Het land weer door bussen

Maandag 06 januari

We staan op tijd op, krijgen droge witte boterhammen met boter en jam en wat fruit als ontbijt en vertrekken met de backpacks op naar de bussen. We hebben –natuurlijk– nog niets geregeld, maar weten waar de bussen van Moshi naar Dar es Salaam vertrekken, dus waar we moeten zijn.

Het geluk staat eindelijk weer aan onze zijde, de bus vertrekt ‘nu’ en dus over drie kwartier en we kunnen mee! Ook nog genoeg tijd om wat rond te shoppen; water, brood, avocado als beleg, bananen en wat wortels. Met deze grote bussen hebben we nog niet gereisd (stopt ‘ie onderweg en staan er mensen met eten aan de ramen?) en de geplande 7-8 uur zal best wel eens wat langer kunnen duren, dus we hebben wat proviand nodig.

De luxe Dar Express bus met airco en een wc – zoals het in Lonely Planet staat, is een Nederlandse bus, zo blijkt uit het woord ‘nooduitgang’ op de ramen. Een nooduitgang heeft de bus dus wel, maar een wc en airco zeker niet. De stoelen zien er luxe uit, maar Auke zit op een doorgezakte stoel waardoor zijn ruggengraat scheef groeit gedurende deze rit.

Onderweg staat de bus af en toe even stil; voor in- of uitladen van passagiers, voor politie of voor onduidelijke redenen. Als de bus 5min lang stil staat denkt Hilgien wel even te kunnen gaan plassen, zoals de andere 3 Nederlanders in de bus ook al hebben gedaan. Maar de chauffeur vindt het blijkbaar te lang duren en trekt al op, waarna er vanuit de bus een reddingspoging wordt ondernomen om Hilgien ook mee te nemen.

Al vanaf 9u30 in de bus, maar om 14u00 mogen we er dan toch nog even echt uit voor het laden en lozen van eten en drinken. In (het voor ons nog altijd onduidelijke) Swahili roepen ze rond als er een bus vertrekt. Wij houden de boel goed in de gaten, staan voor de bus onze sandwich met avocado te eten, als de bus vertrekt. Auke roept en zwaait en de bus rijdt bijna over ons heen, maar maakt geen aanstalten om te stoppen. Even een extra waarschuwing en/of zijn irritatie tonen? Maar dan mogen we toch nog mee en stappen zelfs nog 3 Tanzanianen na ons in.

We hebben tijd om te lezen, te schrijven, de veel te vele foto’s door te kijken, te back-uppen en om indrukken op te doen van Noord-Tanzania. We lezen beide onze boek uit, terwijl de dorpen en plantages aan ons voorbij trekken. Velden vol palmen, bomen met knalrode bloemen (‘christmastree’), droge grond met lage begroeiing, baobabs, dorpen met alleen maar pruimen OF jerrycans OF bakstenen en toch wel verkopers met noten of spelletjes aan de ramen, ieder zijn specialisme of beter gezegd zijn productie.

Weer rennen er mensen met de bus mee en een aantal springen de bus zelfs in. Ach ja, verkopen gaat makkelijker in de bus in alle rust dan buiten als de bus steeds weer te snel doorrijdt. Bij het volgende dorp vliegen de verkopers er weer uit met minder producten, maar meer Shillings in de pocket.

We denken ook na over de reis en het feit dat we nog helemaal niet ziek zijn geworden. Best frappant als je nadenkt hoe het allemaal gaat. De koks die worden ingezet bij bergwandelingen en safari’s hebben wel een opleiding gehad en proberen hygiënisch te werken en bijvoorbeeld drinkwater te maken door voldoende lang het water te koken. Maar hoe kan het allemaal hygiënisch gaan bij alleen een koud water tap; dus 1 plaats voor afwas, schoonmaak en water tappen, een keuken met 30 koks en…. Vlees en vis wat we tot 5 dagen lang eten…? De temperatuur was bij Mt Meru redelijk laag, maar bij Mt Kenya en de safari toch geregeld boven de 25°C… en nee ze hebben echt geen koelkast of koelelementen… Die kip die we voor de lunch meekrijgen heeft Hilgien meestal laten staan, maar Auke at het wel op, zonder problemen.

Maar dan slaat het noodlot toe. Hilgien voelt zich niet lekker. Wagenziek? Lezen en typen in de bus vraagt er wel om. Een waterdicht zakje wordt geregeld, net op tijd. Een lege fles wordt opengesneden voor eventuele vervolgacties en maar goed ook. Als we eindelijk (toch weer 10u verder!!) in Dar Es Salaam aankomen en het één en ander eruit is, zou je verwachten dat het beter gaat, maar integendeel. Met moeite komen we met een taxi aan in een hotel, terwijl Hilgien onderweg met weer een ander zakje zich moet redden. Het is 20u00, Hilgien gaat met emmer het bed in, Auke bekijkt Dar even op zoek naar eten… en dan maar hopen dat het morgen beter gaat. Want we willen nu echt rust! Op naar Zanzibar!