Santo Antao op wielen

* eindelijk tijd om te schrijven-eindelijk wifi *

Zaterdag 08-11 Op naar het volgende eiland

Wekker, pakken, kaartje kopen en op de boot van 8u00 om Mindelo, Sao Vicente te verlaten voor Santo Antao. Op pad met het Nederlandse stel Leonie en Peterpaul, want we hebben bedacht samen een auto te huren en het eiland rond te rijden. Met sterke koffie en onze take-away ontbijt kletsen we over van alles en nog wat en maken we plannen. We ontmoeten nog een Kaapverdiaan die in R’dam heeft gewoond, net als al die andere Kaapverdianen die in NL wonen. We ontmoeten een in Portugal wonende Nederlandse man; Bartjan die met zijn in Mozambique geboren Kaapverdiaanse vrouw; Inez op vakantie is. We zijn getuige van de plastic zakjes die (dit keer overbodig) worden uitgedeeld, van een begrafenis van een Kaapverdiaan die in Portugal is verleden en op Santo Antao zal worden begraven en van de aanwezigheid van DE president van het land, allemaal op deze overtocht. Na een uurtje bereiken we Porto Novo, waar we een auto willen huren. Het is een drukte van belang als je via de roltrap (!) bij de uitgang bent gekomen. Ze verwachten je of wachten überhaupt op je. Maar we worden door een vriendelijke local tussen de mensen door naar een rent-a-car gebracht.

Daar staan we een uurtje om te horen dat er geen auto, nee geen enkele auto beschikbaar is en er geen andere autoverhuur op het eiland aanwezig is (i.t.t. wat ons boekje vermeld; 3 rent-a-cars). We kunnen ons alle vier op de achterbank proppen van de auto van een stel Zwitsers, maar we kiezen voor een privé aluguer- zo heten de busjes hier, die ons naar Ponta do Sol brengt waarbij we op verzoek steeds stoppen om elk kodakmomentje vast te leggen. Zo gezegd zo gedaan; via de binnen weggetjes en met de nodige stops rijdt meneer ons naar de andere kant van het eiland. Het landschap is superdroog van dit vulkaan eiland, maar desondanks zijn de uitzichten fantastisch en de kleuren in de rotsformaties prachtig. Hoe hoger we komen, hoe groener het landschap wordt en in het midden van het eiland komen we bij een schitterende krater. Op de bodem van de krater wordt landbouw bedreven, maar niet alleen op de bodem. Ook tegen de randen zijn talloze terrassen aangelegd om optimaal gebruik te maken van deze vruchtbare bodem. We kijken onze ogen uit.

We komen na 3 uur aan in Ponta do Sol, een –in onze ogen- uitgestorven Lucky Luke dorp. Desondanks blijken veel hotels volgeboekt te zijn. Maar nummer 3 heeft plek, dus we checken in en lunchen lekker met een fles groene (!) wijn en verse tonijn aan de zee. Nog een stads- eh dorpswandeling en we hebben het er wel gezien. We proberen tevergeefs een auto voor de zondag te regelen, maar kwamen uiteindelijk vooral toe aan slenteren, eten en lezen, dus wederom verplicht relaxen. Lezen op het dakterras met alleen het geluid van de zee is ook niet echt verkeerd hoor!


Zondag 09-11 Op pad met Tiffany

Santo Antao moet het mooiste eiland van Kaapverdië zijn, ondanks het feit dat er geen witte stranden zijn, wel een paar zwarte stranden trouwens. Daarom willen we hoe dan ook een auto huren om het eiland te ontdekken. Tijdens het ontbijt proberen we te bellen, mensen te regelen etc. Maar dat gaat niet vanzelf. Als we al iemand te pakken krijgen is geen enkele keuze ideaal; Géén auto te huur, particuliere auto met open bak, erg duur en met chauffeur, een aluguer zonder stops voor foto’s, etc. Als we dan toch beslissing hebben gemaakt, is de auto alweer verhuurd aan anderen etc. etc. etc.

We besluiten voor onze eerste optie (Toyota Hillux met open bak - Tiffany) te gaan en een deal te sluiten. Maar zo gemakkelijk gaat ook dat niet; de chauffeur is alweer met anderen op pad. We zijn al zeker een uur verder en meneer komt over een half uur terug. En dus gerust na drie kwartier, oftewel een uur. Maar dan… dan krijgen we het (in mijn beste Frans) toch echt voor elkaar; we kunnen de auto gehuurd krijgen zonder chauffeur, voor 2 dagen voor €100,- wat een hele nette prijs is hier en voor hem een top loon. We beloven dan nog wel de tank vol te gooien met benzine. Manuel de eigenaar van de pickuptruck ziet daar wel brood in, zonder verder maar een papier te bespreken, een handtekening te zetten of legitimatie of rijbewijs te overleggen is het geregeld. Met 2 sleutels en een –op verzoek!- korte uitleg over de handrem en hij met een fles plaatselijke grog (ons cadeautje) in de hand rijden we weg.

