Bougomez, Hoge Atlas

Donderdag 26-5, naar de bergen

We eten een geïmproviseerd ontbijt met donut en jus omdat 8u00 te vroeg is voor de hotelier om ontbijt klaar te zetten (?!). Tijd om de auto te halen en de Atlas te verkennen. Natuurlijk begint dat met een taxiritje en dus discussie over wel/niet de meter aan, minimaal 50, nee, maximaal 20 dirham! De 4e taxi gaat akkoord met 20 dirham. Volgens de meter is het ook maar 6 dirham, dus waarom de rest zo moeilijk doet…. Onze taxichauffeur is super vriendelijk en doet moeite uit te zoeken waar we exact moeten zijn. Een lokale autoverhuur is nu eenmaal ergens 2 hoog 3 achter. Zo blijkt althans. Als hij vervolgens niet kan wisselen van 100 dirham en de nabijgelegen kiosk ook niet, accepteert hij de bij elkaar gesprokkelde muntjes wat 11 dirham oplevert en zwaait vrolijk tot ziens. Dat we hem weer gaan zien, blijkt niet veel later.

We bellen, kloppen en bellen nog eens aan bij de autoverhuur, maar niemand geeft thuis. Opbellen dan maar? We hebben niet voor niets een Marokkaanse simkaart (met overal internet ;). Eh… help…. Eh…. Waar is de telefoon? Auke’s telefoon is weg. Verdwenen. Echt foetsie. Ligt ‘ie misschien nog in de taxi?
Er rijden hier tig taxi’s, zogenoemde petit en grand taxi’s. Ze zijn allemaal geel en hebben weliswaar een nummer, maar daar letten wij natuurlijk niet op. We weten dan ook helemaal niets van onze taxi/chauffeur, behalve dat hij een baard heeft en super vriendelijk is en eh.. nou ja dat.

We nemen een kop koffie om goed na te (kunnen) denken. Bellen de telefoon op in de hoop dat iemand opneemt. Wachten ter plekke tot meneer misschien wel terug komt rijden. Doen een beetje paniekerig totdat iemand ons komt helpen (dat willen ze altijd, maar wij meestal niet) en nemen deze hulp met beide handen aan. Mohammed of Ahmed (50% kans) gaat Auke’s telefoon ook bellen, bellen en bellen tot er wordt opgenomen. Ja hoor! De taxichauffeur reageert! Auke springt per direct achterop de brommer van de behulpzame man, op naar de taxi. En krijgt van de nog altijd goedlachse man zijn telefoon terug. Zie je nou wel; we wisten wel dat hij een goede moslim is! Geweldig. In Marrakesh! Je telefoon verliezen en gewoon weer terug krijgen…!! 
(Wat een déjà vu van de telefoon in de trein in Wenen, hè Linda S?!)

Hilgien besluit na haar 2e kop koffie en dus meer wijsheid de bagage op het terras te laten staan en een Pakistaanse meneer een oogje in het zeil te laten houden. Na een derde keer kijken, inmiddels 10u15 en 1,5u na afspraak is er nog altijd geen autoverhuurder en bellen we nog maar eens. Dit maal door een buurman, de vorige keer door een passant. Iedereen helpt graag mee.

Maar dan arriveren Auke, zijn telefoon en de verhuurder op hetzelfde ogenblik en heeft de samenloop van omstandigheden in ieder geval geen dubbele vertraging opgeleverd ;) Met ‘maar’ 2u vertraging kunnen we op pad! Eerst nog tanken en de banden oppompen, want 1 band heeft maar 0,9 bar lucht en de tank is zo goed als leeg. Marrakesh is vreselijk qua verkeer, echter de stad uitrijdend belanden we per direct in een oase van rust, prachtige groenstroken en werkende fonteinen. En dat laatste vinden we inmiddels nog veel bijzonderder!

Via de Carrefour voor wandelsnacks rijden we naar Demnate voor Imi-N-Ifri, de ‘Pont naturel’, die 18 miljoen jaar geleden is gevormd. We weten niet precies waar het is, lopen een berg op en belanden tussen prachtige cactussen, maar geen pont naturel. Als we de auto weer instappen en 2 U-turns maken komen we 2 km verderop toch bij de pont naturel. Echt boven verwachting mooi! De stalactieten en de grootte van dit fenomeen zijn erg indrukwekkend.

