Sal

Woensdag 19 november

Nog een hele week voor de boeg met nieuwe plannen en nieuwe eilanden. Eerst willen we nog even die vertraagde bagage en daarmee gemoeide ongemakken en taxikosten (€20,-) vergoed krijgen en doen opnieuw een poging bij de balie van TACV. Dit keer met het ingevulde klachtenformulier en hopelijk de juiste persoon bij de balie. Moeilijk moeilijk. “Hebben jullie het bonnetje van de taxi bewaard?” Hoezo bonnetje? Die geven ze heus niet en bovendien zijn het vaste taxiprijzen, dus waar gaat het over. Het feit dat vertraagde/ gemiste bagage sowieso vergoed wordt, doet er blijkbaar niet toe? We moeten toch op ons vliegtuig wachten en Hilgien besluit een taxibriefje te bemachtigen. Eenmaal bij de taxichauffeurs komt er een Kaapverdiaanse Nederlandse tevoorschijn, die we tijdens de heenvlucht al hebben ontmoet EN al eerder hebben gesproken vanwege (ook haar) gemiste bagage. Zij vraagt de taxichauffeurs in het Creools (of misschien was het wel Portugees?) naar een bonnetje en licht toe. Probleem is: bonnetje betekent dat de belasting erachter komt en dus belasting betaald wordt. Hilgien koopt een chauffeur om en het bonnetje is met de datum van 7 november geschreven. Terug binnen bij de desk is meneer natuurlijk allang gevlogen en moeten wij ook vliegen. Wordt vervolgd. Of wellicht ook niet…

We vliegen naar Sal, een vlucht van een uur, om van de meest westelijk geleden eiland naar - op Boavista na - het meest oostelijk gelegen eiland te vliegen. De vlucht is zoals gepland een scenic flight en we kunnen met de kaart bij de hand de meeste eilanden vanuit de lucht benoemen.

Aangekomen is het weer eens tijd om te pinnen. Waarom kunnen we maximaal 3000 escudos oftewel €30,- pinnen? Geld op zegt Auke. En jawel even later zien we een dame zonder beveiliging de automaat bijvullen. En dan kunnen ook wij weer de maximale 20.000 uit de automaat halen.

We nemen geen taxi, maar lopen naar de hoofdweg voor een aluguer. Dit keer stond in het boekje dat dat hier kon (kan op Sao Vicente ook en een aluguer is 10% van de prijs t.o.v. de taxi). Binnen 5 minuten sjezen we in een open bak met de wind in de haren, bril en bagage vastgeklemd, over de goede asfaltweg naar Santa Maria. Daar aangekomen stappen we op een willekeurige plek uit (wat later naast het appartement bleek) en gaan op zoek naar het ‘nieuwe’ Sun&Beachresidence die niemand weet te vinden. Bij de information office kijken ze op booking.com en herkennen het gebouw… tegenover de office! Wij kunnen daar echter geen ingang vinden en moeten terug voor het juiste telefoonnummer. Als we bellen komt er snel iemand aan en blijkt het een gebouw van particuliere appartementen te zijn, waarvan minimaal de helft aan mzungu’s wordt verhuurd. Ziet er top uit! Dat later de airco enorm lekt en zo een intern zwembad creëert, de gordijnrails midden in de nacht naar beneden dondert en koken alleen op één veel te grote pit kan, merken we later pas.

Tijd voor strand! 15u00 is het alweer, maar geen probleem, tot 18u00 is het warm en zonnig, dus we ploffen neer, boekje, handdoekje en rust. Wauwwwww, wat een wit en fijn strand!! En dan bedoelen we met wit, niet alleen het zand, maar ook de mensen. En met fijn niet alleen het zand, maar ook het gevoel. :). Dit is vakantie. Dit is geen reizen. Dit is de Spaanse Costa Brava, maar dan wat zuidelijker.

Dit is overigens echt een cultuurshock als je vanuit de andere Kaapverdiaanse eilanden hier aankomt… Meer mzungu’s dan locals, zowel op de stranden als op de terrasjes (zoals wij ze kennen), veel toeristenwinkels, maar dan van mensen uit Senegal en Guinee-Bissau, alles in het Engels aangegeven, voertaal op straat is Nederlands, Duits, Italiaans, Frans en een beetje Portugees en Creools. De supermarktjes zijn nog wel wisselend in handen van locals en Chinezen, maar de resorts waarschijnlijk met name van Europese investeerders. Resorts inderdaad, zoals we nog niet eerder zagen, de hele kust volgebouwd…. Het slag volk hier is ook anders, zichtbaar de zonaanbidder, die iets minder gezond leeft en niet de reiziger met bergschoenen en afritsbroek. Gelukkig heb ik ook rokjes en nettere kleding mee :).