Jihaaaaa jiba jiba handreeeeeee, we zijn weg! De ochtend is al bijna voorbij, maar dat mag de pret niet drukken, we hebben een auto en leveren hem morgen op de door ons gewenste plaats weer in; in Ribeira Grande. “Waar precies? Doet er niet toe “ik vind jullie wel”.

Gisteren kwamen we een man tegen die we op de boot ook al hadden gesproken, maar nu zijn we nog niet op weg of we komen het Nederlands-Portugees/Mozambikaans stel tegen en krijgen een uitnodiging voor een Kaapverdische lunch bij haar moeder, die we niet kunnen afslaan natuurlijk. We gaan eerst nog 2u rondtoeren door de kloof van Ribeira Grande tot aan het dorpje Châ da Igreja en hebben de grootste pret als we al niet teveel onder de indruk zijn van de verbijsterende natuur. Wat een groene omgeving. Heel wat anders dan de andere Kaapverdische eilanden als we mogen geloven. Overal staan guavebomen, bananenbomen en vooral suikerriet. De suikerriet is niet om te raffineren tot rietsuiker maar de basis voor het belangrijkste Kaapverdische product: grogue; Kaapverdiaanse rum of gemengd met iets anders punche genaamd.

We rijden onder een verbazing wekkende smalle brug door, wat later een aquaduct blijkt. Ook de enorm smalle paadjes langs de bergen blijken irrigatiekanalen. Het water wordt van de berg gecontroleerd naar de dorpen en terrassen geleid; een bijzonder gezicht!
In Châ de Igreja is de president ook aanwezig, die we op de boot zijn tegengekomen. Gaat hij ook het hele eiland af? Een raar geluid hoor, sirenes in de serene omgeving hier.

Het is hoog tijd om terug te rijden voor de lunch met Bartjan en Inez. We ontmoeten Bartjan bij de snackbar Rotterdam (!) om daar via een onverharde weg met geitjes die de weg blokkeren, dwars door de droge rivierbedding naar het huis te rijden.
De moeder van Inez, die overwintert in Kaapverdië, heeft een lunch bereid met breadfruit, gekookte banaan (koken is doodzonde; smaakt nergens naar en is droog), pompoen, cassave, kip en vis. Uiteraard komt daarbij wijn en grogue en als toetje suikerriet kauwen en koffie/thee (van guavabladeren) en koekjes. Overigens leren we ook hoe we de suikerriet klaar kunnen maken voor consumptie, niet als grogue maar als snack dan.
Het is erg gezellig, maar uiteraard hadden we de auto natuurlijk vooral om het eiland te verkennen en om vier uur gaan we weer op pad, nadat we de familie iets terug het dal in af hebben gezet, want het is zondag en dus wordt er gevoetbald en Inez blijkt een fervent aanhanger te zijn van Benfica.

We reizen verder richting Paúl en pikken her en der lifters op. Tsja we rijden toch! Aangekomen in Paúl besluiten we dat we nog tijd genoeg hebben om ook de Ribeira (vallei) van Paúl in te rijden. De vallei is net als de Ribeira Grande een groene oase en wederom zijn er overal terrassen tegen de hellingen opgebouwd. We rijden tot zover de weg het toe laat en aan het eind van de vallei komen we bij een hotel waar we mogelijk kunnen overnachten. Het ziet er niet al te fris uit, maar we worden verwezen naar een pension van een Spaans koppel. Hilgien en Leonie checken de accommodatie, die een dikke voldoende scoort, maar helaas is er geen plaats. Aangezien het schemerig wordt en de terugweg toch nog een goede 20 minuten, besluiten we terug te rijden en in Paúl een overnachtingsplek te bemachtigen. Dat lukt wonderwel snel en de houtoven pizza bij een Kaapverdiaanse smaakt ons, samen met de dag daarvoor ontdekte vino verde superlekker. Ook wel weer een bijzondere ontdekking; de wc van het restaurantje is de badkamer van de eigenaar. De tandenborstels staan hier gewoon.

