Marrakech again...

Dinsdag 24-5 Doen we het of doen we het niet?

We ontbijten samen met Harriet. Haar laatste uren in Marokko, onze laatste uren in Essaouira, maar eerst ‘even’ tegels kijken en wie weet ook kopen. Met paard en wagen (ja het moest er toch een keer van komen!) gaan we naar de tegelboer. We hebben het motief voor ogen, maar de kleuren kiezen is nog niet zo makkelijk. Na wat wikken en wegen a.d.h.v. voorbeeld tegels, catalogi en wat Pinterest voorbeelden, hebben we iets bedacht, waar meneer M’Barek een proeftegel van gaat fabriceren. Aangezien we de bus van 12:30 uur willen halen, beklinken we (te?) snel de deal. Dat beklinken gaat (helaas) niet met een contract of één of ander document, maar gewoon een handdruk, betalen en uiteraard thee drinken. Naam en telefoonnummer worden nog net genoteerd, het adres niet. Tsja, ergens voelt het een beetje naïef om zo te werk te gaan, maar we hebben een goed gevoel bij deze man, vertrouwen op het feit dat hij een goed moslim is en we hebben wat ingangen om hem eventueel onder druk te zetten. En ach in het ergste geval gaan we zelf weer een keer polshoogte nemen; zo ver is Marokko niet…

We belanden in een echte CTM bus, die klokslag 12:30 uur vertrekt en wij net halen. Geen derderangs maatschappij en we zijn nu wél in 3 uur in Marrakesh. We hebben een riad met zwembad! Alhoewel… het is een badje van 2,50m bij 2,50m. Of de riad daarom Picolina heet? ;)

We doen even een wasje, lezen wat op het mooie grote dakterras, gaan de medina in en proberen een plan te trekken voor de komende dagen. Het blijft lastig goede info in te winnen over wandelingen, dus beginnen we weer eens te twijfelen. Uiteindelijk besluiten we voor de vrijheid van een huur auto te kiezen om ter plekke uit te zoeken wat mogelijk is.
Omdat een auto huren vanaf de volgende dag € 500,- kost voor 8 dagen en een dag later voor dezelfde periode maar € 150,-, is deze beslissing wel snel genomen: we doen een volledig dagje Marrakesh.


Woensdag 25 mei Marrakesh

We lummelen een dagje in Marrakesh. Hilgien gaat voor het eerst met een rokje en hemdje op pad; de mening over wat (on)acceptabel is, hebben we vrij snel bijgesteld. Grappig hoe de temperatuur de mening doet veranderen. Alhoewel, dit is Marrakesh, elders in Marokko durft Hilgien nog altijd geen rokje aan.
Bij een patisserie voelen we ons kind in een snoepwinkel. We kiezen allerlei hapjes uit, de één nog zoeter dan de ander, maar het smaakt ons, uiteraard met een koffie, uitstekend. Na een korte duik, ehm nou ja, plons in het zwembad om wat af te koelen, trekken we ’s avonds opnieuw de medina in. Onderweg eten we bij een tentje met uitsluitend locals de lekkerste en goedkoopste harira ooit met wederom velletjes papier als servetjes wat bijna begint te wennen.

We zien rijen ‘koetsen’ voor een toeristisch ritje, waarbij alle paarden op de automatische piloot aanschuiven als de eerste is vertrokken. Op het plein hebben we een interessante ontmoeting met een jongen uit Senegal. Hij is zijn land ontvlucht om elders geld te verdienen, zijn twee vrouwen en drie kinderen daarbij achterlatend. Het verhaal is wat warrig en we weten niet goed wat we ervan moeten geloven. Dat de leefomstandigheden abominabel zijn in Senegal, geloven we wel en het is in elk geval prettig om iets van hoe hij daar en hier leeft te horen, zonder dat daar meteen een transactie tegenover moet staan. Terwijl wij staan te praten vliegen ineens de koekjes om onze oren. Wat blijkt: de politie doet een soort razzia op het plein om dit schoon te vegen van illegale verkopers. De koekjesverkopers zijn aan de beurt, die hun waar op platte wagens met wielen aanbieden, waardoor zij bij het wegvluchten heel wat van hun handel verliezen. Opvallend is dat onze Senegalese vriend (toch ook illegaal) onverdroten blijft staan. Volgens hem durft de Marokkaanse politie niet zoveel tegen hem te doen, omdat anders de hele Senegalese gemeenschap verhaal komt halen bij de politie. Mwah, beetje sterk verhaal wel.

Onze avond verloopt verder nogal grimmig. Eerst moeten we de voucher voor de auto huur nog uitprinten. Bij een kiosk kunnen we dat doen, maar die grappenmaker vraagt 1 euro per pagina in plaats van de hele set. Ja de mazzel, één euro voor vier pagina’s is meer dan genoeg. We komen er niet uit, dus leggen we de 10 dirham neer, grijpen de voucher en lopen snel weg. Nog geen tel later zijn we de richting kwijt en gebeurt wat we niet wilden laten gebeuren; iemand loodst ons naar huis. Prompt duikt er nog een vriendje op en zijn we min of meer aan ze overgeleverd. Ze lijken van goede wil, maar ze verwachten wel een flinke vergoeding voor hun dienst. Wij zijn bereid 5 dirham te betalen en hebben ook niets anders aan muntjes. Dat vinden ze te weinig. Dat snappen we wel, want de tocht was best lang, maar aan de andere kant: wij hebben niet gevraagd om hulp en al helemaal niet om ons naar huis te brengen. Als één van die gasten naar Hilgien spuugt en Auke daarop het geld tegen zijn hoofd gooit, is het in elk geval gedaan met de ‘goede’ verstandhouding. Gelukkig escaleert het niet verder en lopen we (af en toe achterom kijkend) de steeg naar onze riad in.

Een vervelend incident wat helaas past bij ons beeld wat we hebben van Marrakesh… Een prachtige stad maar niet representatief voor Marokko en erg toeristisch met alle gevolgen van dien.