Santiago
Door: Auke&Hilgien
Blijf op de hoogte en volg Hilgien
26 November 2014 | Kaap Verdië, Praia
Zaterdag vervolg
We verlaten Sal niet zonder slag of stoot. Allereerst had de vlucht –guess what- vertraging. We waren netjes 2 uur voor vertrek aanwezig en kregen nog 1u15m extra. Waarom we vertraging hebben weten we niet. Ook nu geen enkele vorm van communicatie. Uit het feit dat er een uur na vertrektijd nog steeds mzungu’s binnen druppelen, leiden we af dat een andere internationale vlucht vertraagd is waar deze binnenlandse vlucht op moet wachten. Communicatie zou wel fijn zijn.
We doden onze tijd door het bijhouden van de verhalen, het lezen van een boek, internetten en ach laten we toch ook nog eens achter die extra taxikosten voor de bagage aan gaan. We hebben immers tijd én al een taxichauffeur omgekocht. Nou moeilijk moeilijk. Maar het taxibriefje helpt wel en de dame in kwestie lijkt goed behulpzaam te willen zijn. Ze komt over 30-45min; zo rond 18u30 terug, dan weet ze meer. Zegt ze. Maar om 19u00 besluiten we toch echt maar door de paspoortcontrole te gaan naar de boardingruimte, aangezien we om 19u25 zouden vliegen. Maar als we om 20u00 nog niet de lucht in zijn, zit opeens de TACV chief naast ons met 2.000 escudos! In ruil voor het taxibriefje! Jeeeeh…. Die zagen we toch echt niet meer aankomen…
Als we het vliegtuig in mogen, regent het flink; en dat… op Sal! Hier regent het maar enkele dagen per jaar en iedereen rent dan ook het vliegtuig in. Hilgien had het al koud bij 21’C, maar met natte kleding in het vliegtuig wordt het er niet beter op.
We komen niet rond 20u00 maar rond 21u15 aan en nemen de wel(terug)verdiende taxi naar hotel Santiago, die we gisteren online geboekt hebben. Daar staan we een uurtje te wachten en te bespreken hoe het nu zit met onze reservering die we wel hebben gedaan, maar blijkbaar niet in beeld is. Het is een ***hotel wat ons ook erg verbaast voor €50,- pkpn, maar de naam en de straat klopt. Huisnummers doen ze hier niet aan. We laten de boeking zien en ook dan valt er niets op, tot later het kwartje valt dat we bij appartement Santiago hebben geboekt, een dependance hiervan. We mogen gelukkig blijven (voor de gereserveerde prijs) in het volgeboekte hotel en slapen in een heerlijk bed met top badkamer. Ondertussen rijst er wel een rode vlag… koorts! In lichte mate, maar toch.
Zondag 23e
Het ontbijt past bij een ***hotel; er is echt van alles! Ei, bacon en saucisse, gebakjes (met vis), broodjes, beleg, veel fruit, yoghurtjes, sap, taart, etc etc. Hilgien kan helaas nog altijd niet veel eten, maar daar kan Auke een handje bij helpen. Eetlust is verminderd, teveel eten voelt onprettig, maar de koorts is weg. Misschien door de geregelde paracetamol, maar dat terzijde.
We checken in bij het hotel ernaast; Sol, ook een ***hotel. Nog wat duurder, maar we zitten ook in de meest chique wijk en zoeken + met bagage sjouwen hebben we nu eenmaal geen zin in.
Tijd voor actie: aangezien we geen huurauto op zondag kunnen regelen, maken we een uitstapje naar Cidade Velha; de oude hoofdstad van Kaapverdië, totdat deze in 1770 verplaatst werd naar de strategisch beter verdedigbare plek van de huidige hoofdstad, Praia. De stad loopt over van de geschiedenis: oudste kolonie buiten Europa, eerste bisschopszetel buiten Europa, met bijbehorende kathedraal, klooster, drie(!) forten (omdat de stad tot twee keer toe in de rug succesvol aangevallen was, eerst door de Engelsen en later door de Fransen). Maar eerlijk gezegd valt de stad, of liever gezegd het dorp, tegen. Er zijn wel wat mooie huisjes, maar de rest is over het algemeen vergaan tot ruïnes of nog minder. Bovendien is het snikheet en is Hilgien niet lekker. Na ruim twee uur gaan we weer retour naar Praia.
