Het eind in zicht...

Vrijdag 10 januari – laatste dag Zanzi!

Het is aftellen geblazen, morgen gaat het vliegtuig terug naar Dubai. Weer cultuurshocken… vandaag hebben we nog de hele dag hier, morgen wordt een reisdag… Wat gaan we doen? We dwalen wat rond door stonetown en hebben het idee om naar Prison island te gaan, een eilandje op een half uur varen –tenminste met de bootjes hier- vanaf de kust van Zanzibar. Daar een beetje snorkelen, op het mooie strand liggen of was er wellicht meer te doen?

Stonetown is te warm, dus we gaan inderdaad voor dat kleinere eilandje met meer wind. Maar eerst op zoek naar mzungu’s of andere toeristen om een bootje te delen. Zowel de bootgids als Hilgien gaan op zoek naar andere toeristen en de gids vindt al snel een Japanner om mee te gaan. Nou ja da’ s in ieder geval één. Ondertussen heeft Hilgien wel info vergaard van toeristen die al geweest zijn en weet wat er van te voren duidelijk vastgesteld dient te worden: ‘bedrag, hoe lang zijn we op het eiland en hoe lang gaan we snorkelen? Worden de snorkels geregeld?’ En zo steken we van wal.

Er zijn flink wat golven en wagenziekte of voedselvergiftiging heet nu zeeziekte… maar het gaat goed en we bereiken Prison Island. O’ja! hier hebben ze reuzeschildpadden!!! Even vergeten, maar wel de highlight van de dag! Deze schildpadden met een leeftijd tot 189 jaar (om precies te zijn) kunnen we bekijken, voeden en zelfs aanraken. Net katten; ze knorren alleen nog net niet. Maar dan horen we een enorm raar lawaai; parende schildpadden! Die oude mannen klauteren boven op de dames en wisselen elkaar ook nog eens af… krijg nou wat! Zat er viagra in de spinazie?

Nog even een rondje ‘door de gevangenis’ wat ooit met dit doel is gebouwd, echter alleen tijdelijk als quarantaine is gebruikt. Daarna een duik en de tijd is om. Nog even snorkelen, wel lekker, super blauwe en heldere zee, maar veel van het koraal is dood. Ook niet gek als net het anker werd uitgegooid boven het koraal… en dat 10x per dag… 365 dagen per jaar, jaar in jaar uit.

Het was een lekkere afwisseling van het niets doen, maar we gaan terug naar ons strandje van gisteren en weer echt lui zijn tot de zon ondergaat. Onze omgewisselde boeken gaan hard deze dagen! Nog even en het laatste blad is geslagen.

Als we gedoucht en wel uiteten willen bellen we aan bij ‘ two tables’ een aanrader in de Lonely Planet en next door. Het is echter echt een twee tafel resto of eigenlijk een woonhuis. Als iemand open doet en zegt dat we over 45min eventueel wel welkom zijn besluiten we voor optie twee te gaan. Optie twee is eten in de haven; straateten. Dit blijkt een heel spektakel met op bijna elke tafel hetzelfde en dat is een behoorlijk uitgebreide range aan barbecue-eten, inclusief octopus, garnalen, kokos-brood en haai. We kiezen van alles en nog wat en het ziet er heerlijk uit, maar helaas toch wel erg droog. Als toetje gaan we voor de nog onbekende fruitsoorten als Zanzibar appels, sterfruit en hoe heette dat andere nou? Maar lekker hoor! Verder ontdekken we eindelijk wat we bij Kimte als ontbijtdrank erbij kregen: vers geperste suikerriet! ;) Daar hebben we ook al eens op zitten kauwen, wat wel lekker was, maar waar je niet teveel van wilt hebben. Dat geldt overigens ook voor baobab-snoepjes: afgekeken van een kindje en toen zelf gekocht, maar na twee happen waren we de rood gesuikerde baobabsnoepjes meer dan beu en hebben er wel een tripverkoper mee kunnen afkopen of afpoederen of hoe je het ook wilt noemen.

Zaterdag 11 januari; vertrek!

