Santo Antao te voet

Woensdag 12-11, start met canoying

Woensdag gaan met al onze bagage mee met de canyoning, want Leonie en Peterpaul gaan daarna door naar Porto Novo en wij gaan naar Ribeira Grande. Als we de deur uit willen gaan, staat Olivier met de auto voor de deur. Dat is super aardig; dat scheelt weer sjouwen! De volgende die we oppikken is een Frans stel, dat wij eerder een lift hebben gegeven bij Paúl; wat is de wereld van Santo Antao toch klein!!

Bij de Ribeira aangekomen wordt verder uitgelegd wat de bedoeling is: één uur klimmen om vervolgens de uitrusting (o.a. harnas, helm) aan te trekken, waarmee we klauterend en abseilend mee naar beneden zullen gaan. De tocht is niet super spannend, maar wel inspannend en mooi. De kloof is groen met vooral veel bananenbomen en een riviertje, met zo nu en dan een waterval. Abseilen van kleine stukjes tot een meter of 18 van een waterval en zo nu en dan ook op onze kont glijdend komen we allemaal (nagenoeg) zonder kleerscheuren na een uur of vijf weer beneden. Vlak voor het einde nemen we nog even een verkwikkende duik in een waterbassin met schoon (!) water. Geweldig weer en even wat anders dan in de auto zitten!

Na de inspanning volgt een biertje en een lunch bij een heel primitief restaurant, maar niet nadat we even droge kleren hebben aangetrokken. Dat doen we in de ‘slaapkamer’ van de restaurant eigenaar: een ruimte naast de bar met een bed achter een gordijn, waar de tandenborstel in het plafond is gestoken. We dachten hier ook nog even gebruik te kunnen maken van het toilet, maar die is er niet, dus we moeten onze hoge nood achter het gebouw verlichten.

Als we uitgegeten zijn, is het helaas tijd om afscheid te nemen van Leonie en Peterpaul, waar we uiteindelijk 5 dagen mee op hebben getrokken. Zij gaan verder om te relaxen op het strand van Sal en wij gaan actief worden en nog wat wandel avonturen beleven op Santo Antao.

Wij stappen uit bij Ribeira Grande en vinden een prima hotel, waar de vieze, natte kleren spoelen en onze schoenen (proberen!) te drogen. We kopen een wandelkaart en boeken het mooie hotel van de Spanjaarden in de Paúl vallei voor morgen. Dat was namelijk de enige dag deze week dat ze plek hadden. Uit eten gaan we bij het benzine station Enecol, aangezien ons dat de vorige keer goed bevallen was. Wat een grappig gebeuren. Dit lijkt wel het terras zoals wij het kennen in Europa; er zitten hier mensen uitgebreid te eten en drinken en niet alleen frisdrank.



Donderdag 13-11

Als Peterpaul en Leonie het eiland verlaten is het voor ons hoog tijd om te wandelen. We laten onze bagage achter in het hotel in Ribera Grande -al was dat even lastig uitleggen door de taalbarrière-, ontbijten bij de dorpspatisserie en we pakken een busje naar Xoxo. Hier starten we bijtijds (9u15) onze wandeling, maar doen wel even een half uur over de eerste 500m. Wat is het hier prachtig! De bebouwde hellingen met terrasjes (zoals hier bedoeld met terras) vol bananen en suikerriet, de mensen aan het werk, de huisjes, de vruchtbare grond, het kabelende water… wauw! De eerste foto’s en filmpjes zijn gemaakt en dat zullen niet de laatste zijn!