Altijd leuk is de markt, waar je je ogen uit kijkt, maar het oude stadsdeel, Plateau (gelegen op een basaltplateau) oogt nogal verlaten, zo op de zondag. Wat zwervend door de stad is er niet echt iets boeiends te vinden, of het moet -om Auke te plezieren- de kolonie koereigers naast de markt zijn of de ijsvogels. Inderdaad; ijsvogels midden in de stad! De eerste is indrukwekkend en levert 10 foto’s op, die 20 die we erna zien beginnen al gewoon te worden.
Terug naar het hotel en gewoon even chillen, foto’s uitzoeken en funda checken of ons droomhuis al beschikbaar is voor ons, maar helaas…
Een niet heel vruchtbare dag, al met al, maar we hebben wel wat autoverhuur bedrijven gevonden en een plan gemaakt voor de laatste drie dagen op Santiago. Er zijn gelukkig nog zat leuke dingen in het verschiet: wat dorpen/steden, beetje cultuur en natuurlijk natuur. En Hilgien haar tempo is noodgedwongen laag, al neemt de nood aan paracetamolletjes al weer wat af.
In alle hotels en restaurants in Kaapverdië staat de TV standaard aan, van vroeg tot laat. Op Sao Vicente en Santo Antao altijd met slecht ontvangst, maar op Santiago is het beeld meestal goed. Tijdens het eten zien we daardoor toevallig het journaal (plaatjes kijken). En wat blijkt? Onze annulering van Fogo was wellicht met een vooruitziende blik… Sinds 1995 is de vulkaan niet meer actief geweest… Echter daar is vanochtend om 10u00 verandering in gekomen. Er heeft een uitbarsting van een zijkant van Fogo plaats gevonden. Eén dorp is geëvacueerd, verder lijkt het allemaal nog mee te vallen, maar goed waar rook is…. Wie weet kunnen we van die rook nog wat mee krijgen, want Fogo is het naastgelegen eiland en in Santiago gaan we de bergen (=uitkijkpunten) in.
Maandag 24-11
’s Ochtends weer een goddelijk ontbijt in ons ***hotel en dan toch echt maar (weer) proberen een huurauto te regelen voor onze laatste drie dagen Kaapverdië. Eén verhuurder heeft een 4WD voor 6.900 esc per dag, dus te duur, een ander een personenauto voor 5.500 per dag, maar een raar mannetje met moeizame communicatie en dus komen we uiteindelijk toch weer uit bij de verhuurder die we al twee dagen tevergeefs proberen te bellen en bij toeval gisteren tegenkwamen. Zij hebben er één voor 4.800 per dag en het oogt een nette zaak, we kunnen in het Frans redelijk goed communiceren en bovendien kunnen we de auto gewoon op het vliegveld op de ons gewenste tijd achterlaten. Ideaal! Terug naar het hotel, spullen inladen, tanken (net als de aluguers; eerst volladen met mensen en spullen, dan tanken en dan...), rijden maar.
Na een kilometer of 15, nemen we voorbij Sao Domingo de afslag naar Monte Tchota in het centrale bergmassief en in het Nationaal Park rondom de Pico da Antonia (1.394 meter). De route is mooi, eigenlijk is dit eiland veel groener dan Santo Antao en de weggetjes kronkelen om de grillige rotspartijen heen en langs dorpjes met wisselend grijze en kleurrijke gebouwtjes. En uiteraard nemen we daar waar nodig lifters mee. Onder hen de jongste lifter; een jongetje van een jaar of vier die doodgemoedereerd aangeeft in zijn eentje mee te willen liften.
De volgende highlights volgens het boekje zijn in Sao Jorge; een uitkijkpunt en een botanische tuin. Nou dat uitkijkpunt was inderdaad wel oké, de botanische tuin, tja, wat zullen we er van zeggen… Maar wat wel heel leuk was, was het eindpunt van de onverharde weg; groguestokerijen. Een kleine 20 rieten huisjes met nog meer tonnen ervoor en in het midden 3 of 4 destilleerderijen waar een paar jongens druk bezig aan het werk waren. Mooi om te zien! Echter naast vegetariër drinken we ook geen grogue meer. :).
Bij de botanische tuin worden we meer verwelkomt door fleurig gezang dan door een indrukwekkende flora. Een drummend koor is aan het oefenen, we genieten van voor ons typisch Afrikaanse muziek. Met het koor verlaten dus ook wij de botanische tuinen.