Help, het eind is gekomen!! Of help? Het klinkt raar of wellicht ook niet nu jullie de verhalen kennen. Maar we hebben allebei zoiets van: time to come, time to go. Nooit eerder de behoefte gehad om naar huis te gaan, maar nu toch wel. Tanzania backpackend doortrekken, of beter gezegd: Noord-Tanzania zelfstandig bereizen is vermoeiend en je moet erg sterk in je schoenen staan als je niet geïrriteerd wilt raken. Misschien moeten we nog eens terugkomen voor het zuiden, maar het noorden raden we vooral aan voor georganiseerde reizigers…

We nemen veilig de veerboot van 9u30, die direct alweer een half uur vertraging op loopt. Morgen is het indepence day in Zanzibar, dus we begrijpen niet waarom wij een dag te vroeg weggaan. Laat staan waarom er zo ongelooflijk veel mensen op de boot zitten en staan. Een paar voetbalelftallen meegerekend. Een kaartje kost $35,- pp, maar of je op een stoel kan zitten is de vraag, al staat er een stoelnummer op je ticket. Dit keer mogen we allebei op het dek komen of beter gezegd: worden we naar het dek verwezen waar we met moeite op de grond een plekje vinden om voor 2u neer te strijken… Matatu, dalla dalla of boot, hier is geen vol=vol principe…

In Dar hebben we nog twee uur en het duurt even, maar dan krijgen we onze bagage toch nog ergens voor ruim een uur gedropt zodat we op zoek kunnen naar souvenirs. Tja dat hadden we beter in Zanzibar kunnen doen, maar het was steeds zo warm en als je bijna gedwongen wordt een winkel in te gaan, ga je zelf toch ook 180 graden de andere kant op? We zitten echter niet in het juiste deel van de stad, dus houden het op wat eten en drinken. Sorry mensen, maar behalve kaartjes zitten souvenirs er toch ook echt niet in… Drukdrukdruk ;) Verhalen en foto’s is wat we wel in overvloed hebben ;) (Al houden de verhalen op als je bent bijgelezen ;)

We moeten, willen en zullen nog steeds met een driewieler reizen, die wij tuktuk noemen, maar geen idee hoe ze daar heten. Deze zijn voor stads gebruik en niet voor vervoer naar het vliegveld bedoeld en dus is de eerste tuktukchauffeur die we aanspreken verbaasd dat we naar het vliegveld willen. Het is maar 10km, dus wat is het probleem? Geen, dus we gaan. Eerst even langs YMCA voor de bagage, dus even 100m de andere kant op. We snappen nog steeds niet wat meneer wel of niet begreep, maar hij rijdt er straal voorbij en luistert maar niet. Een kwartier later lukt het toch de bagage op te halen terwijl de tuktuk gelukkig nog op ons staat te wachten.

We moeten naar terminal twee wat een end voor terminal één ligt en we zeggen dat voor de zekerheid twee keer. Best cool zo’n tuktuk waar chauffeur, wij en onze backpacks precies inpassen… Als we zeggen dat we best links of rechts tussen de auto’s door kunnen, laat de chauffeur zien dat dat inderdaad kan. Als we vervolgens een bord met een pijl naar links zien voor het internationale vliegveld benoemen we dat ook, maar meneer begrijpt dat wel (yes yes), maar toch ook niet. We belanden bij terminal één en redden meneer nog even van een toegangsticket omdat hij immers fout was gereden en komen met nog wat uitleg wel bij onze terminal aan. We moeten met elkaar vooral veel lachen, want wij waren gelukkig nog lekker op tijd :). Met een paar Hollandse klompjes (made in China) als dank nemen we lachend afscheid, meneer weet vanaf nu wel waar YMCA en het vliegveld ligt ;)

We moeten natuurlijk weer door alle administratieve handelingen heen komen, maar omdat de ene na de andere computer bij de paspoortcontrole uit valt, wordt het een beetje een chaos en duurt het erg lang. Dan blijkt toch wel weer dat het erg rustgevend is als je zelf op tijd bent. Toch nog even een enkele veel te dure souvenir, chocola en drinken kopen en ons laatste Tanzaniaanse centen er doorheen jagen. We hebben nu nog 300 Keniaanse shilling en 400 Tanzaniaanse shilling over, beide een bedrag van nix, dus dat gaat goed :)

We vliegen Emirates; mooi op tijd, met eten, drinken (inclusief wat flesjes wijn) dekentjes en filmpjes aan boord. De turbulentie als extraatje was niet nodig, doch zeer beperkt maar wel gedurende bijna de hele vlucht. We landen om 23u30 in Dubai, waar we weer bij couchsurfer Sassan kunnen overnachten, die zelf in Polen zit. Echter ene Mina blijkt nu in zijn huis te zitten; dus we zijn toch niet alleen!