Tour de Atlas
Blijf op de hoogte en volg Hilgien
02 Juni 2016 | Marokko, Boumalne
Maandag 30 mei, Imilchil
We hebben fantastisch geslapen al hoewel een ezel ons regelmatig wakker balkte. Te grappig om storend te vinden. Als we uitchecken geven we voor de verandering fooi (50 MAD) en nog wat ongevraagde adviezen. Het hotel is slecht te vinden zonder Googlemaps (HERE laat ons here toch ook in de steek) en de naam van het hotel met een piepklein pijltje op een aftands gebouw was bijna reden om om te keren. Maar wat blijkt; ze hádden overal bordjes staan, dit zorgde voor een continu vol hotel en dat kunnen ze helemaal niet aan! Haha, wat een omgekeerde wereld weer, maar eerlijk is eerlijk, het is een oase van rust die anders gauw verstoord is.
Na een wandeling langs de bovenkant van de immense waterval, rijden we om 10u15 weg voor de 250 km rit richting Imilchil, wat zekerrrr 5 uur gaat duren. Onderweg pikken we her en der lifters op, die allemaal wel een paar woorden Frans spreken. Op één plek staan redelijk wat mensen, laten we eerst 1 man instappen en wenken daarna nog 2 mannen. Nummer 1 wil bijna geen plaats maken voor meneer nummer 3. Als hij nou ook nog Frans, Engels of Nederlands sprak, hadden we gezegd; opschuiven of oprotten. Echter dat maakten ze onderling wel duidelijk.
Ieder heeft advies voor ons. De één meldt dat we straks geen mogelijkheid hebben om te tanken, de ander dat er geen eten te koop is en de derde dat de weg echt heel slecht is. Toevallig zijn we hier op voorbereid met tank vol en een kilo bananen.
Als we al foto’s makend, oooh, aaah, zoooo, roepend de hoge Atlas doorrijden pikken we een praatgrage meneer van 66 jaar op. Dat we hem niet begrijpen maakt niet uit, hij vertelt graag over de omgeving en als we in het Arabisch vragen hoe hij heet, geeft hij zijn identificatiebewijs. Zo weten we zijn geboortedatum en die van zijn vrouw, aangezien cijfers leesbaar worden weergegeven, maar de rest is in het Arabisch geschreven. De beste man moet een kilometer of 50 mee en we zijn blij dat we zijn gestopt, want als hier 1 auto per uur langs rijdt, dan is dat veel. Meneer is dan ook erg dankbaar en nodigt ons uit voor thee, wat wil zeggen thee met brood en olijfolie. Er komt nog een dame bij, waarschijnlijk zijn dochter die ook graag eitjes, wat haakwerk en brood mee geeft voor onderweg.
Het enige waar Hilgien op dit moment écht behoefte aan heeft is een wc. Bij navraag gaat de dame mee naar de hoek van het huis: “hier buiten is de wc, ga zitten waar je wilt”. Hmmm oké. Zij op de uitkijk, Hilgien achter een boompje… Plassend peinzend waarom dit immense huis geen ommuurde ruimte heeft met een gat in de grond….
Tegen 19u zijn we op bestemming na weer tig foto’s, het spotten van een prachtige grondeekhoorn, het laveren om de gaten in het wegdek en trotseren van grind, zand en detours vanwege de continue wegwerkzaamheden.
In Imilchil checken we in in een maison d’hotes waar we na onderhandeling (één tegenvoorstel) geen 400,- maar 300,- MAD betalen voor avondeten, kamer en ontbijt voor twee. Check, nu door naar de barbier voor Auke. Ook weer een belevenis, zowel voor ons als de locals hier, want buiten september om, komen hier weinig mzungu’s. De hotellier gaf achteraf aan het jammer te vinden niet mee te zijn gegaan (?) en diegene die ons ‘begeleide’ was extra blij, want hij had zijn commissie binnen!
We worden op wat kinderen na nauwelijks benaderd voor geld, een pen of snoep, maar vooral met ” welkom, hoe gaat het, hoe heet je”.