Via Pico, een mooi dorpje met een kerk en veel bloeiende bomen en een grillige rotspartij op de achtergrond, rijden we door naar een punt met uitzicht op Assomada. Hierbij zijn we ook getuige van wat hier heel normaal is; dumpen van afval van de bergwand af, zo zonde! We rijden door Assomada naar Boa Entrada, een dorpje met flink reliëf waar onze Chevrolet Aveo 1.2 flink moet zweten… Maar dan is echt het toppunt van de dag bereikt; een eeuwenoude kapokboom met reusachtige plankwortels en een breedte van naar schatting op z’n smalst 7 meter… Een erg indrukwekkende boom voor ons en voor kinderen een immense speeltuin.
We keren terug naar Assomada, vinden een hotel en bekijken de stad. Dit voelt als Afrika en we ervaren dit stadje als sfeervol, druk en levendig. Als we over de marktjes lopen en de ogen van kippen eruit gefloept worden en de keel wordt doorgesneden, is kip van de baan, als we nog niet vegetariër waren geworden. Hilgien was overigens eindelijk aan de betere hand maar dit maakt misselijk. We kopen fruit en tomaten :)
Een restaurant vinden of gewoon een plekje om te eten is tot nu toe nooit makkelijk geweest en toch zijn er wel een paar restaurants, meestal vooral met toeristen. Ook vandaag vinden we met moeite avondeten. Dit keer belanden we in Pao Quente, een padaria, pasteleria en charcuterie en dus denken we er vooral brood te kunnen vinden, maar net als bij het ontbijt kan je ook hier pizza en quiche vinden en als toetje cake of taart, dus dat wordt ons avondeten. Met een biertje erbij; overal kan je bier of iets sterkers krijgen; of het nu in een kleine supermarkt is, bij de bakker of het tankstation. Voor de verandering eten we ook binnen 10 min en zijn we na een half uur wel uitgegeten, wel een stuk efficiënter qua tijd!
We liggen daardoor ook mooi op tijd op bed, maar slapen zit er helaas nauwelijks in. Het blijkt (achteraf) een feestdag te zijn; een naamdag voor de regio Sint Catarina. Dat het gevierd wordt blijkt uit een hoop kabaal, muziek genoemd, niet als Afrikaans te bestempelen en wat de hele nacht door gaat, en dan hebben we het ook over de hele nacht. Tijdsregels of maximale decibellen kennen ze hier blijkbaar niet, tot 6u00 blijft het dreunen in onze hotelkamer…. En dat op maandagavond, al heeft dat wellicht te maken met een paar dagen uitstel vanwege regenval…
Dinsdag 25 november
In plaats van vroeg opstaan zetten we de wekker om 9u00 zodat we 3 uurtjes kunnen slapen. Hilgien heeft wel vannacht –efficiënt en goede tijdsbesteding- haar boek uitgelezen! Ontbijt valt helaas tegen nu we de ***ontbijtjes gewend zijn en Auke heeft echt, echt voor het laatst papaja gegeten, zegt hij. Pinnen lukt niet hier, dus betalen in Euro’s en hop met onze Aveo op stap. Hé mzungu’s!; twee Belgische meiden met backpacks op de rug, klaar om te gaan; “willen jullie een lift naar Tarrafal?” “eh, oké!” en zo rijden we binnen 2 minuten met 2 lifters voor de rest van de dag het stadje uit. Deze dames zagen we gisteren trouwens ook al in de Botanische tuin, ’s avonds in het dorp en tja dit was 3x = scheepsrecht.
Onderweg gaan we langs het National Park Serra Malagueta en maken daar een wandeling van 3 uur op zoek naar fluweelapen die daar naar zeggen rondhuppelen. Maar niet waar wij lopen. We zien ook niet de purperreiger, wel mooie uitzichten en grappige insecten. Nog even lunchen – gelukkig hadden Christien en Helen, de Belgen, broodjes mee en wij beleg :) en door naar Chao Bom, waar een concentratiekamp van Tarrafal zich bevindt. Ook deze bezichtigd inclusief alle enge spinnen en sprinkhanen en dan zijn we om 16u15 echt in Tarrafal. We lessen de dorst met z’n 4en op een terrasje, checken in hetzelfde hotel in en duiken nog even de heerlijke zee aan het witte zandstrand om even af te koelen. De zon zakt ondertussen in de zee en dat levert mooie plaatjes op. Zeker omdat Fogo nog aan het spugen is en hierdoor rookwolken voor de zon langs schuiven wat een erg bijzonder fenomeen visueel maakt.
