Essaouira - aan de kust

Te druk om te schrijven en te posten… echter we hebben jullie nog wat verhalen te goed!

Zaterdag 21 mei - De hitte ontvlucht

Het lukt ons om om 8u15 met de rugtas op de rug en de buik volgegeten op straat te staan. Zoekend naar een taxi voor die 1,5 km naar het station, verwijst iemand ons naar het naast gelegen busstation. Met enige argwaan die we inmiddels ontwikkeld hebben, lopen we toch mee. Op nog geen 3 minuten lopen van onze riad kunnen we de bus naar Essaouira nemen. De gehoopte bus van 8u30 gaat niet(?), wellicht wel op het treinstation. Voor 70 dirham, dus nog geen 7,- en net wat meer dan wat ze hier voor een taxiritje van 1,5 km vragen, kunnen we met de bus naar de kust, zo’n 200 km verderop. Om 9u00 vertrekt de bus verzekeren ze ons. Maar Marokko kennende weten we dat ze veel liever met meer mensen vertrekken, dan zich aan dit soort ‘beloftes’ te houden. Om 9u45 rijden we weg en gaat gelukkig de airco aan, want het is al flink zweten geblazen. De 3u durende busrit brengt ons om 14u15 op onze bestemming. Toch maar liefst 6u verder sinds we onze riad verlieten… Kwestie van onthaasten ;)

Papieren invullen, voor het eerst met pinpas kunnen betalen, het gebruikelijke kopje Marokkaanse thee en koekjes verder, krijgen we de sleutels tot onze prachtige hotelkamer, inclusief buitenzitje, naast het zwembad en op 5 minuten lopen van het strand. Kosten? €33,- per nacht wat veel meer is dan de 20-25,- wat we doorgaans betalen en veel minder dan de meeste hotels hier, wat tot €150,- per nacht oploopt. We hebben niet alleen een prachtige kamer, ook 3 rollen wc-papier en meerdere handdoeken en dat terwijl we hier niet om hoeven vragen.

Het strand is geweldig, het zand superfijn en de wind in deze ‘windhoek van Marokko’ bescheiden. Als de wind later toeneemt nemen de (kite-/wind-)surfers op het water toe. Dat we later uren douchen nog steeds zand uit de oren graven zegt genoeg over het ‘fijne’ zand. Hilgiens collega Nathalie vertelde al over de dromedarissen op het strand, dus we waren niet geheel verrast, maar dat er naast de bikinigasten, surfers en paarden net zoveel dromedarissen op het strand liggen is een bizar (mooi) gezicht!

Na wat hoofdstukken te hebben gelezen, kleden we ons wat warmer aan en haasten we ons om vóór 18u bij een wijnkiosk in het centrum aan te komen, want dat zal de dag helemaal vervolmaken ;) Dit keer houden we onszelf onderweg op; we stuiten op prachtige Marokkaanse vloertegels in een zaakje welke helaas morgen en maandag dicht is. We kijken snel maar grondig rond, informeren, vliegen naar de wijn, proberen met paard en wagen en dan toch met de taxi terug te keren en zorgen dat meneer de zaak weer heropent tijdens zijn sluiting. Hij heeft geweldige motieven, alles moet nog gemaakt worden en voor 300,- hebben we 15 m2 vloer voor onze (nabije?) toekomstige uitbouw. We roepen vanaf het begin dat we zelf tegels gaan uitzoeken in Portugal of Marokko en kunnen nu woord bij daad voegen. Ook het vervoer van maar liefst 500kg is goed en betrouwbaar te regelen aldus meneer. We wisselen telefoonnummers uit en spreken af om dinsdag voor ons vertrek terug te komen.

‘Thuis’ gaat de fles wijn open en nog geen half uur later ligt Auke op bed. Net als gisteravond koorts en nu in alle hevigheid en last van het mooi gezegde Franse woord ‘Tourista’. Zie je nou wel dat 3 rollen wc-papier geen luxe zijn! Op het terrasje met lampje, boek, foon en wijn zakt Hilgien weer in haar verhaal dat te spannend is om weg te leggen.