Onze dag sluiten we af met een rondje wifi plaza, waarbij Auke zoals gebruikelijk geen bereik heeft. In de hotels is zelden wifi te vinden, maar in de grotere plaatsen is op het centrale plein ‘Konekta’, wifi voor iedereen te vinden. Maar of het werkt is een 2e.
En natuurlijk komt de president ook nog even langs. We hebben het gevoel dat hij ons achtervolgt ;)


Maandag 10-11

We vertrekken uit Paúl om ergens onderweg een ontbijt te bemachtigen. De enige plaats onderweg missen we min of meer, zodat we voor het ontbijt bij Porto Novo uitkomen. Hier vinden we een Italiaan, waar we een heerlijke cachupa eten. Cachupa is het nationale gerecht, een hartige stoofpot die bestaat uit mais, bonen, zoete aardappel en cassave. Hier eten we de versie voor rijken; Cachupa rica, met (dit keer) chourico (Portugese chorizoworst) erbij.

Nog even de tank volgooien voordat we verder rijden, om onaangename verrassingen op dit vlak te voorkomen en op weg naar Ribeira de Cruz aan de noordwest kant van het eiland. We wisselen weer van chauffeur, want rijden op dit heuvelachtige landschap is gaaf en zonder contract mogen we alle 4 achter het stuur kruipen en expert ‘hellingproef’ worden. Wederom een woest landschap en dorpjes en weer pikken we links en rechts lifters (vooral scholieren nu) op. De meeste zijn vrij timide, maar één van de scholieren is een bijdehandje, maar dan wel op een leuke manier; ze spreekt aardig Engels, vindt talen leuk en wil Engels studeren. Ze babbelt honderd uit en blijkt het verste weg te wonen van haar vriendinnen, dus ze weet ons goed te vermaken! Omdat de auto gerust een aluguer zou kunnen zijn, staan de lifters vaak wat onzeker bij de bestuurder; moeten we nou wel of niet betalen? Er zijn weinig mensen die Engels spreken zoals deze scholiere en Frans is ook zeldzaam. En ons Creools en Portugees is ook nog ver te zoeken. Dus we zwaaien maar gewoon en rijden weg :)

Op het midden van het eiland nemen we nog een afslag naar een vallei (Alto Mira). Aan het einde van deze vallei, waar de weg op houdt met een rotonde met daarop een blauw kerkje, is een verzameling gehuchten met een uitkijk door de vallei naar de zee. Eenmaal aangekomen in Ribeira da Cruz, wat meer een verzameling huizen is dan een dorp met een centrum, wordt de weg onverhard. We rijden nog geen honderd meter op de onverharde weg en er ontstaat een sissende geluid. Een lekke voorband! Oh nee, wat nu dan? Er is in dit dorp niks en we moeten nog een enorm eind terug rijden. We hebben weliswaar een reserveband, maar geen van ons heeft ervaring met het verwisselen van banden. De dames gaan op pad om te kijken of er hulp te vinden is en deze is verrassend snel gevonden in de vorm van een Kaapverdiaan met een grote strohoed die goed Engels spreekt. En ja hij heeft een krik en hij heeft ervaring met het vervangen van banden. Binnen de kortste keren en met hulp van wat dorpsgenoten is de lekke voorband vervangen door de goede achterband en zit het reservewiel op de plek van deze achterband. Dit omdat het profiel van de reserveband dramatisch is en je die voor de grip beter niet aan de voorkant kunt hebben, redeneren we. We staan met zijn allen aandachtig te kijken, zodat we, hopelijk, een volgende keer zelf in staat zijn de band te vervangen.

Als dank kopen we drank van de redder in nood, eerst even proeven en vervolgens met twee flessen zelfgestookte grogue in de handen op pad. Meneer blijkt een business te hebben in het stoken van grogue en wil deze verkopen binnen en buiten Kaapverdië.

Leonie dronk niet en rijdt dus terug. Door deze vertraging moeten we hard terug naar Ponta do Sol via Porto Novo; dus het hele eiland over, want een doorsteek is niet mogelijk. Om 18 uur moeten we de auto weer inleveren. Helaas, want we hebben nog niet alles gezien wat we wilden zien en eigenlijk hopen we dat het lukt om de auto nog een dagje te huren van Manuel. Nog even oponthoud bij de ‘afslag’ naar Tarrafal, want de president komt weer eens langs. Als gevolg daarvan een enorme file van maar liefst 9 auto’s!