Als we na een bord Cachupa nog een rondje dorp maken voor dorstlessers, belanden we bij een muziekschool waar jongeren massaal aan het streetdancen zijn; leuk! We beginnen nu toch echt meer en meer het gevoel te krijgen in Afrika te zijn, maar morgen… morgen is onze laatste dag… Als de vluchten gewoon gaan en Fogo zich zo ‘rustig’ houdt.
Woensdag 26 november de allerallerlaatste dag.
Vroeg op betekent vroeg op het strand. Eerst een rondje Tarrafal en kijken of we Fogo nog kunnen zien gloeien of roken. Maar we zien hem niet; wellicht ontploft, in rook opgegaan of gewoon achter de wolken verdwenen. Om 10u15 ploffen wij voor 2 uurtjes op het heerlijke strand van Tarrafal; zonnebaden en boekje lezen. Douchen, inpakken en met Aveo via de oostkant van het eiland rustig huiswaarts keren.
Via Calheta de Sao Miguel, naar Cancelo (leuke naam!) Santa Cruz en Pedra Bedajo, allemaal goede asfalt- dan wel redelijke basaltklinkerwegen. Bij Praia Formosa besluiten we de minder mooie wegen op te zoeken en rijden naar Praia Baixo en vanaf daar naar het zuiden, zodat we via Sambala village Praia bereiken. Een tour van –op een heel rustig tempo, incl. Lunchbreak etc- 5 uur. Het eiland is echt klein. (De totale reis van 3 dagen was ook wel maar liefst.. 214 km)
Onderweg komen veel dieren tegen; met name koeien, geiten in alle soorten, maten en kleuren, varkens, ezels, honden en katten en natuurlijk ijsvogels, etc. Opvallend is dat hier bijna alle (eigen) dieren los lopen op straat en in het dorp, maar in Santo Antao alle dieren aan een touwtje zaten…
In Calheta de Sao Miguel hadden ze in het dorp net een koe geslacht en hing op 2 verschillende plekken in het dorp een halve koe aan een paal. Nou ja, een deel lag in stukken op tafel, de kop lag aan de andere kant van de weg om het haar weg te branden en de huid en onderpoten werden door de honden verdeeld dan wel in stukken gescheurd. Nieuwsgierig staan we te kijken waarbij we worden gestimuleerd om foto’s te nemen, zij vonden ons net zo interessant als wij dit gebeuren.
Je snapt dat rund bij deze ook van het menu is afgeschreven…
Een stier die still alive was, had het niet zo op ons en begon boos de weg te versperren waarbij hij een stapje naar voren deed als wij een stapje naar voren deden…. Een leuk moment waarbij we de confrontatie liever niet aangingen… In een dorp met prachtige geiten waarvoor we graag even uitstappen om te fotograferen, zijn de geiten net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar hun en worden we letterlijk omcirkeld.
We belanden in Pedra Badejo op een mooi pikzwart strand, terwijl we in Baia de Sao Francisco op een prachtig groot, uitgestorven wit strand met palmbomen terecht komen; aanrader! Hier wordt nu wel een enorm resort gebouwd en dat is toch weer zonde. Tussen de rotsen vinden we in het zeewater een glanzend zwarte duizendpoot met witrode pootjes, geen idee wat het is, maar een mooi beestje! (wie weet het? 10cm groot, loopt onder water).
Om 18u30 zijn we in Praia, nog even eten scoren voor 400 escudos (laatste geld) wat volgens Auke niet kan, maar ons toch lukt. We eten een van de beste cachupa’s van de afgelopen 3 weken ergens in Plateau. Met euro’s erbij kunnen we ook nog wat drinken ;) Daarna naar Alucar om de borg terug te krijgen na alleen de vraag te beantwoorden of alles oké was met de auto; geen controle niets. En dan hop met de auto door naar het Nelson Mandela vliegveld. Relaxed; auto leeg, op slot, sleutels in de kofferbak en naar binnen. Omkleden, inchecken, typen, nieuws over Fogo op de schermen volgen en we gaan naar….. Sal! Ja opnieuw… niet handig gepland allemaal, maar het kwam verder wel goed uit; toen Hilgien ziek was deden we weinig tot niets op Sal en nu het beter met haar gaat, konden we er alles uit halen in Santiago, op de eerste dag na dan.