We koken een pasta met veel groente en genieten van een eigen gemaakte maaltijd, zonder olie en zout (vergeten te kopen) maar met de vertrouwde vino verde. Voor een dessert (Auke heeft nog trek, want zo mager hebben we hier nog niet gegeten) gaan we naar de ijssalon; ook ijs kun je hier vinden! We proeven de sfeer en muziek en een nightlive is hier wel te vinden, terwijl Mindelo, Sao Vicente daarvoor werd geprezen.

Donderdag 20-11

Wat gaan we doen? Strand? Oke. Wat doen? Lezen? Oke. De hele dag? Ja. Oke. De temperatuur stijgt naar 29’C, hoger dan we gewend zijn. We boeken maar bedjes met een parasol, want het heerlijke water is dan niet afdoende. Nog even een huislunch met broodjes margarine, ei en mayo, broodjes margarine, kaas, tomaat en mayo en merken op dat we dieetfoutjes maken. We wilden geen vette hap meer. Nou ja, even wennen blijkbaar :). En Sanne, jouw broodjes tomaat&mayo houden we er nog even in hoor! Moet denken aan Albanië en Valencia :).

Auke even naar de barbier, Hilgien even verhaaltje typen in de schaduw. Straks moeten we weer relaxen. Wat een leven…. Ondertussen knapt Hilgien ook steeds meer op. Het aantal spontane buikpijnmomentjes is nog maar op 1 hand te tellen. We gaan nog even op jacht naar schildpadden, maar daar is het net geen seizoen meer voor. Dat we langs immense shockerende resorts lopen, hadden we wel gelezen maar toch niet verwacht. Resorts met grote muren eromheen en zo groot, daar past een heel dorp of beter gezegd hier 3 dorpen in.

Na een dag relaxen gaan we uiteten en beginnen met aperitiefjes: grogue, die heel erg sterk smaakte, alcohol% ruim boven de 40%? En ponche, de zoetere variant van grogue; een mengsel van grogue, suikerrietmelasse en limoen. Met de aperitiefjes bestellen we ook een karafje wijn, 1 liter bruiswater en cratac of zoiets; rare groene lokale schelpdieren waarvan we eerst moeten ontdekken hoe we ze open maken en vervolgens –wellicht vanzelfsprekend- niet heel lekker vinden. Maar ook de wijn hadden we achteraf beter niet kunnen bestellen, want de grogue en ponche voelen we al zitten! Als hoofdgerecht slaan we de vis even over en kiezen voor kip en varken met patat, groente zit er niet bij. Elke dag vis of cachupa gaat ook vervelen. Bovendien is de vis toch wel wat droog en altijd niet gefileerd…. En oefening baart wellicht kunst, maar elke dag graadjes knagen is niet echt onze hobby. Bovendien waren we vanmiddag getuige van de binnenkomst van de vissersbootjes. Op de boot zelf wordt de vis schoongemaakt. We zien joekels van tonijnen waarvan de organen, vinnen, ogen en tanden worden ontdaan. Een bloederige toestand. Het afspoelen van het bloed gebeurt in het zeewater alvorens ze aan kant worden gehesen. Van andere vissen zien we de huid afgesneden worden en schoongespoeld en weer op de grond neergelegd worden. Lekker hygiënisch en bovendien word je hier spontaan vegetariër van!

Lichtelijk aangeschoten van 1 sterk drankje en samen 500ml wijn lopen we terug naar huis en vallen al snel in slaap.

Vrijdag 21-11-14

Gisteren merkten we de alcohol wel door het bloed stromen, maar als om 8u00 de wekker gaat na 9,5 uur slaap, voelen we de alcohol des te beter. We hebben beide een kater. Van dat beetje alcohol? Helaas wel. Nou ja of het een kater is weten we natuurlijk niet zeker, maar beide hebben we hoofdpijn en Auke wordt na een paar uur beter en Hilgien knapt pas na 2 paracetamols wat op. Auke leest zijn 3e boek uit en Hilgien ligt tot 13u30 in bed. Maar dan willen we toch echt naar het strand op bij te kleuren en van het weer te genieten…

’s Avonds is Hilgien nog altijd niet helemaal fit, terwijl ze zichzelf net beter had verklaard van het vorige effect van ander voedsel… We houden ons rustig, regelen weer wat dingen voor vertrek morgen en stellen het haaien kijken naar morgen uit. Er is hier echt wild! Haaien!

