Tétouan; toch vol verrassingen

Dinsdag 17 mei: Tétouan

Na gisteravond in een hotel in te checken, checken we weer uit en in een ander hotel met eigen badkamer weer in. Vanochtend betalen we voor een 2e nacht en tegen 13u00 proberen we dit weer te cancellen, maar dat mocht tot 12u00… We weten niet wat we willen maar voelen ons hier blijkbaar niet helemaal op ons gemak?

We zitten hier vast. We hebben niets beters te doen dan Tetouan een kans te geven. Het is volgens de Lonely Planet een niet-toeristische stad die nog ontdekt kan worden, echter we komen hier 2 groepen Nederlanders tegen… Overigens staat onze auto ook vast. Dit keer kan die niet weggesleept worden. Gisteravond een garage ingereden en gezegd dat we vanochtend weer weg wilden, om alle opties open te houden. Als we gaan kijken is niet alleen de toegang geblokkeerd, maar staan er nog eens 5 auto’s voor de onze en staan we dus flink geblokkeerd. We vragen hoe dat zit en wat als we weg willen. Geen probleem begrijpen we uit de gezichtsuitdrukking van de parkeerwachter; hij blijkt de sleutels van alle blokkerende auto’s te hebben en indien gewenst doet hij hier iets aan. Oh. Dus dat was de reden dat ze een exacte uitrijtijd wilden weten!

De stad heeft een witte medina; redelijk te vergelijken met Fez en de witte versie van Chefchaouen. We banjeren wat rond, zitten in een parkje, willen naar het strand als op dat moment de lucht betrekt en bedenken dat we klaar zijn met steden en Tangiers gaan skippen. We twijfelen over Rabat en bellen de autoverhuur om de auto toch in Fes te retourneren en als we dan ook de €100,- besparen door de auto niet in Rabat achter te laten, weten we het zeker. We gaan morgen in één ruk, nou ja, natuurlijk met diverse stops, naar Volubilis en Moulay Idriss (2 van de 17-Lonely Planet toppers) en Meknes aandoen. Dit hebben we eerder geskipt vanwege de regen.

Met nieuwe plannen en minder onrust besluiten we een rustdag te nemen, dat wil zeggen we gaan wassen (schrokken van de €1 per stuk- was-prijzen, waarbij het om sokken en ondergoed gaat), lezen, appen, schrijven, Auke naar de barbier en toch weer aan de wandel door de stad. Om de haverklap spreekt iemand ons aan, soms voor geld, vaak om iets te vertellen en willen dan als gids je de stad door leiden. Eén man neemt ons mee naar mooie uitzichtpunten, waar het lijkt alsof we over een vuilnisbult lopen. Wat is Marokko toch vaak enorm vies. ‘Plastic fantastic’; het is overal; op de grond, in de bosjes en in de bomen… We drinken samen koffie en we hebben een goede tijd zonder dat we hem hoeven te betalen. Op zich is dat natuurlijk geen enkel probleem, alleen vinden wij het wél heel vervelend dat we er steeds weer aan vast zitten en het lijkt of ze altijd maar aan ons willen verdienen. Men heeft hier ook geen normale banen, veel mensen lijken op straat te hangen en als je ergens geld mee kan verdienen is dat natuurlijk ook logisch. Voor ons even wennen. Bovendien willen we deze praktijken liever niet aanmoedigen. Dat ‘steeds lastig vallen’ was immers ook de reden dat we over Marokko als bestemming lange tijd twijfelden. Van Aditi hebben we wat Marokkaans geleerd en het meest fantastische is: “Radan inshallah” = “morgen, als god het wil”. Het zijn toverwoorden! Als er iemand naar ons toekomt en we hebben daar geen zin in, heeft ‘nee’ zeggen geen zin, maar Radan Inshallah altijd en direct!

Als we weer eens djellaba’s op een markt zien en toch echt niets beters te doen hebben, wagen we het er nog één keer op en moet Hilgien aan Auke beloven dat het de allerlaatste keer is ;) De jurken zullen qua stof en kleur niet de beste kwaliteit zijn, maar ze kosten 200 dirham (€20,-) en ze hebben prachtige kleuren en motieven en eindelijk ook een de juiste lengte. Dat laatste is hier lastig. Een naar schatting 50-jarige dame kijkt toe en spreekt in gebrekkig Nederlands ons aan en gaat een flink handje helpen. Ze vertaalt alles en zoekt mee. Mevrouw heeft 25 jaar geleden of 25 jaar lang in Amsterdam gewoond. Ze vertelt in NL nooit buiten te komen, niet te sporten, niets te doen, hier wel, hier heeft ze vrienden, familie en is ze altijd onder de mensen. Ze lijkt het helemaal geweldig te vinden te kunnen helpen en lijkt geen afscheid te kunnen nemen. Later rent ze ons ook nog achterna en wil ons mee uit eten nemen, zij betaalt. We hebben net een fantastische lunch achter de rug en zien dat echt niet zitten. Komt ze met een briefje van 100 dirham aanzetten zodat we zelf eten kunnen kopen, jaaaaaaahoooooorrrr!!!! Dat zie je toch niet aankomen! Natuurlijk weigeren we dit ook, al zien we achteraf dat het eten weigeren echt niet kan in deze cultuur. Wat een schat!

Zo zie je maar weer een dagje Tetouan, toch weer goed voor mooie ervaringen en 1,5 A4 verhaal… het blijft lastig om de verhalen kort te houden, we willen zelf niets vergeten. Marokko is echt boven verwachting, we zien onszelf na deze vakantie wel weer een keer terug komen! Gelukkig hebben we ook nog 2,5 weken te gaan.