En dan hebben we nu alleen nog een lange nacht voor de boeg… Rond 8u00 Nederlandse tijd (maar dus 6u00 voor ons) landen we in Amsterdam… (Als alles loopt zoals gepland
We verlaten Sal niet zonder slag of stoot. Allereerst had de vlucht –guess what- vertraging. We waren netjes 2 uur voor vertrek aanwezig en kregen nog 1u15m extra. Waarom we vertraging hebben weten we niet. Ook nu geen enkele vorm van communicatie. Uit het feit dat er een uur na vertrektijd nog steeds mzungu’s binnen druppelen, leiden we af dat een andere internationale vlucht vertraagd is waar deze binnenlandse vlucht op moet wachten. Communicatie zou wel fijn zijn.
We doden onze tijd door het bijhouden van de verhalen, het lezen van een boek, internetten en ach laten we toch ook nog eens achter die extra taxikosten voor de bagage aan gaan. We hebben immers tijd én al een taxichauffeur omgekocht. Nou moeilijk moeilijk. Maar het taxibriefje helpt wel en de dame in kwestie lijkt goed behulpzaam te willen zijn. Ze komt over 30-45min; zo rond 18u30 terug, dan weet ze meer. Zegt ze. Maar om 19u00 besluiten we toch echt maar door de paspoortcontrole te gaan naar de boardingruimte, aangezien we om 19u25 zouden vliegen. Maar als we om 20u00 nog niet de lucht in zijn, zit opeens de TACV chief naast ons met 2.000 escudos! In ruil voor het taxibriefje! Jeeeeh…. Die zagen we toch echt niet meer aankomen…
Als we het vliegtuig in mogen, regent het flink; en dat… op Sal! Hier regent het maar enkele dagen per jaar en iedereen rent dan ook het vliegtuig in. Hilgien had het al koud bij 21’C, maar met natte kleding in het vliegtuig wordt het er niet beter op.
We komen niet rond 20u00 maar rond 21u15 aan en nemen de wel(terug)verdiende taxi naar hotel Santiago, die we gisteren online geboekt hebben. Daar staan we een uurtje te wachten en te bespreken hoe het nu zit met onze reservering die we wel hebben gedaan, maar blijkbaar niet in beeld is. Het is een ***hotel wat ons ook erg verbaast voor €50,- pkpn, maar de naam en de straat klopt. Huisnummers doen ze hier niet aan. We laten de boeking zien en ook dan valt er niets op, tot later het kwartje valt dat we bij appartement Santiago hebben geboekt, een dependance hiervan. We mogen gelukkig blijven (voor de gereserveerde prijs) in het volgeboekte hotel en slapen in een heerlijk bed met top badkamer. Ondertussen rijst er wel een rode vlag… koorts! In lichte mate, maar toch.
Zondag 23e
Het ontbijt past bij een ***hotel; er is echt van alles! Ei, bacon en saucisse, gebakjes (met vis), broodjes, beleg, veel fruit, yoghurtjes, sap, taart, etc etc. Hilgien kan helaas nog altijd niet veel eten, maar daar kan Auke een handje bij helpen. Eetlust is verminderd, teveel eten voelt onprettig, maar de koorts is weg. Misschien door de geregelde paracetamol, maar dat terzijde.
We checken in bij het hotel ernaast; Sol, ook een ***hotel. Nog wat duurder, maar we zitten ook in de meest chique wijk en zoeken + met bagage sjouwen hebben we nu eenmaal geen zin in.
Tijd voor actie: aangezien we geen huurauto op zondag kunnen regelen, maken we een uitstapje naar Cidade Velha; de oude hoofdstad van Kaapverdië, totdat deze in 1770 verplaatst werd naar de strategisch beter verdedigbare plek van de huidige hoofdstad, Praia. De stad loopt over van de geschiedenis: oudste kolonie buiten Europa, eerste bisschopszetel buiten Europa, met bijbehorende kathedraal, klooster, drie(!) forten (omdat de stad tot twee keer toe in de rug succesvol aangevallen was, eerst door de Engelsen en later door de Fransen). Maar eerlijk gezegd valt de stad, of liever gezegd het dorp, tegen. Er zijn wel wat mooie huisjes, maar de rest is over het algemeen vergaan tot ruïnes of nog minder. Bovendien is het snikheet en is Hilgien niet lekker. Na ruim twee uur gaan we weer retour naar Praia.
