Op zijn Afrikaans het land door

Vrijdag 20 december

We zetten de wekker op tijd, komen nog niet zo snel op gang, maar moeten vandaag wel verder en dus hebben we internet nodig. En jullie willen weten of we nog still alive zijn natuurlijk, dus tijd om ons dagboek bij te werken. We hebben al een tijdje het idee om Mount Kenya te beklimmen, de 2e hoogste berg van Afrika en de hoogste van Kenia. De Kilimanjaro is de hoogste berg van Afrika en was (dus?) ook onze nummer 1 maar deze kost veel tijd en veel geld (1.500-2.400 euro voor 8 dagen, moet je nog zelf lopen ook!), bovendien is de Kili zeer toeristisch… Dus we denken aan Mt Kenya, maar dit is een erg natte berg en nu het maar steeds blijft regenen, moeten we eerst meer weten over het weer en de huidige omstandigheden. We willen niet alleen die berg op, maar vooral kunnen genieten! Over een paar dagen blijkt het weer redelijk te zijn… mooi! We kijken ook even verder naar Mt Elgon, welke in Uganda ligt, tegen de grens van Kenia aan. Echter dit is de natste berg van Afrika...ahumm. De vooruitzichten voor Mt Kenya zijn goed, voor de lange termijn, maar de eerste twee dagen zijn nog wat nat en dus moet hij nog even op ons wachten. We doen nog even een omweg via Kakamega, een regenwoud, hier in Kenia!

Rond 11.30u staan we tussen de massa’s matatu’s met een (duur (€7,-)- want het is bijna kerst) kaartje naar Kisimu voor een overstap. Deze reis duurt normaal 3,5u - als het mee zit. Dat zit het dus helemaal niet, want we staan met ruim 30 mensen 2u lang te wachten op een matatu. En dat is zelfs voor Keniaanse begrippen vreemd en heel erg lang!! Tegen 13u45 rijden we eindelijk weg als we met 14 personen en meer dan 14 stuks bagage een plekje hebben gevonden. Gelukkig zijn er echt maar 14 kaartjes verkocht en hebben we een busnummer (3) gekregen, wat veel ruzie scheelde. Wel is de vraag wanneer busje 4 en 5 wel niet zou vertrekken…..! We zitten redelijk ruim dit keer, het max. wat we hebben meegemaakt is 23 personen in een vergelijkbare bus… Onze bagage ligt wel ergens onderaan, achterin en uit het zicht wat het iets minder comfortabel maakt, maar op schoot was zeker niet te doen! Tegen 18u30 komen we pas in Kisumu aan, een belangrijke tijd want dan wordt het schemer en moet je als reiziger met bagage en/of als mzungu niet meer op straat zijn… We besluiten toch nog de overstap te maken als er nog busjes rijden en zo reizen we om 19u00 door naar Kakamega, waar we pas tegen 21u00 aankomen, ook later dan normaal gepland is. Gelukkig is de chauffeur aardig en geïnteresseerd - mogelijk zelfs zonder bijbedoelingen (geld verdienen) en vertelt welke hotels betaalbaar, goed en betrouwbaar zijn. Sterker nog; hij brengt ons er heen, wacht tot we de kamer hebben gecheckt en dropt ons uiteindelijk bij het 2e aanbevolen hotel. Mooi! En erg fijn, want we (of meer nog Hilgien) zitten inmiddels wel een beetje in de rats… Maar veilig komen we aan, nog snel even een restaurant in, een warme douche en dan zit deze reisdag erop. Dat we hier maar voor een dag zijn en weer dezelfde weg terug en zelfs verder moeten… daar denken we nog maar niet aan! ;)
Een dag van reizen klinkt saai, maar met een matatu is het dat niet. Allereerst helpt je lichaam je nog minimaal 2 dagen eraan herinneren dat je in een busje klem hebt gezeten en als het tegen zit helpt je hoofd je eraan te herinneren dat er een dak op zit. Tenminste als je lang bent…

Onderweg gebeurt er van alles. De matatu stopt als er mensen mee willen, ongeacht waar ze staan en zet je eruit als je op het dak klopt. Als we door een dorp rijden of nog gewoon op het beginstation staan krijgen we van alles aangeboden; van gewone koopwaar als portemonnees, zonnebrillen en sieraden tot houtskool en consumpties; drinken, nootjes, chips, worstjes, gekookte eieren die voor je worden gepeld en gezouten, maar ook gebakken maiskolf, ongekookte aardappelen, wortels, bonen, kool en voor ons ondefinieerbare dingen. Vaak nog mooie groenten ook! Levende kippen worden ook aangeboden, misschien nu wel extra vanwege de kerst… en dus ligt er even later achterin een kip die af en toe laat weten dat ze nog leeft… Vandaag waren we reeds voorzien, al was een koude cola wel weer lekker. We reizen niet meer zonder eten, dat hadden we al heel snel afgeleerd! Lightdranken doet Hilgien ook niet meer aan, die zijn überhaupt niet altijd te krijgen, maar die extra calorieen kunnen nu geen kwaad…

Matatus zijn een no go voor mzungu’s. Want ze worden als onveilig bestempeld, vooral omdat er in het verkeer veel doden te betreuren zijn bij ongevallen met matatus. Dat is ook wel simpel te verklaren; allereerst zijn er veel meer matatus dan auto’s(!!) zit een matatu altijd vol met minimaal, maar dan ook minimaal 14 personen. Ook al stapt er één iemand uit, dan stappen er minimaal 2 mensen weer in… En het zijn ook wel gammelbakken. Dat er links moet worden gereden zal geen problemen opleveren, aangezien in principe alleen bewoners hier achter een stuur kruipen. De weg is soms asfalt, geregeld een zandweg en bevat gegarandeerd gaten. Bij de dorpen zijn drempels aangelegd die de matatus doen afremmen EN of links van de weg langs de drempel laten rijden of rechts tegen de richting in de drempel over laten gaan.. dus langzamer gaat ’ie dan wel, veiliger durven we niet te zeggen… Oja en de stofwolken bij droog weer belemmeren het zicht op de weg, maar de flinke plassen bij nat weer ontnemen het zicht op de gaten… Dus tja de situatie is zelden ideaal. Vandaag hebben we wel gehoord en gezien dat er grotere bussen zijn die je –op een specifieke tijd- kunt reserveren, dus dat zou voor de toekomst wel lekker zijn! Maar morgen wellicht een ander vervoersmiddel proberen: de motor…. Het tweede vervoersmiddel hier, na de matatu, boven de auto….