Zanzibar
Blijf op de hoogte en volg Hilgien
09 Januari 2014 | Tanzania, Zanzibar
Dinsdag 07 januari 2014
We hebben nog 5 dagen te gaan, inclusief vandaag en de dag van vertrek, dus hoe we ons ook voelen, we moeten voor onze rust door… door naar Zanzibar! Dar Es Salaam is een stad van ruim 3 miljoen inwoners en dus ook erg druk, niet een stad om je rust in te vinden. Ondanks de bekende naam is Dar overigens niet de hoofdstad van Tanzania, dat is Dodoma. Ooit van gehoord? :)
We vertrekken lopend op zoek naar een driewieler om ons naar de haven te vervoeren, maar die komen we niet tegen. Hilgien is nog erg slap, ondanks 12u slaap, Auke een bikkel en dus loopt laatstgenoemde met 2 backpacks op de straten door. Dit keer hebben de Tanzanianen het nakijken… We laten ons niet verleiden tot allerlei nepkaartjes, lopen recht, maar traag op ons doel af en kopen een kaartje voor de snelle boot van 9u30 naar Zanzibar. Op de boot mag Auke wel op het dek komen, maar Hilgien niet, want zij is een vrouw. Hilgien wil echter toch alleen maar slapen en ontwaakt als er 2u later de wal wordt bereikt. Auke heeft ondertussen een hotel in Stonetown bedacht, op een loopafstand van een paar honderd meter, maar Hilgien wil echte rust dus naar de oostkant waar de stranden zijn. Dus een hoop meer drukte om rust te vinden…
We nemen daarop een taxi naar de dalla dalla standplaats (dalla dalla is de Tanzaniaanse Matatu), waar we vrij snel in een dalla dalla kunnen plaatsnemen en de bagage op het dak verdwijnt. We zijn blij verrast als we binnen 15 minuten vertrekken, terwijl het busje verder leeg is. Bij de markt verandert de zaak en blijven we juist enorm lang staan tot het busje vol is en nog veel voller raakt. Onderweg realiseren we dat de overtocht naar de andere kant van het eiland nog best lang duurt, te lang, maar de keuze is gemaakt.
In deze dalla dalla zitten we in een 4-kantje waarin 23 mensen passen, althans moeten passen, dus over elkaar heen en zonder nog iets te kunnen bewegen dan wel achterop hangend. Dat laatste klinkt onaangenaam, maar dat geeft wel meer lucht!
We komen in Jambiani aan, waar we naar Kimte, een guesthouse, willen. We stoppen toevallig voor de deur en worden verwelkomt door een Nederlander die sinds een week de toko met haar Tanzaniaanse partner blijkt te runnen. De kamer die we te zien krijgen is bezet door haar ouders, die vervolgens met de spullen dienen te vertrekken. Wij gaan ondertussen naar zee, of beter gezegd het strand. Het is eb en de zee is een kilometer verderop, te bereiken via een strandbank vol hindernissen… we bereiken met kapotte voeten het water, halen nog een knie open en ontdekken later dat er een veel veiliger en beduidend prettiger weg naar de zee is. Soms kan je beter vragen dan het erop wagen. ‘No risk no fun’ gaat hier niet op!
Het is hier warm, het is tijd om onze boeken met elkaar te ruilen, te liggen en te luieren. De zee en het strand zijn stiekem wel tegenvallers, vooral door de verhalen van de witte stranden en azuurblauwe zee. Dat zijn het ook, en de palmbomen zijn ook geweldig! Maar het wier, de stenen, het zwerfafval, de zee-egels en de teruggetrokken zee gedurende het grootste deel van de zonuren is wat jammer. Maar ja, het is zomers, het is geen Nederland en rust kunnen we hier zeker vinden.
’s Avonds waait het enorm en steken er 10 kitesurfers van wal, maar wij willen gewoon lekker op tijd naar bed. Hilgien is nog niet beter en Auke begint ook te kwakkelen. Maar slapen zit er nog niet in. Vanmiddag was er een (zeer gebruikelijke) stroomstoring op Zanzibar van een paar uur, daarom is er vervolgens voor uren geen water. Dat de douches überhaupt altijd koud zijn a la, maar geen water is helemaal lastig. Dan maar ‘douchen’ met een emmer water elders getapt en bedoeld voor het toilet ….
Woensdag 8 januari
Vroeg naar bed betekent toch al gauw vroeg op. We ontbijten, maken een wandelingetje en vinden een wifi-verbinding tegen betaling maar met nauwelijks verbinding (sorry voor 5 meer verhalen van hetzelfde).