Altijd leuk is de markt, waar je je ogen uit kijkt, maar het oude stadsdeel, Plateau (gelegen op een basaltplateau) oogt nogal verlaten, zo op de zondag. Wat zwervend door de stad is er niet echt iets boeiends te vinden, of het moet -om Auke te plezieren- de kolonie koereigers naast de markt zijn of de ijsvogels. Inderdaad; ijsvogels midden in de stad! De eerste is indrukwekkend en levert 10 foto’s op, die 20 die we erna zien beginnen al gewoon te worden.
Terug naar het hotel en gewoon even chillen, foto’s uitzoeken en funda checken of ons droomhuis al beschikbaar is voor ons, maar helaas…
Een niet heel vruchtbare dag, al met al, maar we hebben wel wat autoverhuur bedrijven gevonden en een plan gemaakt voor de laatste drie dagen op Santiago. Er zijn gelukkig nog zat leuke dingen in het verschiet: wat dorpen/steden, beetje cultuur en natuurlijk natuur. En Hilgien haar tempo is noodgedwongen laag, al neemt de nood aan paracetamolletjes al weer wat af.
In alle hotels en restaurants in Kaapverdië staat de TV standaard aan, van vroeg tot laat. Op Sao Vicente en Santo Antao altijd met slecht ontvangst, maar op Santiago is het beeld meestal goed. Tijdens het eten zien we daardoor toevallig het journaal (plaatjes kijken). En wat blijkt? Onze annulering van Fogo was wellicht met een vooruitziende blik… Sinds 1995 is de vulkaan niet meer actief geweest… Echter daar is vanochtend om 10u00 verandering in gekomen. Er heeft een uitbarsting van een zijkant van Fogo plaats gevonden. Eén dorp is geëvacueerd, verder lijkt het allemaal nog mee te vallen, maar goed waar rook is…. Wie weet kunnen we van die rook nog wat mee krijgen, want Fogo is het naastgelegen eiland en in Santiago gaan we de bergen (=uitkijkpunten) in.
Maandag 24-11
’s Ochtends weer een goddelijk ontbijt in ons ***hotel en dan toch echt maar (weer) proberen een huurauto te regelen voor onze laatste drie dagen Kaapverdië. Eén verhuurder heeft een 4WD voor 6.900 esc per dag, dus te duur, een ander een personenauto voor 5.500 per dag, maar een raar mannetje met moeizame communicatie en dus komen we uiteindelijk toch weer uit bij de verhuurder die we al twee dagen tevergeefs proberen te bellen en bij toeval gisteren tegenkwamen. Zij hebben er één voor 4.800 per dag en het oogt een nette zaak, we kunnen in het Frans redelijk goed communiceren en bovendien kunnen we de auto gewoon op het vliegveld op de ons gewenste tijd achterlaten. Ideaal! Terug naar het hotel, spullen inladen, tanken (net als de aluguers; eerst volladen met mensen en spullen, dan tanken en dan...), rijden maar.
Na een kilometer of 15, nemen we voorbij Sao Domingo de afslag naar Monte Tchota in het centrale bergmassief en in het Nationaal Park rondom de Pico da Antonia (1.394 meter). De route is mooi, eigenlijk is dit eiland veel groener dan Santo Antao en de weggetjes kronkelen om de grillige rotspartijen heen en langs dorpjes met wisselend grijze en kleurrijke gebouwtjes. En uiteraard nemen we daar waar nodig lifters mee. Onder hen de jongste lifter; een jongetje van een jaar of vier die doodgemoedereerd aangeeft in zijn eentje mee te willen liften.
De volgende highlights volgens het boekje zijn in Sao Jorge; een uitkijkpunt en een botanische tuin. Nou dat uitkijkpunt was inderdaad wel oké, de botanische tuin, tja, wat zullen we er van zeggen… Maar wat wel heel leuk was, was het eindpunt van de onverharde weg; groguestokerijen. Een kleine 20 rieten huisjes met nog meer tonnen ervoor en in het midden 3 of 4 destilleerderijen waar een paar jongens druk bezig aan het werk waren. Mooi om te zien! Echter naast vegetariër drinken we ook geen grogue meer. :).
Bij de botanische tuin worden we meer verwelkomt door fleurig gezang dan door een indrukwekkende flora. Een drummend koor is aan het oefenen, we genieten van voor ons typisch Afrikaanse muziek. Met het koor verlaten dus ook wij de botanische tuinen.
