Ghour al Mazra'a

Zaterdag 8 oktober

Na een te korte nacht (vooral voor Arnaud) en een rustige ochtend is het tijd voor een taxi naar het zuidstation. Daar pakken we een locale bus (lees: geen toeristen, spotgoedkoop, rijdt pas als de bus vol is, wie bekijkt wie?). We hebben veel bagage (2 backpacks) en dus neemt dat een extra zitplaats in beslag: dus betaal je voor een 3e persoon. Haha, fair enough!

De bus brengt ons naar de 130km verder gelegen Al Kerak, ergens halverwege het land.
We zijn eigenlijk op doorreis, maar bekijken het dorp ook maar gelijk. Eerst lunchen (shawarma), waarbij de bestelling wat handen en voetenwerk vereist... Maar we krijgen een schotel van iets en we zien wel :) Vervolgens laten we op goed geluk onze backpacks in het restaurantje achter om verder te sightseeen. Ik vertik het namelijk om met een backpack rond te wandelen, veel te zwaar! (al doen we het goed met 8 + 12 kg!) We kregen er overigens wel veel aandacht door! backpackers zien ze hier blijkbaar zelden. Hier komen namelijk wel toeristen, maar busladingen mensen die alleen even bij de burcht eruit worden geladen, foto's maken en weer weggaan. Overigens is het nog wel weer een grappig detail: openbare wc's kan je dus ook alleen bij de burcht. Ze zijn stuk voor stuk ongelooflijk smerig, bevatten geen wc-papier, geen zeep en de deuren kunnen niet op slot! Maar ja, je moet wel eens wat ;S
Al Kerak is dus vooral bekend om zijn burcht van de kruisvaarders en stamt uit 1100 n.Chr. Het is een labyrint van galerijen en geheime gangen tussen torens en muren. Mooi, maar vooral de uitzichten vanaf dit hoogtepunt trekken onze aandacht.

Volgeladen met een stapel grote witte broden, baklava's en onze backpacks zoeken we de bus naar Ghour Al Mazra'a. Al snel gevonden en dat bleek maar goed ook, want het was de laatste. Na 18u00 rijden er geen bussen meer...

Na een fantastische rit met flink hoogteverschillen zakken we naar Ghour Al Mazra's, dat ver onder de zeespiegel ligt. Als we bij een kruispunt uitstappen en gaan bedenken hoe we verder moeten, worden we weer direct aangesproken. Een dame die al op ons zat te letten in de bus, wil ons verder helpen. Ze pakt de telefoon, belt, vraagt of we toevallig bij ene William moeten zijn en brengt ons daar heen. Ons kent ons? :) Zelf moet ze de andere kant op, maar ze vindt ons wel interessant en oefent graag haar Engels, dus ze neemt de tijd.. (ze is docent Engels, al kon je dat er niet van maken! Daarnaast vertelt ze trots dat ze een opleiding doet bij Inholland! (ik vertel maar niet wat hier allemaal over Inholland in het nieuws is geweest...)

Aangekomen bij onze couchsurf-lokatie blijkt William er niet te zijn. Nadat mijn telefoon 'gefíxt' is, blijkt zijn telefoon ook niet bereikbaar... Er wordt door familie open gedaan en we worden welkom geheten. Al gauw worden we naar het dak verwezen. Hier gaan we later eten en dat blijkt ook onze slaapplaats...!!! Dus zo gek is dat allemaal blijkbaar niet!

William was als cser aanbevolen door Michel. De Luxemburgse Michel ken ik sinds een CS kanotrip in Hongarije ('09) en ik zag toevallig dat hij ook in Jordanië vertoefde. (Er zijn bepaalde groepen, zoals de groep Jordanie. Daar kan je oproepen plaatsen). Hij is met zijn vriendin precies dezelfde periode door Jordanië aan het reizen. De toevalligheden stapelden zich op hoe langer we praten.. (of bestaat toeval niet?).
Ik was samen met Linda op de kanotrip en zou met haar naar Jordanië gaan. Nu heet de vriendin van Michel: Linda... Sterker nog, ze is Nederlandse, geboren in dezelfde plaats (dorp!) als ik... studeert in Groningen en heeft ook in Luxemburg gewoond en gewerkt!!!
Het toeval doet zich ook voor dat ze nog een keer terug komen bij William met zijn ecologische projecten. En wel vandaag en dus treffen we elkaar op het dak ergens in Jordanië! :)
Het wordt dus een gezellige gathering waarbij William en zijn vrouw later ook aanschuiven. We drinken thee met veel suiker en roken shisha (waterpijp). Dat hadden we nog niet gedaan en is hier wel een standaard bezigheid :)