We lopen van Xoxo naar Cova de Paúl en door naar Cha de Fazenda, naar een fantastisch hotelletje gerund door Spanjaarden, waar we eerder waren, maar toen bleek deze te zijn volgeboekt tot vandaag. En nu hebben we een reservering staan!  Maar het hotel is niet het echte hoogtepunt, dat is de krater ‘Cova de Paúl’. Vlak voor de krater hebben we echter oponthoud; er is hier een restaurant gerund door Italianen met allerlei lokale lekkernijen! Wat een verrassing, want dit blijkt de enige gelegenheid om te eten of te drinken vandaag (naast de eigen proviand bestaande uit met name biscuitjes natuurlijk). En na de beklimming van 1100m hebben we dat wel verdiend! We genieten ruim 1,5u van de rust, het eten en het drinken, inclusief de likeurtjes. Een aangeboden drankje kan je hier immers niet weigeren…. Al lallend en uitgerust gaan we verder naar de beroemde krater. We hebben Cova de Paúl al eerder even met de auto gezien, maar nu gaan we langs de rand en door de krater wandelen. Momenteel is het een bewegend kunstwerk met de wolken die rondom de randen hangen, of er over de randen vallen en als een deken van rook de vallei doorkruipen. We blijven maar foto’s en filmpjes maken en ons verbazen over dit prachtige fenomeen. Dat we midden door de vallei lopen –wel op de paadjes waar mogelijk- wordt niet erg gewaardeerd, omdat het eigenlijk allemaal akkertjes zijn. Daar worden we ook voor afgeschaft omdat de shortcut door de kronkelende paden eigenlijk veel langer duurt… ;) We krijgen nog wel kans om valkjes, naast de gebruikelijke geiten en ezels van dichtbij te spotten en vast te leggen.

Vanuit de krater moeten we natuurlijk weer even stijgen om eruit te komen, alvorens een enorm lange afdaling te maken. De afdaling is gelukkig goed te doen, door duidelijke paden, niet teveel lossen stenen en zand (glijdt teveel) en het uitzicht is weer anders maar wederom prachtig. Om 17u15 eindigen we in Cha de Fazenda waar we snel ons hotel vinden en kunnen genieten van een rustige avond, heerlijke Kaapverdiaanse maaltijd met een Spaans tintje samen met 2 Duitse Nederlanders, een Duitser en een Belg. We zitten met z’n 6en aan een tafel en delen vanzelfsprekend de opgedane vakantie-ervaringen en klinken de nodige glazen tot het om 21u30 bedtijd is.


Vrijdag 14-11

We hadden de wekker gezet om 6u30 gezet, maar ondanks dat de telefoon een halfvolle batterij had voor het slapen, begeeft deze het net voor het afgaan. Om 8u45 vraagt Auke zich af hoe laat het is en lopen we alweer 2 uur achter op schema. We kijken uit over een prachtige vallei, genieten (te) kort van het heerlijke ontbijt met koffie en bedenken dat we door wandelen naar Santa Isabel. Of nee Pico da Cruz en shortcut terug of nee we lopen de Ribeira de Paúl uit, of nee…. We veranderen 4x van wandelroute alvorens de langste te kiezen terwijl het inmiddels 10u30 is voor we echt op stap zijn met voldoende provisie voor de hele dag. En dat dat maar goed is, blijkt later wel. We beginnen met een enorme stijging van 400m naar 1500m naar Pico da Cruz, waar we 3 uur over doen en erg moeten zoeken naar de juiste afslagen. Maar de uitzichten zijn wederom prachtig! Onderweg hebben we vergezichten over de groene valleien met koffie-, guave en bananenbomen, maisveldjes, suikerriet etc etc. Maar we zien ook geregeld geiten, koeien en ezels, niet heel bijzonder maar het enige ‘wild’ hier in dit deel van Afrika. En ook wel bijzonder vervelend als een stier of geit de weg blokkeert en niet van plan is opzij te gaan. Zelf zie je dat met de afgrond naast je ook niet zitten, dus is het een kwestie van de langste adem, die wij altijd winnen, de weg terug is immers zeker geen optie.

We zijn gestart in de zon en hopen op schaduw, lopen vervolgens in de wolken en vinden het wat fris en hopen op zon. Maar even later lopen we boven de wolken en is het toch wel weer warm. Conclusie: de afwisseling is toch wel erg prettig en je wordt op je wenken bediend! En deze afwisseling is ook heel bijzonder en levert mooie plaatjes op.

We zijn blij als we in het dorpje Pico da Cruz zijn, want dat betekent eindelijk een stuk effen lopen en dus de benen strekken en daarna afdalen. In dat laatste hebben we ons echter behoorlijk vergist. Afdalen is nog veel pittiger dan stijgen! We zijn behoorlijk gestegen, zitten op 1500m en gaan terug naar Paúl wat op zeeniveau ligt, dus dat betekent binnen 5u (afstand geen idee) 1500m dalen…. En dat is te voelen in (verzuring in) bovenbenen, knieën en kuiten!!

