Op(nieuw) naar het zuiden!

Maandag 10 oktober

Na een goede nacht slapen, worden we weer met de zon en vliegen wakker. We maken ons klaar, koken eitjes en Linda& Michel halen een houmousschotel voor het ontbijt. Nog even gezellig ontbijten voordat iedereen weer een andere richting op gaat.

Mijn darmen zijn inmiddels totaal van streek en het is dag 5. Ik ben het spuugzat. Linda en Michel zijn goed voorbereid met Immodium en speciale kruiden vanuit de woestijn. Ze maken thee van de kruiden en met wat pilletjes erbij voel ik me al snel wat beter. Nu maar hopen dat het afgelopen is!

Omdat liften zo'n aanbeveling is, besluiten Arnaud en ik de weg naar het zuiden te vervolgen d.m.v. liften. Eén rechte weg, dus dat moet lukken... zou je denken...
Na 45-60min in de zon en vooral taxi's die aanbieden je voor 40,- naar Aqaba te brengen, krijgen we eindelijk een lift van een vrachtwagenchauffeur. Hij spreekt helaas geen Engels en gaat niet zo ver, een km of 30. We hebben namelijk ongeveer 220km te gaan. De dag liep al niet zo lekker, nu hebben we eindelijk een lift, maar de problemen nemen toe..

Meneer moest een lading storten, ophalen of iets dergelijks. Het is een fabriek/bedrijf dat fabriceert/handelt in kalium. We kunnen mee het terrein op van dit enorme bedrijf. Even later begrijpen we dat meneer nog een uur moet pauzeren daar en dan doorrijdt naar Aqaba. Wij besluiten daarop terug naar de weg te lopen en te proberen eerder door te kunnen reizen.
Al lopend worden we door een auto voorbij gereden en de halt toegeroepen. We moeten instappen en worden naar de directeur vervoerd. Daar moeten we verantwoording afleggen.. wat doen we daar? Sinds wanneer zijn we hier? Hoe komen we hier binnen? We worden vervolgens weer in de auto meegenomen om de ingang aan te tonen en de vrachtwagen+chauffeur aan te wijzen.
We hebben zelf natuurlijk niets verkeerds gedaan en de chauffeur had ons moeten aanmelden en niet gedaan. Wij willen hem niet in moeilijkheden brengen en communiceren in het Frans om te kijken hoe we hiermee om moeten gaan. We doen of onze neus bloed, maar als de man in kwestie met de chauffeur gaat praten, geven we het ook maar toe.

We worden weer naar het kantoor gebracht en moeten verder vragen beantwoorden. We krijgen nog een kop koffie en de sfeer lijkt enigszins ontspannender nadat duidelijk is dat we er echt nog niet zo lang zijn.
Bij nader inzien gaat het om een ander internationaal nogal gevoelige stof wat hier verhandeld wordt. Ik kan het voor alle veiligheid maar beter niet benoemen, maar de chauffeur had het namelijk zelf al gezegd! Dat verklaard ook de nadruk op tijden van binnenkomst.

1 of 2 uur later staan we weer op straat. Nu krijgen we wat sneller een lift. Een familie brengt ons naar een dorpje waar de bussen naar Aqaba vertrekken. Ze zijn hier zo overvriendelijk!!! Meneer koopt zelfs nog drankjes voor ons en biedt eten aan. Het is 16u45 en over een kwartier komt er waarschijnlijk een bus. Hier of elders ofzo, dus meneer komt om 17u terug, voor alle zekerheid.
Ondertussen kopen we broodjes shawarma (NB: hier is het 'gezond eten', geen snack hoor! :) ) We verbazen ons weer over de prijs: 0,50 voor de broodjes samen... En lekker!!! (Ik kan steeds beter bijten met mijn voortanden... Zolang de broodjes maar vers zijn...)

Om 17u00 is er geen bus, wel meneer met zijn auto en hij rijdt ons verder. Zijn Engels is redelijk en hij zegt dat er eigenlijk toch geen bussen meer zijn. Dus brengt hij ons naar de hoofdweg, maar wel bij het politiebureau. We moeten ons daar melden voor een lift. Huh???

