo snel als in een fastfoodketen, maar het eten is origineler dan in een 3sterren restaurant. Vooral de soepen zijn vreemd: er is melksoep, zure soep (Zurek), eiersoep (Chlodnik) en fruitsoep en allemaal in de versies warm en koud. Het eten in Polen is verrassend anders en lekker! Maar machtig en ik mis groente. Ik voel me na een week minimaal 2 kilo zwaarder, maar dikke mensen zien we niet. Hoe doen ze dat toch? Werkelijk alles is anders dan verwacht. De Polen zijn zeer vriendelijk en gastvrij, de gebouwen net kunstwerken, straten net galerijen en de mensen zijn er toleranter dan in Nederland. Als toppunt heeft zelfs een travestiet zitting in het Poolse parlement!