Zaterdag 22-11

We moeten een nieuwe diagnose gaan stellen! Een kater van 2 dagen kan geen kater zijn. Tenzij die miauw zegt. Hilgien zegt ook wel mi auw…… Met paracetamol de dag door maar. Wat is de diagnose? Voedselinfectie met een staartje? Elke keer als we eten lijkt er een lintworm omhoog te willen komen naar het vallende eten… De hoofdpijn wordt ook nog nekpijn, maar zonder koorts geen rode vlaggen, toch?

We checken uit ons appartement met nog een uitstel tot vanavond om het appartement echt uit te gaan; luxe! En dan is het tijd voor de haaien en Salinas; de zoutpannen van Pedra de Lume. We pakken een aluguer naar Espargos en liften vlak voor het dorpje bij de afslag naar Pedra de Lume. Beide gaan buitengewoon snel! Maar als we in het vrijwel verlaten mijnstadje zijn is het nog best zoeken naar de zoutpannen, onderweg hebben we al wel het bordje ‘sharks’ gezien. Een kilometer verder vinden we de oude, lage vulkaankrater waar het zout als een Mondriaan in ligt. De kraterbodem ligt 3m onder zeeniveau, waardoor er zeewater in kan dringen en door verdamping zoutvlaktes of zeer zoute wateren over blijven. Voor €5,50 pp kan je naar binnen voor foto’s en om en potje te drijven. Voor 1,- kan je het zout er weer afdouchen…
Vanuit de zoutpannen gaan we naar de haaien. Haaien die je hier vanaf de kust zou moeten kunnen aanschouwen. Na elke bocht denken we er te zijn en met 29’C en een droge zandvlakte om ons heen, zijn we blij met ons flesje water en voelen we ons minder blij dat we geen taxi hebben genomen.

Uiteindelijk zijn we op bestemming, maar we moeten nog minimaal 150m het water inlopen, op zich geen probleem, maar wel als er rotsen liggen…. We proberen iig tot het droge stukje te komen, maar door een glijpartij maakt het niet meer uit en kan Hilgien iig gewoon door het water blijven banjeren. Niet zonder gevaar, meer vanwege de rotsen dan de haaien. Uiteindelijk zien we 3 of 4 vinnen in een rondje zwemmen. Check, tijd om te gaan! We hadden het allemaal iets makkelijker voorzien, maar dat valt dus tegen. Iemand riep iets dat het kwam door hoge golven vannacht, het zal wel….

Als we –noodgedwongen- terug lopen helpen we een 4wheel drive uit het zand, of eh 2wheeldrive, want daar zat nou net het probleem. Deze Duitsers wilden ook naar de haaien. Als ze ons even later voorbij rijden krijgen we een lift naar de rotonde, vanwaar zij opnieuw een poging gaan wagen. Wij liften binnen 2 minuten door naar Santa Maria. Maar heeee het regent!!! Krijg nou wat! Het regent hier zelden, wat is dit?

Aangekomen in het dorp schrikken we van de wateroverlast; zo hard heeft het toch niet geregend? Op bepaalde punten in het dorp staat een halve meter water! We hadden even kunnen proeven of het regen of zeewater is, maar dan zien we diegene die ons een lift gaf en hij kwam daar zojuist om een kanaal door het strand te graven om het water zijn weg terug te laten vinden….! Gisteren merkten we al wat golven het ‘droge’ strand opkomen, maar vannacht heeft dat dus op meerdere plekken en wat forser doorgezet.

Het is zwaar bewolkt (voor lokale begrippen) en het miezert nog steeds. We hebben na de lunch nog 2u en dan verlaten we het droge, dorre Sal met de geweldig mooie witte stranden… Dus wat doen we? Toch nog even de zee in en op het strand zitten. Nou ja nadat we de hond hebben weggejaagd die onze spullen bewaakte maar ook onze handdoek had ingepikt… Het voelt best nat die regen op onze natte lichamen, dus we besluiten een warme douche te nemen en bijtijds naar het vliegveld te gaan.

Bye bye Sal, het relaxeiland van de resorts, de witte stranden en de place to be om te relaxen, een paar dagen dan. Misschien 5 dagen. Voor Auke was 4 dagen genoeg, Hilgien zag een extra dagje relaxen nog wel zitten.