De omgeving blijft prachtig, al zitten we lange tijd in de wolken en zijn de mistige beelden mysterieus terwijl het uitzicht ver te zoeken is. We komen door kleine dorpjes waar we geregeld de weg vragen, maar hoe meer wij aangeven geen Portugees te begrijpen, hoe sneller er wordt gesproken.. Er wordt wel doorgaans dezelfde richting gewezen als dat we inschatten, maar verder is het gokken. Om een uur of 17 hebben we het wel gehad (kunnen we even klimmen??!), maar pas tegen 18u30 staan we bij het laatste sprankje daglicht in Paúl. Gelukkig maar! Want in het donker is het zeker niet grappig meer. Het laatste stukje was overigens weer één grote verrassing doordat we een oase doorliepen met wat dierenstalletjes met met name varkens, maar vooral veel planten, bloemen en een riviertje dat we geregeld moeten overspringen.

Maar we zijn in Paúl! Er wordt gezegd dat collectivo’s niet meer rijden en we een taxi nodig hebben, maar we zijn eigenwijs en gaan aan de weg staan (staan is het probleem niet, dat is lopen) en krijgen per direct een aluguer die ons terug naar Grande Ribeira brengt en zelfs voor een hotel afzet. Er is gelukkig ook plek! We boeken een kamer, bestellen onze favoriete lokale gerecht cachupa en gaan tevergeefs op zoek naar onze bagage; hotel dicht (hoe kan dat; deze was toch volgeboekt?). Dan maar tot morgen wachten op de bagage. Waar hebben we dat eerder meegemaakt? Gelukkig hebben we nu wel onze daypack met de belangrijkste spullen.


Zaterdag 15-11

Het is zaterdag, dus weekend. Voor ons hoog tijd voor een dagje niets doen. Vakantiegevoel krijgen in plaats van reizen. We zetten geen wekker en worden om 8u30 wakker, redelijk uitslapen voor ons nu. Het –voor het eerst- harde bed is niet heel goed bevallen, maar na 3 dagen actief zijn hebben we toch echt 11 uur geslapen. Ik voel me fit, maar mijn lichaam geeft anders aan. De bovenbenen, kuiten en rug herinneren me aan de enorme beklimmingen en nog intensere afdalingen. We zijn het er definitief over eens; vandaag gaan we luieren. We lezen een boekje, ontbijten uitgebreid, halen de bagage op, doen een was(je?), kijken of we de vlucht kunnen verzetten (helaas kantoor dicht) en nemen een ‘collectivo’ (gezamelijke aluguer) naar het strand. Een van de weinige stranden van Santo Antao ligt in Synagoga, het dorp hiernaast. We kunnen het niet helemaal vinden, maar bij de ruïne van de voormalige synagoge vinden we mooie rotsen om ons handdoekje te spreiden en te genieten van de enorme golven en natuurlijke ‘baden’. Het is wat oppassen geblazen omdat de golven met enorme kracht op de kust afstevenen en met dezelfde kracht weer terugkaatsen. Ergens daartussen kunnen we met een trapje naar beneden om de warme blauwe zee te voelen. Gelukkig konden we just in time Auke’s bril redden als een golf ook alle ‘droge’ rotsen overstijgt. Het levert prachtige beelden op en mooie geluiden, terwijl wij verder lezen in onze dwarsliggers. Nog even de 4 kilometer terug wandelen naar Ribeira Grande en de mooie geologische tekeningen in de rotsen aanschouwen, alvorens op zoek te gaan naar kaas of fruit.

Voor het tankstation komen we onze gehuurde auto Tiffany tegen met Manuel achter het stuur; hoog tijd om mijn vergeten lichtgewicht handdoek terug te vragen; yes, gelukt! Dat meen je niet… Bij het tankstation is verse kaas te krijgen! In alle supermarktjes waar wij komen zijn conserven te vinden, geen vers artikelen. Maar wel bij het tankstation; daar is alles verkrijgbaar, de gebruikelijke producten, tot kruidenierswaren, groente, (een glas) wijn, tv’s tot strijkijzers en verse gebakswaren en dus… verse geitenkaas! We houden het toch maar bij worst, een blikje tonijn en een pak biscuitjes voor de tocht van morgen, want dan komen we toch weer in actie.

We gaan douchen, de foto’s selecteren, onze likeur opdrinken (ook weer gewicht), schrijven, eten en inpakken en de dag is zomaar weer om. Morgen weer vroeg op!