Dat moet wel degelijk anders zijn in het 3e of 4e weekend van september… DE alom bekende september markt. Dat is niet zomaar een markt… De waren die dan worden aangeboden zijn meiden en jongens op zoek naar een geschikte partner. Deze vleeskeuring trekt mensen van heinde en ver, zowel kandidaten als een hoop volk dat de gebeurtenis gade slaat. Ach, wellicht is het plaatsje minstens zo leuk zonder deze drukte.
Douchen en eten en naar bed? Voor een warme douche moet eerst een knopje om, volgende keer maar vragen vóór we de douche aanzetten… En niet te vergeten: als de warme kraan geen warm water levert, probeer dan de koude kraan, 50% kans op succes! We bestellen couscous om 20u30, maar dat zal wel miscommunicatie zijn, want om 21u30 gebeurt nog weinig in het op ons na volledig lege hotel. Uiteindelijk komt het natuurlijk helemaal goed, eten we een heerlijk 3-gangen menu, laten de met rivier/kraanwater hervulde fles ‘drinkwater’ staan en gaan met een goed gevulde buik naar bed.
Dinsdag 30 mei Gorges de dades
Van Imilchil rijden we naar Boulmane de Dades door de alom bekende Gorges de Dades. Een afstand van 160 km, waarbij we reeds 6u nodig hebben voor de eerste 100km. Dat de route een ‘piste’ is, dus een onverharde weg, vooral bedoeld voor 4x4, zal hierbij een grote rol spelen. Overigens is de weg nog altijd beter dan de ‘verharde’ weg hiervoor, die t.z.t. weer een mooie weg zal moeten worden.
Onderweg passeren we een rijdend vaccinatieteam. Interessant om even te zien. En handig zo blijkt, wat er staat een man bij die naar huis wil en dat is 10km verderop en dus worden we gevraagd hem ‘thuis’ te brengen. Nog geen 5 minuten later spotten we een 5-tal dromedarissen wat een prachtig gezicht is.
Maar dan zijn we in DE Gorge de Dades en is de rit pas echt spectaculair te noemen. Het is in woorden niet uit te drukken, de bergen zijn zo gigantisch, zo indrukwekkend en kleurrijk… die moet je met eigen ogen gaan bewonderen! Zo ook de ’doights de singes’; apenvingers, vreemd vingervormig gesteente die uit het niets lijkt te komen. (Foto’s volgen!!)
Weer wat lifters verder nemen we na een kort gesprekje nog een gids en 2 Fransozen mee. We besluiten bijna mee te gaan naar de prachtige kasbah van de gids, maar kiezen toch voor Boulmane de Dades. Op advies belanden we in Kasbas de Dades (erg originele naam hier…) waar we –wederom- na een korte onderhandeling onze intrek nemen en niet kunnen wachten om het megagrote zwembad, met uitzicht op de bergen, in te duiken. Wat is dit toch goddelijk! Dat Hilgien een bikini draagt is geen probleem, want het zwembad hebben we voor onszelf. Al hoewel, na een tijdje komen er 4 Marokkaanse mannen bij en wordt er in dusdanige hoeken gefotografeerd dat het duidelijk is dat ze niet dagelijks vrouwen tegen komen die zo schaars gekleed zijn…
Woensdag 1 juni Boulmane de Dades
We rijden met de auto de nabijgelegen Anti Atlas in, wat een droge bergrug is (de laatste) vóór de Sahara. Volgens de Lonely Planet ligt midden in deze droge woestenij een relatief groene vallei, geheten Vallée des Oiseaux. Dat klinkt veelbelovend! Maar waarschijnlijk zijn er vooral in de trektijd vogels te vinden, want heel veel verder dan kuifleeuweriken komen we niet. Wel zien we prachtige oranje en blauwe hagedissen en grondeekhoorns, zodat we voor ons gevoel niet helemaal voor niks hier naar toe zijn gereden.