Via Pico, een mooi dorpje met een kerk en veel bloeiende bomen en een grillige rotspartij op de achtergrond, rijden we door naar een punt met uitzicht op Assomada. Hierbij zijn we ook getuige van wat hier heel normaal is; dumpen van afval van de bergwand af, zo zonde! We rijden door Assomada naar Boa Entrada, een dorpje met flink reliëf waar onze Chevrolet Aveo 1.2 flink moet zweten… Maar dan is echt het toppunt van de dag bereikt; een eeuwenoude kapokboom met reusachtige plankwortels en een breedte van naar schatting op z’n smalst 7 meter… Een erg indrukwekkende boom voor ons en voor kinderen een immense speeltuin.
We keren terug naar Assomada, vinden een hotel en bekijken de stad. Dit voelt als Afrika en we ervaren dit stadje als sfeervol, druk en levendig. Als we over de marktjes lopen en de ogen van kippen eruit gefloept worden en de keel wordt doorgesneden, is kip van de baan, als we nog niet vegetariër waren geworden. Hilgien was overigens eindelijk aan de betere hand maar dit maakt misselijk. We kopen fruit en tomaten :)
Een restaurant vinden of gewoon een plekje om te eten is tot nu toe nooit makkelijk geweest en toch zijn er wel een paar restaurants, meestal vooral met toeristen. Ook vandaag vinden we met moeite avondeten. Dit keer belanden we in Pao Quente, een padaria, pasteleria en charcuterie en dus denken we er vooral brood te kunnen vinden, maar net als bij het ontbijt kan je ook hier pizza en quiche vinden en als toetje cake of taart, dus dat wordt ons avondeten. Met een biertje erbij; overal kan je bier of iets sterkers krijgen; of het nu in een kleine supermarkt is, bij de bakker of het tankstation. Voor de verandering eten we ook binnen 10 min en zijn we na een half uur wel uitgegeten, wel een stuk efficiënter qua tijd!
We liggen daardoor ook mooi op tijd op bed, maar slapen zit er helaas nauwelijks in. Het blijkt (achteraf) een feestdag te zijn; een naamdag voor de regio Sint Catarina. Dat het gevierd wordt blijkt uit een hoop kabaal, muziek genoemd, niet als Afrikaans te bestempelen en wat de hele nacht door gaat, en dan hebben we het ook over de hele nacht. Tijdsregels of maximale decibellen kennen ze hier blijkbaar niet, tot 6u00 blijft het dreunen in onze hotelkamer…. En dat op maandagavond, al heeft dat wellicht te maken met een paar dagen uitstel vanwege regenval…
Dinsdag 25 november
In plaats van vroeg opstaan zetten we de wekker om 9u00 zodat we 3 uurtjes kunnen slapen. Hilgien heeft wel vannacht –efficiënt en goede tijdsbesteding- haar boek uitgelezen! Ontbijt valt helaas tegen nu we de ***ontbijtjes gewend zijn en Auke heeft echt, echt voor het laatst papaja gegeten, zegt hij. Pinnen lukt niet hier, dus betalen in Euro’s en hop met onze Aveo op stap. Hé mzungu’s!; twee Belgische meiden met backpacks op de rug, klaar om te gaan; “willen jullie een lift naar Tarrafal?” “eh, oké!” en zo rijden we binnen 2 minuten met 2 lifters voor de rest van de dag het stadje uit. Deze dames zagen we gisteren trouwens ook al in de Botanische tuin, ’s avonds in het dorp en tja dit was 3x = scheepsrecht.
Onderweg gaan we langs het National Park Serra Malagueta en maken daar een wandeling van 3 uur op zoek naar fluweelapen die daar naar zeggen rondhuppelen. Maar niet waar wij lopen. We zien ook niet de purperreiger, wel mooie uitzichten en grappige insecten. Nog even lunchen – gelukkig hadden Christien en Helen, de Belgen, broodjes mee en wij beleg :) en door naar Chao Bom, waar een concentratiekamp van Tarrafal zich bevindt. Ook deze bezichtigd inclusief alle enge spinnen en sprinkhanen en dan zijn we om 16u15 echt in Tarrafal. We lessen de dorst met z’n 4en op een terrasje, checken in hetzelfde hotel in en duiken nog even de heerlijke zee aan het witte zandstrand om even af te koelen. De zon zakt ondertussen in de zee en dat levert mooie plaatjes op. Zeker omdat Fogo nog aan het spugen is en hierdoor rookwolken voor de zon langs schuiven wat een erg bijzonder fenomeen visueel maakt.