Aangekomen in Porto Novo tanken we, kopen een simkaart (om wat eenvoudiger dingen te kunnen regelen) en repareren de band (voor de bescheiden som van 8 euro). Met de verworven simkaart bellen we Manuel en vragen of het mogelijk is zijn ‘ Tiffany’ nog een extra dag te huren. Hij gaat akkoord, een echt slechte deal zal het dan ok niet voor hem zijn, en dus blijven we in Porto Novo overnachten, om de dag daarna naar desolate Tarrafal te rijden. Na wat omzwervingen voor het avond eten, belanden we weer bij de Italiaan waar de dag qua eten begonnen zijn met cachupa en waar we vandaag de dag met eten afsluiten.


Dinsdag 11-11 Tarrafal

Op naar Tarrafal. De verwachting is dat het een lastige weg wordt; huurauto’s mogen op deze route niet komen.
Eerst een stuk asfaltweg, vervolgens een heel stuk basaltklinkers, zoals gewend, om vervolgens op het onverharde stuk weg uit te komen, wat vol met kuilen en soms heel steil is. Het is eigenlijk geen weg voor Tiffany; je moet hier een 4 wheel drive hebben en snappen nu ook waarom huurauto’s niet toegestaan worden de route af te leggen. We doen het rustig aan en we rouleren regelmatig van weer een frisse chauffeur, want de weg is hier en daar een verschrikking. We twijfelen nog even of we niet beter terug kunnen gaan, maar keren is hier zeker geen optie. Voor in de auto is het geen pretje, maar achterin in de open bak is het echt een beproeving; iedereen stoot zich hier stof happend wel ergens aan.

Wat we zien onderweg is wel weer prachtig. Groen is in deze barre woestenij zeldzaam, maar het landschap is adembenemend mooi; het is onvoorstelbaar hoeveel kleuren en vormen rotsen kunnen hebben en nog onvoorstelbaarder dat er mensen zijn die besluiten in deze barre omgeving een bestaan op te bouwen. We stellen ons voor dat het voor een (amateur) geoloog een walhalla moet zijn om hier door heen te rijden.

Na een uur of vier, waarvan 2,5 over de onverharde wegen, komen we onder het stof eindelijk in Tarrafal aan. Het is een vissersdorp aan de monding van een ribeira, waardoor er zelfs nog wat groen te bespeuren valt, met een groot zwart zandstrand. We lunchen bij een pension, gerund door een Duits/Amerikaans koppel en eten mee met de pot. Tarrafal voelt echt als het einde van de wereld, en eigenlijk is het een plaats waar je langer moet blijven. We informeren nog wel of er toevallig plek is, maar als het antwoord ontkennend is, besluiten we dat we na een korte wandeling door het dorp en een wandeling over het zwarte strand (sprint naar de waterlijn!) weer terug moeten naar het noorden van het eiland om de auto alsnog in te leveren.

Onderweg nog even een stop bij het inmiddels vertrouwde tankstation. Wederom om te tanken, maar dit keer ook om de auto van top tot teen te laten schoonmaken. Terwijl wij dat laatste laten doen, genieten we zelf van hapjes en biertjes die ook bij het tankstation worden verkocht. We kijken met grote ogen naar het schoonmaken van de auto. Ze begrepen precies wat er aan de hand was; stof, overal rode stof en dus gaan ze met een blazer in de auto, onder de motorkap en in verder alle kieren en gaten blazen, voordat er gewassen wordt. Dat het een open auto is maakt voor het wassen niet uit, de achterbak wordt ook geboend. Op ons verzoek wordt ook nog de bak drooggemaakt, zodat onze bagage droog vervoerd kan worden. Met een glimmende, knalrode Tiffany rijden we weg en komen we, met natuurlijk de gebruikelijke stops voor lifters, om exact 19 uur, de afgesproken tijd, aan in Ponta do Sol.

Manuel is net zo tevreden over hoe de auto er uit ziet als wij. Het barstje in de voorruit, de losgetrilde plank achterin en herstelde lekke band neemt hij gelukkig voor lief. Eten en onder het genot van de onvermijdelijke vino verde nog even afgesproken met Olivier die canyoning tochten organiseert. Leonie en Peterpaul probeerden hem al dagen te bereiken, want zij hebben canoying op hun to do list staan. Hij boezemt voldoende vertrouwen in om de volgende dag zelf ook een canyoning avontuur met hem aan te gaan. Dus met dat vooruitzicht sluiten we een lange, intrigerende dag af. En vooral ook ons 3daags rij-avontuur wat we iedereen zouden aanbevelen.