Een paar uur later komen we aan in Azilal, waar we inchecken in een hotel dat vreselijk is. Niet alleen de douche en toilet, maar ook de wasbak is op de gang en dat voor zowel mannen als vrouwen. Hier in Marokko...! Het is daarbij klein en niet erg schoon. Bij navraag over wandel mogelijkheden kent de hoteleigenaar natúúrlijk wel een gids en dus zijn we nog niet ingecheckt of al in gesprek. Voor 7.000 (bijna €700,-) kunnen we wel 5 dagen op pad, inclusief Ibrahim en zijn ezel, die we beide liever hebben dan de gids die keer op keer de hotellier en Ibrahim om advies vraagt en überhaupt geen kaart heeft, dan wel luistert wat we zeggen. Miscommunicatie/taalbarrière wellicht of gewoon Oost-Indisch doof.

3u (!) later zijn we het beu en hebben een 3 daagse tocht zonder de fotogenieke Ibrahim of zijn ezel afgesproken. Een paar valleien door strompelen voor €120,- (excl. eten en overnachting), vinden we eigenlijk belachelijk. Dus cancellen we een uurtje later de gids toch ook maar.

Als er om 22u45 weer eens op de deur wordt geklopt reageren we niet meer. Wat nu weer, wat onbeschoft, we willen slapen en gaan niet meer het bed uit. Dat er wellicht om betaling van het hotel werd gevraagd, blijkt pas de volgende dag (zeg dat dan!).


Vrijdag 27 mei Met of zonder gids op pad?

Na een niet al te lange of goede nacht met gebruik van onze eigen lakenzakken en kussenhoezen (kwamen ze ook een keer van pas), rijden we richting Agouti met wat ideeën over de wandelmogelijkheden, maar eigenlijk nog steeds flauw benul over hoe we verder.

Onderweg komen we geregeld politiecontroles tegen, zoals ook in het Noorden van Marokko. Meestal zie je dat aankomen, omdat iedereen je hierop attendeert door lichtsignalen. 9 van de 10 keer wenken ze ons door te rijden. Maar vandaag is het de 10e keer. We rijden 7 km pu te hard… Dat levert louter een waarschuwing op. Hoe kan je de politie dan wel de snelheidslimiet nog serieus nemen?

Agouti (the placet to be volgens de Lonely Planet) staat niet in onze HERE app, Tabant wel en daar worden gidsen opgeleid, dus daar gaan we eerst een kijkje nemen. We hebben van geen gids, wel een gids, geen gids, toch besloten dat we wel een gids willen. Of misschien toch niet. Weet je wat? we gaan wel onder genot van een kopje koffie in een caféetje informeren en dan komt vanzelf wel een gids opdagen. Dat laatste is immers een zekerheid, maar een café zien we nergens. Op een kruising met een bord vol summiere info, staan we te kijken en te denken wat te doen. Tot die gewenste gids vanzelf aan komt lopen.

Eerst even samen thee drinken. (Waarom begrijpt niemand hier dat we liever koffie willen?). Bij thee drinken hoort blijkbaar ook wat brood met olijfolie, honing en jam of iets in die trend. Dat was gisteren in het hotel ook het geval en nu weer. Binnen een half uur weet de gids wat wij willen en levert ons 2 opties; door de valleien met Berberdorpjes en wat heuvels, of een zware tocht hoger op. Met 2 nachten in gites. Of hij dan NU ook mee kan voor 3 dagen. “Ja hoor, geen probleem.” Dus even later zijn we bijgedronken, is de buik vol, de rugtas op, en zijn we met flexibele Franssprekende gids op pad!

We wandelen gedurende 3 uurtjes op een rustig tempo door dorpjes, tussen akkers en boomgaarden door, zien de mensen op het land werken, in de rivier wasjes ‘draaien’, ezels dan wel vrouwen met ladingen gras of graan sjouwen en genieten van de rust en uitzichten. Ondanks het late vertrek (14u) zijn we relatief vroeg op bestemming en gaan buiten wat lezen (lang leve de dwarsliggers).

We overnachten bij een Berber familie. Interessant om een berberhuis van binnen te zien. Wat vooral opvalt is dat het huis van binnen groot is, veel ruime kamers heeft, maar dat de inrichting aan de sobere kant is: een bank, een tafel en uiteraard Berberkleden. Geen dingen aan de muur, geen kasten, geen tv/radio en al helemaal geen paperassen of tierelantijntjes. De slaapkamer is niet veel anders: Berberkleden om op, en onder te slapen. We eten hier ook, waarbij ons geduld flink op proef wordt gesteld; om 22u30 staat de lekkere tajine klaar, terwijl we al lang en breed hadden willen slapen.