Als we na een bord Cachupa nog een rondje dorp maken voor dorstlessers, belanden we bij een muziekschool waar jongeren massaal aan het streetdancen zijn; leuk! We beginnen nu toch echt meer en meer het gevoel te krijgen in Afrika te zijn, maar morgen… morgen is onze laatste dag… Als de vluchten gewoon gaan en Fogo zich zo ‘rustig’ houdt.
Woensdag 26 november de allerallerlaatste dag.
Vroeg op betekent vroeg op het strand. Eerst een rondje Tarrafal en kijken of we Fogo nog kunnen zien gloeien of roken. Maar we zien hem niet; wellicht ontploft, in rook opgegaan of gewoon achter de wolken verdwenen. Om 10u15 ploffen wij voor 2 uurtjes op het heerlijke strand van Tarrafal; zonnebaden en boekje lezen. Douchen, inpakken en met Aveo via de oostkant van het eiland rustig huiswaarts keren.
Via Calheta de Sao Miguel, naar Cancelo (leuke naam!) Santa Cruz en Pedra Bedajo, allemaal goede asfalt- dan wel redelijke basaltklinkerwegen. Bij Praia Formosa besluiten we de minder mooie wegen op te zoeken en rijden naar Praia Baixo en vanaf daar naar het zuiden, zodat we via Sambala village Praia bereiken. Een tour van –op een heel rustig tempo, incl. Lunchbreak etc- 5 uur. Het eiland is echt klein. (De totale reis van 3 dagen was ook wel maar liefst.. 214 km)
Onderweg komen veel dieren tegen; met name koeien, geiten in alle soorten, maten en kleuren, varkens, ezels, honden en katten en natuurlijk ijsvogels, etc. Opvallend is dat hier bijna alle (eigen) dieren los lopen op straat en in het dorp, maar in Santo Antao alle dieren aan een touwtje zaten…
In Calheta de Sao Miguel hadden ze in het dorp net een koe geslacht en hing op 2 verschillende plekken in het dorp een halve koe aan een paal. Nou ja, een deel lag in stukken op tafel, de kop lag aan de andere kant van de weg om het haar weg te branden en de huid en onderpoten werden door de honden verdeeld dan wel in stukken gescheurd. Nieuwsgierig staan we te kijken waarbij we worden gestimuleerd om foto’s te nemen, zij vonden ons net zo interessant als wij dit gebeuren.
Je snapt dat rund bij deze ook van het menu is afgeschreven…
Een stier die still alive was, had het niet zo op ons en begon boos de weg te versperren waarbij hij een stapje naar voren deed als wij een stapje naar voren deden…. Een leuk moment waarbij we de confrontatie liever niet aangingen… In een dorp met prachtige geiten waarvoor we graag even uitstappen om te fotograferen, zijn de geiten net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar hun en worden we letterlijk omcirkeld.
We belanden in Pedra Badejo op een mooi pikzwart strand, terwijl we in Baia de Sao Francisco op een prachtig groot, uitgestorven wit strand met palmbomen terecht komen; aanrader! Hier wordt nu wel een enorm resort gebouwd en dat is toch weer zonde. Tussen de rotsen vinden we in het zeewater een glanzend zwarte duizendpoot met witrode pootjes, geen idee wat het is, maar een mooi beestje! (wie weet het? 10cm groot, loopt onder water).
Om 18u30 zijn we in Praia, nog even eten scoren voor 400 escudos (laatste geld) wat volgens Auke niet kan, maar ons toch lukt. We eten een van de beste cachupa’s van de afgelopen 3 weken ergens in Plateau. Met euro’s erbij kunnen we ook nog wat drinken ;) Daarna naar Alucar om de borg terug te krijgen na alleen de vraag te beantwoorden of alles oké was met de auto; geen controle niets. En dan hop met de auto door naar het Nelson Mandela vliegveld. Relaxed; auto leeg, op slot, sleutels in de kofferbak en naar binnen. Omkleden, inchecken, typen, nieuws over Fogo op de schermen volgen en we gaan naar….. Sal! Ja opnieuw… niet handig gepland allemaal, maar het kwam verder wel goed uit; toen Hilgien ziek was deden we weinig tot niets op Sal en nu het beter met haar gaat, konden we er alles uit halen in Santiago, op de eerste dag na dan.
En dan hebben we nu alleen nog een lange nacht voor de boeg… Rond 8u00 Nederlandse tijd (maar dus 6u00 voor ons) landen we in Amsterdam… (Als alles loopt zoals gepland
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
