Het weekend in Amman

Zaterdag

Poging nummer 2. Ik sta weer om 12u00 met 2 bananen, drinkyoghurt en mijn equipment voor de canoying klaar. Dit keer staan er wel wat mensen en binnen notime is het een melange van Fransen, Irakezen, Jordaniers, Palestijnen, Japanners en ik. Of misschien is er een tweedeling: de anderen en ik... Iedereen is namelijk werkende in Amman en ik ben de enige vakantieganger. Ach ja verschil moet er zijn :)
Het lijkt wel een schoolreisje, want we gaan zelfs met een heuse schoolbus naar Wadi Mujib. Iedereen heeft er zin in, we stellen ons aan elkaar voor, kletsen door elkaar, delen etenswaren uit tot we er een tijdje later zijn.
Wadi Mujib is een kloof, tussen 2 erg hoge rotswanden door. Er stroomt water door met een behoorlijke kracht. We lopen vanaf de eerste minuut door water en af en toe laten we ons met de stroming meevoeren. We hebben lifejackets, maar omdat we dat niet allemaal nodig vinden, gaan ze uit en halen we ze later weer op. Achteraf niet altijd een slimme beslissing geweest, maar no worries niets ernstigs gebeurd.
Het wandelen door het water werd al gauw afgewisseld met klauteren over rotsblokjes, glijdend er weer af, met touwen omhoog, etc. We hebben weinig bij ons op water en camera's na. Mijn camera hangt in 2 plastic zakjes om mijn nek, waardoor ik geregeld de tocht kon vastleggen. Maar als vervolgens de een na de ander uitglijdt en koppie onder gaat, geef ook ik het op om mijn camera bij me te houden. Maar goed ook, want zodra de camera de waterdichte box in gaat, ga ook ik onderuit...
Het is allemaal lekker spectaculair, gezellig met alle nieuwe mensen om me heen en dus vermaak ik me prima! Onderweg zien we moslima's volledig bedekt ook de canoying (meestal) voltooien, al verbaas ik me dat de hoofddoek blijft zitten. Mijn zonnebril is in ieder geval al 2x afgevlogen en gelukkig teruggevonden...
Na alle nattigheid werd het tijd voor een omkleedversie en gaan we de bergen in voor een maaltijd op een kampvuurtje met uitzicht op de ondergaande zon boven de dode zee... heerlijk! Ik vraag me af of de kip nou de hele dag al in de 'koelbox' zit, maar we krijgen kip met paprika en natuurlijk brood met humus en ik eet gewoon maar mee. Dat ik dagen later aan de race ben hoeft natuurlijk niet met deze maaltijd te maken hebben..
Om een uurtje of 23u00 ben ik thuis na weer een mooie dag. Wat mij betreft is Wadi Mujib een aarader voor iedereen die een beetje van sportiviteit en natuur houdt!

