Kakamegaforest

Zaterdag 21 december

Hier in Kenia ligt een regenwoud! Wie had dat gedacht? Nou dat willen we wel eens zien en ook die zeldzame primaten; de potto’s die hier rondlopen is wel een bezoekje waard.

Weer een beetje bijtijds op, een continentaal ontbijt met koffie om de dag te starten, een zak wasgoed droppen en onze bagage halveren en dus met 1 backpack staan we klaar voor onze dag& nacht in Kakamega forest! Dat we bagage inclusief Puckie (tablet) achter laten is op eigen risico, maar meenemen ook, dus we gokken erop. Nog even onderhandelen en we hebben twee motoren geregeld om ons naar het zuidelijke deel van Kakamega forest te brengen voor Ksh 600 oftewel €5,-. Ze boden eerst aan om ons voor Ksh 400 te brengen, maar dat was bij nader inzien op één motor met z’n 2en of beter gezegd 3en plus de big backpack en twee kleine rugtassen… Dat zagen we toch niet helemaal zitten… Hier rijden echter wel regelmatig 3 personen op één motor en ook wel 4 indien 1 of 2 kinderen erbij. Natuurlijk allemaal zonder helm. Een helm is duur, dus er zijn niet zoveel mensen die er één bezitten…

De motorreis over 20km van vooral onverharde weg bevalt ons prima: we hebben meer ruimte dan in een matatu en de chauffeurs reden rustig en best veilig. De uitzichten zijn prachtig: allemaal theeplantages, vele mensen met vracht op hun hoofd (bananen, suikerriet, water) of op de fiets (gras voor het dak, lege jerrycans voor water of kerosine) of achter de ezels. Hilgien maakt foto’s, Auke vertelt over Nederland aan zijn nieuwsgierige chauffeur. Ze kennen hier ons landje best vaak; beginnen dan over het vlakke land dat van zee is gewonnen of over bloemen.

Om 10.30u komen we aan en worden ontvangen door Nancy, wat de rest van de dag onze gids zal zijn. Toen we vanochtend belden werd verteld dat we zelf hier konden wandelen. Maar nu blijkt dat we dat niet mogen en dus boeken we Nancy voor de dag en de avondwandeling. Eerst onze banda bekijken; we zijn de enige gasten hier en de banda’s zijn exact zoals beschreven in de Lonely Planet; oud, krakkemikkig, op houten palen, met een bad, alleen koud water (geen goede combi) en geen elektriciteit, althans niet meer werkend…. Er hangt één muskietennet voor 2 bedden, maar wij hebben gelukkig ook eentje mee (met dank aan Marc&Jolien).

Met Nancy gaan we dus op pad. Zij vertelt over haar volk, de Luo en dat de Luo het uitgestrekte regenwoud steeds verder aan het ontginnen was, totdat de overheid een deel van het resterende woud in een park (door de overheid beheerd) en een reservaat (door de gemeenschap beheerd) verklaarde. Hierdoor wordt het woud beschermd en behouden voor verlies en geeft het de bevolking een bron van inkomsten.
De Luo leefden van oudsher in en van het regenwoud en Nancy weet dan ook veel over planten, hun eetbaarheid en medicinale werking. Wat je moet eten om te ontwormen, wij zijn dus ook (preventief ?) ontwormd, en wat je gebruikt tegen oor- of keelpijn.
Verder is ze ook best goed in het spotten van dieren, dus naast vele vlinders zien we vogels (sunbird, bijeneters, neushoornvogels en vele andere waarvan we de naam niet meer weten) en veel apen (colobus, blauwe apen, bavianen en roodstaart apen), vleermuizen en een verdwaalde eekhoorn. Maar vooral de grote neushoornvogel is erg indrukwekkend.

Na een lange wandeltocht, met als hoogste punt een askegel van een oude vulkaanuitbarsting, keren we terug met nog net genoeg tijd om een hapje te eten, voor de avondwandeling begint . Dat eten doen we in de kantine en we bestellen ugali (stijve, compacte maizenapap) met groente. Het eerste is droog en begint al een beetje te vervelen, de laatste is heel vers, ter plekke voor ons geplukt en flink gezouten. Het eten laat wel op zich wachten, want het hout moet ook nog gesprokkeld worden. Bij ‘kantine’ moet je ook niet zoveel voorstellen; het is een houten huisje van een gezinnetje, waar wij dus ook even kunnen komen eten.

Op weg naar de kantine hoorden we een hoop apengeschreeuw. Het blijkt dat een colobus aap een jong heeft gepakt van een blauwe aap, daarbij op de huid gezeten door een paar blauwe apen. In het tumult laat hij het jong vallen, maar het jong blijkt meer dood dan levend. Als we door lopen, komt een aantal blauwe apen verzamelen bij het jong en bij latere inspectie blijkt het jong verdwenen. Nancy vertelt ons dat een moeder haar dode jong nog een dag of drie met zich mee draagt, mogelijk heeft de moeder haar jong mee genomen, overlevingskansen had het jong in ieder geval niet.

Over de avondwandeling kunnen we heel kort zijn, want zo goed als ze is overdag, zo slecht is ze ’s avonds. We zien namelijk helemaal niks. Dat we de potto oftewel galago niet vinden, kan, want je moet in het donker ook wat geluk hebben met het spotten, maar ze doet niet eens een poging iets anders te vinden, terwijl er toch zat insecten, amfibieën, slangen, spinnen en wat al niet meer te vinden moet zijn. Dat was de tien euro pp zeker niet waard.

Toch enigszins teleurgesteld gaan we slapen, want voor morgen is er om zeven uur een motor besteld om ons naar Kakamega brengen en van daar gaan we verder richting….. Mt Kenya!