Om onze hang naar natuur toch wat verder te bevredigen, besluiten we de Gorge de Dades terug in te rijden. Volgens de Lonely Planet zijn er mooie wandelingen te maken in een andere kloof die uitkomt in de Gorge de Dades en bij de Doigts de Singes. We regelen noodgedwongen weer een gids en deze -achteraf ook niet te vinden- wandelingen zijn zeker de moeite waard. De eerste is vooral lekker pootje baden, plonzen en zwemmen in het niet al te koude rivierwater en de tweede gaat door een hele nauwe kloof aan de voet van de bizar gevormde rotsen van de Doigts de Singes.
Eind van de middag weer snel terug naar het hotel om nog even te genieten van de luxe van een zwembad!
Donderdag 2 juni - Nog één keer naar Marrakesh
Het wordt een lange reisdag, van ruim 6 uur auto rijden, dus we gaan vroeg op pad. Her en der pikken we voor wat vertier en zoals inmiddels gebruikelijk lifters op. 12 in totaal, misschien wel de topscore. Onderweg kopen we in het Hollywood van Marokko, Ouarzazate (ook wel Wollywood geheten) een ‘klap’stoel van Afrikaans houtsnijwerk. Ouarzazate ligt in een droog gebied ten zuiden van de hoge Atlas en wordt gebruikt als decor voor het Midden Oosten, Tibet, Egypte en wild west scenes. Als we na Ouarzazate de Hoge Atlas inrijden wordt het naarmate we vorderen weer steeds groener (en mooier). We kopen nog wat schaaltjes, aangezien we toch bijna naar huis gaan en bezoeken onderweg het plaatsje Ait Ourir waar net een markt gaande is. Altijd leuk. We verbazen ons erover dat we totaal niet aangesproken worden. Hier komen kennelijk helemaal geen toeristen!
Na wat moeite vinden we in Marrakesh door de verkeersdrukte heen een geschikt hotel in de Ville Nouvelle en wandelen door het flanerende publiek over een boulevard. Wat een andere wereld toch weer. Hier is ineens alles mogelijk: meiden met veel bloot en parfum, flirtende hip geklede jongens en meiden en stelletjes samen op terras. Dit is dus ook Marokko.
We hebben fantastisch geslapen al hoewel een ezel ons regelmatig wakker balkte. Te grappig om storend te vinden. Als we uitchecken geven we voor de verandering fooi (50 MAD) en nog wat ongevraagde adviezen. Het hotel is slecht te vinden zonder Googlemaps (HERE laat ons here toch ook in de steek) en de naam van het hotel met een piepklein pijltje op een aftands gebouw was bijna reden om om te keren. Maar wat blijkt; ze hádden overal bordjes staan, dit zorgde voor een continu vol hotel en dat kunnen ze helemaal niet aan! Haha, wat een omgekeerde wereld weer, maar eerlijk is eerlijk, het is een oase van rust die anders gauw verstoord is.
Na een wandeling langs de bovenkant van de immense waterval, rijden we om 10u15 weg voor de 250 km rit richting Imilchil, wat zekerrrr 5 uur gaat duren. Onderweg pikken we her en der lifters op, die allemaal wel een paar woorden Frans spreken. Op één plek staan redelijk wat mensen, laten we eerst 1 man instappen en wenken daarna nog 2 mannen. Nummer 1 wil bijna geen plaats maken voor meneer nummer 3. Als hij nou ook nog Frans, Engels of Nederlands sprak, hadden we gezegd; opschuiven of oprotten. Echter dat maakten ze onderling wel duidelijk.
Ieder heeft advies voor ons. De één meldt dat we straks geen mogelijkheid hebben om te tanken, de ander dat er geen eten te koop is en de derde dat de weg echt heel slecht is. Toevallig zijn we hier op voorbereid met tank vol en een kilo bananen.