En dan is het tijd voor een bedje in de zon, boekje, zonnebrandcrème, verbranden en even helemaal nietssss….. totdat we pas heel laat weer eens trek krijgen. Zijn we zo van slag door de warmte of nog niet goed? We eten nog maar 2x per dag… En toeval of niet, van het eten hier worden we niet echt beter en daar blijken helaas meer gasten last van te hebben. Een paar vitaminepillen, paracetamol, Lariam en rust moeten ons er toch wel door heen helpen?
Ook in Jambiani word je lastig gevallen om dingen te kopen of op een trip te gaan. Best verleidelijk; beetje snorkelen, met dolfijnen zwemmen, rode colobus-apen bekijken etc. Maar nee, we komen voor onze rust… en onze lichamen zijn daar ook zeer duidelijk in. Het grappige is dat we als op het strand lopen worden lastig gevallen, maar als we op de doorgaande weg teruglopen, juist niet.
Donderdag 9 januari
Natuurlijk gaat rust kriebelen. We willen hier toch weer weg. Zaterdag vliegen we alweer, we kunnen Stonetown echt niet skippen en Jambiani is niet ons ideaal. We krijgen een lift van de eigenaren die ook de ‘stad in gaan’ en worden gedropt bij een hotel waar we direct kunnen inchecken. Tegen 11u00 lopen we rond, waarna we vrij snel bevangen worden door de warmte. Een paar meter richting de kust en er hangt een heerlijk verkoelende bries, maar in de leuke smalle straatjes is de warmte slecht vol te houden. Tegen de 40°C zijn we niet gewend hoor!
We dwalen wat rond tot we besluiten dat hier ook een goed strand moet zijn. We vinden een strand met weinig locals en ook weinig toeristen en duiken daar het water in. Hilgien kreeg een déjà vu van Jordanië, waar er ook zoveel islamieten wonen… Hier lopen er veel meer mensen met hoofddoek of burka rond, dan zonder. Een lange broek aan en een fatsoenlijk hemdje/shirt waarbij de schouders zijn bedekt is daarom –voor vrouwen– wel aan te raden en respectvol. Maar zwemmen met kleding… nu even niet! En met ons denken een handje toeristen er gelukkig net zo over.
Op het strand worden we hier overigens juist niet door locals lastig gevallen en op straat wel, dus we blijven op het strand c.q. in het water tot de zon ondergaat, onze eerste zonsondergang deze vakantie.
Nog even Ethiopisch of beter gezegd Abessijns eten en dan kunnen we de vakantie bijna net zo afsluiten als dat we zijn gestart.
We hebben nog 5 dagen te gaan, inclusief vandaag en de dag van vertrek, dus hoe we ons ook voelen, we moeten voor onze rust door… door naar Zanzibar! Dar Es Salaam is een stad van ruim 3 miljoen inwoners en dus ook erg druk, niet een stad om je rust in te vinden. Ondanks de bekende naam is Dar overigens niet de hoofdstad van Tanzania, dat is Dodoma. Ooit van gehoord? :)
We vertrekken lopend op zoek naar een driewieler om ons naar de haven te vervoeren, maar die komen we niet tegen. Hilgien is nog erg slap, ondanks 12u slaap, Auke een bikkel en dus loopt laatstgenoemde met 2 backpacks op de straten door. Dit keer hebben de Tanzanianen het nakijken… We laten ons niet verleiden tot allerlei nepkaartjes, lopen recht, maar traag op ons doel af en kopen een kaartje voor de snelle boot van 9u30 naar Zanzibar. Op de boot mag Auke wel op het dek komen, maar Hilgien niet, want zij is een vrouw. Hilgien wil echter toch alleen maar slapen en ontwaakt als er 2u later de wal wordt bereikt. Auke heeft ondertussen een hotel in Stonetown bedacht, op een loopafstand van een paar honderd meter, maar Hilgien wil echte rust dus naar de oostkant waar de stranden zijn. Dus een hoop meer drukte om rust te vinden…
We nemen daarop een taxi naar de dalla dalla standplaats (dalla dalla is de Tanzaniaanse Matatu), waar we vrij snel in een dalla dalla kunnen plaatsnemen en de bagage op het dak verdwijnt. We zijn blij verrast als we binnen 15 minuten vertrekken, terwijl het busje verder leeg is. Bij de markt verandert de zaak en blijven we juist enorm lang staan tot het busje vol is en nog veel voller raakt. Onderweg realiseren we dat de overtocht naar de andere kant van het eiland nog best lang duurt, te lang, maar de keuze is gemaakt.
In deze dalla dalla zitten we in een 4-kantje waarin 23 mensen passen, althans moeten passen, dus over elkaar heen en zonder nog iets te kunnen bewegen dan wel achterop hangend. Dat laatste klinkt onaangenaam, maar dat geeft wel meer lucht!