We slapen die nacht op het dak; helemaal nieuw voor Arnaud en voor mij een bevestiging dat het toch allemaal normaal is. :)


Zondag 9 oktober

Arnaud en ik worden wakker van de vliegen... gelukkig hebben we een binnenzak in de slaapzak en met het laken over het hoofd lukt het om tot 9u00 door te slapen.
We ontbijten gezamenlijk en maken plannen voor de dag: we gaan naar een wadi (canyon/ rivierdal), een andere dan Wadi Mujib, maar enigzins vergelijkbaar. Ook William en zijn vrouw kennen de wadi niet, dus het is voor iedereen nieuw.
Bepakt met water en broodjes falafel of lever (bah) gaan we op pad. Ik verbaas me dat William zijn vrouw normaal een hoofddoek draagt, behalve binnenshuis (ook met ons, dus 2 mannen erbij). Maar deze dag doet ze een petje op!
De Wadi is iets minder spectaculair als de bekende Wadi Mujib, maar we worden er even nat van, zwemmen er geregeld en genieten van de mooie rotsformaties. We leren elkaar allemaal wat beter kennen, zijn sportief bezig en de sfeer is goed.

Na een paar uur gaan we terug, waarbij Arnaud&ik worden afgezet bij de dode zee! YEAH! Een bezoek aan Jordanië omvat in ieder geval 3 hoogtepunten: de dode zee, Petra en Wadi Rum. Deze highlights gaan we nu samen bezoeken, eindelijk! :)

De dode zee bevat ruim 30% zout en ligt op meer dan 400m ONDER de zeespiegel. (de getallen veranderen in de tijd). Het is daarmee de laagst gelegen plek op de aardoppervlak (die voor de mens toegankelijk is). Het waterniveau blijft dalen en de concentraties aan mineralen stijgen... Op den duur blijft er alleen nog zout over. Mogelijk al over 20 jaar als er niets gedaan wordt aan de steeds verder afgesloten watertoevoer.

Het is er zo verschrikkelijk zout, dat je alleen het water in kan gaan als je daarna kan douchen. Hiervoor zijn er publieke stranden met zwembaden en douches (met een soms behoorlijke entreeprijs). Wij gaan naar een ander stukje (prive strand-&)zee, maar hier is een vers water bron; dus kunnen we ons 'verschonen' met rivierwater. Zo, dat is nodig!!!! Het zout is soms pijnlijk op de huid, schadelijk in de ogen en zeer brandend in de neus. Het is fantastisch om de Dode Zee te ervaren, maar ook best wel vies. Het lijkt wel een laag olie op je huid en als je niet oppast met wat prikkelende momenten tot gevolg. Ik hou het drijven en zwemmen dus ook niet zo lang vol en ga al snel baden in zoet water...
Als we over het strand rondlopen zien we prachtige zoutformaties; net druipsteen! Ergens in Nieuw Zeeland las ik de volgende uitdrukking, waar ik gelijk weer aan moet denken:
"Nature is the best creator of art"
Overal liggen ook stukken 'kunst' en dus nemen we wat 'souveniertjes' mee naar huis.

We moeten terug liften, want de anderen zijn gelijk door gereden. Het stond niet in de planning, maar werd sterk aanbevolen hier (!). Dus we doen een poging en de eerste de beste auto stopt al en neemt ons mee :)

Arnaud en ik maken 's avonds een gigantische maaltijdsalade van pasta en allerlei groenten, behalve sla ;) Dat kunnen we maar niet vinden. Maar de salade is een groot succes en iedereen schept wel 3x op. Dat we met een vork of lepel moeten eten, vinden de Jordaniërs wel even wennen (i.p.v. brood als bestek), maar het wordt getolereerd :)
Na het eten is het weer tijd voor thee en shisha en leuke discussies over milieu, gebrek aan inzicht over de gevolgen van de vervuiling bij velen in Jordanië etc.

Het is laat en dus blijven we nog een nachtje onder de sterrenhemel slapen. Bovendien wil ik nergens heen, want mijn darmen blijven problematisch helaas...

Arnaud is er nu 2 dagen, maar heeft het gevoel al een week onderweg te zijn... Dus wordt het voor hem toch nog een lange vakantie! :)