Hier is ook een shelter met een man in pak. Omdat er weinig bussen zijn is het gebruikelijk dat mensen op deze plaatsen wachten voor een lift. De politie kan daarbij helpen, want die houdt gewoon een auto aan en vraagt of je mee kan...! HUH??? Ik heb wel ervaring met politie en liften, maar dan omdat ze vinden dat je op een verkeerde lokatie staat / niet mag liften etc.
De politie houdt een paar bussen en auto's aan, maar geen succes. Als er vervolgens een taxi stopt wordt er zelfs onderhandelt over de prijs. (40,-) Dit was niet onze planning!! maar goed, we zijn het liften beu en dus komen we uiteindelijk 25,- overeen. Nog altijd relatief goedkoop voor de afstand. Maar voor daar behoorlijk wat geld. Sterker nog; vervolgens mag iedereen gratis meetaxiën. Wij hebben immers al voldoende betaald! ach ja...
Beetje jammer dat de andere meneer van de shelter vervolgens nog 3,- extra wil hebben voor het onderhandelen ofzo?? Hij doet alsof het voor de chauffeur is, maar ondertussen. Hij reed notabene gratis mee en wil dat we HEM nog een tip geven? Beetje jammer, maar hij zal hebben gedacht: proberen kan altijd...

In Aqaba aangekomen na vele kamelen en ezels te hebben gezien, verwacht het hotel ons al (we zijn een dag telaat :). We checken in en gaan nog even sightseeën, langs het strand (Rode zee), eten en het is alwaar laat. We zijn moe en willen morgen op tijd naar Wadi Rum...

Dinsdag 11 oktober

We worden op tijd wakker. Maar dit keer heb ik niet alleen last van mijn darmen, maar Arnaud ook. We zijn ook eigenlijk te moe en te ziek vinden we. Dus we draaien ons om, slapen tot 11u00 uit en besluiten een relaxdag te nemen.

We ontbijten met falafel, kopen wat kaartjes, gaan internetten, liggen op het strand en doen niet zo veel. Heerlijk!

Nu we in het centrum van Aqaba zijn is een tshirt om in te zwemmen eigenlijk niet voldoende. Een lange broek is beter. Ik word inmiddels wat recalcitrant en vertik dat toch. (ik heb al een sportieve bikini +Tshirt aan). Op zich gaat het alleen om mijn eigen gevoel en de aandacht.. De mannen vinden het daar prima... Ik ga dus met Tshirt EN Arnaud als bodyguard het water in. Maar het is echt onvoorstelbaar! vanuit diverse richtingen komen de mannen toegezwommen... ook de kids van 10jaar gaan graag even met hun duikbril onder water kijken... -?-. Dit is wel erg bizar! Ik zwem maar gewoon de andere kant op, negeer niemand, maar kijk strak terug en laat het maar gebeuren. Nooit geweten dat ik van die geweldige benen had zeg!!! :)
Om 17u00 stroomt het strand vol en gaan de dames met hun hele gewaden EN vaak een stoel het water in. Gewoon relaxen / terraszitten, of beter gezegd zeezitten.
Na de zonsondergang gaan we ervan door. We lopen een beetje rond en we merken dat Aqaba toch wel de meest toeristische plaats is van Jordanie. Dit keer zijn wij verbaasd en bijna afkeurend over de veel te korte broeken/rokken en hempjes die toeristen dragen. Bizar, normaalgesproken (in NL bijv.) zou je er geen aandacht aan schenken en nu doen wij afkeurend. Omgekeerde wereld!

De geldproblemen die ik in het begin had, gaan overigens gewoon door. Of beter gezegd pinproblemen. Inmiddels zijn alle banken door mij getest hier. Maar Arnaud heeft gewoon exact dezelfde problemen, maar bij sommige banken waar mijn pas wordt geweigerd, kan hij gelukkig wel geld tappen...

We regelen dat we dinsdag (2 dagen te laat) toch nog in Wadi Rum welkom zijn en gaan enigszins op tijd slapen. We kijken terug op een relaxte dag en dat was nodig!!!