Zondag 22 mei - Dagje rust

In Marrakesh is het een graadje of 35-40’C, hier volgens de voorspellingen ongeveer 30‘C, maar in werkelijkheid niet veel meer dan 20’C. Het is ook heiig te noemen en daarom niet echt strandweer. Auke zijn temperatuur daarentegen is na 12u slaap genormaliseerd en hij voelt zich al beduidend beter. Voor de zekerheid blijven we even ‘bij huis’, liggen in badkleding aan het zwembad en proberen zo bij te kleuren tot het te fris wordt.

Via het strand wandelen we de medina van Essaouira in, niet omdat we nog geen medina’s hebben gezien, maar het weer niet ideaal is om te bakken en collega Nathalie ons op stickerjacht heeft gestuurd.

De sfeer is hier erg goed, relaxt, weinig ‘hassling’, een paar mzungu’s en vooral een levendig sfeertje van locals. Vooral in de haven is het een drukte met de visvangst, fileren en de verkoop ervan. Lekker vertoeven hier, al hoewel het doel bakken op het strand niet helemaal op gaat.


Maandag 23 mei - ‘twisting’

Zittend op ons terrasje ontmoeten we Harriet; een Nederlandse vrouw die na een week georganiseerd wandelen zich wat verlaten voelt tijdens haar aangeplakte ‘stranddagen’. We begrijpen dit volkomen, want als vrouw alleen hier is het toch echt anders, dat zie je, dat voel je, dat weet je. Een gezamenlijk bakje koffie loopt uit tot een wandeling naar de medina, terrasjes en een uitgebreide lunch. Harriet beaamt ook dat het rondlopen totaal anders en rustiger is met ons dan alleen.

Dit keer eindigt het rondje haven met de nodig jumpfoto’s in een uitgebreide vislunch. Een tiental standjes met ieder zijn eigen nummer bieden allemaal hetzelfde aan; een plateau dagvis en wat garnalen voor een bepaalde prijs die natuurlijk speciaal voor jou lager is. Nu dan vooral voor Hilgien en haar djellaba. Een excuus is altijd te vinden. Als we er persé frietjes bij willen en in plaats van 150 dan 200 dirham met z’n 3en betalen denken we het helemaal voor elkaar te hebben. Echter met 2 handjes patat nemen we geen genoegen en besluiten dat 180 betalen ruim voldoende is (inclusief fooi). Dat levert discussie op, maar wordt morrend geaccepteerd. Haha, wat een actie weer. We voelen ons steeds meer thuis en komen goed voor onszelf op!

Terug in hotel Al Jasira checken we de betrouwbaarheid van de tegelboer, waar we morgen nogmaals langs gaan. ‘Ik weet wie je bedoelt maar kan er niets zinnigs over zeggen. Onze tegelboer kan ik wel adviseren!’ Binnen een half uur (het is inmiddels 21u30) staat de tegelboer inclusief Europa exporteur op de stoep om ons te ‘ontvoeren’ naar zijn tegelzaak. Dat het donker is helpt niet mee tegels te aanschouwen, maar met een paar stoffige, versleten catalogi, een proeftegel, een prijsindicatie (dit keer €250,- voor 17m2) en goede gesprekken in Engels en Frans rijden we terug naar ons hotel. De tegelboer zelf springt overigens halverwege uit de auto en rent naar de moskee om te bidden. Als hij later gedag komt zeggen is deze typische moslim (zoals wij de moslim van tv kennen met djellaba, kort haar en baard) weer ontspannen; hij was zijn verplichting nagekomen. Bij ons is de spanning daarentegen gegroeid; wij willen Marokkaanse tegels! Morgen uiterlijk beslissen & bestellen, dus nu wat uitkiezen, op Pinterest speuren, wikken en wegen… Wat een keuzes als je zowel het motief als alle kleuren kan bepalen!