Zondag
Na een rustige start moet ik toch echt wel gaan opschieten, het is 10u45 en ik heb nog een programma voor de boeg: als eerste wil ik geld pinnen en internet op mijn telefoon hebben (de vorige keer viel ik gedurende deze aktie nou eenmaal flauw en waren en andere prioriteiten). Verder wil ik een 3e lange broek hebben, want hier voel je je toch meer op je gemak met een lange broek dan nog meer aandacht, Dat het altijd minimaal 25' C doet er niet toe. En al laatste, niet onbelangrijk, wil ik Jerash bezoeken.
Alleen.... soms zit het mee, soms zit het tegen... Ik ben opgesloten!! Rayed heeft per ongeluk de deur achter zich op slot gedraaid en ik heb geen sleutel. Na wat telefoontjes en bijna een uur verder staat Rayed voor de deur: sorry sorry sorry.... Ik word eruit gelaten en kan als geluk bij ongeluk meerijden naar de Mall waar Rayed werkt.
Rayed werkt lange dagen, maar volgens mij is het meer aanwezigheid dan werken. Mooi voor mij, want hij kan me de Arab bank aanwijzen, helpen met internet (hij managed meerdere foonshops) en me door het pand leiden. En ja hoor,... het pinnen bij de Arab bank gaf dit keer OOK problemen. Sterker nog, er kwam niet alleen geen geld uit, maar ook mijn pas kwam niet terug,,, Help. Rayed drukt na een minuut of 5 toch maar gewoon op alle knopjes en gelukkig spuugt het apparaat toch de kaart uit. Een ander automaat geeft gelukkig de pas EN geld, dus ik ben voorlopig veilig gesteld.
Op zoek naar eens simpele, dunne donkere broek was een groter karwei waar ik pas 1,5u later in slaagde. Ondertussen zou internet op mijn telefoon worden gezet, maar dat bleek 's avonds toch mislukt.
Het is eigenlijk al te laat om naar Jerash te gaan, vooral omdat terugkomen dan lastiger is, maar ik kan me geen beter plan bedenken en ik wil maandag echt wel verder reizen en dus zert Rayed me in een taxi met de uitleg dat ik naar station Noord wil voor de bus naar Jerash. Het busstation blijjkt vervolgens erg groot en alles is alleen in het arabisch. De taxichauffeur zet me bij de juiste lijn af, maar dan maak ik me toch zorgen. Bussen rijden alleen als de bus vol is. En ik sta hier in mijn uppie. Ik ga maar eens aan de wandel in de hoop dat een van de locals Engels spreekt. Gelukkig wel en ik word doorgestuurd naar een andere bus waar ik de laatste ben die instapt en dus rijden we gelijk door. Fantastisch hoe dat werkt; er wordt geld geincaseerd en ik verbaas me weer eens over het bedrag: voor 0,80 gaan we naar Jerash die ongeveer 35-40km verderop ligt. En ik val weer lekker op hier!
Na een tijdje zegt mijn buurman: Jerash, out! Een andere langharige man in traditionele kleding stapt uit en ik... verder niemand en de langharige man kijkt eens rond en stapt weer in. Hmmmm... wat doe ik? Ik blijf maar gewoon buiten en loop een beetje de straat door. Verderop staat een poort die weleens heel oud kon zijn, dus wellicht is dat de ingang van Jerash. Shit, wat kan je je op dit soort momenten alleen en verlaten voelen... Dit is alweer een verhaal op zich om hier te komen, maar ik moet ook nog terug!
Ha, de poort is de ingang en ik word letterlijk en figuurlijk welkom geheten. Of ik ook een drankje van het huis wil... het is laat, maar al deze vriendelijkheid vind ik toch wel erg leuk en dus neem ik een drankje aan, ga mijn boek openslaan over Jerash en lees dat ik minimaal 5-6u nodig heb voor een goed bezoek. Dat heb ik dus eh... niet meer. Gauw doordrinken en dan kan ik me wanen door de eeuwenoude pilaren, diverse ruines van oude tempels en oude wegen met ingesleten karrensporen. Ik geef maar gelijk toe dat ik een cultuurbarbaar ben en te lui om verder nog wat te lezen wat ik zie... Ik ben onder de indruk, maak veel foto's maar kan geen details na vertellen. Daarvoor heb ik een Linda of een Arnaud nodig, en die zijn er niet.
Na een paar uur genieten, wandelen en foto;s schieten keer ik 'huiswaarts' voor het te laat gaat worden. Een jongen die euro's wil wisselen voor JD (hij verkoopt kaarten) gaat me vervolgens vertellen hoe ik terug kan komen. Hij loopt mee naar de klaarstaande taxi's. Deze rijden net als de bussen pas als ze vol zijn en dat kan best een uur duren. Oh. Of ik kan voor 2,- een taxi voor mezelf nemen, maar ik laat me vertellen dat dat echt veel te duur is! Ik moet erom lachen, maar blijf maar gewoon in mijn taxi zitten. De jongen blijft nog even wachten en als ik vraag of ik dan toch heus nog wel even ergens wat drinken kan halen, geeft hij aan dat ik moet blijven zitten. Hij haalt het drinken wel voor me op en wil niets eens dat ik ervoor betaal! Wat is dat toch met de mensen hier? Ze willen je OF afzetten (als tourist) of zijn te aardig voor woorden. De jongen geeft met mijn drankje en waarschuwt me dat de taxichauffeur echt niet betrouwbaar is. Oh. En nu? Meneer is handtastelijk, dus als de anderen uit de taxi stappen moet ik er ook uit en vooral niet meerijden naar 'downtown'.
Een kwartiertje later is de taxi vol (5 volwassenen en 2 kinderen) en even later zijn we min of meer in Amman. Opeens stapt iedereen uit en ook ik dus. Maarrrrr waar ben ik dan? Mijn Syrische buurman spreekt 2 woorden meer Engels dan de andere passagiers, maar hij wil me helpen. Ik bel Rula maar weer op om te vragen of ze met deze jongen wil praten om te weten waar ik ben en dus dat we kunnen bepalen waar we gaan afspreken voor een etentje. Het blijkt een voorstadje van Amman te zijn en de jongen gaat me op verzoek van Rula op een bus zetten en mee tot ik ergens moet uitstappen waar zij me weer oppikt. De jongen doet dat braaf en ook hij gaat mijn buskaartje betalen en accepteert geen geld. Later blijkt dat hij met me wil trouwen... ach ja... Het feit dat ik 10 jaar ouder ben (zag zijn paspoort) en dat we nauwelijks communiceerden was verder niet zo belangrijk. :)
Rula pikt me op en ik krijg eindelijk de kans haar en de kinderen mee uit eten te nemen. Het wordt falafel, want er is geen voorkeur en dat kan ik het beste eten, omdat bijten nog altijd lastig gaat. Dat de hele maaltijd voor 4 personen 6,- kost is ook weer verbazingwekkend.
Gelukkig kan ik bij thuiskomst ook nog wat helpen met de was en strijkwerk, zodat ik nog een beetje het gevoel heb dat ik iets terug kan doen. Met nog een pak stroopwafels en een klompjesmagneet bedank ik haar voor alle zorgen, hospitaliteit en hulp. Morgen ga ik namelijk weg door naar Aqaba, want 5 dagen Amman vind ik wel genoeg. Bovendien ben je als couchsurfer ook wel een tijd/energie-investering en kost het je privacy, dus je wilt ook niet te lang blijven. Rula vond het overigens allemaal prima, want die vind het vaak zo stil in huis (als de kinderen slapen dan!).
Ik pak mijn tas verder in en ga slapen.... Morgen weer een spannende dag voor de boeg.