We komen in Jambiani aan, waar we naar Kimte, een guesthouse, willen. We stoppen toevallig voor de deur en worden verwelkomt door een Nederlander die sinds een week de toko met haar Tanzaniaanse partner blijkt te runnen. De kamer die we te zien krijgen is bezet door haar ouders, die vervolgens met de spullen dienen te vertrekken. Wij gaan ondertussen naar zee, of beter gezegd het strand. Het is eb en de zee is een kilometer verderop, te bereiken via een strandbank vol hindernissen… we bereiken met kapotte voeten het water, halen nog een knie open en ontdekken later dat er een veel veiliger en beduidend prettiger weg naar de zee is. Soms kan je beter vragen dan het erop wagen. ‘No risk no fun’ gaat hier niet op!
Het is hier warm, het is tijd om onze boeken met elkaar te ruilen, te liggen en te luieren. De zee en het strand zijn stiekem wel tegenvallers, vooral door de verhalen van de witte stranden en azuurblauwe zee. Dat zijn het ook, en de palmbomen zijn ook geweldig! Maar het wier, de stenen, het zwerfafval, de zee-egels en de teruggetrokken zee gedurende het grootste deel van de zonuren is wat jammer. Maar ja, het is zomers, het is geen Nederland en rust kunnen we hier zeker vinden.
’s Avonds waait het enorm en steken er 10 kitesurfers van wal, maar wij willen gewoon lekker op tijd naar bed. Hilgien is nog niet beter en Auke begint ook te kwakkelen. Maar slapen zit er nog niet in. Vanmiddag was er een (zeer gebruikelijke) stroomstoring op Zanzibar van een paar uur, daarom is er vervolgens voor uren geen water. Dat de douches überhaupt altijd koud zijn a la, maar geen water is helemaal lastig. Dan maar ‘douchen’ met een emmer water elders getapt en bedoeld voor het toilet ….
Woensdag 8 januari
Vroeg naar bed betekent toch al gauw vroeg op. We ontbijten, maken een wandelingetje en vinden een wifi-verbinding tegen betaling maar met nauwelijks verbinding (sorry voor 5 meer verhalen van hetzelfde).
En dan is het tijd voor een bedje in de zon, boekje, zonnebrandcrème, verbranden en even helemaal nietssss….. totdat we pas heel laat weer eens trek krijgen. Zijn we zo van slag door de warmte of nog niet goed? We eten nog maar 2x per dag… En toeval of niet, van het eten hier worden we niet echt beter en daar blijken helaas meer gasten last van te hebben. Een paar vitaminepillen, paracetamol, Lariam en rust moeten ons er toch wel door heen helpen?
Ook in Jambiani word je lastig gevallen om dingen te kopen of op een trip te gaan. Best verleidelijk; beetje snorkelen, met dolfijnen zwemmen, rode colobus-apen bekijken etc. Maar nee, we komen voor onze rust… en onze lichamen zijn daar ook zeer duidelijk in. Het grappige is dat we als op het strand lopen worden lastig gevallen, maar als we op de doorgaande weg teruglopen, juist niet.
Donderdag 9 januari
Natuurlijk gaat rust kriebelen. We willen hier toch weer weg. Zaterdag vliegen we alweer, we kunnen Stonetown echt niet skippen en Jambiani is niet ons ideaal. We krijgen een lift van de eigenaren die ook de ‘stad in gaan’ en worden gedropt bij een hotel waar we direct kunnen inchecken. Tegen 11u00 lopen we rond, waarna we vrij snel bevangen worden door de warmte. Een paar meter richting de kust en er hangt een heerlijk verkoelende bries, maar in de leuke smalle straatjes is de warmte slecht vol te houden. Tegen de 40°C zijn we niet gewend hoor!
We dwalen wat rond tot we besluiten dat hier ook een goed strand moet zijn. We vinden een strand met weinig locals en ook weinig toeristen en duiken daar het water in. Hilgien kreeg een déjà vu van Jordanië, waar er ook zoveel islamieten wonen… Hier lopen er veel meer mensen met hoofddoek of burka rond, dan zonder. Een lange broek aan en een fatsoenlijk hemdje/shirt waarbij de schouders zijn bedekt is daarom –voor vrouwen– wel aan te raden en respectvol. Maar zwemmen met kleding… nu even niet! En met ons denken een handje toeristen er gelukkig net zo over.
Op het strand worden we hier overigens juist niet door locals lastig gevallen en op straat wel, dus we blijven op het strand c.q. in het water tot de zon ondergaat, onze eerste zonsondergang deze vakantie.
Nog even Ethiopisch of beter gezegd Abessijns eten en dan kunnen we de vakantie bijna net zo afsluiten als dat we zijn gestart.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