Als we al foto’s makend, oooh, aaah, zoooo, roepend de hoge Atlas doorrijden pikken we een praatgrage meneer van 66 jaar op. Dat we hem niet begrijpen maakt niet uit, hij vertelt graag over de omgeving en als we in het Arabisch vragen hoe hij heet, geeft hij zijn identificatiebewijs. Zo weten we zijn geboortedatum en die van zijn vrouw, aangezien cijfers leesbaar worden weergegeven, maar de rest is in het Arabisch geschreven. De beste man moet een kilometer of 50 mee en we zijn blij dat we zijn gestopt, want als hier 1 auto per uur langs rijdt, dan is dat veel. Meneer is dan ook erg dankbaar en nodigt ons uit voor thee, wat wil zeggen thee met brood en olijfolie. Er komt nog een dame bij, waarschijnlijk zijn dochter die ook graag eitjes, wat haakwerk en brood mee geeft voor onderweg.
Het enige waar Hilgien op dit moment écht behoefte aan heeft is een wc. Bij navraag gaat de dame mee naar de hoek van het huis: “hier buiten is de wc, ga zitten waar je wilt”. Hmmm oké. Zij op de uitkijk, Hilgien achter een boompje… Plassend peinzend waarom dit immense huis geen ommuurde ruimte heeft met een gat in de grond….
Tegen 19u zijn we op bestemming na weer tig foto’s, het spotten van een prachtige grondeekhoorn, het laveren om de gaten in het wegdek en trotseren van grind, zand en detours vanwege de continue wegwerkzaamheden.
In Imilchil checken we in in een maison d’hotes waar we na onderhandeling (één tegenvoorstel) geen 400,- maar 300,- MAD betalen voor avondeten, kamer en ontbijt voor twee. Check, nu door naar de barbier voor Auke. Ook weer een belevenis, zowel voor ons als de locals hier, want buiten september om, komen hier weinig mzungu’s. De hotellier gaf achteraf aan het jammer te vinden niet mee te zijn gegaan (?) en diegene die ons ‘begeleide’ was extra blij, want hij had zijn commissie binnen!
We worden op wat kinderen na nauwelijks benaderd voor geld, een pen of snoep, maar vooral met ” welkom, hoe gaat het, hoe heet je”.
Dat moet wel degelijk anders zijn in het 3e of 4e weekend van september… DE alom bekende september markt. Dat is niet zomaar een markt… De waren die dan worden aangeboden zijn meiden en jongens op zoek naar een geschikte partner. Deze vleeskeuring trekt mensen van heinde en ver, zowel kandidaten als een hoop volk dat de gebeurtenis gade slaat. Ach, wellicht is het plaatsje minstens zo leuk zonder deze drukte.
Douchen en eten en naar bed? Voor een warme douche moet eerst een knopje om, volgende keer maar vragen vóór we de douche aanzetten… En niet te vergeten: als de warme kraan geen warm water levert, probeer dan de koude kraan, 50% kans op succes! We bestellen couscous om 20u30, maar dat zal wel miscommunicatie zijn, want om 21u30 gebeurt nog weinig in het op ons na volledig lege hotel. Uiteindelijk komt het natuurlijk helemaal goed, eten we een heerlijk 3-gangen menu, laten de met rivier/kraanwater hervulde fles ‘drinkwater’ staan en gaan met een goed gevulde buik naar bed.
Dinsdag 30 mei Gorges de dades
Van Imilchil rijden we naar Boulmane de Dades door de alom bekende Gorges de Dades. Een afstand van 160 km, waarbij we reeds 6u nodig hebben voor de eerste 100km. Dat de route een ‘piste’ is, dus een onverharde weg, vooral bedoeld voor 4x4, zal hierbij een grote rol spelen. Overigens is de weg nog altijd beter dan de ‘verharde’ weg hiervoor, die t.z.t. weer een mooie weg zal moeten worden.
Onderweg passeren we een rijdend vaccinatieteam. Interessant om even te zien. En handig zo blijkt, wat er staat een man bij die naar huis wil en dat is 10km verderop en dus worden we gevraagd hem ‘thuis’ te brengen. Nog geen 5 minuten later spotten we een 5-tal dromedarissen wat een prachtig gezicht is.