Zaterdag 28 mei Bougomez valley

We starten met het oversteken van een kleine pas, naar een andere door irrigatiekanalen supergroene vallei in een verder vrij droog landschap. Hier dezelfde rustieke beelden van hardwerkende vrouwen en ezels (die hun lot lijdzaam ondergaan), kleurige kleden en kleren drogend op struiken, om stylo’s (geen stylo? Bonbon! Dirham!) vragende kinderen en komen na een wandeling van een uur of 4 bij onze gite aan. Spectaculair is het niet echt, maar het is mooi en het is boeiend dat er in 2016 mensen zijn die (grotendeels) zelfvoorzienend zijn. Wat verder opvalt is dat de meisjes hier op jonge leeftijd (5-6 jaar) al een hoofddoek dragen. Terwijl elders de kinderen pas een hoofddoek dragen als ze 5 tot 10 jaar ouder zijn.

We lezen een paar uur in het zonnetje op het dakterras (bijkleuren! :), maar willen nog wat actie. Onze gids is een beetje ziek, dus wandelen we met z’n tweeën een pas op om een volgende vallei in te kijken. Dit levert prachtige uitzichten op over de hoogste toppen van de Atlas en is stiekem het mooiste deel van deze meer(half)daagse tocht.

’s Avonds eten we in een andere gite weer tajine. We hadden bedacht dat we voor de verandering couscous wilden eten, maar uiteraard kunnen we dan niet op de gewenste tijd (uurtje of half acht) eten. Uiteraard, omdat de vrouwen op zijn vroegst om zes uur van het land komen en alleen vrouwen couscous (kunnen) bereiden. In onze naïviteit hadden we bedacht dat couscous iets makkelijks zou zijn (immers 5 minuten wellen aldus Appie) en geen 2u kooktijd in beslag neemt.


Zondag 29 mei ‘Wild’life

We ontbijten op het dakterras. Volgens onze gids hebben we een wandeling van 20 tot 25 kilometer voor de boeg. Alhoewel de gids vandaag opeens goed de pas erin houdt, maar echt geen 7u km/u, lopen we binnen 4u naar het startpunt terug. Het beeld van de andere twee dagen herhaalt zich maar verveelt niet. Door een weelde van groen (o.a. appel-, abrikozen-, hazelnoot-, amandelbomen, kruiden, aardappels, wortels, graan, vijgen en druiven) lopen we door diverse dorpjes terug naar onze auto. Onderweg spotten we nog een prachtige blauworanje vogel. Internet bevestigt wat Auke al dacht te weten, het is een scharrelaar!

We hebben van onze gids een hotel getipt gekregen in Ouzoud bij de gelijknamige watervallen en omdat we redelijk bijtijds uitgewandeld zijn, moeten we dat vandaag nog kunnen halen. Ondanks dat de weg behoorlijk slecht is. Onderweg spotten we herders met dromedarissen! Deze herders trekken in de zomer vanuit de Sahara de bergen in, omdat er in de bergen nog wat te grazen valt voor hun kudde. Tevens zien we een andere niet alledaagse verschijning; een kameleon op de weg!

Van de watervallen verwachten we niet veel, maar Hilgien wil heel graag aapjes kijken, dus alleen dat is al voldoende reden om naar de watervallen te gaan. En inderdaad aapjes (makaken) zijn er en best veel ook. Zoals te verwachten bij aapjes die mensen gewend zijn, zijn ze tamelijk brutaal. Oppassen geblazen dus! Maar dan de waterval! Jemig, die zagen we niet aankomen: een ‘tweetraps raket’ met een vrije val van 100 meter en erachter aan weer één van 50 meter. Dit trekt ook veel Marokkaanse toeristen aan.

We checken in bij de werkelijk prachtige riad (Dar Ouzoud) met gelijkwaardige tuin/terras. Goede tip Hamid! Echter 350 MAD is veel meer dan we ooit betaald hebben. We geven aan dit te duur te vinden en vragen een goedkopere kamer. Ook nog 300 MAD. We zijn gewend voor max. 250 MAD ergens te slapen en als we dit duidelijk maken gaan ze akkoord, krijgen hiervoor toch de betere kamer en realiseren uiteindelijk dat de prijs en kwaliteit hier echt wel op orde is ;)