Maar dan zijn we in DE Gorge de Dades en is de rit pas echt spectaculair te noemen. Het is in woorden niet uit te drukken, de bergen zijn zo gigantisch, zo indrukwekkend en kleurrijk… die moet je met eigen ogen gaan bewonderen! Zo ook de ’doights de singes’; apenvingers, vreemd vingervormig gesteente die uit het niets lijkt te komen. (Foto’s volgen!!)
Weer wat lifters verder nemen we na een kort gesprekje nog een gids en 2 Fransozen mee. We besluiten bijna mee te gaan naar de prachtige kasbah van de gids, maar kiezen toch voor Boulmane de Dades. Op advies belanden we in Kasbas de Dades (erg originele naam hier…) waar we –wederom- na een korte onderhandeling onze intrek nemen en niet kunnen wachten om het megagrote zwembad, met uitzicht op de bergen, in te duiken. Wat is dit toch goddelijk! Dat Hilgien een bikini draagt is geen probleem, want het zwembad hebben we voor onszelf. Al hoewel, na een tijdje komen er 4 Marokkaanse mannen bij en wordt er in dusdanige hoeken gefotografeerd dat het duidelijk is dat ze niet dagelijks vrouwen tegen komen die zo schaars gekleed zijn…
Woensdag 1 juni Boulmane de Dades
We rijden met de auto de nabijgelegen Anti Atlas in, wat een droge bergrug is (de laatste) vóór de Sahara. Volgens de Lonely Planet ligt midden in deze droge woestenij een relatief groene vallei, geheten Vallée des Oiseaux. Dat klinkt veelbelovend! Maar waarschijnlijk zijn er vooral in de trektijd vogels te vinden, want heel veel verder dan kuifleeuweriken komen we niet. Wel zien we prachtige oranje en blauwe hagedissen en grondeekhoorns, zodat we voor ons gevoel niet helemaal voor niks hier naar toe zijn gereden.
Om onze hang naar natuur toch wat verder te bevredigen, besluiten we de Gorge de Dades terug in te rijden. Volgens de Lonely Planet zijn er mooie wandelingen te maken in een andere kloof die uitkomt in de Gorge de Dades en bij de Doigts de Singes. We regelen noodgedwongen weer een gids en deze -achteraf ook niet te vinden- wandelingen zijn zeker de moeite waard. De eerste is vooral lekker pootje baden, plonzen en zwemmen in het niet al te koude rivierwater en de tweede gaat door een hele nauwe kloof aan de voet van de bizar gevormde rotsen van de Doigts de Singes.
Eind van de middag weer snel terug naar het hotel om nog even te genieten van de luxe van een zwembad!
Donderdag 2 juni - Nog één keer naar Marrakesh
Het wordt een lange reisdag, van ruim 6 uur auto rijden, dus we gaan vroeg op pad. Her en der pikken we voor wat vertier en zoals inmiddels gebruikelijk lifters op. 12 in totaal, misschien wel de topscore. Onderweg kopen we in het Hollywood van Marokko, Ouarzazate (ook wel Wollywood geheten) een ‘klap’stoel van Afrikaans houtsnijwerk. Ouarzazate ligt in een droog gebied ten zuiden van de hoge Atlas en wordt gebruikt als decor voor het Midden Oosten, Tibet, Egypte en wild west scenes. Als we na Ouarzazate de Hoge Atlas inrijden wordt het naarmate we vorderen weer steeds groener (en mooier). We kopen nog wat schaaltjes, aangezien we toch bijna naar huis gaan en bezoeken onderweg het plaatsje Ait Ourir waar net een markt gaande is. Altijd leuk. We verbazen ons erover dat we totaal niet aangesproken worden. Hier komen kennelijk helemaal geen toeristen!
Na wat moeite vinden we in Marrakesh door de verkeersdrukte heen een geschikt hotel in de Ville Nouvelle en wandelen door het flanerende publiek over een boulevard. Wat een andere wereld toch weer. Hier is ineens alles mogelijk: meiden met veel bloot en parfum, flirtende hip geklede jongens en meiden en stelletjes samen op terras. Dit is dus ook Marokko.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
